Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Sierakowski. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Sierakowski. Pokaż wszystkie posty

czwartek, listopada 01, 2007

Liberalizm czyli infantylne chciejstwo

Sieć huczy oczywiście od dyskusji na temat dusznych bolów i ew. grzeszków niejakiego Boniego, który ma teraz swe winy (jakie znowu winy!?) odpokutować na stolcu ministerialnym. Jeden z dyskutantów zadał melancholijne, retoryczne chyba w zamierzeniu, pytanie (cytuję z pamięci): "skoro tak opłaca się być kłamcą i zdrajcą, jakim cudem w ogóle istnieją uczciwi ludzie?"

Faktycznie jest to ciekawy problem intelektualny, w dodatku z pewnością niepozbawiony praktycznego znaczenia. Na pewno ma jakąś odpowiedź, ponieważ prawdopodobieństwo, iż dzieje się tak przez całą historię ludzkiego gatunku po prostu przypadkiem, jest tak bliskie zeru, jak to tylko możliwe. A jednak prawdopodobieństwo, iż nie więcej niż 98,8% Polaków ma najogólniejsze choćby pojęcie, jaka jest odpowiedź na to fascynujące pytanie, ja odważę się ocenić na... Powiedzmy 98,7%. I mogę przyjmować zakłady.

Ja sam jednak wiem, gdzie ta odpowiedź leży i jaka, w przybliżeniu, ona jest. Taki genialny jestem? Tego całkowicie nie wykluczam, ale nie tu widziałbym jednak przyczynę tego, że ja wiem, a większość rodaków - jak i zresztą nie-rodaków - nie ma najmniejszego pojęcia.

Na Forum Frondy znalazłem przed chwilą dyskusję na temat przyczyn tego, że kobiety tak namiętnie kochają kupować i kolekcjonować buty. Zjawisko takie niewątpliwie istnieje, nie wiem czy dotyczy wszystkich kobiet - zapewne nie - ale występuje naprawdę intensywnie u sporej ich części. Bardzo chciałbym znać odpowiedź na to pytanie, nie z jakichś praktycznych względów, ale po prostu by wiedzieć, bo psychika kobiety to dla mnie fascynująca sprawa, choćby nawet obuwnictwo nie leżało w sferze mych największych pasji. Nie znam odpowiedzi, ale jestem niemal pewien, iż wiem, gdzie by jej należało szukać. Tego, że niewielu ludzi wie choćby tyle, jestem jeszcze znacznie bardziej pewien.

Jakim cudem, w dzisiejszych czasach niesamowicie wprost łatwego dostępu do informacji - mówię o tej, której dotychczas wszelkie władze, wszelcy uszczęśliwiacze ludzkości, wszelkie "moralne autorytety" itd. itd. - nie zdecydowały się przed ciemnym ludem ukryć. Dla tego ludu dobra oczywiście. Jest tego już całkiem sporo i ilość ta zwiększa się niemal w oczach, ale informacje w sumie, dzięki internetowi przede wszystkim, informacji na tematy mniej więcej dotąd neutralne jest wciąż ogromna ilość, i wciąż bardzo łatwo dostępnej.

A jednak nikt jakoś nie ma o tych sprawach pojęcia... Gdyby miał, to przecież usłyszałbym o tym. Ktoś by temu człowiekowi od zdrajców, choć może nie temu od butów, odpowiedział. Wiedza ta by się z pewnością szybko rozniosła... Jeśli się nie roznosi, to zapewne dlatego, że jej ilość w polskojęzycznym społeczeństwie nie przekroczyła "masy krytycznej", po przekroczeniu której zaczęłaby się niepohamowanie i samorzutnie rozszerzać. (Pomijam tu ew. ingerencje Miłościwie Nam Panujących wszelkiej maści, choć ta maść przeważnie jest cały czas niemal ta sama. Ciekawe zjawisko, swoją drogą!)

Dobra, ale miało przecież być o liberaliźmie, tak? Miało być i powiem więcej - będzie. Właśnie się zaczyna...

Spytajmy może liberała o odpowiedź na dwa przytoczone tutaj pytania. W końcu każda doktryna opiera się na jakiejś wizji świata, zgoda? Może nie zawsze ta wizja musi być od razu metafizyczna, jak było np. u Marksa, ale jakaś koncepcja ludzkiej psychologii, jakaś koncepcja natury społecznych mechanizmów... I nie chodzi mi teraz o te, które wyznawca takiej doktryny CHCIAŁBY mieć, tylko o te, które istnieją niezależnie od jego, czy czyjejkolwiek woli. W końcu wszelka polityka, wszelka doktryna polityczna, musi się liczyć z faktem, iż działa wśród masy ograniczeń i nie wszystko zależy od tego, co by się chciało. Chyba, że czegoś nie zrozumiałem, ale w takim razie proszę o wyjaśnienie mi mojej pomyłki. No i przyznanie, że nie mówimy już o doktrynach politycznych, tylko o gnostyckich religiach.

Czy liberalna doktryna daje jakiekolwiek nitki mogące doprowadzić pytającego do odpowiedzi na postawione tu na wstępie pytania? Pytania w rodzaju tego, że przypomnę, jakim cudem istnieją wciąż porządni ludzie, skoro ewidentnie skurwysyństwo, w stylu choćby Boniego, tak bardzo popłaca? Obawiam się że nie, że liberalizm nie ma na ten temat absolutnie nic do powiedzenia. I że, swoim zwyczajem, udaje, że nie dostrzega tego, ani żadnego innego ze stada słoni grasujących po jego starannie wylizanej hurtowni porcelany.

Każdy z nas, indywidualnie, a także każda filozofia czy ideologia, posiada całą masę różnych mniej lub bardziej świadomych filozoficznych (w b. szerokim znaczeniu tego słowa) założeń. Po prostu każdy z nas, jak i każda doktryna, posiada pewien obraz świata, jak bezsensowny i niespójny byłby on przy dokładnej, krytycznej analizie. To są sprawy już dzisiaj oczywiste, kto tego nie rozumie filozoficznie tkwi co najwyżej w wieku XIX, razem z Marksem i Sierakowskim.

Jeśli ten obraz świata naszych rodzimych liberałów, inaczej światopogląd, pozwala im wskazać choćby w wielkim przybliżeniu miejsce, gdzie znajdują się odpowiedzi na postawione tutaj na wstępnie pytania, to prosiłbym o wskazanie tego miejsca. Jeśli się to stanie, nie uwierzę jednak, że odowiedź tę otrzymałem od liberała. Czemu? Ponieważ te odpowiedzi są całkowicie sprzeczne z całą liberalną doktryną!

Nie z "dążeniem do wolności", nie z "uwielbieniem pluralizmu", nie z "miłością do wolnego rynku". Nie o to chodzi! Sprzeczne są z założeniami, które musi - niejednokrotnie, przeważnie nawet, milcząco i nie do końca świadomie - przyjmować każdy, by być liberałem.

Jeśli liberalizm to "dążenie do wolności", "uwielbienie pluralizmu", "miłość do wolnego rynku", to sorry, ale "dążyć", "uwielbiać", "miłować", to możemy sobie do woli, tyle że niewiele z tego w realnym świecie wynika. Mnie interesuje kwestia tego, jaki obraz świata zakłada WSZELKI liberalizm. Obraz, w którym funkcjonować mogą jego pojęcia, jego kategorie, jego niezmiennie proste i genialne rozwiązania ludzkich problemów. Obraz, czyli inaczej światopogląd. Jaki on w końcu jest? I nie mówcie mi proszę o waszym uwielbieniu dla wolności, co które słowo znaczy po łacinie a co po francusku...

To nie o o to chodzi! Nie dlatego uważam was za... sami wiecie przecież, za kogo was uważam... Nie dlatego zatem, że "chcecie" czegoś nie tak, tylko że jesteście jak dzieci w piaskownicy i wcale wam to nie przeszkadza. Wy czegoś chcecie i to ma wystarczyć. Jak nie, to rzucicie łopatką i... I co właściwie? Obawiam się, że do domu nie pójdziecie, dając wszystkim spokój. Raczej zmienicie temat, obrzucicie krytyka obelgami, zaczniecie jeszcze głośniej wychwalać własne dobre chęci... Te wasze genialne rozwiązania - tak niezawodne, tak proste przecież... Gdybyż tylko ludzie chcieli i potrafili to dostrzec!

Pewien niegłupi Amerykanin, nie pamiętam już niestety kto, stwierdził, że "Każdy skomplikowany problem ma jedno proste rozwiązanie i to rozwiązanie jest zawsze złe". Liberalizm prezentuje się jako proste genialne rozwiązanie nie jednego problemu, ale ogromnej ich ilości, praktycznie wszystkich dręczących ludzkość od tysiącleci problemów! W związku z tym powyższy bonmot odnosi się do niego podniesiony do nie-wiem-której potęgi.

Dajcie sobie spokój z chciejstwem, z infantylizmem, z opowiadaniem ludziom, jakiego to wy raju na ziemi dla całej ludzkości pragniecie... I spróbujcie na początek odpowiedzieć na postawione tu na początku pytania. Jakiś think tank może warto by było zorganizować? Zapytać autorytetów, mędrców? W końcu do u was przecież znajduje się niemal cały światowy potencjał intelektu, prawda? Poszukać w Fundamentalnych Tekstach... Przecież jeśli się pogrzebie w pismach takich mędrców, jak von Mises, to z pewnością najdzie się odpowiedź na każde pytanie. W tym i takie, jakim cudem zachowała się jeszcze jakaś ludzka przyzwoitość, skoro Judasz dostał 30 srebrników, a człowiek porządny... Sami wiecie, co się przeważnie dzieje z porządnymi ludźmi - co najwyżej prowadzą szare życie, bez większego wpływu na cokolwiek. No więc jakim cudem...?!

Do tego czasu, kiedy mi dacie jakąś, przybliżona choćby, ale odpowiedź, przykro mi, ale jesteście dla mnie tylko infantylną zgrają wrzaskliwych przedszkolaków nie mających pojęcia o czym w ogóle mówią. A do tego upiornych, tępych, powtarzających się nudziarzy. Są wprawdzie wyjątki, jak na przykład Korwin, który pomysłów - często oryginalnych, nierzadko słusznych - ma zawsze co niemiara...

Tyle że wam wyraźnie wystarcza jeden myślący człowiek (no, może dwóch, bo St. Michalkiewicza też niestety należałoby uznać za głosiciela liberalnych idei), reszta zaś - w życiu ideologicznym, publicznym i/lub politycznym, prywatnie mogąc być całkiem interesującymi i niegłupimi ludźmi, choć z każdym waszym liberalnym dniem coraz mniej interesującymi i niegłupimi, bo tak to niestety działa - zadowala się tylko międleniem i powtarzaniem tego jednego prostego genialnego rozwiązania i tych cotygodniowych błyskotliwych objawień.

Na odmianę proponuję wam szansę na zaimponowanie mi, i nie tylko mnie, waszym i waszej doktryny intelektualnym potencjałem. A więc do dzieła!

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

niedziela, sierpnia 26, 2007

Hrabia de Maistre i towarzysz Sierakowski

Josepha de Maistre znałem dotąd jedynie z jakichś krótkich wzmianek w tekstach innych autorów, w których jawił się jako po prostu wróg indywidualnej wolności opierający się na czysto religijnych argumentach. Myślałem sobie zawsze, że chętnie bym nieco tego pana poczytał, ale raczej jako intelektualną ciekawostkę. W końcu Korwina-Mikke też się często czyta z przyjemnością, więc wyobrażenie sobie takiej jeszcze znacznie inteligentniejszej wersji Korwina, wyrażającego bez ogródek jeszcze bardziej szokujące poglądy... Czysta rozkosz! Po prostu "herbata wołowa" Huysmansa, jeśli ktoś wie, o co chodzi.

Jakiś czas temu zapłaciłem niewielką sumkę za roczną prenumeratę Pisma Tradycjonalistycznej Prawicy "Reakcjonista", po czym zdążyłem już dawno o tym drobnym fakcie zapomnieć. Wczoraj jednak ze skrzynki wydobyłem dość sporą paczkę, w której znajdowało się kilka numerów tego pisma. A więc moja prenumerata nie była prenumeratą, tylko dostałem numery archiwalne. I bardzo się z tego cieszę, w końcu "Reakcjonista" to nie jakiś biężączkowy dziennik, a jeśli będzie warto, to przyszłe numery zawsze sobie, Deo volente, zdążę kupić.

Przeglądam więc to pismo i w oko wpada mi test dr. Adama Wielomskiego pt. "Zagadnienie suwerenności w koncepcjach Josepha de Maistre'a (cz. I)". Zaczynam czytać i od razu uderza mnie to, że poglądy tego ultra-prawicowego autora na powstanie i istotę ludzkiego społeczeństwa - autora piszącego przecież w czasach dobrze wprawdzie znających cenzurę, ale którym się nawet nie śniło o politycznej poprawności (jako że żył w latach 1753-1821) - niemal idealnie zgadzają się z tym, co na te same tematy mówi, opierając głównie się na najnowszej wiedzy biologicznej, lansowany tu przeze mnie ostro Robert Ardrey!

(Ardreya można sobie poczytać nawet za darmo, bo część jego książek znajduje się w sieci. Linki do nich są w prawej "rynience" tego blogu.)

Oto konkrety, cytuję p. Wielomskiego:
W książkach sabaudzkiego myśliciela [de Maistre'a] często znajdujemy stwierdzenia, że stan natury nigdy nie istniał, że "społeczeństwo jest tak stare jak człowiek". Następnie spotykamy wywody, że człowiek, jako byt z natury społeczny, zawsze żyje w gromadzie [...] Kiedy tylko spotyka się dwóch ludzi, to już tworzą społeczeństwo. Pierwszym tego przejawem jest powstanie władzy, która rodzi się w sposób naturalny, wraz z uformowaniem się wspólnoty. Stanem natury dla człowieka jest właśnie społeczeństwo, nie ma żadnej umowy, ono rodzi się samo (...).
I jeszcze może to:
W jednym z listów pisanych tuż przed śmiercią czytamy, że "Nie jest dla człowieka rzeczą dobrą być samotnym. Maksyma ta prawdziwa jest w wielu znaczeniach. Już dawno temu porównywałem ludzi do kawałków sztucznego magnesu, które nie mają mocy, gdy nie są połączone [chodzi z pewnością o elektromagnes, przyp. triarius]. Oddzielone, nie są nawet cząstkami tego, czym były, są niczym.
Szczególnie może interesujący wydaje mi się ten oto fragment cytowanego tu tekstu (wytłuszczenia moje):
Jako młody człowiek, de Maistre wierzył, podobnie jak i całe jego stulecie, w umowę społeczną. Później wyparł się Oświeceniowego rozumienia tego terminu, ale też, rzecz charakterystyczna, nie napisał, iż to Bóg własnoręcznie ustanowił władzę; Stwórca dał tylko ludziom społeczne instynkty, władzę zaś ustanowili sobie sami. [...] Zarówno Hobbes, jak i Rousseau [zdaniem de Maistre'a] popełnili fundamentalny błąd: uznali, że wszelka społeczność jest wynikiem konwencji, a z natury człowiek jest istotą indywidualistyczną. Jakiż błąd! Hobbes, dla którego synonimem człowieka jest lupus zupełnie nie zauważył, że wilki polują stadnie... Człowiek jest istotą społeczną, ale to wcale nie przeczy temu, że jest istotą egoistyczną i kierującą się najniższymi wilczymi popędami. Człowiek nie występuje w naturze; jej podmiotami są zawsze ludzie, grupa. To nie jednostka buntuje się przeciwko państwu, to grupa społeczna.

Nieźle to moim zdaniem świadczy o rozumie tego zmarłego niemal dwieście lat temu arystokraty, który, zdawałoby się, miał jedynie wybór pomiędzy tępym, opartym wyłącznie na dogmatach wiary fanatyzmem, a uznawanymi przez wszystkich "inteligentnych i wykształconych" ideami Oświecenia! Naprawdę zaś niezwykłe i dające do myślenia jest to, że jego poglądy na tak ważne kwestie, zgadzają się z poglądami kogoś żyjącego już w naszej naukowej epoce, mającego dostęp do najnowszych odkryć, do ogromnych bibliotek i wnętrza afrykańskiego kontynentu, a poza tym osobiste kontakty z najwybitniejszymi uczonymi naszej epoki!

Z drugiej zaś strony - jak ogromnie "prawicowe" muszą być wnioski z autentycznej, niezakłamanej nowoczesnej biologii, skoro skłoniły lewicowo-liberalnego intelektualistę, jakim był przecież Ardrey, do konkluzji zgadzających się aż tak dokładnie z konkluzjami super-konserwatywnego hrabiego, żyjącego setki lat temu!

A teraz wracamy do teraźniejszości... Godzinę temu przysłuchiwałem się dyskusji dziennikarzy w cotygodniowym programie na TVN24. Udział brali m.in. Ewa Milewicz z Gazownika i gwiazda nowej rodzimej lewicy Sławomir Sierakowski. W pewnym momencie Sierakowski stwierdził coś w tym duchu, że "Kaczyński chciał pozbawić Samoobronę samca alfa (Leppera), a na jego miejsce podstawić samca beta (Mojzesowicza)". To nie jest terminologia, to nie jest aparat pojęciowy stosowany przez Lenina! Przez Trockiego też zresztą nie.

A więc, tak jak podejrzewałem, choćby na podstawie nielicznych lewicowych komentarzy pod moimi wpisami na salonie24 poświęconymi Ardreyowi i tym sprawom, ta nowa lewica zdaje sobie sprawę z tego, jak cienkie są jej intelektualne autorytety - od Lenina, którego z takim zapałem próbują na nowo odczytać, po współczesnych mistrzów tego dziwacznego rzemiosła, w rodzaju Żiżka.

Sierakowski nie jest zupełnym idiotą i wie, jak mniej więcej przedstawiają się fakty. Wolałby więc, zamiast o Leninie czy Trockim, mówić o samcach alfa i samcach beta. I ogólnie o tym, co autentyczna i nieprzefiltrowana przez liberalne religijne dogmaty nauka mówi na temat człowieka i społeczeństwa. I nawet próbuje to robić. Kiedy mu to, oczywiście, pasuje.

Jest to, moim zdaniem, zachowanie przypominające zachowanie ciekawego i głodnego wrażeń szczeniaka (w sensie młodego psa, bez obrazy!), który spotkał po raz pierwszy w życiu jeża. Trąca go więc nosem, lekko, a wtedy bodźce z tego nosa płynące całkiem są interesujące, dostarczają nowych niezwykłych wrażeń i na chwilę chociaż zabijają tę upiorną nudę, którą muszą odczuwać niektóre szczeniaki i wszyscy zapewne lewacy.

Mocniej jednak tego jeża nosem nie da się bezkarnie trącić i nasz szczeniak musi sobie z tego już zdawać sprawę. Trąca więc słabo, skoro nic lepszego zrobić nie może. Modląc się jednocześnie do Żiżka, Trockiego i Lenina, by jeż nie przeszedł do kontrataku i nie wbił w jego nos tych interesujących kolców znacznie głębiej.

To, co pisze Ardrey, to o samcach alfa i samicach alfa, o znaczeniu terytorium, o znaczeniu hierarchii, o biologicznych podstawach naszej etyki - nawet w jej najbardziej subtelnych i najbardziej ludzkich przejawach - jest właśnie takim jeżem. Dopóki jeż nie atakuje, można go próbować nieco wykorzystać do własnych celów. Kolce jeża nie są jednak idealnym środowiskiem dla nosów szczeniaków, tak samo jak autentyczna, a nie liberalna, nauka, nie jest czymś, co by wspierało rojenia i plany Sierakowskich tego świata.

W istocie jest całkiem przeciwnie. A w każdym razie będzie, jeśli wykażemy dość rozumu i dość determinacji, by wykorzystać to, co szczeniaki i lewactwo wykorzystać by chciało, doceniając tego potencjał, ale niestety dla nich, nie może. Tylko, czy my, dokładnie już przeżuci szczękami różnych oświeceniowych filozofii i opętani urokiem wizji konsumpcyjnego raju, mamy jeszcze choćby drobną część intelektualnej uczciwości hrabiego de Maistre i dość energii, by w ogóle cokolwiek próbować zrobić? Może naprawdę lepiej po prostu dobrze żyć z tow. Sierakowskim, nie odbierać mu jego ukochanych zabawek, a on okaże się w nagrodę w miarę litościwym panem?

Oto problem, przed jakim intelekt de Maistre'a z pewnością by się załamał! A więc, czego mielibyśmy oczekiwać od siebie, malutkich robaczków? Prawda, polska prawico?

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

poniedziałek, czerwca 18, 2007

Wcale nie musicie czytać Gombrowicza, Grassa i Sierakowskiego!

Wcale nie musicie czytać Gombrowicza, Miłosza, któregokolwiek Grassa, Sierakowskiego, czy innych takich! Szymborskiej Wisławy też nie. Ani nawet Dobraczyńskiego. Po pierwsze dlatego, że ja z pewnością nie będę uważał za nieoskrobanego prymitywa kogoś, kto z pryncypialnych powodów nie zamierza tracić czasu, oczu i kory mózgowej na tych panów. (Szymborska to nie pan? Nieważne.)

Po drugie zaś - naprawdę istnieją rzeczy tysiące razy bardziej warte Waszej uwagi, i wcale nie są niedostępne. Wbrew pozorom. I wbrew wysiłkom przeróżnych liberalnych czcicieli wolnego słowa, głoszących, że "w otwartej debacie wartościowe idee same się obronią". A potem zamykającym ludzi do więzień za takie czy inne poglądy...

Bywają oni zresztą czasem naprawdę bardzo sprytni i wyrafinowani. Jako przykład weźmy wciąż jeszcze słynną książkę Oswalda Spenglera, której oryginalny niemiecki tytuł brzmi "Der Untergand des Abendlandes". Czyli "Schyłek Zachodu", co tylko częściowo zresztą odpowiada jej treści i przesłaniu, ponieważ dzieło to rozrosło się ogromnie z dość krótkiego tekstu, który o tym schyłku właśnie traktował. Ta książka jest faktycznie do dostania w Polsce i po polsku, np. na merlin.pl, tyle że w wersji skastrowanej do około 20% oryginału. I to tak skastrowanej, że pozostały - bardzo ciekawe to fakt, ale we wspaniałej książce nie ma przecież nieciekawych fragmentów - przede wszystkim fragmenty dotyczące filozofii i historii sztuki, natomiast bardzo niewiele pozostało z rozważań historycznych, nie mówiąc już o rozważaniach dotyczących teraźniejszości i przyszłości. A proszę mi uwierzyć, że książka Spenglera to nie jest jakiś "Mein Kampf", która jednakm nawiasem mówiąc, była kilkanaście lat temu, a całkiem możliwe, że jest i nadal, obowiązkową lekturą na drugim (błędnie napisałem "pierwszym") roku historii idei na postępowym do mdłości uniwersytecie w Uppsali. Uppsala leży zaś w postępowej do mdłości Szwecji, gdyby ktoś nie wiedział, taki szwedzki Kraków.

Nawet niewiarygodnie fascynujących tabel chronologicznych, pozwalających kilkoma rzutami oka "synchronicznie" porównać stadia rozwoju, a także schyłku, różnych cywilizacji, z naszą włącznie, nie ma w tej skastrowanej ad usum Delphini wersji. I jest to zrobione w najlepszym stylu prlowskiej cenzury, albo i lepiej, bowiem niektóre fragmenty, będące niewątpliwymi skrótami, są drukowane miejszą czcionką, więc czytelnik widzi, że to skróty. Natomiast cała masa innych fragmentów, i to tych najciekawszych, jest po prostu amputowana i nikt nikogo o tym poinformowac nie raczy. Piękna robota, panie cenzor! Co zabawne, wygląda na to, że wszystkie obecnie wydawane w Europie wersje książki Spenglera są właśnie takie - to nie w Polsce tak tę rzecz skastrowano, ale od razu u źródła, w Niemczech.

Aby dać Państwu chwilę odpocząć od tych eschatologicznych rozważań i drobnych literek, oto obrazek:



Co widzimy na załączonym obrazku? (Całym zdaniem proszę!) Na załączonym obrazku widzimy oddanego Państwa sługę, właściciela tego bloga, trzymającego w dłoniach pełny autoryzowany (!) przekład na angielski dzieła Oswalda Spenglera - jednej z absolutnie najwspanialszych książek, jakie kiedykolwiek napisano. (Pan Tygrys nie zna niemieckiego - jakoś go do tego języka mało ciągnie, choć faktem jest, że napisano w nim parę niezwykle interesujących rzeczy - i dlatego potrzebował przekładu. Najchętniej trzyma się oczywiście oryginałów.) Oba tomy przybyły pocztą z US of A, właśnie dzisiaj, z czego Pan Tygrys naprawdę ogromnie się cieszy i biegnie na bloga podzielić się z Tobą Czytelniku (istniejesz w ogóle?) swą radością. (Choć akurat ma masę roboty, więc z samym czytaniem będzie gorzej.)

Jeśli to jeszcze nie wystarczyło by w Czytelniku wzbudzić burzliwe emocje i dręczące pożądanie, dodam, iż książka, o której mówimy - dwa tomy, niemal 1000 stron, twarda okładka, w sumie b. dobry stan (nawet stan obwoluty) - wraz z dostawą, kosztowała mnie 37 dolarów, czyli nieco ponad stówę. Plus ze 40 dni tęsknienia i oczekiwania. (Cóż, celnicy też muszą z czegoś żyć. Podobno.) Nabyłem ją, gdyby to kogoś interesowało, w internetowym antykwariacie alibris.com. Jest on naprawdę fajny i bogato zaopatrzony, na każdą kieszeń zresztą. Ale istnieją i inne fajne serwisy tego rodzaju.

A więc można, jeśli się naprawdę chce. Na razie jeszcze można. Zachęcam do zastanowienia się nad tym, oraz nad własnymi lekturami. To naprawdę nie musi być Gombrowicz ani Sierakowski z Żiżkiem i Leninem!

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.