"Blue Moon of Kentucky" w dwóch odsłonach

Najpierw wersja autorska - wielki Bill Monroe, "ojciec muzyki bluegrass". Śpiewa i gra na mandolinie.



Teraz zaś równie znakomita, i całkiem od oryginału inna, wersja Elvisa Presleya z roku '54. Tu nawet takt został całkowicie zmieniony. Nagranie z roku '54, czyli z jego pierwszych, najlepszych lat - kiedy to co Presley robił, to było najczystsze Rock-a-Billy (przodek Rock-and-Rolla, ale właściwie jeszcze należący do obrzeży muzyki Country). A czasami nawet po prostu czyste Country. Na tych dwóch pierwszych płytach dla wytwórni "Sun" z Elvisem grali naprawdę wyjątkowo utalentowani gitarzyści - tutaj Scotty Moore.

(To nagranie w końcu poszło się kochać, ale może da się jeszcze znaleźć na YT.)

Swoją drogą, choć naprawdę bardzo cenię i lubię czarną amerykańską muzykę (choć absolutnie nie wszystko, bo np. Tamla Motown raczej nie, rap mnie, z małymi wyjątkami, odrzuca), to opowieści o tym, jak to Elvis imitował i "okradał" czarnych wykonawców Rhythm-and-Bluesa, wydają mi się raczej śmieszne. Co w tym nagraniu jest takiego specyficznie czarnego, że spytam?

Oczywiście czarna muzyka miała dość poważny wpływ i na Country, nieliczni Czarni bywali sławnymi wykonawcami tej muzyki, ale nie o to teraz chodzi, tylko o jakieś ew. bezpośrednie wpływy Rhythm-and-Bluesa na wczesnego (czyli najlepszego) Elvisa. Że go fascynowało, że go chciwie słuchał - wierzę bez problemu. Że miałby imitować - bzdura! (I nie mówię tego jako jakiś zwariowany wielbiciel Elvisa, z tych co go raz na miesiąc spotykają - jak nie w lokalnym spożywczym, to na stacji benzynowej. Po prostu kocham te jego nagrania z pierwszych lat, plus b. lubię sporo innych, późniejszych.)

Dla mnie (a znam się na tym nieco) to co tu słyszymy to Rock-a-Billy - po prostu, a Rock-a-Billy to była "biała" muzyka. Niewiele tu zmienia wspaniały skądinąd Chuck Berry, który zresztą, z tego co wiem, wychował się w całkiem "białym" środowisku. Nie zmienia tego też fakt, że pierwszym nagraniem Elvisa (dokonanym prywatnie dla matki na urodziny), które na niego zwróciło uwagę, było "That's All Right Mama", czarnego bluesmana (i chyba wykonawcy jednego przeboju, bo mam jego płytę i tam jest niemal tylko ten utwór w wielu wersjach i z różnymi tytułami) Arthura "Big Boy" Crudupa.

To też nie jest żaden czarny blues, ani jego imitacja, tylko znowu Rock-a-Billy, co z tego, że, jak wiele amerykańskich popularnych utworów (a tym bardziej już rock-and-rollowych) na bluesowym schemacie. (Dwunastotaktowym przeważnie, choć bywa np. ośmiotaktowy - jak w wielkim wczesnym przeboju Elvisa "Jailhouse Rock".)

Trudno jednak rozmawiać o muzyce, choćby popularnej, z ludźmi, którzy nie dostrzegają, że taki na przykład Ray Charles, choć niewątpliwie czarny (i momentalnie jako czarny wokalista rozpoznawalny), był w sumie jednak bliższy muzyce Country, niż Rhythm-and-Bluesowi. Nie mówiąc już o tym, żenagrywał p yty z wykonawcami Country, a wiele jego największych przebojów to po prostu piosenki Contry. (Choćby, pierwsze z bregu: "Take These Chains from My Heart". Albo Bucka Owensa "Crying Time". Ale nawet i przesławne kiedyś "Hit the Road Jack", to kompozycja człowieka od Country.)

Naprawdę nie żeby mi to osobiście robiło jakąś wielką różnicę, ale prawda jest prawdą, a Rock-a-Billy dzisiaj w ogóle prawie nikt nie zna i nie potrafi rozpoznać, choć moim zdaniem (skoro już wszyscy nie chcą słuchać Monteverdiego i podobnie ambitnych rzeczy) warto. (A niektórzy zresztą całkiem udatnie to jeszcze i dzisiaj grają - np. Brian Setzer i jego Stray Cats.)

triarius
---------------------------------------------------  
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

Dokładnie 55 lat temu zmarł Hank Williams

Właśnie się dowiedziałem (z amerykańskiego internetowego radia Country), że dokładnie 55 lat temu zmarł jeden z największych wykonawców i kompozytorów Country - Hank Williams. Żył niecałe 30 lat, zmarł wykończony gruźlicą, problemami rodzinnymi, alkoholem i chyba także morfiną.

Nie trzeba być aniołem, by być wielkim artystą. I prawica w moim stylu świetnie sobie z tego zdaje sprawę. Nie trzeba także spędzać połowy życia w konserwatorium czy watykańskim chórze, by mnie, zoologicznego paleokonserwatystę, zachwycić. Tak nawiasem, Hank Williams twierdził, że jeśli napisanie piosenki zajęło mu więcej, niż 3 minuty, to piosenka okazywała się być bezwartościowa.

Kto sobie chce coś przeczytać, oto link do dość solidnie na jego temat poinformowanej Wikipedii.

Filmików z Hankiem Williamsem (seniorem, jako że także jego syn Hank Williams Jr. jest znanym śpiewakiem Country) nie ma niestety w sieci tyle, ile bym pragnął, a niektóre z tych co są, i to akurat z moimi ulubionymi piosenkami Hanka, nie dają się celowo włożyć na bloga. Oto jednak kilka klipów z Hankiem albo jego piosenkami w wykonaniu innych dobrych wykonawców...

Hank Williams (z prześliczną) Anitą Carter śpiewają "I Can't Help It I'm Still in Love with You":



Hank Williams w telewizyjnym programie Kate Smith:



Tutaj cenna składanka na temat Hanka:



Oto zaś moja ulubiona piosenka Hanka, choć nie udało mi się znaleźć jej w oryginalnej wersji możliwej do włożenia na bloga. Oto więc fajne współczesne wykonanie "Your Cheating Heart" (czyli "Twoje fałszywe serce") Hanka Williamsa - THE HIGH NOON ROCKABILLY TRIO:



A tak całkiem na marginesie to taki obejrzany kiedyś przypadkiem na szwedzkiej telewizji paroodcinkowy szkocki film pod tytułem właśnie "Your Cheating Heart", podobno kultowy. O takich dziwnych dla mnie tamtejszych punkach - fanatykach Country, sprawił, że po wielu latach wróciłem do jej słuchania. Śpiewali to z niesamowitym akcentem z robotniczych dzielnic Glasgow, ale i tak było super.

Hank - dość mało dla mnie ważne, że byłeś "pierwszą wielką amerykańską gwiazdą". Po Tobie przyszły także i takie "wielkie gwiazdy", że ten tytuł nic już dla mnie nie znaczy. Ale Ty naprawdę byłeś, i jesteś, WIELKI.

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

Pierwsza rocznica śmierci wielkiego artysty

Właśnie się zorientowałem, że dzisiaj przypada pierwsza rocznica śmierci jednego z moich najbardziej ukochanych artystów - wielkiego Bucka Owensa (12 sierpnia 1929 - 25 marca 2006).

Może to wielu ludzi zaskoczyć, szczególnie tych znających moje poglądy na dzisiejsze czasy, dzisiejszą sztukę (nie mówiąc już o tej popularnej), wady Ameryki itd. Jednak naprawdę nie jestem żadnym kulturalnym snobem (mówię to nie żeby bronić siebie jako siebie, tylko żeby bronić paleo-konserwatywnych poglądów), uwielbiam m.in. dobrą autentyczną muzykę Country, zaś artysta tej klasy, co Buck Owens to po prostu... Nie da się tego powiedzieć, przynajmniej nie będąc poetą.

Jeśli ktoś chce zrozumieć o co mi chodzi, zachęcam do wypicia paru piw i zrobienia sobie koncertu Bucka. Jest go całkiem sporo np. na YouTube. Poniżej kilka clipów właśnie stamtąd z Buckiem (i jego Buckaroos, w tym fantastycznym Don Richem na gitarze i Tomem Broomleyem na steel-guitar).

"Together Again"


"Act Naturally" (wykonywany później także przez The Beatles, którzy, ze wzajemnością, b. cenili Bucka i The Buckaroos)


"Rosie Jones". Tutaj wyjątkowo moim zdaniem cudowne są przede wszystkim te heterofoniczne chórki z Don Richem:


"Above and Beyond"


No i może coś naprawdę skocznego na koniec... "Tiger by the Tail"


Ale na YouTube naprawdę jest więcej Bucka, jak zresztą i innej dobrej muzyki (marnej jest na pewno jeszcze więcej, ale cóż).

Buck, I will never forget you...

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.