Premier, który tak niedawno karcił Antoniego Macierewicza za "nieprzemyślane słowa", ma na sumieniu słowa bez porównania bardziej nieprzemyślane. Chodzi oczywiście o Zytę Gilowską, którą formalnie uniewinniono z zarzutu bycia świadomym i czynnym współpracownikiem, ale jednocześnie niemal każdym zdaniem sędzina potwierdziła, iż kłamała, chlapała jęzorem bez potrzeby, a do tego wedle wszelkiego prawdopodobieństwa świadomym i czynnym współpracownikiem była. W dodatku było to - ta analiza całej sprawy, nie sam wyrok - absolutnie zgodne z tym, co z samego przebiegu procesu wynikało.
Zupełnie jak w przypadku Lecha Wałęsy, którego współpracę z SB sąd jednoznacznie potwierdził, jednocześnie oczyszczając go z zarzutów i czyniąc ofiarą SB. Paranoja! Tym razem możemy się pocieszać, że p. Gilowskiej zrobiono prezent na imieniny, przecież dzisiaj mamy właśnie... Nie, nie Zyty, tylko (TW) Beaty.
No, ale Wałęsa to Wałęsa, a mi chodzi w tej chwili o Premiera, który jest człowiekiem na pewnym poziomie i czegoś od niego można by oczekiwać. A więc dziwne jest, iż Premier, z wykształcenia przecież prawnik, nie próbuje się nawet wycofać z nieopatrznie wypowiedzianych niegdyś słów, że zaraz po uniewinnienu przyjmie Zytę Gilowską na poprzednie stanowiska w rządzie.
Nadal uważam, że PiS i zorganizowana przezeń koalicja jest jedyną nadzieją Polski w tej chwili. I tym bardziej mi przykro, oraz głupio, że jego politycznie niewątpliwie utalentowany przywódca potrafi popełniać takie... coś. Nie wiem nawet, jak to nazwać. To gorzej niż cynizm, to głupota!
Ten sam Jarosław Kaczyński, który głosił - niewątpliwie słusznie - że SB w czasach PRLu nie produkowała fałszywych teczek, przy pierwszej nadażającej się okazji podważa cały sens lustracji i możliwość oceny ludzi w kategoriach "współpracował - nie współpracował."
W dodatku sama Zyta Gilowska swoim zachowaniem ponownie nawiązała do swych poprzednich wyskoków, z pokrzykiwaniem o "morderstwie sądowym", a nawet jakby poszła o krok dalej. Zarzuciła naszym czasom, że są "czasami podłości". Zapewne chodzi o czasy od ostatnich wyborów, w każdym razie nie pamiętam, by mówiła coś podobnego na temat rządów TW Bolka albo Prezia. Jakoś dziwnie od razu przypomniały mi się wezwania do "obywatelskiego nieposłuszeństwa" w wykonaniu "prezydenta" Tuska. I bajka o skorpionie, ktory przecież nie może zmienić swojej natury. Choć szczerze mówiąc za imieninowy prezent mógłby podzękować.
Człowiek się zaczyna zastanawiać, czy to tylko platformerskie dziedzictwo, czy może p. Gilowska stanowi część znacznie bardziej wyrafinowanego planu skończenia z obecnym "rządem tymczasowym" i rojeniami o IV RP...
Przyznam, że mnie cała ta sprawa ciężko zniesmaczyła. Miałem ochotę pomóc jakoś PiS'owi w nadchodzącej kampanii wyborczej (nie zapisując się jednak, bowiem cenię sobie moją prywatną wolność słowa i euroobrzydzenie) ale po tym co dzisiaj ujrzałem i usłyszałem, wstrzymam się. Mam tylko nadzieję, że ten kolejny ewidentny błąd Premiera, kolejne jego bezmyślne chlapnięcie - a było ich już kilka, że przypomnę sprawę księży-agentów - jakoś się rozejdzie po kościach. Cóż, ludzie popełniają błędy, a dopłynięcie do IV RP to dla nas wszystkich konieczność.
środa, września 06, 2006
niedziela, sierpnia 27, 2006
Macierewicz oczywiście miał rację
Wiceminister Macierewicz oczywiście miał rację na temat "naszych" ministrów spraw zagranicznych. Oto parę bliższych informacj naświetlających nieco tę ponurą i ciemną sprawę. Na początek ten link:
http://www.abcnet.com.pl/pl/artykul.php?art_id=2484&token=
Naprawdę warto ten tekst dokładnie przeczytać i rozpropagować wśród krewnych i znajomych.
Oto zaś, co na temat Geremka pisze w swej książce jeden z analityków UOP za czasów Macierewicza, podpisujący się pseudonimem Grocki:
http://www.abcnet.com.pl/pl/artykul.php?art_id=2484&token=
Naprawdę warto ten tekst dokładnie przeczytać i rozpropagować wśród krewnych i znajomych.
Oto zaś, co na temat Geremka pisze w swej książce jeden z analityków UOP za czasów Macierewicza, podpisujący się pseudonimem Grocki:
Niezwykle zagadkowa była w tym kontekście sprawa związana z G., w której co kilka lat dokonywano zestawienia jego biografii politycznej. W każdym z tych "życiorysów" zawsze pomijano okres lat 60-tych, czas bytności G. w Paryżu. Trudno sobie wyobrazić, by ktoś w tamtych czasach, wyjeżdżając z kraju na istotną "placówkę", nie był współpracownikiem SB. Prowadzący sprawę oficerowie odnosili się do G. wrogo, traktowali go jako jedną z czołowych postaci opozycji, człowieka odpowiedzialnego za wiele decyzji Lecha Wałęsy. Zbierali mnóstwo bardzo szczegółowych informacji na jego temat. Co dziwne, posiadali zapisy niemal wszystkich prowadzonych przez niego rozmów. Nie tylko przez telefon i w mieszkaniu. Także na otwartej przestrzeni. Notatki o bardzo wysokim stopniu szczegółowości. Ich działania nie powodowały jednak żadnych konkretnych skutków. Mimo, iż gromadzili wiele dowodów "antysocjalistycznej działalności" G.; takich, które dla innego człowieka oznaczałyby proces i więzienie, nic się dalej z nimi nie działo. W materiałach sprawy odnaleźć można liczne sygnały o tym, iż oficerowie są przekonani, że ich praca jest jedynie atrapą, przykryciem dla prowadzonych przez kogoś, o kim nic nie wiedzą, działań. Twierdzili wprost, że jakieś ośrodki ponad nimi, centralne, nie dopuszczają do podjęcia bardziej zdecydowanych działań przeciwko G. W jednej z teczek odnaleziono notatkę sporządzoną przez oficera SB, adresowaną do prowadzących sprawę G., w której ów oficer informuję, że osobą G. w sposób zakamuflowany interesuje się jedna z centralnych jednostek, w tajemnicy przed tymi którzy oficjalnie prowadzą sprawę. Inną zaskakującą informacją było stwierdzenie o utrzymywaniu przez G. tajnych kontaktów z niemiecką Frakcją Czerwonej Armii (RAF).I jeszcze jeden interesujący fragment, wyjaśniający sprawę tego, czy X może być agentem, jeśli w raportach, o które się go posądza były donosy na X'a. Oraz inne fascynjące szczegóły ubeckiej kuchni:
Ciekawe, że o agenturalną działalność posądzali G. nawet jego przyjaciele z opozycji. W aktach zachował się stenogram podsłuchanej rozmowy telefonicznej między "profesorem F." a S., w której jeden i drugi sugerują istnienie niejawnych powiązań G. z SB i współpracę z sowieckimi służbami specjalnymi. Pikanterii rozmowie dodaje fakt, że obydwaj jej uczestnicy byli tajnymi współpracownikami SB, przy czym żaden nie wiedział o współpracy drugiego. Nigdzie nie była rejestrowana również aktywna agentura SB wśród przedstawicieli strony solidarnościowej w czasie obrad okrągłego stołu. O tym, że istniała wiadomo z jej meldunków, pisanych jednak w taki sposób, by
uniemożliwić identyfikację źródła informacji. Meldunki te, sygnowane pseudonimami, przygotowywane były dla szefów MSW, PZPR i państwa. Jest absolutnie pewne, że Kiszczak doskonale orientował się w zamierzeniach, taktyce i planach opozycji w trakcie rozmów.
Wyższą szkołą kamuflażu było pisanie meldunków na samego siebie. TW występował w nich jako przedmiot inwigilacji, tymczasem informacje dotyczyły osób z którymi agent się kontaktował. Przekazywano w taki sposób informacje nie dekonspirując źródła. W przypadku agentury najwyższej wartości stosowano wyjątkowe zasady bezpieczeństwa. Ślady po tego typu praktykach odnajdywane są tylko w nielicznych przypadkach. Trudno jest tę agenturę identyfikować tylko w oparciu o archiwa, ponieważ nie była ona rejestrowana w standardowy sposób. Nie prowadzono teczek personalnych i teczek pracy, nie rejestrowano jej w kartotekach. Jeśli początkowo przeciętny agent, zwerbowany np. w związku z wyjazdem na placówkę do, powiedzmy, Paryża, z czasem okazywał się doskonałym współpracownikem i stawał się jednym z opozycyjnych przywódców, usuwano z archiwum wszystkie dokumenty świadczące o jego wcześniejszej współpracy. Prowadzeniem takiego agenta zajmował się najczęściej osobiście szef jednego z departamentów. Współpraca przybierała wówczas inny od dotychczasowego kształt i charakter. Nigdy nie sporządzano żadnych meldunków, nie określano też na piśmie zadań jakie współpracownik ma wykonać. Dla wzmocnienia zabezpieczeń przed dekonspiracją często nakazywano jakiemuś niczego nieświadomemu oficerowi podjąć rozpracowywanie tej osoby pod kątem jej antysocjalistycznej działalności. Jednocześnie więc korzystano z agenturalnej działalności danego TW i kamuflowano fakt współpracy prowadzeniem sprawy skierowanej przeciwko niemu jako np. doradcy przewodniczącego NSZZ "Solidarność". Czasem stwarzano wrażenie represjonowania danej osoby dla większego uwiarygodnienia jej w oczach opozycji. Rewizje, zatrzymania, konfiskaty materiałów miały umocnić pozycję TW w środowisku. W archiwach resortu odnaleziono kilka spraw, których sposób prowadzenia, wyniki i jakość występujących w nich informacji a także inne źródła pośrednie wskazują na to, iż były one tylko atrapami dla przykrycia czyjejś współpracy.
czwartek, sierpnia 24, 2006
V Władza III RP
Oswald Spengler powiedział kiedyś, że "To, czego potrzebujemy to nie wolność prasy, tylko wolność OD prasy". Jak można w ogóle wytłumaczyć tak wsteczne, tak niezgodne z ideałem społeczeństwa obywatelskiego twierdzenia? Zacytujmy może jeszcze samego Spenglera:
Jednak znamy przecież rolę "Gazety Wyborczej" i jej wpływ na "inteligentów" III RP, więcj moim zdaniem należy raczej zadumać się nad proroczymi zdolnościami Spenglera.
Za jego czasów nie było jeszcze telewizji czy interntowych portali, które można uznać za pewną formę prasy, czyli "IV Władzy". Nie było też nagłaśnianych przez IV Władzę politycznych sondaży, które niniejszym pozwolę sobie nazwać "V Władzą".
Jakie znaczenie mają te sondaże przede wszystkim dla wyników wszelkich wyborów, może sobie łatwo wyobrazić każdy, kto choć trochę zna się na polityce. Partia, która w sondażach otrzymuje konsekwentnie poniżej wymaganego minimum, to idealny sposób, by zmarnować swój głos, więc mało kto znając takie wyniki, będzie na nią głosował. Z drugiej strony, ludzie kochają mieć rację i wygrywać, choćby per procura - w osobach przez siebie wybranych. A zatem jeśli jakaś partia, albo jakiś mający kandydować w wyborach polityk, ma ogromną przewagę, dostaje jeszcze za to pewną premię.
Sondaże to ogromna polityczna potęga i bardzo trudno mi sobie wyobrazić, by nie używano jej świadomie i cynicznie do manipulowania nastrojami społecznymi i pośrednio wynikami różnych wyborów. (Zresztą nie tylko o wybory chodzi, bo wrogość wobec władzy czy polityka także ma wpływ na życie polityczne, a i na to mają wpływ sondaże.) Oczywiście znaczenie mają tylko te sondaże, które są potem szeroko nagłaśniane - te zlecane przez różne instytucje czy firmy po to, by się czegoś dowiedzieć, tego znaczenia nie mają. A więc można by rzec, że "V Władza" jest nią jedynie w ścisłym współdziałaniu z "IV Władzą".
Nie ma przecież żadnych przepisów, ba! - nie ma nawet sposobów, by sprawdzić rzetelność sondaży. Wyniki mogą zostać całkowicie zanegowane i ośmieszone, a mimo to nikt nie ma formalnego prawa zarzucić firmie, która przeprowadziła dany sondaż, ani też medium, które jego wyniki ogłosiło, nadużycia. Nie mówiąc już o jakichkolwiek konsekwencjach karnych.
Wracając na chwilę do Spenglera, to również zgadza się z jego przewidywaniami, bowiem mimo "schyłku zachodniej cywilizacji", który ogłaszał (i którego charakteru, jak się wydaje, większość ludzi całkiem nie zrozumiała), Spengler przewidywał, że w niektórych dziedzinach zachodnia cywilizacja ma jeszcze przed sobą całkiem długi rozwój. Do takich dziedzin miało należeć prawodawstwo, spotykające się z całkiem nowymi zjawiskami i wyzwaniami. No i rzeczywiście - czyż nie mamy spamu, sieci P2P, no i politycznych sondaży?
Jak można manipulować wynikami sondaży, i to na wszystkich poziomiach - od sformuowania pytań, przez pominięcie niektórych potencjalnych respondentów, po obróbkę statystyczną, może sobie wyobrazić każdy, kogo kiedyś rozgorączkowana ankieterka spytała o upodobanie np. do Wódki Bols. To akurat tylko ta druga z wymienionych tutaj faz, ale wątpię, by te inne miały wyglądac dużo lepiej.
A zresztą, po co tylko wątpić? Oto absolutnie cudowny przykład tego, jak się w III RP fałszuje polityczne sondaże:
http://kataryna.blox.pl/2006/07/Przepis-na-lze-sondaz.html
--------------------------------
Ten tekścik napisałem ze dwa tygodnie temu, ale warto dodać drobne uzupełnienie. Otóż, wczoraj pojawiły się nowe oficjalne, a jakże, dane na temat poparcia dla poszczególnych partii: PO 30%, PiS 23%, Samoobrona 9%... Reszta zdecydowanie pod kreską - także folksfront zblokowanych komuchów i różowych liberałow (oraz czasopism).
Bardzo interesujące wyniki, ale moim zdaniem więcej mówią o celach i metodach naszych dzielnych razwiedczików, niż o nastrojach i opiniach Polaków. Nazwijcie mnie zwolennikiem teorii spiskowych, jeśli chcecie.
Prasa dzisiaj jest jak armia o starannie zorganizowanym uzbrojeniu, dziennikarze to jej oficerowie, zaś czytelnicy to żołnierze. Jednak, jak w każdej armii, żołnierz ślepo słucha, a cele wojny i plany operacyjne zmieniają się bez jego wiedzy. Czytelnik ani nie zna, ani nie ma znać, celów, dla których jest używany, ani roli, jaką ma odegrać. Nie ma bardziej jaskrawej karykatury wolności myśli. Kiedyś nikomu nie pozwalano swobodnie myśleć, teraz jest to dozwolone, ale nikt nie jest już do tego zdolny. Teraz ludzie chcą myśleć jedynie to, co powinni chcieć myśleć, i to uważają za wolność.Na gruncie czysto teoretycznym można by się z tym spierać - dlaczego czytelnicy to szeregowcy, a dziennikarze oficerowie, nie zaś powiedzmy czytelnicy [coś mi się, jak widzę po latach, tutaj pomerdało, pewnie miało być "podoficerowie" czy coś takiego], a dziennikarze jacyś nieco wyżsi oficerowie? (Tyle, że w tedy czytelnicy byliby tymi zwalczanymi przez gazetową armię wrogami, co wcale nie stawia ich w lepszej pozycji.)
Jednak znamy przecież rolę "Gazety Wyborczej" i jej wpływ na "inteligentów" III RP, więcj moim zdaniem należy raczej zadumać się nad proroczymi zdolnościami Spenglera.
Za jego czasów nie było jeszcze telewizji czy interntowych portali, które można uznać za pewną formę prasy, czyli "IV Władzy". Nie było też nagłaśnianych przez IV Władzę politycznych sondaży, które niniejszym pozwolę sobie nazwać "V Władzą".
Jakie znaczenie mają te sondaże przede wszystkim dla wyników wszelkich wyborów, może sobie łatwo wyobrazić każdy, kto choć trochę zna się na polityce. Partia, która w sondażach otrzymuje konsekwentnie poniżej wymaganego minimum, to idealny sposób, by zmarnować swój głos, więc mało kto znając takie wyniki, będzie na nią głosował. Z drugiej strony, ludzie kochają mieć rację i wygrywać, choćby per procura - w osobach przez siebie wybranych. A zatem jeśli jakaś partia, albo jakiś mający kandydować w wyborach polityk, ma ogromną przewagę, dostaje jeszcze za to pewną premię.
Sondaże to ogromna polityczna potęga i bardzo trudno mi sobie wyobrazić, by nie używano jej świadomie i cynicznie do manipulowania nastrojami społecznymi i pośrednio wynikami różnych wyborów. (Zresztą nie tylko o wybory chodzi, bo wrogość wobec władzy czy polityka także ma wpływ na życie polityczne, a i na to mają wpływ sondaże.) Oczywiście znaczenie mają tylko te sondaże, które są potem szeroko nagłaśniane - te zlecane przez różne instytucje czy firmy po to, by się czegoś dowiedzieć, tego znaczenia nie mają. A więc można by rzec, że "V Władza" jest nią jedynie w ścisłym współdziałaniu z "IV Władzą".
Nie ma przecież żadnych przepisów, ba! - nie ma nawet sposobów, by sprawdzić rzetelność sondaży. Wyniki mogą zostać całkowicie zanegowane i ośmieszone, a mimo to nikt nie ma formalnego prawa zarzucić firmie, która przeprowadziła dany sondaż, ani też medium, które jego wyniki ogłosiło, nadużycia. Nie mówiąc już o jakichkolwiek konsekwencjach karnych.
Wracając na chwilę do Spenglera, to również zgadza się z jego przewidywaniami, bowiem mimo "schyłku zachodniej cywilizacji", który ogłaszał (i którego charakteru, jak się wydaje, większość ludzi całkiem nie zrozumiała), Spengler przewidywał, że w niektórych dziedzinach zachodnia cywilizacja ma jeszcze przed sobą całkiem długi rozwój. Do takich dziedzin miało należeć prawodawstwo, spotykające się z całkiem nowymi zjawiskami i wyzwaniami. No i rzeczywiście - czyż nie mamy spamu, sieci P2P, no i politycznych sondaży?
Jak można manipulować wynikami sondaży, i to na wszystkich poziomiach - od sformuowania pytań, przez pominięcie niektórych potencjalnych respondentów, po obróbkę statystyczną, może sobie wyobrazić każdy, kogo kiedyś rozgorączkowana ankieterka spytała o upodobanie np. do Wódki Bols. To akurat tylko ta druga z wymienionych tutaj faz, ale wątpię, by te inne miały wyglądac dużo lepiej.
A zresztą, po co tylko wątpić? Oto absolutnie cudowny przykład tego, jak się w III RP fałszuje polityczne sondaże:
http://kataryna.blox.pl/2006/07/Przepis-na-lze-sondaz.html
--------------------------------
Ten tekścik napisałem ze dwa tygodnie temu, ale warto dodać drobne uzupełnienie. Otóż, wczoraj pojawiły się nowe oficjalne, a jakże, dane na temat poparcia dla poszczególnych partii: PO 30%, PiS 23%, Samoobrona 9%... Reszta zdecydowanie pod kreską - także folksfront zblokowanych komuchów i różowych liberałow (oraz czasopism).
Bardzo interesujące wyniki, ale moim zdaniem więcej mówią o celach i metodach naszych dzielnych razwiedczików, niż o nastrojach i opiniach Polaków. Nazwijcie mnie zwolennikiem teorii spiskowych, jeśli chcecie.
TW Bolka podchody i odchody
Jak wszyscy z pewnością wiedzą, TW Bolek niedawno ogłosił, że "jeśli Guenter Grass się nie zrzeknie, to ja się zrzeknę", potem zaś się z tego bez wyraźnego powodu wycofał. Teraz miał nie brać udziału w gdańskich obchodach podpisania Porozumień Sierpniowych, ale jednak weźmie.
TW Bolek wyraźnie goni w piętkę, starając się zaistnieć w mediach. Jego powrót do polityki okazuje się, co zresztą już tutaj z góry przewidziałem, żałosnym nieporozumieniem. Autorytet TW Bolka w polskim społeczeństwie jest praktycznie żaden, mimo wysiłków różnych TVN24.
Czy wynika z tego, że TW Bolek nie może już nam w żaden sposób zaszkodzić? Takim optymistą bym nie był. TW Bolek wciąż ma jakieś tam nazwisko i znaczenie dla zachodniej publiczności, więc w przypadku jakiejś naprawdę brutalnej akcji przeciw Polsce nadawałby się świetnie na "przywódcę" figuranta. Poproszenie o "bratnią pomoc" w jego wykonaniu też by znacznie ułatwiło ewentualnemu agresorowi zadanie. W końcu strona propagandowa jest w dzisiejszych czasach naprawdę ważna. TW Bolek to przecież propagandowo znacznie cięższa artyleria, niż ośmiu byłych ministrów Spraw Zagranicznych, choć niby dlaczego ci nie mieliby mu akompaniować, niczym chórek wspierający wyranżerowaną szansonistkę?
Możnaby się tylko zastanowić, czy jak Elvis Presley, James Dean, Buddy Holly, Marilyn Monroe, Che Guevara, i wielu, wielu innych, TW Bolek nie byłby najcenniejszy dla swych mocodawców w postaci nieboszczyka, relikwii i świeckiego kultu. W końcu w tej chwili spala się tylko bezużytecznie - albo nic nie robi i wszyscy o nim zapominają, albo robi jakieś próbne podchody i wychodzą z tego... konieczność odchodzenia od niezłomnych postanowień i buńczucznych zapowiedzi. Krótko mówiąc TVN24 częstuje nas potem odchodami TW Bolka, co dla nikogo w sumie nie może być przyjemne. A poza tym, gdyby TW Bolek stał się świecką religią może by przestano się zajmować jego przeszłością - w końcu w Polsce argument o "niemówieniu źle o nieżyjących" zawsze znajduje jakiś oddźwięk, choćby go użyto całkiem ni w pięć ni w dziewięć.
Gdyby więc TW Bolka spotkał by go wkrótce jakiś nieszczęśliwy wypadek, to, przykro mi, ale będę miał podejrzenia, których byle co nie rozwieje. Radziłbym więc różnym Światłym Europejczykom i innym takim, by wpłynęli na TW Bolka - odchudzili go, kazali mu prowadzić zdrowy tryb życia, sałata, tłuszcze wyłącznie nienasycone, może kupili mu taki stacjonarny rowerek albo zapisali na basen... Należałoby także zadbać o jego psychikę... A więc może jednak jakaś mała partyjka? Ale czy MAŁA partyjka może zadowolić WIELKIEGO TW Bolka? Wątpię. A więc co?
W każdym razie, jeśli TW Bolek przeniesie się wkrótce na łono Abrahama, to sorry, ale ja to przewidziałem i się sprawdziło. Zgoda?
TW Bolek wyraźnie goni w piętkę, starając się zaistnieć w mediach. Jego powrót do polityki okazuje się, co zresztą już tutaj z góry przewidziałem, żałosnym nieporozumieniem. Autorytet TW Bolka w polskim społeczeństwie jest praktycznie żaden, mimo wysiłków różnych TVN24.
Czy wynika z tego, że TW Bolek nie może już nam w żaden sposób zaszkodzić? Takim optymistą bym nie był. TW Bolek wciąż ma jakieś tam nazwisko i znaczenie dla zachodniej publiczności, więc w przypadku jakiejś naprawdę brutalnej akcji przeciw Polsce nadawałby się świetnie na "przywódcę" figuranta. Poproszenie o "bratnią pomoc" w jego wykonaniu też by znacznie ułatwiło ewentualnemu agresorowi zadanie. W końcu strona propagandowa jest w dzisiejszych czasach naprawdę ważna. TW Bolek to przecież propagandowo znacznie cięższa artyleria, niż ośmiu byłych ministrów Spraw Zagranicznych, choć niby dlaczego ci nie mieliby mu akompaniować, niczym chórek wspierający wyranżerowaną szansonistkę?
Możnaby się tylko zastanowić, czy jak Elvis Presley, James Dean, Buddy Holly, Marilyn Monroe, Che Guevara, i wielu, wielu innych, TW Bolek nie byłby najcenniejszy dla swych mocodawców w postaci nieboszczyka, relikwii i świeckiego kultu. W końcu w tej chwili spala się tylko bezużytecznie - albo nic nie robi i wszyscy o nim zapominają, albo robi jakieś próbne podchody i wychodzą z tego... konieczność odchodzenia od niezłomnych postanowień i buńczucznych zapowiedzi. Krótko mówiąc TVN24 częstuje nas potem odchodami TW Bolka, co dla nikogo w sumie nie może być przyjemne. A poza tym, gdyby TW Bolek stał się świecką religią może by przestano się zajmować jego przeszłością - w końcu w Polsce argument o "niemówieniu źle o nieżyjących" zawsze znajduje jakiś oddźwięk, choćby go użyto całkiem ni w pięć ni w dziewięć.
Gdyby więc TW Bolka spotkał by go wkrótce jakiś nieszczęśliwy wypadek, to, przykro mi, ale będę miał podejrzenia, których byle co nie rozwieje. Radziłbym więc różnym Światłym Europejczykom i innym takim, by wpłynęli na TW Bolka - odchudzili go, kazali mu prowadzić zdrowy tryb życia, sałata, tłuszcze wyłącznie nienasycone, może kupili mu taki stacjonarny rowerek albo zapisali na basen... Należałoby także zadbać o jego psychikę... A więc może jednak jakaś mała partyjka? Ale czy MAŁA partyjka może zadowolić WIELKIEGO TW Bolka? Wątpię. A więc co?
W każdym razie, jeśli TW Bolek przeniesie się wkrótce na łono Abrahama, to sorry, ale ja to przewidziałem i się sprawdziło. Zgoda?
sobota, sierpnia 19, 2006
Pacyfizm - podłość albo tylko chlapanie jęzorem
Czasem trzeba oderwać się od codziennego młyna, od tych wszystkich TW Beat i uwielbiających włajaże Moralnych Autorytetów, i zaatakować sprawy ogólne i zasadnicze. No więc wklejam tu to, co mi się przed chwilą napisało na forum prawica.net na temat pacyfizmu. Szkoda, by się zmarnowało w drobnych utarczkach z lewakami, którzy z jakichś względów zaatakowali ostatnio to forum, bowiem ta sprawa jest poważna i zasługuje na wnikliwszą uwagę.
Pacyfizm to albo doktryna najbardziej podła ze wszystkich, albo też zwykłe chlapanie jęzorem.
Jeśli pacyfista ma być NAPRAWDĘ KONSEKWENTNY, to musi powiedzieć: "KAŻDA PRZEMOC JEST ZŁEM I ZAWSZE, NIEZALEŻNIE OD OKOLOCZNOŚCI, TRZEBA JEJ UNIKAĆ". Zgoda?
No to teraz przychodzi do mnie ktoś i mówi "wydłubię twojemu dziecku oba oczki". A ja na to co? Mając możliwość zdzielić tamtego przez łeb tłuczkiem do ziemniaków? Nie zrobię tego, prawda, bo przecież przemoc jest największym złem.
Powie ktoś, że to nie o to chodzi, tylko o wojnę. Ale wojnę przecież wywołuje nie ten, kto mówi: "rozbrój się, oddaj mi 7/8 swoich ziem, zmień religię i zacznij MNIE czcić jako boga, oddaj mi swoje kobiety i swoje dzieci na niewolników...". Jeśli się na to zgodzę, to przecież wojny nie będzie tak? Więc dopiero nie zgadzając się i walcząc, popełniam najwyższy z możliwych (choć świecki) grzech - czyli "wywołuję wojnę".
Powie ktoś, zapewne pacyfista, albo inny lewak: "przecież to czyste spekulacje, nam nie chodzi o takie skrajne przypadki, my po prostu jesteśmy przeciw wojnie i przemocy!". Ale w takim razie czym właściwie miałby być pacyfizm? Niechęcią do przemocy? A co to właściwie w kategoriach filozoficznych czy politycznych oznacza "niechęć"? Niechęć może być większa lub mniejsza,niechęć do stosowania przemocy może wynikać z poczucia własnej obiektywnej słabości, z tchórzostwa, z łagodności, z wiary we własne siły, z braku okazji, z gnuśności... I tak dalej.
Gdzie tu w takim razie jakakolwiek doktryna czy ideologia? A tym bardziej "najlepsza jaka kiedykolwiek mogła powstać"? Pacyfizm albo jest wstrętny i podły, albo po prostu to słowo niemal nic nie znaczy.
Pacyfizm to albo doktryna najbardziej podła ze wszystkich, albo też zwykłe chlapanie jęzorem.
Jeśli pacyfista ma być NAPRAWDĘ KONSEKWENTNY, to musi powiedzieć: "KAŻDA PRZEMOC JEST ZŁEM I ZAWSZE, NIEZALEŻNIE OD OKOLOCZNOŚCI, TRZEBA JEJ UNIKAĆ". Zgoda?
No to teraz przychodzi do mnie ktoś i mówi "wydłubię twojemu dziecku oba oczki". A ja na to co? Mając możliwość zdzielić tamtego przez łeb tłuczkiem do ziemniaków? Nie zrobię tego, prawda, bo przecież przemoc jest największym złem.
Powie ktoś, że to nie o to chodzi, tylko o wojnę. Ale wojnę przecież wywołuje nie ten, kto mówi: "rozbrój się, oddaj mi 7/8 swoich ziem, zmień religię i zacznij MNIE czcić jako boga, oddaj mi swoje kobiety i swoje dzieci na niewolników...". Jeśli się na to zgodzę, to przecież wojny nie będzie tak? Więc dopiero nie zgadzając się i walcząc, popełniam najwyższy z możliwych (choć świecki) grzech - czyli "wywołuję wojnę".
Powie ktoś, zapewne pacyfista, albo inny lewak: "przecież to czyste spekulacje, nam nie chodzi o takie skrajne przypadki, my po prostu jesteśmy przeciw wojnie i przemocy!". Ale w takim razie czym właściwie miałby być pacyfizm? Niechęcią do przemocy? A co to właściwie w kategoriach filozoficznych czy politycznych oznacza "niechęć"? Niechęć może być większa lub mniejsza,niechęć do stosowania przemocy może wynikać z poczucia własnej obiektywnej słabości, z tchórzostwa, z łagodności, z wiary we własne siły, z braku okazji, z gnuśności... I tak dalej.
Gdzie tu w takim razie jakakolwiek doktryna czy ideologia? A tym bardziej "najlepsza jaka kiedykolwiek mogła powstać"? Pacyfizm albo jest wstrętny i podły, albo po prostu to słowo niemal nic nie znaczy.
wtorek, sierpnia 15, 2006
Cud nad Wisłą... i Dunajem?
Sporo dni nic nie pisałem, całkiem nie miałem weny, a narzuciłem sobie jakiś taki ambitny model bloga, niemal same artykuły. Pewnie trochę z tym przesadziłem, trzeba by się bardziej skoncentrować na komentowaniu "na gorąco" najaktualniejszych wydarzeń, Stanisław Michalkiewicz to ja jeszcze nie jestem, a zresztą blogger nie pozwala odpowiednio tych artykułow zaprezentować, tak jak to jest na blogu p. Michalkiewicza - z fragmentem jako aperitif itd.
W dodatku miałem w ostatnich dniach robotę, coś większego chciałem wreszcie skończyć, w końcu z czegoś trzeba żyć. No i wczoraj wieczorem skończyłem. Dzisiaj pooglądałem sobie nieco telewizji, zacząwszy tę intelektualną przygodę o piątej rano, bo nie mogłem spać.
Najbardziej mi się podobała tasiemka z ostatnimi wiadomościami na TVN24, głosząca, że "prawicowy populista Joerg Heider zamierza zorganizować w Austrii referendum w sprawie wystąpienia z UE". A więc ten Dzień Wniebowstąpienia Matki Boskiej to nie tylko rocznica Cudu Nad Wisłą, ale także w pewnym sensie... Może za sto lat historycy (choć trochę wątpię, by jeszcze wtedy takowi istnieli) dojrzą w tym początek rozkładu Eurokołchozu? I ktoś to może nazwie Cudem nad Dunajem, nie mając pojęcia, że ja to określenie wymyśliłem już sto lat wcześniej.
Heiderowi się oczywiście absolutnie nie dziwię, i to niejako podwójnie - w końcu Unia potraktowała go paskudnie, facet musiał przez te lata pragnąć zemsty. Dobrze o nim świadczy, jako o polityku, że zdołał to wystarczająco dobrze ukryć, że nie spotkał go żaden nieszczęśliwy wypadek, że nie zmiotła go z powierzchni ziemi żadna kolorowa czy kwiatowa rewolucja...
Ciekawe co będzie dalej w tej fascynującej sprawie. Unii stanowczo przydało by się takie referendum, z wynikiem wyraźnie mniej-niż-entuzjastycznym. Teraz jej ruch, ciekawe co zrobią. W każdym razie ta wiadomość chyba potem znikła z tasiemki TVN24, ktoś widać nie chciał zakłócać obchodów rocznicy Cudu nad Wisłą. ;-)
Co jeszcze? No to może jeszcze trochę o telewizji... Obejrzałem sobie na kanale Polonia filmową wersję "Na plebanii w Wyszkowie", czego nigdy nie przeczytałem, choć miałem to w podziemnym wydaniu w czasach stanu wojennego. Po prostu nie znoszę Żeromskiego, przede wszystkim za jego kulfoniasty, żeby nie powiedzieć (jak to nazywam na własny użytek) "wrzodziasty", styl.
W filmie tym było nieco sensownych poglądów, i to właśnie poglądów wyrażanych przez samego Żeromskiego - tych "socjalistycznych": że ci, którzy oddawali krew za ojczyznę, walcząc przeciw najeźdźcy obiecującemu im o wiele lepsze i godniejsze życie, zasługują na to, by być w pełni obywatelami, łącznie z otrzymaniem własności. Tutaj nawet mój prywatny, idiosynkratyczny, romantyczny konserwatyzm, polegający m.in. na niegodzeniu się z utratą statusu elity, jeśli się go już ma, musi ustąpić przed rozsądkiem i poczuciem sprawiedliwości, idącymi ręka w rękę.
W tym Żeromski ma rację i to samo dotyczy także III RP. Wbrew wszelkim hurra-liberałom, czy konserwatystom od "Prawa" przez duże "P", "wszelka pomoc socjalna to kradzież" i takich tam głupot. Które, pomijając już wszystko inne, sprawiły, że partia naprawdę inteligentnych ludzi o zabawnej nazwie Unia Polityki REALNEJ, nie liczy się nawet w najbardziej mikroskopowych sondażach, nie mówiąc już o wyborach.
Kilka rzeczy bardzo mnie jednak zdziwiło w omawianym filmie. Na przykład to, że sowieci opuszczając Wyszków torturowali i zamordowali kilku ludzi, jednak jakimś cudem przy życiu zostawili naczelnika policji. Albo to, że "Rząd Tymczasowy" Dzierżyńskiego i Marchlewskiego rozmawiał uprzejmie i dość interesująco z gospodarzem plebanii, i jakimś młodszym księdzem, pozwalając im być obecnymi także przy najważniejszch naradach. Z pewnością tak naprawdę nie było, a Żeromski postanowił skorzystać z licentia poetica i metody stosowanej przez Thukidydesa - fikcyjnych mów wkładanych w usta wodzów wyrażających jednak analizy sytuacji i motywacje mówiących, takie jakie mogły naprawdę być. Tyle, że oczywiście Żeromski to nie Thukidydes.
Powie ktoś, i z pewnością słusznie: "po co dyskutować głupi filmik, skoro można, i należy, przeczytać samą rzecz, a potem można coś powiedzieć". Fakt, ale ja, tak samo jak Claudel, jestem niezwykle dumny ze swoich antypatii, które obejmują również Żeromskiego. A poza tym nie znoszę martyrologii. No i istnieje tyle ważniejszych i lepszych książek, których i tak nigdy nie zdążę przeczytać...
Teraz przed dłuższą chwilą pooglądałem sobie, jednym okiem, od środka i bynajmniej nie do końca, głupawy amerykański film "Jak wyjść za miliarderkę". No i przyszła mi do głowy taka myśl... Warto by było ustalić, kiedy to w historii zachodniej literatury pojawił się, a kiedy stał się naprawdę popularny, motyw "chciał forsy i był gotów zrobić dla niej niemal wszystko, chciał się ożenić z antypatyczną milionerką odrzucając prawdziwą miłość ubogiej dziewczyny, w końcu miłość zwyciężyła, ale to wcale nie był jeszcze koniec, bo dziewczyna okazała się miliarderką, a rzekoma milionerka tonącą w długach nędzarką".
Pierwszy, kto wymyślił taki motyw był - na niewielką skalę, ale mimo wszystko - geniuszem. Jednak cywylizacja, w której ten motyw jest eksploatowany i serwowany ludziom tak instensywnie, jak w naszej, i zawsze znajduje zachwyconych odbiorców, to z pewnością nie jest ta sama cywilizacja, która stworzyła gotyckie katedry, maszynę parową... czy dokonała Cudu nad Wisłą. Ostatnio zrobiłem się wyczulony na tego rodzaju przejawy schyłkowości naszego świata, a nawet szukam ich aktywnie. Przez co nawet najidiotyczniejszy program telewizyjny nabiera wdzięku i sensu. I o to przecież chodzi! Naprawdę i do szpiku kości uważam, że analizy Spenglera mają bez porównania większą głębię, a nawet praktyczny sens, niż tysiące liberalnych manifestów i genialnych pomysłów na naprawienie świata.
W każdym razie przyszło mi przed chwilą do głowy, że w sumie nie bardzo mam co pisać (w końcu 11 dni nie pisałem, bo po prostu nie miałem żadnego pomysłu) właśnie dlatego, że PiS robi co robić powinien i to nienajgorzej (coraz bardziej podoba mi się ich traktowanie Niemiec, a także to, co chcą zrobić w dziedzinie obronności, choć głośno mowić o tym oczywiście nie sposób), p. Michalkiewicz robi swoją krecią robotę i można tylko go lansować wśród jeszcze-nie-wiedzących-choć-potencjalnie-naszych... Samemu pisać nie bardzo jest co, ani po co, skoro taki publicysta już to robi, i to na wszystkie naprawdę istotne aktualne tematy.
Byłobyż naprawdę aż tak dobrze? Nie, oczywiście że tak nie jest - po prostu ukazała się realna nadzieja, której nie było od... dziesięcioleci co najmniej. Nadzieja to wielka rzecz, więc jest bez porównania więcej, niż było. Pozostaje jednak walka. No i bardzo dobrze, jak mówił Karol Marks (jak ja kocham go tak sobie od niechcenia przywoływać, na złość tym wszystkim nawiedzonym "liberałom"!), no więc jak mówił Marks: "walka to nie jest największe szczęście, to jest JEDYNE szczęście!"
Tak więc mamy przed sobą walkę - skoro p. Michalkiewicz twierdzi, że te tygodnie mają w naszej historii ogromne znaczenie i przesądzą o następnych dziesięcioleciach, albo i stuleciu, co zresztą zgadza się z moimi prywatnymi odczuciami - to bardzo możliwe że ma rację. A więc przed nami nasza mała Bitwa Warszawska.
No i trzymajmy kciuki za Heidera i jego "prawicowy populizm"!
P.S. Zaraz zaraz, coś mi przyszło do głowy... Tylu ludzi odmawia mi prawa do miana "prawicowca", nie mówiąc już o "konserwatyście"... Bo to i do "socjalizmu" nie mam dość silnego, dość zoologicznego i dość pryncypialnego wstrętu... I "prawo" piszę raczej z małej litery, jeśli w ogóle muszę... I "grab nagrablione" wydaje mi się całkiem sensownym mottem... Może ja się powinienem w takim razie zacząć określać jako "prawicowy populista"? No i zobaczymy, kto w końcu rozwali to europejsiaste pokractwo - Wy kryształowi prawicowcy od JKM'a, czy my - "populiści". :-)
W dodatku miałem w ostatnich dniach robotę, coś większego chciałem wreszcie skończyć, w końcu z czegoś trzeba żyć. No i wczoraj wieczorem skończyłem. Dzisiaj pooglądałem sobie nieco telewizji, zacząwszy tę intelektualną przygodę o piątej rano, bo nie mogłem spać.
Najbardziej mi się podobała tasiemka z ostatnimi wiadomościami na TVN24, głosząca, że "prawicowy populista Joerg Heider zamierza zorganizować w Austrii referendum w sprawie wystąpienia z UE". A więc ten Dzień Wniebowstąpienia Matki Boskiej to nie tylko rocznica Cudu Nad Wisłą, ale także w pewnym sensie... Może za sto lat historycy (choć trochę wątpię, by jeszcze wtedy takowi istnieli) dojrzą w tym początek rozkładu Eurokołchozu? I ktoś to może nazwie Cudem nad Dunajem, nie mając pojęcia, że ja to określenie wymyśliłem już sto lat wcześniej.
Heiderowi się oczywiście absolutnie nie dziwię, i to niejako podwójnie - w końcu Unia potraktowała go paskudnie, facet musiał przez te lata pragnąć zemsty. Dobrze o nim świadczy, jako o polityku, że zdołał to wystarczająco dobrze ukryć, że nie spotkał go żaden nieszczęśliwy wypadek, że nie zmiotła go z powierzchni ziemi żadna kolorowa czy kwiatowa rewolucja...
Ciekawe co będzie dalej w tej fascynującej sprawie. Unii stanowczo przydało by się takie referendum, z wynikiem wyraźnie mniej-niż-entuzjastycznym. Teraz jej ruch, ciekawe co zrobią. W każdym razie ta wiadomość chyba potem znikła z tasiemki TVN24, ktoś widać nie chciał zakłócać obchodów rocznicy Cudu nad Wisłą. ;-)
Co jeszcze? No to może jeszcze trochę o telewizji... Obejrzałem sobie na kanale Polonia filmową wersję "Na plebanii w Wyszkowie", czego nigdy nie przeczytałem, choć miałem to w podziemnym wydaniu w czasach stanu wojennego. Po prostu nie znoszę Żeromskiego, przede wszystkim za jego kulfoniasty, żeby nie powiedzieć (jak to nazywam na własny użytek) "wrzodziasty", styl.
W filmie tym było nieco sensownych poglądów, i to właśnie poglądów wyrażanych przez samego Żeromskiego - tych "socjalistycznych": że ci, którzy oddawali krew za ojczyznę, walcząc przeciw najeźdźcy obiecującemu im o wiele lepsze i godniejsze życie, zasługują na to, by być w pełni obywatelami, łącznie z otrzymaniem własności. Tutaj nawet mój prywatny, idiosynkratyczny, romantyczny konserwatyzm, polegający m.in. na niegodzeniu się z utratą statusu elity, jeśli się go już ma, musi ustąpić przed rozsądkiem i poczuciem sprawiedliwości, idącymi ręka w rękę.
W tym Żeromski ma rację i to samo dotyczy także III RP. Wbrew wszelkim hurra-liberałom, czy konserwatystom od "Prawa" przez duże "P", "wszelka pomoc socjalna to kradzież" i takich tam głupot. Które, pomijając już wszystko inne, sprawiły, że partia naprawdę inteligentnych ludzi o zabawnej nazwie Unia Polityki REALNEJ, nie liczy się nawet w najbardziej mikroskopowych sondażach, nie mówiąc już o wyborach.
Kilka rzeczy bardzo mnie jednak zdziwiło w omawianym filmie. Na przykład to, że sowieci opuszczając Wyszków torturowali i zamordowali kilku ludzi, jednak jakimś cudem przy życiu zostawili naczelnika policji. Albo to, że "Rząd Tymczasowy" Dzierżyńskiego i Marchlewskiego rozmawiał uprzejmie i dość interesująco z gospodarzem plebanii, i jakimś młodszym księdzem, pozwalając im być obecnymi także przy najważniejszch naradach. Z pewnością tak naprawdę nie było, a Żeromski postanowił skorzystać z licentia poetica i metody stosowanej przez Thukidydesa - fikcyjnych mów wkładanych w usta wodzów wyrażających jednak analizy sytuacji i motywacje mówiących, takie jakie mogły naprawdę być. Tyle, że oczywiście Żeromski to nie Thukidydes.
Powie ktoś, i z pewnością słusznie: "po co dyskutować głupi filmik, skoro można, i należy, przeczytać samą rzecz, a potem można coś powiedzieć". Fakt, ale ja, tak samo jak Claudel, jestem niezwykle dumny ze swoich antypatii, które obejmują również Żeromskiego. A poza tym nie znoszę martyrologii. No i istnieje tyle ważniejszych i lepszych książek, których i tak nigdy nie zdążę przeczytać...
Teraz przed dłuższą chwilą pooglądałem sobie, jednym okiem, od środka i bynajmniej nie do końca, głupawy amerykański film "Jak wyjść za miliarderkę". No i przyszła mi do głowy taka myśl... Warto by było ustalić, kiedy to w historii zachodniej literatury pojawił się, a kiedy stał się naprawdę popularny, motyw "chciał forsy i był gotów zrobić dla niej niemal wszystko, chciał się ożenić z antypatyczną milionerką odrzucając prawdziwą miłość ubogiej dziewczyny, w końcu miłość zwyciężyła, ale to wcale nie był jeszcze koniec, bo dziewczyna okazała się miliarderką, a rzekoma milionerka tonącą w długach nędzarką".
Pierwszy, kto wymyślił taki motyw był - na niewielką skalę, ale mimo wszystko - geniuszem. Jednak cywylizacja, w której ten motyw jest eksploatowany i serwowany ludziom tak instensywnie, jak w naszej, i zawsze znajduje zachwyconych odbiorców, to z pewnością nie jest ta sama cywilizacja, która stworzyła gotyckie katedry, maszynę parową... czy dokonała Cudu nad Wisłą. Ostatnio zrobiłem się wyczulony na tego rodzaju przejawy schyłkowości naszego świata, a nawet szukam ich aktywnie. Przez co nawet najidiotyczniejszy program telewizyjny nabiera wdzięku i sensu. I o to przecież chodzi! Naprawdę i do szpiku kości uważam, że analizy Spenglera mają bez porównania większą głębię, a nawet praktyczny sens, niż tysiące liberalnych manifestów i genialnych pomysłów na naprawienie świata.
W każdym razie przyszło mi przed chwilą do głowy, że w sumie nie bardzo mam co pisać (w końcu 11 dni nie pisałem, bo po prostu nie miałem żadnego pomysłu) właśnie dlatego, że PiS robi co robić powinien i to nienajgorzej (coraz bardziej podoba mi się ich traktowanie Niemiec, a także to, co chcą zrobić w dziedzinie obronności, choć głośno mowić o tym oczywiście nie sposób), p. Michalkiewicz robi swoją krecią robotę i można tylko go lansować wśród jeszcze-nie-wiedzących-choć-potencjalnie-naszych... Samemu pisać nie bardzo jest co, ani po co, skoro taki publicysta już to robi, i to na wszystkie naprawdę istotne aktualne tematy.
Byłobyż naprawdę aż tak dobrze? Nie, oczywiście że tak nie jest - po prostu ukazała się realna nadzieja, której nie było od... dziesięcioleci co najmniej. Nadzieja to wielka rzecz, więc jest bez porównania więcej, niż było. Pozostaje jednak walka. No i bardzo dobrze, jak mówił Karol Marks (jak ja kocham go tak sobie od niechcenia przywoływać, na złość tym wszystkim nawiedzonym "liberałom"!), no więc jak mówił Marks: "walka to nie jest największe szczęście, to jest JEDYNE szczęście!"
Tak więc mamy przed sobą walkę - skoro p. Michalkiewicz twierdzi, że te tygodnie mają w naszej historii ogromne znaczenie i przesądzą o następnych dziesięcioleciach, albo i stuleciu, co zresztą zgadza się z moimi prywatnymi odczuciami - to bardzo możliwe że ma rację. A więc przed nami nasza mała Bitwa Warszawska.
No i trzymajmy kciuki za Heidera i jego "prawicowy populizm"!
P.S. Zaraz zaraz, coś mi przyszło do głowy... Tylu ludzi odmawia mi prawa do miana "prawicowca", nie mówiąc już o "konserwatyście"... Bo to i do "socjalizmu" nie mam dość silnego, dość zoologicznego i dość pryncypialnego wstrętu... I "prawo" piszę raczej z małej litery, jeśli w ogóle muszę... I "grab nagrablione" wydaje mi się całkiem sensownym mottem... Może ja się powinienem w takim razie zacząć określać jako "prawicowy populista"? No i zobaczymy, kto w końcu rozwali to europejsiaste pokractwo - Wy kryształowi prawicowcy od JKM'a, czy my - "populiści". :-)
piątek, sierpnia 04, 2006
Jeszcze o lustracji Zyty Gilowskiej
Dostrzegam dwie bardzo wątpliwe sprawy, podważające moją wiarę w niewinność pani profesor:
1. Nikt w miarę inteligentny o patriotycznych przekonaniach nie rozmawiałby w stanie wojennym z "milicjantem" (a możliwe, że czymś dużo gorszym, co mógł był podejrzewać, a przynajmniej taką możliwość dopuścić) o jakichkolwiek sprawach, które mogłyby zainteresowac SB czy prlowski kontrwywiad.
Można było takich rozmów uniknąć na dwa co najmniej sposoby, z których żaden nie mógł być dla p. Gilowskiej zbyt trudny, by na niego wpaść bez cienia trudności.
a) po prostu unikamy wypowiedzi na takie tematy
b) mówimy pp. Wieczorkom: "wiecie, chyba się wszyscy zgodzimy, że skoro (jak mu tam było) pracuje w milicji, to lepiej unikajmy śliskich tematów, w końcu po co wprowadzać coś takiego w nasze całkiem prywatne stosunki".
2. Zarejestrowanie kogoś bez jego zgody i wiedzy jako TW (najwyższą kategorię źródła) musiało wiązać się z b. poważnym ryzykiem:
a) wykrycie w dłuższej perspektywie musiało być przynajmniej dość prawdopodobne, jeśli nie prawie pewne
b) kariera winowajcy w SB ległaby w gruzach, a zapewne nie tylko ona - zostałby usunięty z partii, a to wiązało się z poważnymi problemami w dalszym życiu
c) groziły by najprawdopodobnie sankcje karne, i to chyba niezbyt łagodne (czy ktoś, nawiasem mówiąc, pytał tych ubeków o te wszystkie sankcje? a jeśli nie, to dlaczego?)
d) możliwe, że sprawa stałaby się "polityczną", w końcu był to kontrwywiad i stan wojenny, a jeśli tak, to sankcje byłyby jeszcze o wiele bardziej dotkliwe i trudne z góry do przewidzenia (jednak dla ubeka łatwiej, niż dla większości normalnych ludzi)
A więc mamy spore ryzyko, wynikające zarówno z małej szansy na niewykrycie tego ewidentnego nadużycia w ciągu długich lat (a w końcu Wieczorek miał prawo się spodziewać, że SB będzie jeszcze istniało wieki, prawda?), jak i poważnych sankcji w wypadku wykrycia.
Z czego wynika, że ilość tego typu fałszywych rejestracji, jeśli w ogóle występowały, musi być bardzo niewielka. Zgoda? No a jeśli zgoda, no to jaka jest szansa, że właśnie w taki fałszywy sposób zostanie zarejestrowany jedna z najważniejszych osób w kraju? Całkiem śladowe, albo już całkiem nic nie pamiętam z rachunku prawdopodobieństwa, którego mnie w szkole uczono.
W dodatku, choć z tym akurat nie każdy się zgodzi, ta osoba jest jednym z założycieli i później prominentów partii, w której tworzeniu służby specjalne - takie jak one kilka lat temu były, i co dotychczas nie za bardzo się zmieniło - odegrały wyjątkowo sporą, nawet jak na III RP, rolę.
Sprawa wydaje mi sie bardziej zawikłana, niż to by się mogło na pierwszy rzut oka wydawać.
1. Nikt w miarę inteligentny o patriotycznych przekonaniach nie rozmawiałby w stanie wojennym z "milicjantem" (a możliwe, że czymś dużo gorszym, co mógł był podejrzewać, a przynajmniej taką możliwość dopuścić) o jakichkolwiek sprawach, które mogłyby zainteresowac SB czy prlowski kontrwywiad.
Można było takich rozmów uniknąć na dwa co najmniej sposoby, z których żaden nie mógł być dla p. Gilowskiej zbyt trudny, by na niego wpaść bez cienia trudności.
a) po prostu unikamy wypowiedzi na takie tematy
b) mówimy pp. Wieczorkom: "wiecie, chyba się wszyscy zgodzimy, że skoro (jak mu tam było) pracuje w milicji, to lepiej unikajmy śliskich tematów, w końcu po co wprowadzać coś takiego w nasze całkiem prywatne stosunki".
2. Zarejestrowanie kogoś bez jego zgody i wiedzy jako TW (najwyższą kategorię źródła) musiało wiązać się z b. poważnym ryzykiem:
a) wykrycie w dłuższej perspektywie musiało być przynajmniej dość prawdopodobne, jeśli nie prawie pewne
b) kariera winowajcy w SB ległaby w gruzach, a zapewne nie tylko ona - zostałby usunięty z partii, a to wiązało się z poważnymi problemami w dalszym życiu
c) groziły by najprawdopodobnie sankcje karne, i to chyba niezbyt łagodne (czy ktoś, nawiasem mówiąc, pytał tych ubeków o te wszystkie sankcje? a jeśli nie, to dlaczego?)
d) możliwe, że sprawa stałaby się "polityczną", w końcu był to kontrwywiad i stan wojenny, a jeśli tak, to sankcje byłyby jeszcze o wiele bardziej dotkliwe i trudne z góry do przewidzenia (jednak dla ubeka łatwiej, niż dla większości normalnych ludzi)
A więc mamy spore ryzyko, wynikające zarówno z małej szansy na niewykrycie tego ewidentnego nadużycia w ciągu długich lat (a w końcu Wieczorek miał prawo się spodziewać, że SB będzie jeszcze istniało wieki, prawda?), jak i poważnych sankcji w wypadku wykrycia.
Z czego wynika, że ilość tego typu fałszywych rejestracji, jeśli w ogóle występowały, musi być bardzo niewielka. Zgoda? No a jeśli zgoda, no to jaka jest szansa, że właśnie w taki fałszywy sposób zostanie zarejestrowany jedna z najważniejszych osób w kraju? Całkiem śladowe, albo już całkiem nic nie pamiętam z rachunku prawdopodobieństwa, którego mnie w szkole uczono.
W dodatku, choć z tym akurat nie każdy się zgodzi, ta osoba jest jednym z założycieli i później prominentów partii, w której tworzeniu służby specjalne - takie jak one kilka lat temu były, i co dotychczas nie za bardzo się zmieniło - odegrały wyjątkowo sporą, nawet jak na III RP, rolę.
Sprawa wydaje mi sie bardziej zawikłana, niż to by się mogło na pierwszy rzut oka wydawać.
czwartek, sierpnia 03, 2006
Gilowska, ubecy i Robinson Crusoe
Do wczoraj raczej uważałem prof. Zytę Gilowską za ofiarę pomówień i ubeckich machinacji, ale to się właśnie zmieniło. Oczywiście dzięki obejrzeniu procesu lustracyjnego byłej pani wicepremier. W którym zapewne zostanie ona "oczyszczona", ale - o ile nie pojawią się znacznie konkretniejsze przemawiające na jej korzyść informacje - dla mnie czysta już nie będzie.
To znaczy - nie rzucił bym w nią kamieniem (choć w sprawach agenturalnych akurat JESTEM bez grzechu) - bo nie mam oczywiście żadnej pewności, ale nie mam jej ani w jedną, ani w drugą stronę. Zaś intuicja, poparta niezłą jak dotychczas znajomością ludzi, sugeruje mi, że biała jak lelija to ona nie jest. Więc dla mnie będzie (o ile coś się definitywnie nie wyjaśni) pozostawała w moralnym limbo, niczym zmarłe przed chrztem dziecię - nie zasługując ani na potępienie, ani na odpowiedzialne państwowe stanowisko.
Moja opinia, albo ściślej - moje wrażenie, że nie wszystko jest tak dobrze, jak by to pani wicepremier chciała nam przedstawić, opiera się na złożonych w sądzie i przed kamerami zeznaniach ubeków. Czyli poniekąd na najbardziej wątpliwej z możliwych przesłanek. Ubekom wierzyć nie ma powodu, każdy to powie, od najbardziej zwierzęcego antykomunisty, po najbardziej różowego obrońcę okrągłego stołu. Zgoda, tylko tu nie chodzi o "wierzenie".
Jedna z mniej znanych maksym La Rochefoucault (chyba to jego, choć głowy do końca nie dam) brzmi mniej więcej tak: "Kiedy ktoś coś do ciebie mówi, zastanów się, jaki ma interes, by ci mówić akurat to co mówi. Uwierz mu tylko wtedy, jeśli ma interes mówić ci prawdę". No i o to akurat tu chodzi - nie o żadną prawdomówność, tylko o interes!
Jak zatem było mówione w dotychczasowych przesłuchaniach? Przesłuchiwani ubecy, co podkreśla większość komentatorów, niezależnie nawet od około-okrągłostołowej i około-lustracyjnej orientacji, przeczyli jeden drugiemu, a także sobie samym. Jednocześnie explicite ogłaszając możliwość, iż prof. Gilowska była TW za absurdalną. Na podstawie argumentów, z których jeden był absurdalniejszy od drugiego.
W końcu stwierdzenie przełożonego, że podwładny - kapitan kontrwywiadu - był z pewnością za głupi, bym móc zwerbować panią (wówczas) doktor ekonomii, którą akurat znał prywatnie, jest horrendalnie idiotyczne. Jeśli był aż tak głupi, to nie należało go trzymać w kontrwywiadzie, tylko zameldować gdzie trzeba. I z pewnością każdy przełożony by to zrobił, w czystej trosce o wyniki swojej komórki. Zresztą przypadki, gdy ktoś zostawał płatnym agentem policji politycznej z powodu zauroczenia intelektem ubeka, muszą należeć do wielkiej rzadkości.
Natomiast wszyscy znający się ponoć na rzeczy - a ktoś coś chyba na temat ubectwa wie? - twierdzą, że ubecy nigdy nie wydadzą swoich agentów. Co by nieźle wyjaśniało ich sprzeczne zachowania, na przykład przeczenie, by w praktyce możliwe było zarejestrowanie fikcyjnego TW, przy jednoczesny autorytatywnym ogłaszaniu, że "prof. Gilowska na pewno TW nie była".
W tym szaleństwie jest metoda. I dwa cele, tak mi się przynajmniej wydaje. Pierwszym byłaby ochrona agenta... zaś gdyby pani Gilowska agentem nigdy nie była, to właściwie dlaczego by ją chroniono? Na zasadzie, że ubek to "Oficer i Gentleman", zawsze szarmancki o gotowy do poświęceń wobec kobiet? Jakoś mi się nie bardzo chce w to wierzyć.
Drugim celem, bardzo wyraźnie widocznym, było takie namieszanie, by wszelka sensowna rozmowa na temat działania prlowskiej ubecji stała się do końca niemożliwa. Jako dodatek do przekazu, że "możliwe było być świadomym-nieświadomym agentem SB", to całkiem niezły efekt, jak na organizację nie istniejącą od 16 lat!
No a sama prof. Gilowska? Dzisiaj wyglądała po prostu na zmęczoną, nie chcę i nie mam powodu domyślać się niczego innego w jej zgaszonym zachowaniu. Wczoraj było inne, wczoraj wyglądała na kogoś, kto, choć dotknęły go absurdalne i dotkliwe problemy, wie, że ma za sobą opinię. A opinia w tych sprawach to ważna rzecz.
Podejrzenie albo oskarżenie o współpracę z prlowskimi służbami to coś jak kiedyś, w mniej humanitarnych czasach zakucie w dyby. Jeśli człek był popularny i miał przyjaciół, to nic strasznego mu nie groziło - postał kilka godzin w niewygodnej pozycji, a przyjaciele w tym czasie częstowali gapiów trunkami i smakołykami, nastawiając ich jak najpozytywniej do nieszczęsnej ofiary. Tak było kiedyś np. z Danielem Defoe, autorem "Robinsona Crusoe". Jeśli jednak ktoś był niepopularny i nie miał wiernych przyjaciół... Wtedy groziło mu ukamienowanie, a co najmniej obrzucenie nieczystościami, i wiele innych dotkliwych przykrości.
W sumie, choć naprawdę nie chciałbym nikogo oskarżać, a nie mam przecież żadnych mocnych dowodów, jakoś w tym meczu dość sympatycznej i elokwentnej pani profesor, wspartej wiarą w człowieka (w moim przypadku akurat dość niewielką), przeciw logice tego, co na własne uszy słyszałem, a co mi się jakoś dziwnie logicznie zazębia... Dajcie mi jakieś argumenty, dokumenty, wyjaśnijcie jak by to miało być - nie uwierzę w tę absurdalną historię o "chronieniu" niezbyt bliskiego znajomego przez cynicznego ubeka, z narażeniem się na niewątpliwie bardzo poważne sankcje, które prędzej czy później niemal musiałyby nastąpić. By chronić kogoś, kto akurat jechał na cztery lata na kontrakt do ZSRR.
Prof. Staniszkis, która niestety coraz bardziej goni w piętkę, nawet pewnie nie z powodu wieku, ale z powodu sfrustrowanej miłości do Platformy, snuła hipotezy, że ubek Wieczorek zarejestrował sobie panią Gilowską prywatnie, w tajemnicy przed wszystkimi, aby mieć atuty w rozmowie z Amerykanami. Tyle że to nie było w tajemnicy, tylko ponoć oficjalnie, było to w roku '86, kiedy to o prywatnych agentach i Amerykanach chyba się w Lublinie nie śniło, a ubek Wieczorek miał podobno, o czym dowiedzieliśmy się od jego przełożonego, być przygłupem.
Bardzo zawikłana sprawa, której zapewne nigdy nie rozwikłamy. Przyznam jednak, że na mnie osobiście już osobisty wdzięk byłej pani wicepremier od wczoraj już tak wielkiego wrażenia nie robi. A po głowie chodzi mi myśl na temat tego, że może naprawdę to "razwiedka" stworzyła Platformę Obywatelską, tak po prostu. Coś dużo w niej tych agentów, szczególnie, że mamy przecież jeszcze panią Jarucką... Która, niczym Judyta Holofernesa, utrupiła polityczne nadzieje Cimoszenki i całego Obozu Postępu. O której to sprawie, choć fascynująca, nikt nam jakoś nic bliższego nie chce powiedzieć. Choć to przecież sezon ogórkowy i nawet żadnych Parad Równości nikt nie organizuje, więc uświerknąć można by z nudów... Gdyby nie proces lustracyjny prof. Gilowskiej oczywiście.
To znaczy - nie rzucił bym w nią kamieniem (choć w sprawach agenturalnych akurat JESTEM bez grzechu) - bo nie mam oczywiście żadnej pewności, ale nie mam jej ani w jedną, ani w drugą stronę. Zaś intuicja, poparta niezłą jak dotychczas znajomością ludzi, sugeruje mi, że biała jak lelija to ona nie jest. Więc dla mnie będzie (o ile coś się definitywnie nie wyjaśni) pozostawała w moralnym limbo, niczym zmarłe przed chrztem dziecię - nie zasługując ani na potępienie, ani na odpowiedzialne państwowe stanowisko.
Moja opinia, albo ściślej - moje wrażenie, że nie wszystko jest tak dobrze, jak by to pani wicepremier chciała nam przedstawić, opiera się na złożonych w sądzie i przed kamerami zeznaniach ubeków. Czyli poniekąd na najbardziej wątpliwej z możliwych przesłanek. Ubekom wierzyć nie ma powodu, każdy to powie, od najbardziej zwierzęcego antykomunisty, po najbardziej różowego obrońcę okrągłego stołu. Zgoda, tylko tu nie chodzi o "wierzenie".
Jedna z mniej znanych maksym La Rochefoucault (chyba to jego, choć głowy do końca nie dam) brzmi mniej więcej tak: "Kiedy ktoś coś do ciebie mówi, zastanów się, jaki ma interes, by ci mówić akurat to co mówi. Uwierz mu tylko wtedy, jeśli ma interes mówić ci prawdę". No i o to akurat tu chodzi - nie o żadną prawdomówność, tylko o interes!
Jak zatem było mówione w dotychczasowych przesłuchaniach? Przesłuchiwani ubecy, co podkreśla większość komentatorów, niezależnie nawet od około-okrągłostołowej i około-lustracyjnej orientacji, przeczyli jeden drugiemu, a także sobie samym. Jednocześnie explicite ogłaszając możliwość, iż prof. Gilowska była TW za absurdalną. Na podstawie argumentów, z których jeden był absurdalniejszy od drugiego.
W końcu stwierdzenie przełożonego, że podwładny - kapitan kontrwywiadu - był z pewnością za głupi, bym móc zwerbować panią (wówczas) doktor ekonomii, którą akurat znał prywatnie, jest horrendalnie idiotyczne. Jeśli był aż tak głupi, to nie należało go trzymać w kontrwywiadzie, tylko zameldować gdzie trzeba. I z pewnością każdy przełożony by to zrobił, w czystej trosce o wyniki swojej komórki. Zresztą przypadki, gdy ktoś zostawał płatnym agentem policji politycznej z powodu zauroczenia intelektem ubeka, muszą należeć do wielkiej rzadkości.
Natomiast wszyscy znający się ponoć na rzeczy - a ktoś coś chyba na temat ubectwa wie? - twierdzą, że ubecy nigdy nie wydadzą swoich agentów. Co by nieźle wyjaśniało ich sprzeczne zachowania, na przykład przeczenie, by w praktyce możliwe było zarejestrowanie fikcyjnego TW, przy jednoczesny autorytatywnym ogłaszaniu, że "prof. Gilowska na pewno TW nie była".
W tym szaleństwie jest metoda. I dwa cele, tak mi się przynajmniej wydaje. Pierwszym byłaby ochrona agenta... zaś gdyby pani Gilowska agentem nigdy nie była, to właściwie dlaczego by ją chroniono? Na zasadzie, że ubek to "Oficer i Gentleman", zawsze szarmancki o gotowy do poświęceń wobec kobiet? Jakoś mi się nie bardzo chce w to wierzyć.
Drugim celem, bardzo wyraźnie widocznym, było takie namieszanie, by wszelka sensowna rozmowa na temat działania prlowskiej ubecji stała się do końca niemożliwa. Jako dodatek do przekazu, że "możliwe było być świadomym-nieświadomym agentem SB", to całkiem niezły efekt, jak na organizację nie istniejącą od 16 lat!
No a sama prof. Gilowska? Dzisiaj wyglądała po prostu na zmęczoną, nie chcę i nie mam powodu domyślać się niczego innego w jej zgaszonym zachowaniu. Wczoraj było inne, wczoraj wyglądała na kogoś, kto, choć dotknęły go absurdalne i dotkliwe problemy, wie, że ma za sobą opinię. A opinia w tych sprawach to ważna rzecz.
Podejrzenie albo oskarżenie o współpracę z prlowskimi służbami to coś jak kiedyś, w mniej humanitarnych czasach zakucie w dyby. Jeśli człek był popularny i miał przyjaciół, to nic strasznego mu nie groziło - postał kilka godzin w niewygodnej pozycji, a przyjaciele w tym czasie częstowali gapiów trunkami i smakołykami, nastawiając ich jak najpozytywniej do nieszczęsnej ofiary. Tak było kiedyś np. z Danielem Defoe, autorem "Robinsona Crusoe". Jeśli jednak ktoś był niepopularny i nie miał wiernych przyjaciół... Wtedy groziło mu ukamienowanie, a co najmniej obrzucenie nieczystościami, i wiele innych dotkliwych przykrości.
W sumie, choć naprawdę nie chciałbym nikogo oskarżać, a nie mam przecież żadnych mocnych dowodów, jakoś w tym meczu dość sympatycznej i elokwentnej pani profesor, wspartej wiarą w człowieka (w moim przypadku akurat dość niewielką), przeciw logice tego, co na własne uszy słyszałem, a co mi się jakoś dziwnie logicznie zazębia... Dajcie mi jakieś argumenty, dokumenty, wyjaśnijcie jak by to miało być - nie uwierzę w tę absurdalną historię o "chronieniu" niezbyt bliskiego znajomego przez cynicznego ubeka, z narażeniem się na niewątpliwie bardzo poważne sankcje, które prędzej czy później niemal musiałyby nastąpić. By chronić kogoś, kto akurat jechał na cztery lata na kontrakt do ZSRR.
Prof. Staniszkis, która niestety coraz bardziej goni w piętkę, nawet pewnie nie z powodu wieku, ale z powodu sfrustrowanej miłości do Platformy, snuła hipotezy, że ubek Wieczorek zarejestrował sobie panią Gilowską prywatnie, w tajemnicy przed wszystkimi, aby mieć atuty w rozmowie z Amerykanami. Tyle że to nie było w tajemnicy, tylko ponoć oficjalnie, było to w roku '86, kiedy to o prywatnych agentach i Amerykanach chyba się w Lublinie nie śniło, a ubek Wieczorek miał podobno, o czym dowiedzieliśmy się od jego przełożonego, być przygłupem.
Bardzo zawikłana sprawa, której zapewne nigdy nie rozwikłamy. Przyznam jednak, że na mnie osobiście już osobisty wdzięk byłej pani wicepremier od wczoraj już tak wielkiego wrażenia nie robi. A po głowie chodzi mi myśl na temat tego, że może naprawdę to "razwiedka" stworzyła Platformę Obywatelską, tak po prostu. Coś dużo w niej tych agentów, szczególnie, że mamy przecież jeszcze panią Jarucką... Która, niczym Judyta Holofernesa, utrupiła polityczne nadzieje Cimoszenki i całego Obozu Postępu. O której to sprawie, choć fascynująca, nikt nam jakoś nic bliższego nie chce powiedzieć. Choć to przecież sezon ogórkowy i nawet żadnych Parad Równości nikt nie organizuje, więc uświerknąć można by z nudów... Gdyby nie proces lustracyjny prof. Gilowskiej oczywiście.
niedziela, lipca 23, 2006
Co śpiewa w duszy użytecznego idioty?
Nie lubię węży, całkiem mnie nie podniecają robaki, ropuchy pozostawiają mnie chłodnym... Ale przyznam się, że nie jestem całkiem normalny, przepadam bowiem za analizowaniem pokrętnych zakamarków lewackiej duszy! Czasem nawet udaje mi się w tej dziedzinie dokonać pewnych drobnych (?) odkryć, którymi teraz, dzięki temu blogowi, mogę się od razu podzielić z Czytelnikami.
Każde w miarę trzeźwe spojrzenie na naturę człowieka, taką jaka przejawia się choćby w historii ("l'Histoire c'est Psychologie", twierdził Bainville) ujawnia, że ogromną część swych uczynków człowiek robi z pobudek egoistycznych. Jest to stwierdzenie faktu, a nie moralne potępienie - tak po prostu jest, a wobec tego tak być najprawdopodobniej musi. Tak przynajmniej patrzy na tego rodzaju sprawy prawicowiec.
Egoizm jest niewątpliwie motorem naszych działań, głównym, jeśli nie jedynym. Z pewnością są ludzie, kierujący się innymi motywami, czasem nawet wprost altruistycznymi, czyli działającymi wbrew własnemu egoizmowi, ale - przynajmniej w mojej ocenie - są dość nieliczni.
Z drugiej jednak strony tylko paranoik, albo ktoś pragnący z jakichś względów oczernić naturę ludzką, może stwierdzić, że człowiekiem rządzi egoizm NAGI, NIEOGRANICZONY i BEZWGLĘDNY. Większość normalnych ludzi wzdryga się zapewne na samą myśl o świecie, w którym ludzie tak właśnie by się zachowywali.
Warto chyba zadać sobie takie pytanie: co właściwie łagodzi i ogranicza ten nasz wrodzony (wielu powie, że wynikający z grzechu pierworodnego) egoizm? Jeśli ktoś odpowie, że presja społeczna, lęk przed konsekwencjami, zrozumienie że współpraca daje wszystkim zaangażowanym więcej, niż hołdowanie prawu dżungli, to z pewnością będzie miał rację.
Istnieje jeszcze jeden powszechnie spotykany psychologiczny motyw ograniczający egoizm, a czasem nawet skłaniający danego człowieka do zachowań nie mających nic wspólnego z własnym, pojmowanym w powszechnie zrozumiałych kategoriach, interesem, do dziwnych zachowań w rodzaju "kultu dalekiego mesjasza", czyli poświęcaniu się dalekim i obiektywnie obcym sprawom, przy jednoczesnej ślepocie na sprawy bliskie i istotne. Jest to zachowanie dość typowe dla lewicowców, szczególnie zaś dla ich wariantu "użyteczny idiota".
Zastanawiałem się ostatnio nad tymi wszystkimi sprawami i stwierdziłem, iż właśnie w tych czynnikach ograniczających naturalny ludzki egoizm jest jedna z najważniejszych różnic między lewicowcem, a prawicowcem. Różnica psychologiczna, bowiem przekonany jestem, że to właśnie psychologia najmocniej dzieli obie te postawy.
Czynniki ekonomiczne, często uważane za najistotniejsze, mogą zarówno wynikać z psychologicznych, jak i na nie wpływać, zależność jest dwukierunkowa, jednak w moim przekonaniu nikt nie jest naprawdę lewicowcem nie mając psychiki lewicowca, to coś nawet głębszego od samych poglądów, choć jasne, że poglądy MAJĄ ogromne znaczenie i wpływają na psychologię (oczywiście ze wzajemnością).
Otóż moja teza jest taka: egoizm prawicowca jest ograniczony przede wszystkim przez uznanie faktu - mniej lub bardziej świadome, mniej lub bardziej instynktowne - że jednostka pozbawiona społecznego oparcia jest niemal bezsilna. Czyli, że rodzina, naród, "mała ojczyzna", cywilizacja, wspólnota istot żyjących ("ludzkość" w dość niewielkim na ogół stopniu, choć np. katolicyzm, jeśli dla kogoś jest ważny, bardzo znaczenie tej wspólnoty podnosi), to do szppiku kości naturalne grupy i ich sukces lub porażka stanowią o sukcesie lub porażce należącej do tej wspólnoty jednostki.
Czynnik najsilniej ograniczający naturalny egoizm u rasowego lewicowca jest inny. (Zwracam uwagę, że mówię o "psychologicznej lewicowości" - moim zdaniem ktoś może przewodzić partii głoszącej super-lewicową doktrynę, i psychologicznie lewicowcem nie być: przykładem choćby Stalin, który miał więcej wspólnego z szefem mafii, niż zachodnioeuropejskim lewakiem.) Otóż "rasowy lewicowiec" nie jest egoistą przede wszystkim dlatego, że myśli w kategoriach "a gdyby wszyscy tak samo robili?".
Działa to zresztą w obie strony. W pacyfiźmie jest to strona "pozytywna", lewicowiec mówi sobie tak: "jeśli ja odmówię noszenia karabinu, jeśli to mój kraj się rozbroi, to przecież inni też tak mogą postąpić, więcej - prędzej czy później zrozumieją, że tak postąpić TRZEBA!". Co jest oczywiście ewidentną bzdurą i chciejstwem, bo sama teoria gier wykazuje, a nie jest to trudne do zrozumienia nawet bez żadnej ścisłej analizy, że gdyby się wszyscy oprócz jednego rozbroili, to ten jeden z miejsca będzie mógł z nimi zrobić do zechce. I z pewnością zrobi.
W stronę "negatywną" ma to znacznie więcej zdrowego sensu. Są to te wszystkie lęki, mniej lub bardziej racjonalne, często faktycznie dość racjonalne, że "jeśli ja coś zrobię nie tak, to inni też będą tak robić, a wtedy wszyscy, ze mną włącznie, ucierpimy". Szczególnie, że negatywny przykład tego rodzaju naprawdę bardzo szybko z reguły rozkłada spójność grupy. W tym nie ma więc żadnej metafizyki, jaka stanowi podstawę "rozumowania" pacyfistów.
Jest to poniekąd rozumowanie analogiczne do tego, które przedstawiłem jako "prawicowe", tylko tam było ono "pozytywne" - nakierowane na pozytywne aspekty działania drużynowego, tutaj zaś "negatywne" - skoncentrowane na ewentualnych negatywnych skutkach braku współdziałania, plus dodatkowo na karach wymierzonych egoiście przez innych członków grupy. Nie jest to więc wcale rozumowanie naiwne czy absurdalne. Właściwie to zasługuje na lepszą nazwę... Nazwijmy je może "neutralnym negatywnym" motywem hamowania własnego egoizmu. (Albo może "centrowym negatywnym". Ale to był tylko żart.)
Do wymienionych motywów, przypomnę, że były to "motyw prawicowy" (korzyści ze współpracy w grupie, z którą się dana jednostka w dużym stopniu utożsamia), "motyw lewicowy pozytywny" (bardzo widoczny np. w pacyfiźmie), oraz "motyw neutralny negatywny" (nie pozbawiony rozsądku, ale wynikający jednak z poczucia przymusu).
To jednak nie wszystko. Udało mi się zidentyfikować jeszcze jeden motyw, bardzo charakterystyczny dla lewaków, i chyba mało dotychczas rozpoznany. Nie całkiem nierozpoznany jednak, bowiem znany lewicowy (choć niegłupi) psycholog Rollo May poświęcił mu całą książkę. Nazywała się chyba "Power and Innocence", w każdym razie na pewno coś o "innocence", czyli niewinności.
Rollo May ukazuje ten psychologiczny motyw w wielu jego przejawach i uważa go za coś z natury złego. Odbył zresztą kilkanaście lat temu w czasie swej wizyty w Szwecji rozmowę na ten właśnie temat z ówczesnym szwedzkim premierem i liderem partii socjaldemokratycznej Ingmarem Karlssonem. W rozmowie tej był bardzo krytyczny wobec szwedzkiej socjaldemokracji, a o ile pamiętam zarzuty opierały się w dużym stopniu właśnie na owej "niewinności".
Czym jest ta "lewicowa niewinność". Nie będzie to łatwo normalnemu człowiekowi w niewielu słowach wytłumaczyć, ale spróbuję. Każdy był kiedyś dzieckiem, może część czytelników pamięta jeszcze jak to było i jak wtedy się patrzało na świat. Więc ta "niewinność" polega właśnie na takim dziecinnym przekonaniu, że "jeśli będę grzeczny, to nic mi się nie może stać". (To było jeszcze dość proste, zgoda?) Ma jednak swój dalszy ciąg, którym jest przekonanie, że "nawet jeśli coś mi się złego stało, choć byłem grzeczny, to i tak wtedy moja niewinność stawia mnie w jakiś sposób w lepszej sytuacji, niż gdybym grzeczny nie był".
Jest to w sumie przekonanie, że słabość jest z samej natury czymś dobrym, zaś siła (nawet nie "przemoc", tylko właśnie "siła", choćby bierna) - z samej natury czymś złym. Jest to nastawienie moim zdaniem tak sprzeczne z wszelką prawicowością, jak to możliwe. A do tego głupie i paskudne, i to potężnie, skoro nie podobało się nawet lewicowemu Rollo Mayowi!
To takie przekonanie, że z jakiegoś powodu "lepiej" jest skrzywdzonemu, czy może raczej "wznioślej nim być", jeśli przedtem nawet nie próbował walczyć, a co dopiero walczyć brutalnie, czy "nie fair". Myślę, że tak od razu potrafią to zrozumieć tylko ci czytelnicy, ci prawicowcy, ponieważ nie spodziewam się innych czytelników, którzy dobrze pamiętają psychiczne przeżycia i stany swego dzieciństwa. Dla wszystkich innych musi to brzmieć bez sensu, choro i absurdalnie. I tak w zasadzie brzmieć powinno, bo u dorosłych ludzi to jest właśnie chore.
Jeśli ktoś jednak lubi obserwować przejawy lewactwa, do czego materiałów nie skąpią nam przecież nasze wolne media, to szybko odnajdzie w działaniu także i ten ostatni, tak trudny do zrozumienia dla normalnych ludzi motyw. Z tymi pozostałymi jest prościej, może poza tym "pacyfistycznym", określonym tu jako "lewicowy pozytywny", bo istnieją w każdym z nas, po prostu w różnych ludziach mają różne nasilenie.
Życzę więc fascynujących i owocnych studiów! (A poza tym chętnie usłyszałbym Twoje Czytelniku zdanie.)
Każde w miarę trzeźwe spojrzenie na naturę człowieka, taką jaka przejawia się choćby w historii ("l'Histoire c'est Psychologie", twierdził Bainville) ujawnia, że ogromną część swych uczynków człowiek robi z pobudek egoistycznych. Jest to stwierdzenie faktu, a nie moralne potępienie - tak po prostu jest, a wobec tego tak być najprawdopodobniej musi. Tak przynajmniej patrzy na tego rodzaju sprawy prawicowiec.
Egoizm jest niewątpliwie motorem naszych działań, głównym, jeśli nie jedynym. Z pewnością są ludzie, kierujący się innymi motywami, czasem nawet wprost altruistycznymi, czyli działającymi wbrew własnemu egoizmowi, ale - przynajmniej w mojej ocenie - są dość nieliczni.
Z drugiej jednak strony tylko paranoik, albo ktoś pragnący z jakichś względów oczernić naturę ludzką, może stwierdzić, że człowiekiem rządzi egoizm NAGI, NIEOGRANICZONY i BEZWGLĘDNY. Większość normalnych ludzi wzdryga się zapewne na samą myśl o świecie, w którym ludzie tak właśnie by się zachowywali.
Warto chyba zadać sobie takie pytanie: co właściwie łagodzi i ogranicza ten nasz wrodzony (wielu powie, że wynikający z grzechu pierworodnego) egoizm? Jeśli ktoś odpowie, że presja społeczna, lęk przed konsekwencjami, zrozumienie że współpraca daje wszystkim zaangażowanym więcej, niż hołdowanie prawu dżungli, to z pewnością będzie miał rację.
Istnieje jeszcze jeden powszechnie spotykany psychologiczny motyw ograniczający egoizm, a czasem nawet skłaniający danego człowieka do zachowań nie mających nic wspólnego z własnym, pojmowanym w powszechnie zrozumiałych kategoriach, interesem, do dziwnych zachowań w rodzaju "kultu dalekiego mesjasza", czyli poświęcaniu się dalekim i obiektywnie obcym sprawom, przy jednoczesnej ślepocie na sprawy bliskie i istotne. Jest to zachowanie dość typowe dla lewicowców, szczególnie zaś dla ich wariantu "użyteczny idiota".
Zastanawiałem się ostatnio nad tymi wszystkimi sprawami i stwierdziłem, iż właśnie w tych czynnikach ograniczających naturalny ludzki egoizm jest jedna z najważniejszych różnic między lewicowcem, a prawicowcem. Różnica psychologiczna, bowiem przekonany jestem, że to właśnie psychologia najmocniej dzieli obie te postawy.
Czynniki ekonomiczne, często uważane za najistotniejsze, mogą zarówno wynikać z psychologicznych, jak i na nie wpływać, zależność jest dwukierunkowa, jednak w moim przekonaniu nikt nie jest naprawdę lewicowcem nie mając psychiki lewicowca, to coś nawet głębszego od samych poglądów, choć jasne, że poglądy MAJĄ ogromne znaczenie i wpływają na psychologię (oczywiście ze wzajemnością).
Otóż moja teza jest taka: egoizm prawicowca jest ograniczony przede wszystkim przez uznanie faktu - mniej lub bardziej świadome, mniej lub bardziej instynktowne - że jednostka pozbawiona społecznego oparcia jest niemal bezsilna. Czyli, że rodzina, naród, "mała ojczyzna", cywilizacja, wspólnota istot żyjących ("ludzkość" w dość niewielkim na ogół stopniu, choć np. katolicyzm, jeśli dla kogoś jest ważny, bardzo znaczenie tej wspólnoty podnosi), to do szppiku kości naturalne grupy i ich sukces lub porażka stanowią o sukcesie lub porażce należącej do tej wspólnoty jednostki.
Czynnik najsilniej ograniczający naturalny egoizm u rasowego lewicowca jest inny. (Zwracam uwagę, że mówię o "psychologicznej lewicowości" - moim zdaniem ktoś może przewodzić partii głoszącej super-lewicową doktrynę, i psychologicznie lewicowcem nie być: przykładem choćby Stalin, który miał więcej wspólnego z szefem mafii, niż zachodnioeuropejskim lewakiem.) Otóż "rasowy lewicowiec" nie jest egoistą przede wszystkim dlatego, że myśli w kategoriach "a gdyby wszyscy tak samo robili?".
Działa to zresztą w obie strony. W pacyfiźmie jest to strona "pozytywna", lewicowiec mówi sobie tak: "jeśli ja odmówię noszenia karabinu, jeśli to mój kraj się rozbroi, to przecież inni też tak mogą postąpić, więcej - prędzej czy później zrozumieją, że tak postąpić TRZEBA!". Co jest oczywiście ewidentną bzdurą i chciejstwem, bo sama teoria gier wykazuje, a nie jest to trudne do zrozumienia nawet bez żadnej ścisłej analizy, że gdyby się wszyscy oprócz jednego rozbroili, to ten jeden z miejsca będzie mógł z nimi zrobić do zechce. I z pewnością zrobi.
W stronę "negatywną" ma to znacznie więcej zdrowego sensu. Są to te wszystkie lęki, mniej lub bardziej racjonalne, często faktycznie dość racjonalne, że "jeśli ja coś zrobię nie tak, to inni też będą tak robić, a wtedy wszyscy, ze mną włącznie, ucierpimy". Szczególnie, że negatywny przykład tego rodzaju naprawdę bardzo szybko z reguły rozkłada spójność grupy. W tym nie ma więc żadnej metafizyki, jaka stanowi podstawę "rozumowania" pacyfistów.
Jest to poniekąd rozumowanie analogiczne do tego, które przedstawiłem jako "prawicowe", tylko tam było ono "pozytywne" - nakierowane na pozytywne aspekty działania drużynowego, tutaj zaś "negatywne" - skoncentrowane na ewentualnych negatywnych skutkach braku współdziałania, plus dodatkowo na karach wymierzonych egoiście przez innych członków grupy. Nie jest to więc wcale rozumowanie naiwne czy absurdalne. Właściwie to zasługuje na lepszą nazwę... Nazwijmy je może "neutralnym negatywnym" motywem hamowania własnego egoizmu. (Albo może "centrowym negatywnym". Ale to był tylko żart.)
Do wymienionych motywów, przypomnę, że były to "motyw prawicowy" (korzyści ze współpracy w grupie, z którą się dana jednostka w dużym stopniu utożsamia), "motyw lewicowy pozytywny" (bardzo widoczny np. w pacyfiźmie), oraz "motyw neutralny negatywny" (nie pozbawiony rozsądku, ale wynikający jednak z poczucia przymusu).
To jednak nie wszystko. Udało mi się zidentyfikować jeszcze jeden motyw, bardzo charakterystyczny dla lewaków, i chyba mało dotychczas rozpoznany. Nie całkiem nierozpoznany jednak, bowiem znany lewicowy (choć niegłupi) psycholog Rollo May poświęcił mu całą książkę. Nazywała się chyba "Power and Innocence", w każdym razie na pewno coś o "innocence", czyli niewinności.
Rollo May ukazuje ten psychologiczny motyw w wielu jego przejawach i uważa go za coś z natury złego. Odbył zresztą kilkanaście lat temu w czasie swej wizyty w Szwecji rozmowę na ten właśnie temat z ówczesnym szwedzkim premierem i liderem partii socjaldemokratycznej Ingmarem Karlssonem. W rozmowie tej był bardzo krytyczny wobec szwedzkiej socjaldemokracji, a o ile pamiętam zarzuty opierały się w dużym stopniu właśnie na owej "niewinności".
Czym jest ta "lewicowa niewinność". Nie będzie to łatwo normalnemu człowiekowi w niewielu słowach wytłumaczyć, ale spróbuję. Każdy był kiedyś dzieckiem, może część czytelników pamięta jeszcze jak to było i jak wtedy się patrzało na świat. Więc ta "niewinność" polega właśnie na takim dziecinnym przekonaniu, że "jeśli będę grzeczny, to nic mi się nie może stać". (To było jeszcze dość proste, zgoda?) Ma jednak swój dalszy ciąg, którym jest przekonanie, że "nawet jeśli coś mi się złego stało, choć byłem grzeczny, to i tak wtedy moja niewinność stawia mnie w jakiś sposób w lepszej sytuacji, niż gdybym grzeczny nie był".
Jest to w sumie przekonanie, że słabość jest z samej natury czymś dobrym, zaś siła (nawet nie "przemoc", tylko właśnie "siła", choćby bierna) - z samej natury czymś złym. Jest to nastawienie moim zdaniem tak sprzeczne z wszelką prawicowością, jak to możliwe. A do tego głupie i paskudne, i to potężnie, skoro nie podobało się nawet lewicowemu Rollo Mayowi!
To takie przekonanie, że z jakiegoś powodu "lepiej" jest skrzywdzonemu, czy może raczej "wznioślej nim być", jeśli przedtem nawet nie próbował walczyć, a co dopiero walczyć brutalnie, czy "nie fair". Myślę, że tak od razu potrafią to zrozumieć tylko ci czytelnicy, ci prawicowcy, ponieważ nie spodziewam się innych czytelników, którzy dobrze pamiętają psychiczne przeżycia i stany swego dzieciństwa. Dla wszystkich innych musi to brzmieć bez sensu, choro i absurdalnie. I tak w zasadzie brzmieć powinno, bo u dorosłych ludzi to jest właśnie chore.
Jeśli ktoś jednak lubi obserwować przejawy lewactwa, do czego materiałów nie skąpią nam przecież nasze wolne media, to szybko odnajdzie w działaniu także i ten ostatni, tak trudny do zrozumienia dla normalnych ludzi motyw. Z tymi pozostałymi jest prościej, może poza tym "pacyfistycznym", określonym tu jako "lewicowy pozytywny", bo istnieją w każdym z nas, po prostu w różnych ludziach mają różne nasilenie.
Życzę więc fascynujących i owocnych studiów! (A poza tym chętnie usłyszałbym Twoje Czytelniku zdanie.)
niedziela, lipca 16, 2006
Milczenie jest złotem, a Rokita i Spółka - wręcz przeciwnie
Kilka dni temu pisałem o najważniejszej w mojej opinii przyczynie i najważniejszym skutku dymisji premiera Marcinkiewicza. (Oto bezpośredni link do tego tekstu: Marcinkiewicz musiał przestać być premierem i chwała Bogu.)
Chodziło o to, co premier Marcinkiewicz obiecał organizacjom żydowskich, a co, gdyby zostało zrealizowane, zrujnowałoby Polskę. (Link do tego głośnego tekstu jest tutaj: Tekst, który potrząsnął elitką.) Marcinkiewicz musiał przestać być premierem, jeśli z tej równie absurdalnej, co przerażającej sytuacji w ogóle mamy próbować się wyplątać.
Przewidywałem też wściekły atak na Polskę ze strony środowisk żydowskich, ich wielbicieli i totumfackich, światłych tropicieli antysemityzmu, oraz oczywiście wszelkich innych wrogów naszego kraju, którym oskarżanie nas o "wyssany z mlekiem matki antysemityzm" zawsze jest i będzie na rękę.
I faktycznie, bardzo szybko po ogłoszeniu dymisji, z niewiarygodnie bezczelnym i głupim "bojkotem" polskiego wicepremiera wyrwał się ambasador Izraela w Polsce. Wcale nie jest pewne, że miało to bezpośredni związek z jego funkcją i polityką Izraela, ale przecież zależności i powiązania bywają nie tylko oficjalne, zgoda?
Wyglądał ten wyskok na przedsmak piekielnego ataku... Ale o dziwo, nagle wszystko ucichło. Czyżby moje przewidywania okazały się niesłuszne, a pośrednio i cała opisana przez Stanisława Michalkiewicza sytuacja? Co bowiem mogło się stać takiego, co by powstrzymało przemysł holocaustu od opluwania Polski w celach wymuszenia od niej mimo wszystko spodziewanego haraczu?
Nic aż tak nowego i ważnego chyba się na świecie nie wydarzyło, poza drobnym faktem, że Izrael jest znowu w stanie wojny ze swymi sąsiadami, a wojna ta staje się coraz intensywniejsza i rozlewa się coraz szerzej. Może to jest jakiś trop? Wyjaśniałoby to poniekąd dość wieloznaczną i wyglądającą "wielowarstwowo" wypowiedź posła Wierzejskiego na temat bojkotu wicepremiera przez ambasadora. Wierzejski jednocześnie w imieniu swoim i swojej partii wyraził pryncypialne poparcie dla Izraela, ostrzegając jednak to państwo, że w najbliższych latach będzie ono miało znacznie więcej od nas do stracenia na ewentualnym konflikcie z Polską.
Przyznam, że mnie się to całkiem nieźle zazębia - nie wiem, czy jest aż tak dobrze, jak twierdzi Wierzejski, ale coś jest na rzeczy. Powie ktoś, że Izrael to całkiem co innego niż wszelkie przemysły holocaustu, czy w ogóle organizacje żydowskie w Ameryce, które czasem są wobec tego państwa po prostu wrogie. Zgoda odpowiem, ale obraz Żyda na świecie, na przykład wśród zachodniego lewactwa, zależy także w jakimś stopniu od obrazu Izraela. I wcale nie jest powiedziane, że przy dzisiejszych tego lewactwa nastrojach, krwawa i medialnie nagłośniona wojna nie zmieniłaby tego obrazu bardziej, niż byłoby to dla wielu żydowskich środowisk do zaakceptowania.
A tu jeszcze Polacy zaczęliby może pyskować, że ich Żydzi gnębią... Że nigdy dotąd tego żadni liczący się Polacy nie robili? Ale przecież PiS i Kaczyńscy to oszołomy i wszyscy to wiedzą, że są zdolni do najgorszych rzeczy! Zaś w takiej atmosferze, kiedy to miliony muzułmanów wpływają na poczucie sprawiedliwości europejskich rządów, nie mówiąc już o europejskich lewakach, nawet i cienki polski głosik mógłby - o zgrozo! - przeważyć szalę i przelać czarę.
Wojskowi i szachiści wiedzą dobrze, że GROŹBA JEST SKUTECZNIEJSZA OD JEJ REALIZACJI. Może nie dosłownie zawsze, ale najczęściej tak właśnie jest. No więc mamy Izrael, a pośrednio i środowiska żydowskie - także te najmniej nam sympatyczne i najgroźniejsze dla naszej przyszłości - w poważnym kłopocie. Polskie władze nic zdecydowanego na ten temat na razie nie mówią, nie zajmują żadnego stanowiska... Dzięki czemu obie strony mają pewne przynajmniej powody, by się starać o naszą przychylność.
Rzadko tak dotychczas bywało, a wpływ na Izrael, i pośrednio środowiska żydowskie, jest akurat teraz dla nas bardzo cenny. Możemy dzięki niemu osłabić, odwlec, albo może nawet całkiem uniknąć tej przyobiecanej nam kampanii "kompromitowania Polski", gdybyśmy nie wybulili tych głupich 60 miliardów dolarów - całkiem bez prawnych czy moralnych podstaw. Ponad głowami Polaków i nawet bez poinformowania nas o tym.
A więc każdy zgodzi się chyba, że Polski Rząd powinien nie spieszyć się z wydawaniem opinii na temat tej nowej wojny na Bliskim Wschodzie, ważyć słowa i drogo sprzedać każdy wyraz poparcia dla którejkolwiek strony. W naszej sytuacji każdy rabat z tych 60 miliardów dolarów jest cenny, a uwzględniając naszą biedę - konieczny.
I Polski Rząd tak właśnie robi, realizując naszą rację stanu. Tyle, że nie podoba się to posłowi Rokicie, oraz - jak dowiedziałem się dziś z niezawodnego TVN24 - "bardzo wielu polskim politykom". Nie wiem dokładnie co mówią ci politycy, choć zapewne potrafię się nieźle domyślić. Poseł Rokita w każdym razie poucza, że "rola Polski na arenie międzynarodowej traci na tym, że Polska nie zabiera głosu w tak ważnej sprawie" (cytat z pamięci, ale merytorycznie wierny).
Oczywiście - ważniejsze ma być śpiewanie międzynarodowym w chórze i wyrażanie w ten infantylny sposób naszej "europejskości", "przynależności" i "woli budowania pokoju na świecie" - czym, jak każdy to wie, pies z kulawą nogą się nie przejmie, niż wykorzystanie tej od losu nam nieoczekiwanie danej szansy. Tak to widzi nasza światła opozycja! Co świadczy o tym, że jest niezwykle głupia i politycznie naiwna.
Choć istnieje i druga możliwość... Może to właśnie ta całkiem nieoczekiwana szansa Polaków na wyplątanie się z matni, tak posła Rokitę (i innych podobnych mu) zaniepokoiła, że ze wszystkich sił starają się nas zmusić do zmarnowania naszej niespodziewanej atutowej karty?
Chodziło o to, co premier Marcinkiewicz obiecał organizacjom żydowskich, a co, gdyby zostało zrealizowane, zrujnowałoby Polskę. (Link do tego głośnego tekstu jest tutaj: Tekst, który potrząsnął elitką.) Marcinkiewicz musiał przestać być premierem, jeśli z tej równie absurdalnej, co przerażającej sytuacji w ogóle mamy próbować się wyplątać.
Przewidywałem też wściekły atak na Polskę ze strony środowisk żydowskich, ich wielbicieli i totumfackich, światłych tropicieli antysemityzmu, oraz oczywiście wszelkich innych wrogów naszego kraju, którym oskarżanie nas o "wyssany z mlekiem matki antysemityzm" zawsze jest i będzie na rękę.
I faktycznie, bardzo szybko po ogłoszeniu dymisji, z niewiarygodnie bezczelnym i głupim "bojkotem" polskiego wicepremiera wyrwał się ambasador Izraela w Polsce. Wcale nie jest pewne, że miało to bezpośredni związek z jego funkcją i polityką Izraela, ale przecież zależności i powiązania bywają nie tylko oficjalne, zgoda?
Wyglądał ten wyskok na przedsmak piekielnego ataku... Ale o dziwo, nagle wszystko ucichło. Czyżby moje przewidywania okazały się niesłuszne, a pośrednio i cała opisana przez Stanisława Michalkiewicza sytuacja? Co bowiem mogło się stać takiego, co by powstrzymało przemysł holocaustu od opluwania Polski w celach wymuszenia od niej mimo wszystko spodziewanego haraczu?
Nic aż tak nowego i ważnego chyba się na świecie nie wydarzyło, poza drobnym faktem, że Izrael jest znowu w stanie wojny ze swymi sąsiadami, a wojna ta staje się coraz intensywniejsza i rozlewa się coraz szerzej. Może to jest jakiś trop? Wyjaśniałoby to poniekąd dość wieloznaczną i wyglądającą "wielowarstwowo" wypowiedź posła Wierzejskiego na temat bojkotu wicepremiera przez ambasadora. Wierzejski jednocześnie w imieniu swoim i swojej partii wyraził pryncypialne poparcie dla Izraela, ostrzegając jednak to państwo, że w najbliższych latach będzie ono miało znacznie więcej od nas do stracenia na ewentualnym konflikcie z Polską.
Przyznam, że mnie się to całkiem nieźle zazębia - nie wiem, czy jest aż tak dobrze, jak twierdzi Wierzejski, ale coś jest na rzeczy. Powie ktoś, że Izrael to całkiem co innego niż wszelkie przemysły holocaustu, czy w ogóle organizacje żydowskie w Ameryce, które czasem są wobec tego państwa po prostu wrogie. Zgoda odpowiem, ale obraz Żyda na świecie, na przykład wśród zachodniego lewactwa, zależy także w jakimś stopniu od obrazu Izraela. I wcale nie jest powiedziane, że przy dzisiejszych tego lewactwa nastrojach, krwawa i medialnie nagłośniona wojna nie zmieniłaby tego obrazu bardziej, niż byłoby to dla wielu żydowskich środowisk do zaakceptowania.
A tu jeszcze Polacy zaczęliby może pyskować, że ich Żydzi gnębią... Że nigdy dotąd tego żadni liczący się Polacy nie robili? Ale przecież PiS i Kaczyńscy to oszołomy i wszyscy to wiedzą, że są zdolni do najgorszych rzeczy! Zaś w takiej atmosferze, kiedy to miliony muzułmanów wpływają na poczucie sprawiedliwości europejskich rządów, nie mówiąc już o europejskich lewakach, nawet i cienki polski głosik mógłby - o zgrozo! - przeważyć szalę i przelać czarę.
Wojskowi i szachiści wiedzą dobrze, że GROŹBA JEST SKUTECZNIEJSZA OD JEJ REALIZACJI. Może nie dosłownie zawsze, ale najczęściej tak właśnie jest. No więc mamy Izrael, a pośrednio i środowiska żydowskie - także te najmniej nam sympatyczne i najgroźniejsze dla naszej przyszłości - w poważnym kłopocie. Polskie władze nic zdecydowanego na ten temat na razie nie mówią, nie zajmują żadnego stanowiska... Dzięki czemu obie strony mają pewne przynajmniej powody, by się starać o naszą przychylność.
Rzadko tak dotychczas bywało, a wpływ na Izrael, i pośrednio środowiska żydowskie, jest akurat teraz dla nas bardzo cenny. Możemy dzięki niemu osłabić, odwlec, albo może nawet całkiem uniknąć tej przyobiecanej nam kampanii "kompromitowania Polski", gdybyśmy nie wybulili tych głupich 60 miliardów dolarów - całkiem bez prawnych czy moralnych podstaw. Ponad głowami Polaków i nawet bez poinformowania nas o tym.
A więc każdy zgodzi się chyba, że Polski Rząd powinien nie spieszyć się z wydawaniem opinii na temat tej nowej wojny na Bliskim Wschodzie, ważyć słowa i drogo sprzedać każdy wyraz poparcia dla którejkolwiek strony. W naszej sytuacji każdy rabat z tych 60 miliardów dolarów jest cenny, a uwzględniając naszą biedę - konieczny.
I Polski Rząd tak właśnie robi, realizując naszą rację stanu. Tyle, że nie podoba się to posłowi Rokicie, oraz - jak dowiedziałem się dziś z niezawodnego TVN24 - "bardzo wielu polskim politykom". Nie wiem dokładnie co mówią ci politycy, choć zapewne potrafię się nieźle domyślić. Poseł Rokita w każdym razie poucza, że "rola Polski na arenie międzynarodowej traci na tym, że Polska nie zabiera głosu w tak ważnej sprawie" (cytat z pamięci, ale merytorycznie wierny).
Oczywiście - ważniejsze ma być śpiewanie międzynarodowym w chórze i wyrażanie w ten infantylny sposób naszej "europejskości", "przynależności" i "woli budowania pokoju na świecie" - czym, jak każdy to wie, pies z kulawą nogą się nie przejmie, niż wykorzystanie tej od losu nam nieoczekiwanie danej szansy. Tak to widzi nasza światła opozycja! Co świadczy o tym, że jest niezwykle głupia i politycznie naiwna.
Choć istnieje i druga możliwość... Może to właśnie ta całkiem nieoczekiwana szansa Polaków na wyplątanie się z matni, tak posła Rokitę (i innych podobnych mu) zaniepokoiła, że ze wszystkich sił starają się nas zmusić do zmarnowania naszej niespodziewanej atutowej karty?
piątek, lipca 14, 2006
Czym jest polityka (i jakie z tego płyną wnioski)?
Postanowiłem w końcu przymusić się do napisania tekstu, jeśli się uda to zasługującego na miano “eseju”, w którym wyjaśniłbym jak rozumiem pojęcie “prawicowości” i dlaczego (mimo, że przecież definicje to tylko kwestia umowy) nie mogę się pogodzić z większością opinii, które się w teraz Polsce na ten temat słyszy.
Na razie mam napisanych nieco kawałków tego tekstu, z których jeden wydaje mi się stanowić pewną całość, a także poruszać dość istotną sprawę. Dlatego też, w nadziei spowodowania intensywniejszego fermentowania prawicowej myśli w naszym kraju, zdecydowałem się go opublikować, nie czekając ukończenie całości eseju, w którego skład miałby ew. wejść. Nie jest oczywiście ten fragment żadnym dogłębnym studium tematu, po prostu parę myśli, które mogą kogoś zainteresować, albo nawet – Deo volente – zainspirować do własnych przemyśleń. (Albo przynajmniej do wyrażenia własnego zdania.)
* * *
Czym jest polityka? Lub może nieco inaczej – co jest zasadniczym przedmiotem polityki? Najważniejszą kwestią każdej polityki jest to, kto może podejmować decyzje wpływające na los innych ludzi. Wpływanie na los innych ludzi wymaga zaś, przynajmniej czasem, narzucania im swej woli. Nawet najłagodniejszy i najlepszy władca, jeśli ma być władcą, a nie marionetką, musi mieć możliwość podejmowania decyzji wpływających na losy poddanych, choćby to miało być “za nich”, czy “w ich imieniu”. Nawet przy założeniu, że myślałby jedynie o powszechnym dobru i prawidłowo je rozpoznawał. To samo dotyczy także każdego innego rodzaju władzy, także najautentyczniejszej demokracji.
Dlaczego tak jest? Ponieważ uwzględnianie zawsze woli każdego pojedynczego człowieka – poddanego czy obywatela – automatycznie daje liberum veto, tylko w jeszcze skrajniejszej od znanego z czasów saskich wersji. To raz. Po drugie – nie zawsze daje się ustalić dostatecznie szybko i precyzyjnie, jaka jest ta wola ogółu. Po trzecie, władca nie mający zdecydowanie większych od swych poddanych możliwości wpływania na decyzje dotyczące swej domeny, z definicji nie jest żadnym władcą i powstaje logiczna sprzeczność. Jeśli zaś “władcą jest sam lud”, to tego błędu logicznego unikamy, ale powracają nieprzezwyciężone w praktyce trudności z ustaleniem woli “władcy”.
Polityka to nie to samo, co administrowanie, choć praktycznie każdy polityk jest w większym lub mniejszym stopniu administratorem, a przejścia między tymi rodzajami działalności są zazwyczaj płynne i trudne do wyraźnego sprecyzowania. Administracja to jednak właśnie zarządzanie w sferach, gdzie opór ze strony innych ludzi można uznać (z punktu widzenia danego obserwatora) za pomijalny.
Inaczej można powiedzieć, że w administrowaniu wszystko dzieje się w ramach akceptowanych przez wszystkie zainteresowane strony reguł. (Jest to prawdą nawet w tak, pozornie paradoksalnych sytuacjach, jak administrowanie terenami okupowanymi, które stanowi “administrowanie” dla tych, którzy okupację akceptują (niekoniecznie z entuzjazmem), zaś “politykę” dla wszystkich innych.)
Polityka to też nie to samo, co ekonomia. Nie jest to także żadne “stwarzanie odpowiednich warunków dla rozwoju ekonomicznego”, ani nawet “budowa odpowiednich mechanizmów”, mających temu celowi służyć. Dlaczego? Dlatego, że takie cele należą do administrowania, a nie do ”czystej” polityki. Wcale nie twierdzę, iż politycy, czy partia polityczna muszą, albo powinni, być na te sprawy obojętni, tylko że nie jest to centralna kwestia w ich działalności.
Tą centralną kwestią każdej polityki jest przede wszystkim kierunek, w jakim będzie się zmieniać dana społeczność i jej losy. Jest bez porównania ważniejszą sprawą, czy władzę w jakimś kraju będą sprawować rodzimi trockiści, prosowieccy stalinowcy, czciciele Baala, Radykalni Zwolennicy Chodzenia w Trepach, Chiny, Korea Północna, Paragwaj, albo powiedzmy kraj stanie się dominium USA - niż większość innych spraw, którymi zajmują się politycy, a które obejmują zarówno to, co określiłem jako “czystą politykę”, jak i to, co określiłem jako “administrację”.
Nawet ludzie o całkiem niepodobnych do moich przekonaniach potwierdzają pośrednio tę tezę, choćby przyznając, że w demokracji konieczne są wielorakie instytucjonalne zabezpieczenia przed jej zniszczeniem przy pomocy środków całkowicie z jej własnego arsenału. Chodzi o takie sytuacje, jak dojście Hitlera do władzy, jak wiadomo w sposób całkowicie demokratyczny.
I tutaj każdy się łatwo zgodzi, że dojście czy niedojście nazistów do władzy było kwestią bez porównania ważniejszą, niż wszelkie jednomandatowe okręgi, liniowe albo hiperboliczne podatki, i tysiące innych spraw, które ogłasza się za niezwykle ważne, oskarżając jednocześnie nielubianych polityków, że “chcą tylko władzy”. Po prostu to, kto ma władzę determinuje kierunek zmian, a inne kierunki ruchu, po jakimś czasie muszą dać ogromną różnicę w “położeniu”. I ta różnica będzie się zwiększać, zwiększać, zwiększać!
To trochę jak z rybą i wędką ze znanego powiedzenia – poszczególne cele i zagrożenia to ryby, zaś to, kto będzie rządził to wędka. Jeśli więc chcemy mieć adopcję dzieci przez homoseksualistów, wolność wyrażania jedynie lewicowych poglądów, i całą masę równie “pięknych” rzeczy... To po co mamy się męczyć wprowadzając w życie każdą z nich oddzielnie, skoro możemy – w ramach “delegowania odpowiedzialności” niejako – oddać władzę ludziom, dla których to są właśnie życiowe cele. To, kto ma władzę, przesądza o tym, co spotka w przyszłości daną społeczność. Znacznie bardziej definitywnie, niż takie, czy inne decyzje konkretnej władzy.
Przyznam, że zawsze odczuwam ogromną podejrzliwość, słysząc oburzone krzyki polityków, że ich przeciwnicy “są nastawieni wyłącznie na walkę” i że “pragną wyłącznie władzy”. W końcu, jeśli ty masz władzę, to kto inny jej nie ma, a więc – nawet jeśli niewiele sam zrobisz – to masz szansę nie dopuścić do zmian, które ci się nie podobają. To wcale nie jest takie głupie ani z definicji podłe nastawienie! W końcu nie żyjemy w raju, a ludzie to nie anioły.
Zresztą bardzo zabawne jest słuchać, jak ci sami ludzie, którzy zdają się nieskończenie silnie wierzyć w skuteczność i zbawczą moc instytucjonalnych mechanizmów i balansów, podnoszą larum, kiedy ktoś, korzystając ze swych całkowicie legalnych możliwości, zwiększa swój stan posiadania. Co się wtedy nazywa “zawłaszczaniem państwa”. To coś jak równie absurdalnego i zarazem bezczelnego, jak medialnie nagłaśniane gruchanie o “psuciu państwa” w wykonaniu czołowego propagandzisty Międzynarodówki Anarchistycznej w naszym zakątku globu.
Zresztą można się uciec do łatwo zrozumiałego w naszym kraju przykładu... Gdyby na przykład komuniści “pragnęli wyłącznie władzy", a nie “tworzenia nowego człowieka i nowego społeczeństwa”, lub choćby “wymuszania spontanicznego poparcia” (o którym tak celnie pisał J. Fest w książce "Oblicze Trzeciej Rzeszy"), to Polska i wiele innych krajów byłoby znacznie mniej doświadczonych przez historię. Bowiem wtedy rozsądek i własny interes rządzących miałby coś do powiedzenia przeciw absurdalnej, nie liczącej się z rzeczywistym światem i ludzką naturą ideologii. Zgoda?
Można by nawet zaryzykować twierdzenie, że III RP to właśnie taki kraj, gdzie nadal te same cyniczne i perfidne “elity” kierują się swoim własnym interesem, takim jak go pojmują, a nie ideologią, jak to było w PRL-prim. (Służalczość wobec obcych jednak pozostała, przez co różnice są znacznie mniejsze, niż by być mogły i powinny.)
Na razie mam napisanych nieco kawałków tego tekstu, z których jeden wydaje mi się stanowić pewną całość, a także poruszać dość istotną sprawę. Dlatego też, w nadziei spowodowania intensywniejszego fermentowania prawicowej myśli w naszym kraju, zdecydowałem się go opublikować, nie czekając ukończenie całości eseju, w którego skład miałby ew. wejść. Nie jest oczywiście ten fragment żadnym dogłębnym studium tematu, po prostu parę myśli, które mogą kogoś zainteresować, albo nawet – Deo volente – zainspirować do własnych przemyśleń. (Albo przynajmniej do wyrażenia własnego zdania.)
* * *
Czym jest polityka? Lub może nieco inaczej – co jest zasadniczym przedmiotem polityki? Najważniejszą kwestią każdej polityki jest to, kto może podejmować decyzje wpływające na los innych ludzi. Wpływanie na los innych ludzi wymaga zaś, przynajmniej czasem, narzucania im swej woli. Nawet najłagodniejszy i najlepszy władca, jeśli ma być władcą, a nie marionetką, musi mieć możliwość podejmowania decyzji wpływających na losy poddanych, choćby to miało być “za nich”, czy “w ich imieniu”. Nawet przy założeniu, że myślałby jedynie o powszechnym dobru i prawidłowo je rozpoznawał. To samo dotyczy także każdego innego rodzaju władzy, także najautentyczniejszej demokracji.
Dlaczego tak jest? Ponieważ uwzględnianie zawsze woli każdego pojedynczego człowieka – poddanego czy obywatela – automatycznie daje liberum veto, tylko w jeszcze skrajniejszej od znanego z czasów saskich wersji. To raz. Po drugie – nie zawsze daje się ustalić dostatecznie szybko i precyzyjnie, jaka jest ta wola ogółu. Po trzecie, władca nie mający zdecydowanie większych od swych poddanych możliwości wpływania na decyzje dotyczące swej domeny, z definicji nie jest żadnym władcą i powstaje logiczna sprzeczność. Jeśli zaś “władcą jest sam lud”, to tego błędu logicznego unikamy, ale powracają nieprzezwyciężone w praktyce trudności z ustaleniem woli “władcy”.
Polityka to nie to samo, co administrowanie, choć praktycznie każdy polityk jest w większym lub mniejszym stopniu administratorem, a przejścia między tymi rodzajami działalności są zazwyczaj płynne i trudne do wyraźnego sprecyzowania. Administracja to jednak właśnie zarządzanie w sferach, gdzie opór ze strony innych ludzi można uznać (z punktu widzenia danego obserwatora) za pomijalny.
Inaczej można powiedzieć, że w administrowaniu wszystko dzieje się w ramach akceptowanych przez wszystkie zainteresowane strony reguł. (Jest to prawdą nawet w tak, pozornie paradoksalnych sytuacjach, jak administrowanie terenami okupowanymi, które stanowi “administrowanie” dla tych, którzy okupację akceptują (niekoniecznie z entuzjazmem), zaś “politykę” dla wszystkich innych.)
Polityka to też nie to samo, co ekonomia. Nie jest to także żadne “stwarzanie odpowiednich warunków dla rozwoju ekonomicznego”, ani nawet “budowa odpowiednich mechanizmów”, mających temu celowi służyć. Dlaczego? Dlatego, że takie cele należą do administrowania, a nie do ”czystej” polityki. Wcale nie twierdzę, iż politycy, czy partia polityczna muszą, albo powinni, być na te sprawy obojętni, tylko że nie jest to centralna kwestia w ich działalności.
Tą centralną kwestią każdej polityki jest przede wszystkim kierunek, w jakim będzie się zmieniać dana społeczność i jej losy. Jest bez porównania ważniejszą sprawą, czy władzę w jakimś kraju będą sprawować rodzimi trockiści, prosowieccy stalinowcy, czciciele Baala, Radykalni Zwolennicy Chodzenia w Trepach, Chiny, Korea Północna, Paragwaj, albo powiedzmy kraj stanie się dominium USA - niż większość innych spraw, którymi zajmują się politycy, a które obejmują zarówno to, co określiłem jako “czystą politykę”, jak i to, co określiłem jako “administrację”.
Nawet ludzie o całkiem niepodobnych do moich przekonaniach potwierdzają pośrednio tę tezę, choćby przyznając, że w demokracji konieczne są wielorakie instytucjonalne zabezpieczenia przed jej zniszczeniem przy pomocy środków całkowicie z jej własnego arsenału. Chodzi o takie sytuacje, jak dojście Hitlera do władzy, jak wiadomo w sposób całkowicie demokratyczny.
I tutaj każdy się łatwo zgodzi, że dojście czy niedojście nazistów do władzy było kwestią bez porównania ważniejszą, niż wszelkie jednomandatowe okręgi, liniowe albo hiperboliczne podatki, i tysiące innych spraw, które ogłasza się za niezwykle ważne, oskarżając jednocześnie nielubianych polityków, że “chcą tylko władzy”. Po prostu to, kto ma władzę determinuje kierunek zmian, a inne kierunki ruchu, po jakimś czasie muszą dać ogromną różnicę w “położeniu”. I ta różnica będzie się zwiększać, zwiększać, zwiększać!
To trochę jak z rybą i wędką ze znanego powiedzenia – poszczególne cele i zagrożenia to ryby, zaś to, kto będzie rządził to wędka. Jeśli więc chcemy mieć adopcję dzieci przez homoseksualistów, wolność wyrażania jedynie lewicowych poglądów, i całą masę równie “pięknych” rzeczy... To po co mamy się męczyć wprowadzając w życie każdą z nich oddzielnie, skoro możemy – w ramach “delegowania odpowiedzialności” niejako – oddać władzę ludziom, dla których to są właśnie życiowe cele. To, kto ma władzę, przesądza o tym, co spotka w przyszłości daną społeczność. Znacznie bardziej definitywnie, niż takie, czy inne decyzje konkretnej władzy.
Przyznam, że zawsze odczuwam ogromną podejrzliwość, słysząc oburzone krzyki polityków, że ich przeciwnicy “są nastawieni wyłącznie na walkę” i że “pragną wyłącznie władzy”. W końcu, jeśli ty masz władzę, to kto inny jej nie ma, a więc – nawet jeśli niewiele sam zrobisz – to masz szansę nie dopuścić do zmian, które ci się nie podobają. To wcale nie jest takie głupie ani z definicji podłe nastawienie! W końcu nie żyjemy w raju, a ludzie to nie anioły.
Zresztą bardzo zabawne jest słuchać, jak ci sami ludzie, którzy zdają się nieskończenie silnie wierzyć w skuteczność i zbawczą moc instytucjonalnych mechanizmów i balansów, podnoszą larum, kiedy ktoś, korzystając ze swych całkowicie legalnych możliwości, zwiększa swój stan posiadania. Co się wtedy nazywa “zawłaszczaniem państwa”. To coś jak równie absurdalnego i zarazem bezczelnego, jak medialnie nagłaśniane gruchanie o “psuciu państwa” w wykonaniu czołowego propagandzisty Międzynarodówki Anarchistycznej w naszym zakątku globu.
Zresztą można się uciec do łatwo zrozumiałego w naszym kraju przykładu... Gdyby na przykład komuniści “pragnęli wyłącznie władzy", a nie “tworzenia nowego człowieka i nowego społeczeństwa”, lub choćby “wymuszania spontanicznego poparcia” (o którym tak celnie pisał J. Fest w książce "Oblicze Trzeciej Rzeszy"), to Polska i wiele innych krajów byłoby znacznie mniej doświadczonych przez historię. Bowiem wtedy rozsądek i własny interes rządzących miałby coś do powiedzenia przeciw absurdalnej, nie liczącej się z rzeczywistym światem i ludzką naturą ideologii. Zgoda?
Można by nawet zaryzykować twierdzenie, że III RP to właśnie taki kraj, gdzie nadal te same cyniczne i perfidne “elity” kierują się swoim własnym interesem, takim jak go pojmują, a nie ideologią, jak to było w PRL-prim. (Służalczość wobec obcych jednak pozostała, przez co różnice są znacznie mniejsze, niż by być mogły i powinny.)
"Libertarianizm" to anarchizm udający...
"Libertarianizm" to przecież nic innego, jak anarchizm, z jakichś niezrozumiałych powodów udający, że jest "prawicowy". Tak jest, czy już całkiem mi się w mózgu z tej sklerozy pokręciło? Zanim otrzymam autorytatywną odpowiedź, pójdę tym tropem. No więc idę...
Skąd się biorą anarchistyczne skłonności bez trudu rozumiem, każdy zbuntowany nastolatek je ma, a niektórym nie dane jest nigdy wyjść z sieci "genialnych" odkryć, których się w młodości dokonuje. W końcu do tego potrzeba albo realnego kontaktu z realną rzeczywistością - o którą w tych wirtualnych i rozmemłanych czasach coraz trudniej - albo sporo myślenia i studiowania mędrszych od siebie.
Dużo bardziej od tego pytania: "skąd się biorą anarchistyczne dzieci", intryguje mnie kwestia tego taka: PO KIEGO GRZYBA ANARCHISTA KONIECZNIE CHCE SIĘ UWAŻAĆ ZA "PRAWICOWCA"?
Wyjaśnień zapewne jest kilka, albo i sporo, bo dusza ludzka to skomplikowany organ... Ale jako najoczywistsza nasuwa mi się taka oto, że jak z bogatych i konserwatywnych rodzin wychodzą "zbuntowani" anarchiści, tak z biednych i postępowych wychodzą "libertarianie".
Czyli w sumie dokładnie to samo - po prostu zbuntowana młodzież, jaka była zawsze, kiedy życie stawało się względnie lekkie i nie do wytrzymania bezpieczne. Zwykła zbuntowana młodzież, która po latach stanie się zwykłymi przechodzonymi hippisami à la '68, jacy panują nam dziś łaskawie z Brukseli. Tyle że ci są "prawicowi", więc słuszną rzeczą jest, iż mają swoją odrębną nazwę.
Ja większych istotnych różnic nie dostrzegam, a po głowie, nie wiem dlaczego, kołacze mi się coś... takie zdanie, jak ono brzmi... coś o tym, że "po owocach ich poznacie je". Dziwne, prawda? Co to w ogóle ma do rzeczy?
Ale korzystając z okazji proszę pięknie, dygnąłbym nawet gdybym tylko umiał. Niech mi ktoś łaskawie wytłumaczy różnicę między ANARCHIZMEM a LIBERTARIANIZMEM! Błagam, nie chcę już być głupim, nie nie rozumiejącym pseudo-prawicowcem popierającym rabowanie obywatelskich portfeli przez sprośnych i obleśnych urzędników - ja po prostu naprawdę NIE WIEM!
Skąd się biorą anarchistyczne skłonności bez trudu rozumiem, każdy zbuntowany nastolatek je ma, a niektórym nie dane jest nigdy wyjść z sieci "genialnych" odkryć, których się w młodości dokonuje. W końcu do tego potrzeba albo realnego kontaktu z realną rzeczywistością - o którą w tych wirtualnych i rozmemłanych czasach coraz trudniej - albo sporo myślenia i studiowania mędrszych od siebie.
Dużo bardziej od tego pytania: "skąd się biorą anarchistyczne dzieci", intryguje mnie kwestia tego taka: PO KIEGO GRZYBA ANARCHISTA KONIECZNIE CHCE SIĘ UWAŻAĆ ZA "PRAWICOWCA"?
Wyjaśnień zapewne jest kilka, albo i sporo, bo dusza ludzka to skomplikowany organ... Ale jako najoczywistsza nasuwa mi się taka oto, że jak z bogatych i konserwatywnych rodzin wychodzą "zbuntowani" anarchiści, tak z biednych i postępowych wychodzą "libertarianie".
Czyli w sumie dokładnie to samo - po prostu zbuntowana młodzież, jaka była zawsze, kiedy życie stawało się względnie lekkie i nie do wytrzymania bezpieczne. Zwykła zbuntowana młodzież, która po latach stanie się zwykłymi przechodzonymi hippisami à la '68, jacy panują nam dziś łaskawie z Brukseli. Tyle że ci są "prawicowi", więc słuszną rzeczą jest, iż mają swoją odrębną nazwę.
Ja większych istotnych różnic nie dostrzegam, a po głowie, nie wiem dlaczego, kołacze mi się coś... takie zdanie, jak ono brzmi... coś o tym, że "po owocach ich poznacie je". Dziwne, prawda? Co to w ogóle ma do rzeczy?
Ale korzystając z okazji proszę pięknie, dygnąłbym nawet gdybym tylko umiał. Niech mi ktoś łaskawie wytłumaczy różnicę między ANARCHIZMEM a LIBERTARIANIZMEM! Błagam, nie chcę już być głupim, nie nie rozumiejącym pseudo-prawicowcem popierającym rabowanie obywatelskich portfeli przez sprośnych i obleśnych urzędników - ja po prostu naprawdę NIE WIEM!
czwartek, lipca 13, 2006
Srebrna taca Mamy Zizou
Dzisiaj dowiedziałem się z niezawodnej telewizji, że Włosi mogą jeszcze utracić mistrzostwo świata na rzecz "reprezentacji Francji", gdyby się okazało, że Materazzi powiedział Zidanowi coś rasistowskiego. Taki bowiem przepis wydała FIFA, o czym donosi któraś ze znanych niemieckich gazet (nie pamiętam która, nie znam się na niemieckiej prasie).
Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by sobie potrafić przedstawić, jakiej niesamowitej korupcji, nie mówiąc już o politycznej manipulacji, taki przepis może stać się źródłem. I z pewnością bardzo szybko się stanie. Szczególnie, że ten światły przepis niewiątpliwie posiada spory potencjał rozwojowy, i niedługo może np. stanowić, że "drużyna, której zawodnik okazał się winien wypowiedzenia rasistowskiej uwagi, traci zdobyty tytuł NA RZECZ DRUŻYNY REPREZENTUĄJCEJ KRAJ, KTÓRY ZOSTAŁ TĄ UWAGĄ OBRAŻONY".
Przecież to w pełni logiczne i na pewno, dla organizacji tak wszechmocnej jak FIFA, całkiem wykonalne. Oczywiście bardziej szczegółowe przepisy musiałyby regulować kwestię, jakie to konkretnie drużyny w danym przypadku zostałyby nagrodzone, ale co do za problem?
W końcu dlaczego jedynie karać rasistów i ksenofobów, skoro można także POZYTYWNIE dowartościować krzywdzone przez nich nacje? A więc jutro może okaże się, że mistrzem świata jest jednak Francja - w tym celu "Zizou" musi tylko przypomnieć sobie, że uwaga Włocha była w istocie rasistowska - za cztery lata jednak mistrzem świata mogłaby zostać Algieria, a jeśli akurat nie załapała się do finałów, to jakiś inny kraj wskazany przez Wielkiego Muftiego Paryża. Czy jakoś tak, szczegóły do dopracowania.
Na dzień dzisiejszy słowa Materazziego nie były jednak rasistowskie, tylko obrażały mamusię i siostrę "Zizou". Na co ta pierwsza zareagowała, wzywając przed kamerami telewizji, by "dostarczono jej genitalia winowajcy na srebrnej tacy". Co oczywiście nie podpada pod żaden paragraf o "wzywaniu do przemocy" i zostało przyjęte, jeśli nie z entuzjazmem, to z pełnym zrozumieniem przez wszystkich, których głosy mają prawo dotrzeć do mas, a także, jak należy sądzić, instytucji i służb zajmujących się z urzędu tępieniem wszelkich przejawów "wzywania do stosowania przemocy".
"Genitalia na srebrnej tacy", to przecież postulat rozsądny, a w dodatku w formie niepozbawiony iście paryskiego je ne sais quoi - w końcu Mama Zizou mogłaby ich zażądać na kawałku sklejki, prawda?
W ogóle drużyna "Francji", w której jest trzech białych, z czego jeden chyba z jakichś pozasportowych powodów, drugi za dawne zasługi, a ten trzeci to muzułmanin, to ciekawy przejaw stanu naszej cywilizacji i dzisiejszej Europy. Nie tak dawno jeszcze przecież słynne pierwsze zdanie francuskiego elementarza brzmiało: "Nos ancêtres les Gaulois étaient grands et blonds" ("Nasi przodkowie Galowie byli wysokimi blondynami"). Uczyły się tego dzieci zarówno w "Heksagonie" (czyli kontynentalej Francji), jak i w Senegalu czy Wietnamie. (I komu to przeszkadzało?)
W tej chwili, kiedy jest jeszcze cień nadziei na mistrzostwo Francji, mało kto zastanawia się tam, jak ten w końcu sukces wpłynie na samopoczucie młodych mieszkańców imigranckich przedmieść Paryża, Tuluzy, czy innych tamtejszych wielkich miast. Pokazali oni już kilka razy swoje nastawienie do przybranej ojczyzny i zdolności wywoływania zamętu, władze pokazały już im swą żałosną nieudolność i politycznie poprawne tchórzostwo...
Ciekawe, czy widok tej niemal całkowicie czarnej drużyny o niemal wyłącznie tak francuskich nazwiskach, jak Makelele czy choćby właśnie Zidane, nie natchnie tych wszystkich innych "nowych Francuzów" pogardą dla przeżartej, głupiej i tchórzliwej, nie umiejącej nawet kopnąć piłki, białej większości. Tak głupiej, że dla błahych sportowych sukcesów, w dodatku przecież w przeważającej części nie własnych, a kupionych - mniej lub bardziej pośrednio za pieniądze - podpala kolejny lont do tej beczki prochu, którą jej zafundowały dawniejsze pożal-się-Boże elity.
"Chleba i igrzysk" to było hasło Cesarstwa Rzymskiego w okresie jego długiej agonii. Chleb wciąż jeszcze w Europie jest, a igrzyska kręcą się z coraz większym impetem. I lud dostosowuje się do ich poziomu, infantylniejąc niemal z tygodnia na tydzień... Przykłady? Oto pierwszy z brzegu: kiedyś każdy, kto poważnie zadał sobie trud nauczenia się francuskiego, wiedział, że formy zdrobnień w rodzaju "Zizou" są charakterystyczne dla języka dzieci, czyli po prostu infantylne.
Ale dlaczego niby infantylizm ma być zły? Skoro się w wypromowanie kogoś wkłada miliardy i oczekuje miliardów z powrotem, to niech będzie "Zizou". Niech wszyscy, począwszy od dziennikarzy, a kończąc na pijanych analfabetach w koszulkach z nazwiskami piłkarskich gwiazd zachłystują się tym słowem! Im infantylniej, tym przecież dla nas (macherów i geszefciarzy) lepiej!
Jak to mówił Poeta? "Ludzie to lubią, ludzie to kupią. Byle na chama, byle głośno, byle głupio!" No to się właśnie robi. "Zizou" po swoim wybryku dostaje "Złotą Piłkę", zapewne jako "nagrodę pocieszenia", choć nie byłoby trudno znaleźć innego mniej więcej równie dobrego piłkarza w tym turnieju, a w dodatku powinien to raczej być przedstawiciel zwycięzców. No, ale przecież nie do końca jeszcze wiemy, kto tym zwycięzcą zostanie, prawda? Włochy? Francja? Może jednak Algieria?
To przecież byłby naprawdę piękny gest! Choćby dla Mamy Zizou, której trudno jest w tej chwili dostarczyć srebrną tacę z tym, o czym tak marzy. Wkrótce zapewne zmieni się odpowiednio konstytucję i przepisy wykonawcze, ale to niestety może zająć jeszcze trochę czasu. Pozostaje więc Złota Piłka i mistrzostwo. A srebrna taca z pewnością jakoś sama się sprokuruje, wystarczy przecież, że władze nie będą się zbytnio sprzeciwiać. A dlaczego by miały, skoro dotychczas tego nigdy nie robiły?
Już sobie wyobrażam te wyważone, nabrzmiałem humanizmem głosy w różnych światłych mediach, tłumaczące wiernym, dlaczego srebrna taca Mamy Zizou jest naturalnym dalszym ciągiem wydarzeń (w inteligentniejszych mediach powie się, że co najmniej od bitwy pod Poitiers), i w sumie bardzo pozytywnym dla międzykulturowego dialogu i innych pięknych rzeczy wydarzeniem. Plus oczywiście niezbędna okrasa, czyli tolerancja, wybaczenie, Ustawa o Ochronie Danych Osobowych, oraz zawsze konieczna w rozmowie inteligentnych ludzi wzmianka o przybierających na sile faszyźmie i ksenofobii. A w podsumowaniu oczywiście coś o nieziemskim pięknie zalecanej przez Kołakowskiego postawy "błazna", czyli wątpienia we WSZYSTKO, poza oczywiście poglądami Słusznymi.
W międzyczasie w wielu miejscach na świecie odbywają się już składki na srebrną tacę dla Mamy Zizou. Dlaczego miałoby to komuś przeszkadzać? Raczej należy się cieszyć, że media będą miały o czym mówić, że wkrótce powstanie osnuty na tych wątkach film z obsadą samych gwiazd, w którym Mamę Zizou zagra niezawodna Whoopie Goldberg... A futbol stanie się JESZCZE BARDZIEJ EMOCJONUJĄCY niż dotąd. I tak trzymać!
Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by sobie potrafić przedstawić, jakiej niesamowitej korupcji, nie mówiąc już o politycznej manipulacji, taki przepis może stać się źródłem. I z pewnością bardzo szybko się stanie. Szczególnie, że ten światły przepis niewiątpliwie posiada spory potencjał rozwojowy, i niedługo może np. stanowić, że "drużyna, której zawodnik okazał się winien wypowiedzenia rasistowskiej uwagi, traci zdobyty tytuł NA RZECZ DRUŻYNY REPREZENTUĄJCEJ KRAJ, KTÓRY ZOSTAŁ TĄ UWAGĄ OBRAŻONY".
Przecież to w pełni logiczne i na pewno, dla organizacji tak wszechmocnej jak FIFA, całkiem wykonalne. Oczywiście bardziej szczegółowe przepisy musiałyby regulować kwestię, jakie to konkretnie drużyny w danym przypadku zostałyby nagrodzone, ale co do za problem?
W końcu dlaczego jedynie karać rasistów i ksenofobów, skoro można także POZYTYWNIE dowartościować krzywdzone przez nich nacje? A więc jutro może okaże się, że mistrzem świata jest jednak Francja - w tym celu "Zizou" musi tylko przypomnieć sobie, że uwaga Włocha była w istocie rasistowska - za cztery lata jednak mistrzem świata mogłaby zostać Algieria, a jeśli akurat nie załapała się do finałów, to jakiś inny kraj wskazany przez Wielkiego Muftiego Paryża. Czy jakoś tak, szczegóły do dopracowania.
Na dzień dzisiejszy słowa Materazziego nie były jednak rasistowskie, tylko obrażały mamusię i siostrę "Zizou". Na co ta pierwsza zareagowała, wzywając przed kamerami telewizji, by "dostarczono jej genitalia winowajcy na srebrnej tacy". Co oczywiście nie podpada pod żaden paragraf o "wzywaniu do przemocy" i zostało przyjęte, jeśli nie z entuzjazmem, to z pełnym zrozumieniem przez wszystkich, których głosy mają prawo dotrzeć do mas, a także, jak należy sądzić, instytucji i służb zajmujących się z urzędu tępieniem wszelkich przejawów "wzywania do stosowania przemocy".
"Genitalia na srebrnej tacy", to przecież postulat rozsądny, a w dodatku w formie niepozbawiony iście paryskiego je ne sais quoi - w końcu Mama Zizou mogłaby ich zażądać na kawałku sklejki, prawda?
W ogóle drużyna "Francji", w której jest trzech białych, z czego jeden chyba z jakichś pozasportowych powodów, drugi za dawne zasługi, a ten trzeci to muzułmanin, to ciekawy przejaw stanu naszej cywilizacji i dzisiejszej Europy. Nie tak dawno jeszcze przecież słynne pierwsze zdanie francuskiego elementarza brzmiało: "Nos ancêtres les Gaulois étaient grands et blonds" ("Nasi przodkowie Galowie byli wysokimi blondynami"). Uczyły się tego dzieci zarówno w "Heksagonie" (czyli kontynentalej Francji), jak i w Senegalu czy Wietnamie. (I komu to przeszkadzało?)
W tej chwili, kiedy jest jeszcze cień nadziei na mistrzostwo Francji, mało kto zastanawia się tam, jak ten w końcu sukces wpłynie na samopoczucie młodych mieszkańców imigranckich przedmieść Paryża, Tuluzy, czy innych tamtejszych wielkich miast. Pokazali oni już kilka razy swoje nastawienie do przybranej ojczyzny i zdolności wywoływania zamętu, władze pokazały już im swą żałosną nieudolność i politycznie poprawne tchórzostwo...
Ciekawe, czy widok tej niemal całkowicie czarnej drużyny o niemal wyłącznie tak francuskich nazwiskach, jak Makelele czy choćby właśnie Zidane, nie natchnie tych wszystkich innych "nowych Francuzów" pogardą dla przeżartej, głupiej i tchórzliwej, nie umiejącej nawet kopnąć piłki, białej większości. Tak głupiej, że dla błahych sportowych sukcesów, w dodatku przecież w przeważającej części nie własnych, a kupionych - mniej lub bardziej pośrednio za pieniądze - podpala kolejny lont do tej beczki prochu, którą jej zafundowały dawniejsze pożal-się-Boże elity.
"Chleba i igrzysk" to było hasło Cesarstwa Rzymskiego w okresie jego długiej agonii. Chleb wciąż jeszcze w Europie jest, a igrzyska kręcą się z coraz większym impetem. I lud dostosowuje się do ich poziomu, infantylniejąc niemal z tygodnia na tydzień... Przykłady? Oto pierwszy z brzegu: kiedyś każdy, kto poważnie zadał sobie trud nauczenia się francuskiego, wiedział, że formy zdrobnień w rodzaju "Zizou" są charakterystyczne dla języka dzieci, czyli po prostu infantylne.
Ale dlaczego niby infantylizm ma być zły? Skoro się w wypromowanie kogoś wkłada miliardy i oczekuje miliardów z powrotem, to niech będzie "Zizou". Niech wszyscy, począwszy od dziennikarzy, a kończąc na pijanych analfabetach w koszulkach z nazwiskami piłkarskich gwiazd zachłystują się tym słowem! Im infantylniej, tym przecież dla nas (macherów i geszefciarzy) lepiej!
Jak to mówił Poeta? "Ludzie to lubią, ludzie to kupią. Byle na chama, byle głośno, byle głupio!" No to się właśnie robi. "Zizou" po swoim wybryku dostaje "Złotą Piłkę", zapewne jako "nagrodę pocieszenia", choć nie byłoby trudno znaleźć innego mniej więcej równie dobrego piłkarza w tym turnieju, a w dodatku powinien to raczej być przedstawiciel zwycięzców. No, ale przecież nie do końca jeszcze wiemy, kto tym zwycięzcą zostanie, prawda? Włochy? Francja? Może jednak Algieria?
To przecież byłby naprawdę piękny gest! Choćby dla Mamy Zizou, której trudno jest w tej chwili dostarczyć srebrną tacę z tym, o czym tak marzy. Wkrótce zapewne zmieni się odpowiednio konstytucję i przepisy wykonawcze, ale to niestety może zająć jeszcze trochę czasu. Pozostaje więc Złota Piłka i mistrzostwo. A srebrna taca z pewnością jakoś sama się sprokuruje, wystarczy przecież, że władze nie będą się zbytnio sprzeciwiać. A dlaczego by miały, skoro dotychczas tego nigdy nie robiły?
Już sobie wyobrażam te wyważone, nabrzmiałem humanizmem głosy w różnych światłych mediach, tłumaczące wiernym, dlaczego srebrna taca Mamy Zizou jest naturalnym dalszym ciągiem wydarzeń (w inteligentniejszych mediach powie się, że co najmniej od bitwy pod Poitiers), i w sumie bardzo pozytywnym dla międzykulturowego dialogu i innych pięknych rzeczy wydarzeniem. Plus oczywiście niezbędna okrasa, czyli tolerancja, wybaczenie, Ustawa o Ochronie Danych Osobowych, oraz zawsze konieczna w rozmowie inteligentnych ludzi wzmianka o przybierających na sile faszyźmie i ksenofobii. A w podsumowaniu oczywiście coś o nieziemskim pięknie zalecanej przez Kołakowskiego postawy "błazna", czyli wątpienia we WSZYSTKO, poza oczywiście poglądami Słusznymi.
W międzyczasie w wielu miejscach na świecie odbywają się już składki na srebrną tacę dla Mamy Zizou. Dlaczego miałoby to komuś przeszkadzać? Raczej należy się cieszyć, że media będą miały o czym mówić, że wkrótce powstanie osnuty na tych wątkach film z obsadą samych gwiazd, w którym Mamę Zizou zagra niezawodna Whoopie Goldberg... A futbol stanie się JESZCZE BARDZIEJ EMOCJONUJĄCY niż dotąd. I tak trzymać!
wtorek, lipca 11, 2006
Oscypek kością w gardle eurosceptycznych wichrzycieli
W niewiele ponad dwa lata od oficjalnego przystąpienia do UE nastąpiło historyczne wydarzenie, które wytrąciło propagandową broń z brudnych łap wszelkich eurosceptyków i skrywających się za ich plecami ich cynicznych mocodawców.
Oscypek, teraz już oficjalny i z nazwą prawnie zastrzeżoną na terenie Unii Europejskiej, stał się jednoznacznie kością w gardle profesjonalnych siewców zamętu i wyznawców hasła "dziel (Europę) i rządź!".
Zatwierdzenie oscypka, to jeszcze jeszcze jeden dowód, że przedstawiciele ponad 20 krajów, porozumiewający się łamaną angielszczyzną (albo przez znających półtorej języka tłumaczy), MOGĄ porozumieć się co do kształtu, ciężaru właściwego i konsystencji starodawnych regionalnych potraw. A jeśli mogą w takich sprawach, to gdzie - zapytajmy bez lęku - może się znajdować granica ich możliwości?
Poza wartością symboliczną, są także i konkretne ekonomiczne korzyści dla Polski. Otóż, dzięki decyzji europejskich gremiów nie grozi nam teraz zalew taniego oscypka z Finlandii, Chorwacji, czy Portugalii. Czy ktoś może sobie wyobrazić jakie PRZERAŻAJĄCE skutki miałoby to dla Polskiej gospodarki?
To jednak nie jedyna korzyść. Sprzedaż oscypka zwiększy się teraz w całej Europie wielokrotnie. Dlaczego? - spyta ktoś. Bowiem teraz będzie można przyozdabiać oscypki europejskim logo z dwunastoma ślicznymi gwiazdkami, co jak dowiedziono ogromnie zwiększa atrakcyjność każdego produktu.
To jednak tylko początek... Jeśli kiedykolwiek była potrzeba przekonywania ludzi myślących do popierania Konstytucji Europejskiej i Europejskich Sił Szybkiego Reagowania - to teraz do końca znikła. Teraz istnieje wciąż jednak pewne ryzyko, że jakiś pozaeuropejski kraj zacznie produkować nielegalne oscypki i zarzucać nimi świat, po cenach dumpingowych i bez zachowania europejskich standardów!
Po ratyfikowaniu umowy taka nieprzyjemna możliwość zniknie - nikt już nie odważy się ryzykować błyskawicznej, chirurgicznie precyzyjnej i bezlitosnej wobec winnych, choć po europejsku humanitarnej, riposty ze strony Zbrojnej Europy, która w takich wypadkach będzie przecież nieunikniona.
Tylko sprawna, silna i mówiąca jednym głosem Europa zapewni nam oscypkowe bezpieczeństwo, czego nie chcą lub nie potrafią zrozumieć "patrioci" z LPR'u i podobnych faszyzujących, lub po prostu nazistowskich, partii i partyjek.
Symbole SĄ w polityce ważne, wnoszę zatem, by dla ostatecznego pognębienia tego rodzaju zbankrutowanych politykierów, oscypek otoczony dwunastoma gwiazdami stał się odtąd herbem III RP, by data jego zatwierdzenia stała się świętem państwowym (dopóki jeszcze państwa w rodzaju Polski oficjalnie istnieją), a także prosiłbym o rozpisanie konkursu na nowy hymn, o tekście na oscypkowym motywie.
Melodię proponuję zapożyczyć od Beethovena, co będzie miało wielorakie symboliczne znaczenie, w dodatku wyłącznie słuszne. Parlament Europejski mógłby nawet wydać deklarację, że Beethoven był wielbicielem oscypka i przyczynił się do jego smakowitego rozwoju. W końcu co to dla niego za problem? (Dla Parlamentu znaczy, nie dla Beethovena.)
Oscypek, teraz już oficjalny i z nazwą prawnie zastrzeżoną na terenie Unii Europejskiej, stał się jednoznacznie kością w gardle profesjonalnych siewców zamętu i wyznawców hasła "dziel (Europę) i rządź!".
Zatwierdzenie oscypka, to jeszcze jeszcze jeden dowód, że przedstawiciele ponad 20 krajów, porozumiewający się łamaną angielszczyzną (albo przez znających półtorej języka tłumaczy), MOGĄ porozumieć się co do kształtu, ciężaru właściwego i konsystencji starodawnych regionalnych potraw. A jeśli mogą w takich sprawach, to gdzie - zapytajmy bez lęku - może się znajdować granica ich możliwości?
Poza wartością symboliczną, są także i konkretne ekonomiczne korzyści dla Polski. Otóż, dzięki decyzji europejskich gremiów nie grozi nam teraz zalew taniego oscypka z Finlandii, Chorwacji, czy Portugalii. Czy ktoś może sobie wyobrazić jakie PRZERAŻAJĄCE skutki miałoby to dla Polskiej gospodarki?
To jednak nie jedyna korzyść. Sprzedaż oscypka zwiększy się teraz w całej Europie wielokrotnie. Dlaczego? - spyta ktoś. Bowiem teraz będzie można przyozdabiać oscypki europejskim logo z dwunastoma ślicznymi gwiazdkami, co jak dowiedziono ogromnie zwiększa atrakcyjność każdego produktu.
To jednak tylko początek... Jeśli kiedykolwiek była potrzeba przekonywania ludzi myślących do popierania Konstytucji Europejskiej i Europejskich Sił Szybkiego Reagowania - to teraz do końca znikła. Teraz istnieje wciąż jednak pewne ryzyko, że jakiś pozaeuropejski kraj zacznie produkować nielegalne oscypki i zarzucać nimi świat, po cenach dumpingowych i bez zachowania europejskich standardów!
Po ratyfikowaniu umowy taka nieprzyjemna możliwość zniknie - nikt już nie odważy się ryzykować błyskawicznej, chirurgicznie precyzyjnej i bezlitosnej wobec winnych, choć po europejsku humanitarnej, riposty ze strony Zbrojnej Europy, która w takich wypadkach będzie przecież nieunikniona.
Tylko sprawna, silna i mówiąca jednym głosem Europa zapewni nam oscypkowe bezpieczeństwo, czego nie chcą lub nie potrafią zrozumieć "patrioci" z LPR'u i podobnych faszyzujących, lub po prostu nazistowskich, partii i partyjek.
Symbole SĄ w polityce ważne, wnoszę zatem, by dla ostatecznego pognębienia tego rodzaju zbankrutowanych politykierów, oscypek otoczony dwunastoma gwiazdami stał się odtąd herbem III RP, by data jego zatwierdzenia stała się świętem państwowym (dopóki jeszcze państwa w rodzaju Polski oficjalnie istnieją), a także prosiłbym o rozpisanie konkursu na nowy hymn, o tekście na oscypkowym motywie.
Melodię proponuję zapożyczyć od Beethovena, co będzie miało wielorakie symboliczne znaczenie, w dodatku wyłącznie słuszne. Parlament Europejski mógłby nawet wydać deklarację, że Beethoven był wielbicielem oscypka i przyczynił się do jego smakowitego rozwoju. W końcu co to dla niego za problem? (Dla Parlamentu znaczy, nie dla Beethovena.)
niedziela, lipca 09, 2006
Marcinkiewicz musiał przestać być premierem i chwała Bogu
Kazimierz Marcinkiewicz musiał przestać być premierem i chwała Bogu, że przestał!
Dlaczego to mówię? Czyżbym nie doceniał energii, administracyjnych zdolności i charyzmy przyszłego (mam szczerą nadzieję) Prezydenta Warszawy?
Otóż doceniam, tylko że tu chodzi o sprawy BEZ PORÓWNANIA ISTOTNIEJSZE.
Wszyscy chyba czytali sławny tekst Stanisława Michalkiewicza na temat realizacji "jeszcze w tym roku" żydowskich roszczeń, którą to realizację obiecał 16 marca bieżącego roku premier Marcinkiewicz organizacjom żydowskich. Jeśli ktoś potrzebuje przypomnienia, oto link: http://michalkiewicz.pl/rdm_29-03-2006.php
Stanisławowi Michalkiewiczowi nie ma żadnego powodu nie wierzyć, a reakcja na jego tekst była tyleż obłędna, co symptomatyczna - potępienia "antysemityzmu" i kompletne milczenie w kwestii merytorycznej. Co mnie osobiście nie tylko napawało obrzydzeniem, co nie byłoby niczym niezwykłym, ale po prostu PRZERAŹENIEM.
Zastanawiałem się nad tą sprawą wielokrotnie i to z poważną troską - jakby nie było 60 miliardów dolarów piechotą nie chodzi, zgoda? W końcu twierdziłem, że jest jeszcze jakaś szansa, cień szansy...
Szansa oczywiście nie na przekonanie organizacji zajmujących się wykorzystywaniem holocaustu w celach haraczowniczych do zrezygnowania z zamiaru "kompromitowania Polski na arenie międzynarodowej", co nam w przypadku niezrealizowania swych rządań obiecały, ale na wycofanie się z tych samobójczych przyrzeczeń.
Jak? Jeśli premier obiecał, że "sprawa zostanie załatwiona jeszcze w tym roku", to nie ma innego wyjścia, ale "jeszcze w tym roku" musi przestać być premierem. Jest to warunek sine qua non, jeśli w ogóle zamierzamy się bronić. Przecież to oczywiste! No i tak się właśnie stało. To była mądra i konieczna decyzja, bez której podjęcia... Wolę o tym nie myśleć! Lekko i tak nie będzie, ale chociaż próbujemy się bronić.
I jeszcze drobny pendant do powyższego... Oglądam sobie dzisiaj rano dyskusję "autorytetów" w TVN24 (oczywiście traktując to jak należy, czyli jako w przeważającej części kłamstwo i/lub manipulację) i co widzę? Na tasiemce u dołu ekranu biegnie wiadomość, że (cytuję z pamięci): "ambasador Izraela zdecydował się bojkotować ministra edukacji Romana Giertycha, ponieważ LPR to antysemici".
A więc zaczyna się intensywne bombardowanie, dotychczasowe hece z rabinem i pogromem kieleckim to były tylko ostrzegawcze pomruki. Jednak mimo wszystko cieszę się, bo w przeciwnym przypadku byłoby jeszcze bez porównania gorzej.
Dlaczego to mówię? Czyżbym nie doceniał energii, administracyjnych zdolności i charyzmy przyszłego (mam szczerą nadzieję) Prezydenta Warszawy?
Otóż doceniam, tylko że tu chodzi o sprawy BEZ PORÓWNANIA ISTOTNIEJSZE.
Wszyscy chyba czytali sławny tekst Stanisława Michalkiewicza na temat realizacji "jeszcze w tym roku" żydowskich roszczeń, którą to realizację obiecał 16 marca bieżącego roku premier Marcinkiewicz organizacjom żydowskich. Jeśli ktoś potrzebuje przypomnienia, oto link: http://michalkiewicz.pl/rdm_29-03-2006.php
Stanisławowi Michalkiewiczowi nie ma żadnego powodu nie wierzyć, a reakcja na jego tekst była tyleż obłędna, co symptomatyczna - potępienia "antysemityzmu" i kompletne milczenie w kwestii merytorycznej. Co mnie osobiście nie tylko napawało obrzydzeniem, co nie byłoby niczym niezwykłym, ale po prostu PRZERAŹENIEM.
Zastanawiałem się nad tą sprawą wielokrotnie i to z poważną troską - jakby nie było 60 miliardów dolarów piechotą nie chodzi, zgoda? W końcu twierdziłem, że jest jeszcze jakaś szansa, cień szansy...
Szansa oczywiście nie na przekonanie organizacji zajmujących się wykorzystywaniem holocaustu w celach haraczowniczych do zrezygnowania z zamiaru "kompromitowania Polski na arenie międzynarodowej", co nam w przypadku niezrealizowania swych rządań obiecały, ale na wycofanie się z tych samobójczych przyrzeczeń.
Jak? Jeśli premier obiecał, że "sprawa zostanie załatwiona jeszcze w tym roku", to nie ma innego wyjścia, ale "jeszcze w tym roku" musi przestać być premierem. Jest to warunek sine qua non, jeśli w ogóle zamierzamy się bronić. Przecież to oczywiste! No i tak się właśnie stało. To była mądra i konieczna decyzja, bez której podjęcia... Wolę o tym nie myśleć! Lekko i tak nie będzie, ale chociaż próbujemy się bronić.
I jeszcze drobny pendant do powyższego... Oglądam sobie dzisiaj rano dyskusję "autorytetów" w TVN24 (oczywiście traktując to jak należy, czyli jako w przeważającej części kłamstwo i/lub manipulację) i co widzę? Na tasiemce u dołu ekranu biegnie wiadomość, że (cytuję z pamięci): "ambasador Izraela zdecydował się bojkotować ministra edukacji Romana Giertycha, ponieważ LPR to antysemici".
A więc zaczyna się intensywne bombardowanie, dotychczasowe hece z rabinem i pogromem kieleckim to były tylko ostrzegawcze pomruki. Jednak mimo wszystko cieszę się, bo w przeciwnym przypadku byłoby jeszcze bez porównania gorzej.
czwartek, lipca 06, 2006
Szwedzkie postępy postępu w ludzkim rozmnażaniu
Tak się składa, że Bozia mnie obdarzyła znajomością szwedzkiego, więc co pewien czas sprawdzam sobie w sieci, co też tam słychać w Najbardziej Światłym i Postępowym Kraju Na Świecie. A potem czasem nie mogę się po prostu powstrzymać, by części z tych niesłychanych historii nie opowiedzieć Rodakom.
No i właśnie znalazłem taką oto wiadomość:
Parę dni temu do pracującej jako fotograf w b. znanym szwedzkim liberalnym (czyli różowym) dzienniku "Dagens Nyheter" Emelie Asplund zadzwonił pewien człowiek, przedstawił się grzecznie i zapytał ją w imieniu Roberta Acuñi, reprezentanta Paragwaju w piłce nożnej, czy nie zechciałaby się z nim spotkać i bliżej go poznać.
Co do zręczności z jaką pan Acuña tę sprawę próbował załatwić można mieć niejakie zastrzeżenia, tym bardziej, że telefon był o pierwszej w nocy.
Odpowiedzią było zdecydowane "nie", dzwoniący przeprosił i odłożył słuchawkę. Na tym mogło by się zdawać, sprawa się zakończyła. Jednak to by było naiwne przypuszczenie... W końcu przecież mamy Postęp i Równouprawnienie.
Fotografka zwietrzyła swoją wielką zawodową szansę i pobiegła do swej redakcji. Ta również nie zlekceważyła okazji i przez dwa dni ta sprawa była wydarzeniem numer jeden na jej pierwszej stronie.
W dyskusji, jaka się wywiązała - w "Dagens Nyheter" oraz w trzech innych sztokholmskich gazetach - wzięli udzial m.in. szwedzki minister sprawiedliwości Thomas Bodström i rzecznik ds. równouprawnienia Claes Borgström. Tenor tych wypowiedzi był jednoznacznie potępiający, sugerowano między innymi, że obaj winowajcy - piłkarz i jego pomagier - powinni zostać ukarani przez FIFA.
Sprawa jest dość nowa i całkiem możliwe, że będzie jeszcze miała dalszy ciąg, ale na razie podsumowanie...
Jeśli ktoś tego jeszcze nie wie, to proponowanie kobietom randki stanowi zwyczaj sięgający niepamiętnych czasów. Jeśli pominiemy prostytucję i aranżowane małżeństwa - które tak się zabawnie składa, także nie są w szwedzkich postępowych (a są tam jakieś inne?) kręgach popularne - trudno znaleźć jakąś sensowną alternatywę, zapewniającą zachowanie ludzkiego gatunku. Zgoda?
(Gdyby ktoś miał jednak jakiś dobry pomysł, prosiłbym o kontakt, chętnie go rozpropaguję.)
Nie mogę sobie wyobrazić, by to paragwajskość niefortunnego fatyganta stanowiła problem dla wszystkich tych Światłych ludzi. Nasuwa się więc nieodparcie pytanie, czy to może idea zachowania ludzkiego gatunku nie jest im szczególnie bliska?
Ciekawe, co by było, gdyby ten nocny telefon i propozycja rozkosznego tête-à-tête spotkały nie fotografkę Emilię, tylko fotografa Emila?
--------------------------------------------
Gdyby ktoś chciał zweryfikować moje informacje, to oto źródło: http://www.contra.nu/kommentar0623.html
No i właśnie znalazłem taką oto wiadomość:
Parę dni temu do pracującej jako fotograf w b. znanym szwedzkim liberalnym (czyli różowym) dzienniku "Dagens Nyheter" Emelie Asplund zadzwonił pewien człowiek, przedstawił się grzecznie i zapytał ją w imieniu Roberta Acuñi, reprezentanta Paragwaju w piłce nożnej, czy nie zechciałaby się z nim spotkać i bliżej go poznać.
Co do zręczności z jaką pan Acuña tę sprawę próbował załatwić można mieć niejakie zastrzeżenia, tym bardziej, że telefon był o pierwszej w nocy.
Odpowiedzią było zdecydowane "nie", dzwoniący przeprosił i odłożył słuchawkę. Na tym mogło by się zdawać, sprawa się zakończyła. Jednak to by było naiwne przypuszczenie... W końcu przecież mamy Postęp i Równouprawnienie.
Fotografka zwietrzyła swoją wielką zawodową szansę i pobiegła do swej redakcji. Ta również nie zlekceważyła okazji i przez dwa dni ta sprawa była wydarzeniem numer jeden na jej pierwszej stronie.
W dyskusji, jaka się wywiązała - w "Dagens Nyheter" oraz w trzech innych sztokholmskich gazetach - wzięli udzial m.in. szwedzki minister sprawiedliwości Thomas Bodström i rzecznik ds. równouprawnienia Claes Borgström. Tenor tych wypowiedzi był jednoznacznie potępiający, sugerowano między innymi, że obaj winowajcy - piłkarz i jego pomagier - powinni zostać ukarani przez FIFA.
Sprawa jest dość nowa i całkiem możliwe, że będzie jeszcze miała dalszy ciąg, ale na razie podsumowanie...
Jeśli ktoś tego jeszcze nie wie, to proponowanie kobietom randki stanowi zwyczaj sięgający niepamiętnych czasów. Jeśli pominiemy prostytucję i aranżowane małżeństwa - które tak się zabawnie składa, także nie są w szwedzkich postępowych (a są tam jakieś inne?) kręgach popularne - trudno znaleźć jakąś sensowną alternatywę, zapewniającą zachowanie ludzkiego gatunku. Zgoda?
(Gdyby ktoś miał jednak jakiś dobry pomysł, prosiłbym o kontakt, chętnie go rozpropaguję.)
Nie mogę sobie wyobrazić, by to paragwajskość niefortunnego fatyganta stanowiła problem dla wszystkich tych Światłych ludzi. Nasuwa się więc nieodparcie pytanie, czy to może idea zachowania ludzkiego gatunku nie jest im szczególnie bliska?
Ciekawe, co by było, gdyby ten nocny telefon i propozycja rozkosznego tête-à-tête spotkały nie fotografkę Emilię, tylko fotografa Emila?
--------------------------------------------
Gdyby ktoś chciał zweryfikować moje informacje, to oto źródło: http://www.contra.nu/kommentar0623.html
Złote Myśli - część 1
All work and no play... Akurat natrafiłem na nieco moich "złotych myśli" i innych krótkich utworków sprzed paru lat.
Oto te z nich, które w jakimś stopniu traktują o interesujących nas tutaj tematach:
Duża część dzisiejszej tzw. „muzyki” to tylko mniej bolesna forma ogłuszania się przez walenie głową w ścianę. („Mniej bolesna” niestety tylko dla ludzi o drewnianym uchu.)
Największą karierę w dzisiejszym show-biznesie zrobiłby ktoś, komu by przeszczepiono organ powonienia muchy. Potrafiłby od razu odróżnić zwykła chałę od złotodajnego gówna.
Jak można mówić o zniesieniu kary śmierci, skoro wciąż istnieją automatycznie perkusje i wszystkie avatary „muzyki” disco?
„Nowy mężczyzna” – wirtualny eunuch.
„Kobieta wyzwolona” – dobitny dowód, że wibrator nie zastąpi babie groźnego zmarszczenia mężowskich brwi.
Żydzi nie tylko zawsze są patriotami kraju, gdzie mieszkają. Oni także mają monopol na definicję tego patriotyzmu! (Oczywiście nie dotyczy to wszystkich Żydów, a mówię to nie tylko dlatego, że wolność słowa przestaje na naszych oczach istnieć.)
W Brukseli stoi słynny „Siusiający Chłopczyk”. Pytam więc - dlaczego wciąż brak „Siusiającej Dziewczynki”? Co z równouprawnieniem płci?! (Po czym się okazało, że Dziewczynka jak najbardziej też jest, no bo jakżeby inaczej.)
Przekujmy miecze na lemiesze! A kosy na sztorc. Niech chociaż kowale zarobią!
Głupota wydaje się w dzisiejszej Polsce takim samym niezbędnym warunkiem sukcesu, jak czerwona dupa u pawianów. Zresztą czerwona dupa też bardzo pomaga.
Powiedział ktoś kiedyś, że umiejętność dobrej gry w bilard jest dowodem zmarnowanej młodości. Tak samo, jak sądzę, znajomość nazwisk tenisistów z aktualnej pierwszej trzydziestki ATP jest dowodem zmarnowanej teraźniejszości.
Ulubione powiedzonko B. Clintona: „ekonomia durniu” ("economy stupid!") jest chyba dowodem, że politycy naprawdę ćwiczą swoje kwestie przed lustrem.
Pocieszam się, że moda na feminizm też minie. Kiedy tylko ludzkość wymyśli coś jeszcze głupszego.
Człowiek nie posiada ogona, dlatego też w kontaktach z władzą merda całym sobą.
Uczcie się Polacy, że homo jest cacy!
Jest jeden dobry sposób, by uczynić z kobiety feministkę - pozbawić ją nadziei na zdobycie chłopa. I jeden stuprocentowy - wydać ją za socjaldemokratę.
„Psychologia” – nauka, której nazwa wywodzi się z pewnością od jedynego jak dotąd jej sukcesu: eksperymentów Pawłowa na psach.
Klasyczny rosyjski nihilista nie założył ponoć nowej koszuli, zanim nią nie wytarł całej podłogi. Że też się nie bał, iż podłoga stanie się od tego czystsza?!
Oto te z nich, które w jakimś stopniu traktują o interesujących nas tutaj tematach:
Duża część dzisiejszej tzw. „muzyki” to tylko mniej bolesna forma ogłuszania się przez walenie głową w ścianę. („Mniej bolesna” niestety tylko dla ludzi o drewnianym uchu.)
Największą karierę w dzisiejszym show-biznesie zrobiłby ktoś, komu by przeszczepiono organ powonienia muchy. Potrafiłby od razu odróżnić zwykła chałę od złotodajnego gówna.
Jak można mówić o zniesieniu kary śmierci, skoro wciąż istnieją automatycznie perkusje i wszystkie avatary „muzyki” disco?
„Nowy mężczyzna” – wirtualny eunuch.
„Kobieta wyzwolona” – dobitny dowód, że wibrator nie zastąpi babie groźnego zmarszczenia mężowskich brwi.
Żydzi nie tylko zawsze są patriotami kraju, gdzie mieszkają. Oni także mają monopol na definicję tego patriotyzmu! (Oczywiście nie dotyczy to wszystkich Żydów, a mówię to nie tylko dlatego, że wolność słowa przestaje na naszych oczach istnieć.)
W Brukseli stoi słynny „Siusiający Chłopczyk”. Pytam więc - dlaczego wciąż brak „Siusiającej Dziewczynki”? Co z równouprawnieniem płci?! (Po czym się okazało, że Dziewczynka jak najbardziej też jest, no bo jakżeby inaczej.)
Przekujmy miecze na lemiesze! A kosy na sztorc. Niech chociaż kowale zarobią!
Głupota wydaje się w dzisiejszej Polsce takim samym niezbędnym warunkiem sukcesu, jak czerwona dupa u pawianów. Zresztą czerwona dupa też bardzo pomaga.
Powiedział ktoś kiedyś, że umiejętność dobrej gry w bilard jest dowodem zmarnowanej młodości. Tak samo, jak sądzę, znajomość nazwisk tenisistów z aktualnej pierwszej trzydziestki ATP jest dowodem zmarnowanej teraźniejszości.
Ulubione powiedzonko B. Clintona: „ekonomia durniu” ("economy stupid!") jest chyba dowodem, że politycy naprawdę ćwiczą swoje kwestie przed lustrem.
Pocieszam się, że moda na feminizm też minie. Kiedy tylko ludzkość wymyśli coś jeszcze głupszego.
Człowiek nie posiada ogona, dlatego też w kontaktach z władzą merda całym sobą.
Uczcie się Polacy, że homo jest cacy!
Jest jeden dobry sposób, by uczynić z kobiety feministkę - pozbawić ją nadziei na zdobycie chłopa. I jeden stuprocentowy - wydać ją za socjaldemokratę.
„Psychologia” – nauka, której nazwa wywodzi się z pewnością od jedynego jak dotąd jej sukcesu: eksperymentów Pawłowa na psach.
Klasyczny rosyjski nihilista nie założył ponoć nowej koszuli, zanim nią nie wytarł całej podłogi. Że też się nie bał, iż podłoga stanie się od tego czystsza?!
Bolek wraca!
Bolek, Nasz Wyśniony Przez Wieki Zbawca, nasz Rycerz W Lśniącej Zbroi, który w mig wypleni wszelkie nieprawości popełnione przez zbrodniczy i zdradziecki PiS... WRACA!
Wraca, i to ze swym wiernym giermkiem Mieczysławem Wachowskim. (Choć poniektórzy mają pewne wątpliwości co do tego, kto czyim właściwie jest giermkiem.)
Ludzie! Bolek będzie zakładał nową prawicową partię!
Kto się ostatni zapisze ten jest trąba!
Nie, ale całkiem poważnie...
Musimy to polityczne truchło jak najszybciej i jak najskuteczniej przebić osinowym kołkiem. Mówią nam, że "Wałęsa to nasz najlepszy artykuł eksportowy, nieważne czy był agentem". Ale to albo skrajna polityczna głupota, albo po prostu zdradzieckie kłamstwo.
Jeśli piątej kolumnie uda się w końcu doprowadzić do jakiegoś zamieszania, poleje się krew i będziemy mieli europejską "bratnią pomoc" zza naszej zachodniej granicy (tak jak bratnią pomoc niedawno mieli rodzimi pedzie i lewacy, tylko nieco inną), to niemal pewne, iż poprosi o nią właśnie TW Bolek.
Przecież Bolek to ten nasz rodak, który cieszy się za granicą, a już szczególnie w europejsko-lewackich sferach, największym autorytetem. Żaden Tusk, żaden Geremek czy Borowski nie nadałby takiej zbrojnej interwencji (bo o niej tu przecież mówimy) nawet cienia potrzebnego pozoru legalności czy słuszności.
A więc uświadamiajmy wszystkich wokół, kim jest w istocie Lech Wałęsa, aby choć trochę zmniejszyć zagrożenie z jego strony dla nas wszystkich.
Wraca, i to ze swym wiernym giermkiem Mieczysławem Wachowskim. (Choć poniektórzy mają pewne wątpliwości co do tego, kto czyim właściwie jest giermkiem.)
Ludzie! Bolek będzie zakładał nową prawicową partię!
Kto się ostatni zapisze ten jest trąba!
Nie, ale całkiem poważnie...
Musimy to polityczne truchło jak najszybciej i jak najskuteczniej przebić osinowym kołkiem. Mówią nam, że "Wałęsa to nasz najlepszy artykuł eksportowy, nieważne czy był agentem". Ale to albo skrajna polityczna głupota, albo po prostu zdradzieckie kłamstwo.
Jeśli piątej kolumnie uda się w końcu doprowadzić do jakiegoś zamieszania, poleje się krew i będziemy mieli europejską "bratnią pomoc" zza naszej zachodniej granicy (tak jak bratnią pomoc niedawno mieli rodzimi pedzie i lewacy, tylko nieco inną), to niemal pewne, iż poprosi o nią właśnie TW Bolek.
Przecież Bolek to ten nasz rodak, który cieszy się za granicą, a już szczególnie w europejsko-lewackich sferach, największym autorytetem. Żaden Tusk, żaden Geremek czy Borowski nie nadałby takiej zbrojnej interwencji (bo o niej tu przecież mówimy) nawet cienia potrzebnego pozoru legalności czy słuszności.
A więc uświadamiajmy wszystkich wokół, kim jest w istocie Lech Wałęsa, aby choć trochę zmniejszyć zagrożenie z jego strony dla nas wszystkich.
poniedziałek, lipca 03, 2006
"Asia Times" o naszej przyszłości
W poszukiwaniu inteligentnych i niepozbawionych gruczołów prawicowych stronek i blogów trafiłem właśnie na felietony zamieszczane w internetowej wersji gazety "Asia Times".
Ich poziom wzbudził moje uznanie, podnoszone tematy to też chwytanie byka za rogi, a nie polityczno-poprawne mizdrzenie się, albo różowe poglądy z jakichś względów serwowane, jako "prawicowe". Jednen z tych tekstów ma tytuł "Dlaczego narody umierają" (Why nations die) autorstwa kogoś podpisującego się Spengler (co samo w sobie świadczy o jego dobrym guście).
Autor przedstawia w nim dane na temat niezwykle szybkiego i często trudnego do wytłumaczenia wymierania, którym zakończyła się historia wielu bardzo różnych społeczeństw na przestrzeni wieków. Społeczeństw tak różnych jak starożytna Sparta, niezliczone ludy pierwotne, Aztecy (nad których zagładą wielu dziś płacze, ale którzy składali ofiary z od 20 tysięcy do pół miliona ludzi rocznie, tylko w tym celu prowadząc wojny, podporządkowując temu całe życie społeczne, i choćby z tego powodu nie mieli szansy na długie trwanie).
Zajmując się w przeszłości dość intensywnie historią i prehistorią, wiele z tych rzeczy wiedziałem. A jednak, coś co ten daleki od Polski autor powiedział jakby od niechcenia lekko mną wstrząsnęło. Cutuję:
"W istocie główną przyczyną tego, że społeczeństwa ponoszą porażkę, jest to, że decydują się już nie dłużej żyć. Uświadomienie sobie tego jest przerażające i przeciętny czytelnik bez porównania woli zagłębiać się w szczegóły mało znanych ekosystemów z przeszłości, niż zastanowić się nad tym, dlaczego połowa wschodniej Europy wymrze do połowy naszego wieku." (Wytłuszczenia pochodzą ode mnie.)
W oryginale, który przytaczam, żeby mi nie zarzucano żadnych fałszerstw, brzmi to tak:
"In fact, the main reason societies fail is that they choose not to live. That is a horrifying thought to absorb, and the average reader would much rather delve into the details of obscure ecosystems of the past than reflect upon why half of Eastern Europe will die out by mid-century."
Ten sam autor w innym opublikowanym na tej samej witrynie tekście, zatytułowanym "Kłamstwo pierwotnej autentyczności" (Fraud of primitive authenticity) pisze coś, co uzupełnia jeszcze ten dość przerażający obraz niedalekiej przyszsłości Polski. Cytuję:
"Kiedy 90% spośród 6 tysięcy światowych języków najprawdopodobniej zniknie w ciągu następnych stu lat (...)."
W oryginale:
"With 90% of the world's more than 6,000 languages likely to disappear during the next hundred years (...)."
Trudno to uznać za jakieś polskie reakcyjne, antyeuropejskie fobie, to zostało w końcu napisane w "Asia Times", po angielsku, i przez autora, którego trudno podejrzewać o jakieś uczuciowe związki z naszym krajem. A więc jest są to stwierdzenia bezstronne, obiektywne, wyrażone bez bez dramatyzowania... I jakże przerażające!
Choć z drugiej strony, dzięki Bogu, że ktoś jeszcze pisze na tym poziomie, czasem mi się wydaje, że już wszędzie można spotkać tylko różnojęzyczne klony światłej "GW".
Oto link do cytowanego tutaj tekstu: http://www.atimes.com/atimes/Front_Page/HG04Aa02.html
sobota, lipca 01, 2006
Kanada nadal dzielnie się trzyma na kursie
Wygląda na to, że wszyscy podejrzani w związku z niedawno ujawnionym w Kanadzie spiskiem mającym na celu wysadzenie w powietrze kilku ważnych budynków i ew. ucięciem głowy Premierowi, byli muzułmanami. W każdym razie roi się wśród nich od Muhammedów, Mahmedów, Abdulów i Ahmadów, zaś o innych imionach nic zdaje się nie wiadomo.
Mimo to kanadyjska prasa nie zniża się do żadnych tego rodzaju paskudnych insynuacji. (Że to paskudne, dowiedzieliśmy się choćby z oburzonych wypowiedzi potępiających samo wspomnienie faktu, że zabójcami niedawno zamordowanego młodego Belga są Cyganie, a zatem być może wstydzenie się za "Polaków" i przepraszanie za nich jest nie całkiem dorzeczne.)
Kanada to jednak naprawdę postępowy kraj, bo nie tylko prasa jest tam odpowiednio przeszkolona i czujna. Oto rzecznik Kanadyjskiej Konnej Policji udzielił gazecie "Toronto Star" następujących wyjaśnień na temat zatrzymanych w związku z tym spiskiem:
"[Podejrzani] reprezentują szerokie warstwy społeczeństwa. Niektórzy są studentami, inni mają pracę, jeszcze inni są bezrobotni. "
Zaś gazeta "Star" poinformowała swoich żadnych informacji czytelników, że:
"Poza faktem, iż praktycznie wszyscy [oni] są młodymi mężczyznami, trudno znaleźć jakiś wspólny mianownik".
Radujmy sięwięc, bo tradycja humanistycznej odpowiedzialności za słowo żyje więc nie tylko w Polsce, i byle obcinanie głowy premierowi niczego tu nie zmieni!
(Źródłem tych informacji jest blog Grega StrangeJihad Watch. Wszystkie komentarze są oczywiście moje własne. Tłumaczenia cytatów takoż.)
Mimo to kanadyjska prasa nie zniża się do żadnych tego rodzaju paskudnych insynuacji. (Że to paskudne, dowiedzieliśmy się choćby z oburzonych wypowiedzi potępiających samo wspomnienie faktu, że zabójcami niedawno zamordowanego młodego Belga są Cyganie, a zatem być może wstydzenie się za "Polaków" i przepraszanie za nich jest nie całkiem dorzeczne.)
Kanada to jednak naprawdę postępowy kraj, bo nie tylko prasa jest tam odpowiednio przeszkolona i czujna. Oto rzecznik Kanadyjskiej Konnej Policji udzielił gazecie "Toronto Star" następujących wyjaśnień na temat zatrzymanych w związku z tym spiskiem:
"[Podejrzani] reprezentują szerokie warstwy społeczeństwa. Niektórzy są studentami, inni mają pracę, jeszcze inni są bezrobotni. "
Zaś gazeta "Star" poinformowała swoich żadnych informacji czytelników, że:
"Poza faktem, iż praktycznie wszyscy [oni] są młodymi mężczyznami, trudno znaleźć jakiś wspólny mianownik".
Radujmy sięwięc, bo tradycja humanistycznej odpowiedzialności za słowo żyje więc nie tylko w Polsce, i byle obcinanie głowy premierowi niczego tu nie zmieni!
(Źródłem tych informacji jest blog Grega StrangeJihad Watch. Wszystkie komentarze są oczywiście moje własne. Tłumaczenia cytatów takoż.)
Subskrybuj:
Posty (Atom)