środa, listopada 27, 2013

O szczęściu - część 3

Powie ktoś, że nie dostrzega żadnego "satanistycznego potencjału" w pojęciu "szczęście", a w ogóle to nie bardzo wie o jaki "satanistyczny potencjał" może chodzić. Na co ja, że ten satanizm, o którym tu mówię, jest rzeczywiście czymś b. szerokim, "satanistycznym" w sensie ogólnym i poniekąd metaforycznym... Za to czymś nawet dla całkiem niewierzących.

Czymś takim, o czym często mówi Coryllus, a Pan Tygrys dotąd raczej mówił o tym jako o post-oświeceniowych miazmatach, liberalnych kłamstwach, agresywnej lewiźnie z jej mrówczo-totalitarnymi dążeniami, czy (pseudo) świeckiej gnozie. Ponieważ głównym wrogiem tego wszystkiego jest, w pewnym istotnym sensie, Kościół Katolicki, więc z takiego katolickiego punktu widzenia rzeczywiście jest to satanizm. (Niestety ten Kościół jest obecnie nieprawdopodobnie słaby, a do tego trudno być całkiem ufnym co do jego planów, zamiarów i woli walki.)

Mógłbym dodać jeszcze kilka tego typu synonimów dla określenia "satanizm", ale to by były takie, o których sam piszę raczej rzadko, a w dodatku nie marzę, by mnie posądzano o np. obsesję masonerii i innych iluminatów, albo obrzucano standardowym określeniem na "a".

"No dobra, niech będzie", powie ów nasz niedowiarek - "jednak dlaczego w pojęciu szczęścia miałby zawarty być taki właśnie satanistyczny (w mniej lub bardziej dosłownym sensie) potencjał?" Że odpowiem na to nie wprost, tylko atakiem oskrzydlającym: A czyż w, niewinnym przecież, pojęciu "wolność" nie ma takiego właśnie potencjału?

Pomyśl chwilę, drogi Adasiu, a uświadomisz sobie, co z tym pojęciem, co z tym słowem, zrobiła owa agresywna, totalitarna lewizna - ci, których, jeśli chcemy zachować bardzo katolicką terminologię (a czemu niby nie?) można z pełnym przekonaniem nazwać "sługami szatana", czyli "satanistami".

Czy pojęcie "wolność" samo w sobie jest złe? Czy zawiera ono - samo z siebie, bez komentarzy "moralnych autorytetów", bez szemranej dydaktyki, szemranej rozrywki uczącej "jak żyją inni ludzie", szemranej "sztuki", uczącej "co jest wzniosłe", bez etyków na każdy dzień tygodnia... Czy zawiera ono coś, co by zdrowemu, przyzwoitemu człowiekowi nie pasowało?

Oczywiście że nie! Wolność jako przeciwieństwo niewolnictwa jest ideałem wzniosłym i tygrysicznym. Wolność Ojczyzny to zachodni ideał do dziś inspirujący się Termopilami i Maratonem (i nie mówimy o idiotycznych "Igrzyskach Olimpijskich", ani oczywiście o tym, by to była ta sama cywilizacja), a to były rzeczy bez wątpienia wzniosłe i słuszne.

Że tym samym inspirowali się różni radykałowie, na przykład w czasie Rewolucji Francuskiej? Naiwni byli, nieokrzesani, czasem zmanipulowani przez cwańszych i cyniczniejszych, ale ja nic aż tak zdrożnego w tych ich dążeniach do wolności nie dostrzegam.

Ancien Régime nie był ani tak cudny, jak nam się to czasem wmawia, ani w dodatku tak zdrowy, jak sobie różni "monarchiści" dziś wyobrażają. Co innego, że nam się każe chłeptać tamte naiwne brednie wciąż, po ponad dwustu latach, a one w dodatku w coraz mniejszym z roku na rok stopniu głoszą - w ustach tych obecnych autorytetów i nauczycieli - wolność, w coraz większym zaś coś skrajnie do niej przeciwnego.

Ta dzisiejsza "wolność", którą nam się wmawia i wdrukowuje, to nie SUWERENNOŚĆ własnego narodu... Wręcz przeciwnie! (O ile ktoś oczywiście nie jest narodem niemieckim, żydowskim, czy innym z tej najściślejszej czołówki.) To jest "wolność jednostki", która to jednostka z samego założenia stanowi sztuczny twór, wyprodukowany przez owe "autorytety", "filozofów", "mędrców" i co tam jeszcze,

Stworzenie, jakie w przyrodzie nie istnieje i istnieć by nie mogło, którego wszelkie związki z innymi istotami własnego gatunku zostały przefiltrowane, ocenzurowane i arbitralnie (ale z absolutnie jednoznacznym i ściśle realizowanym zamiarem) narzucone przez owych macherów (środy, bałmany i inne tego typu skurwielstwo).

Nie trzeba być Panem Tygrysem, nie trzeba nawet być najskromniejszym początkującym adeptem Tygrysizmu, żeby wiedzieć, iż jest to robione po to, by bezbronna, naga i niesuwerenna jednostka - każdy z nas, i w przyszłości, na wieczne czasy, wszystkie nasze ewentualne dzieci i wnuki - stała samotnie wobec wszechmocnej machiny, której owe "autorytety", bałmany i środy służą, którą wspierają, i którą po prostu, wraz z innymi tego i innego rodzaju indywiduami, tworzą.

Każdy to wie, bo to przecież całkiem powszechna wiedza. (Oczywiście poza lewizną i liberałami, ale ich umysły, dusze i przekonania to temat na całkiem inną okazję.) No i każdy zdrowy, normalny człowiek, słysząc słowo "wolność", musi nabrać czujności, a kiedy usłyszy je powiedzmy trzykrotnie w ciągu kilku minut rozmowy, stanowczo może odbezpieczać Grubą Bertę. Czy to jednak oznacza, że słowo "wolność" - samo w sobie - jest złe? Fałszywe? Totalitarne? To samo z pojęciem...

Nic złego w nim oczywiście nie ma, dla mnie jest to na przykład jedna z najpiękniejszych i najwznioślejszych spraw na tym świecie. A jednak z tym słowem na ustach ludzie z radosnym uśmiechem przyjmują na kark kolejne chomąta, dają sobie zakładać kółka do nosa, i to nie dla ozdoby, a do przywiązania grubego sznura, za który można ich będzie prowadzić do rzeźni, dają się kastrować, kwicząc z radości na samą myśl o jeszcze głębszym zniewoleniu...

Podczas gdy ludzie nieco - a właściwie to znacznie, choć jeszcze nie dość - mądrzejsi i przyzwoitsi mają do "wolności", jako etycznego ideału, stosunek dwuznaczny lub wprost niechętny, uważając go za z samej natury sprzeczny z konserwatyzmem, i tak dalej. Co z kolei cudownie robi na rączkę środom i bałmanom tego świata.

I tak samo, albo jeszcze gorzej, jest ze SZCZĘŚCIEM. Ale o tym już, Deo volente, następnym razem.

triarius

niedziela, listopada 24, 2013

O szczęściu - część 2

Albo nie. Zostawmy sobie na razie na boku panów Felixa i Makariosa. Zamiast tego przypuśćmy atak na samo centrum problemu. W końcu jak dotąd Czytelnik nie rozumie chyba jak ważny jest to temat i jak istotne rzeczy chcielibyśmy o nim powiedzieć. Dotychczas bowiem, przyznaję, nic naprawdę istotnego powiedziane nie zostało. Wstęp ino i kilka prześlicznych językowych figlasów.

Mówmy więc to istotne... Mówimy: "Szczęście" to bardzo specjalne pojęcie. Jeśli spojrzymy na cały jego zakres, to jest ono wysoce abstrakcyjne, mało konkretne, wielopostaciowe - a z drugiej strony przedziwnie atrakcyjne i brzemienne w różnego rodzaju... Skutki, że tak to prowizorycznie wyrażę.

Oczywiście - jeśli przez "szczęście" rozumiemy orgazm, faszerowane papryczki (kto twierdzi, że w Biedronce nic fajnego nie ma dla elity?! W razie czego podziękujcie w duchu Adasiowi, ja jestem tylko przekaźnikiem), euforię wywołaną daniem w kość komuś, kto nam powinien był dać... Oczywiście - jeśli przez "szczęście" rozumiemy dobrą passę na giełdzie czy przy zielonym stoliku... Oczywiście - jeśli przez "szczęście" rozumiemy niezbyt długo trwający dobry nastrój i brak poważnych zmartwień... To mamy do czynienia ze sprawą całkiem nieźle określoną, konkretną, pozbawioną wielkich tajemnic... I żaden diabolizm się tu nie kryje.

Tym bardziej, jeśli mówimy o ekstazie religijnej. Jednak jeśli wyjdziemy poza tego typu względnie krótkotrwałe stany, "szczęście" zaczyna nabierać kształtów tajemniczych i nawet potencjalnie... Well, groźnych. Kto to jest "szczęśliwy człowiek"? "Czy moje życie jest szczęśliwe, czy ja jestem szczęśliwy?" "Czy człek szczęśliwszy jest, kiedy..., niż kiedy...?" (I tutaj cała masa możliwych alternatyw.)

"Szczęście" w takim sensie to albo pojęcie wysoce złożone. Złożone z całej masy innych, prostszych, pojęć - takich jak "przyjemność", "brak przykrości", "poczucie sensu", "brak nudy", "bezpieczeństwo", "poczucie wolności"... Masę tego można by przytaczać i każde na różne sposoby nazywać... Albo też trzeba coś wybrać i ogłosić, np. za Solonem, że "szczęście to dobra śmierć" (oczywiście po cnotliwym życiu bez większych tragedii, ale to już domyślnie, bo by Solonowi zepsuło bonmota). Albo, powiedzmy, że "szczęście to możliwość pomagania innym, ach!".

W sensie konceptualnym, w kwestii pojęć, nie ma tu nic bardzo "naturalnego" - nic, co by się dało pojąć bez angażowania kory mózgowej, i to takiej wyrobionej, rozbestwionej, niezbyt znającej własne miejsce... W skrócie późnej i mocno już dojrzałej kory mózgowej. Tak? Jeśli ktoś doczytał do tego miejsca i jeszcze nie ma dość, to proponuję by się nad tym zastanowił i nie czytał zanim sam sobie tej sprawy nie wyjaśni.

Oczywście pan Przywałko, wój Chrobrego, wiedział, co to przyjemność (np. tłusty udziec tura pod wieczór), wiedział co to rozkosz, choć być może samo to słowo by mu się nie spodobało (np. rozpłatanie wroga jednym ciosem topora), ale na pytanie w rodzaju "kiedy człowiek jest najszczęśliwszy" nie wiedziałby z pewnością co odpowiedzieć. Jaki znowu "człowiek"? Co to w ogóle jest "człowiek"? Książę pan? Smerda? Kulawy żebrak? Ten Niemiec, co mu zeszłego lata...? Może baba też? Może pani księżna? Może ten pustelnik, co podobno czyni cuda?

I sam by nawet zapewne na to nie wpadł pan Przywałko, żeby pojęcie "człowiek" tak gładko na te wszystkie konkretne (znacznie bardziej konkretne, w każdym razie) przykłady rozłożyć. On by po prostu nie zrozumiał, o jakim znowu "człowieku" mowa. Bo i pojęcie "człowiek" ma sens, i to sporo, i to także dla pana Przywałki, skontrastowane ze słowem "niedźwiedź", "Morgenstern", "księżyc", albo "Duch Święty". Jako coś "konkretnego" tak stosunkowo złożone pojęcia pojawiają się na stosunkowo późnym etapie intelektualnego rozwoju.

Z konieczności. Wraz z wieloma innymi złożonymi i abstrakcyjnymi pojęciami - w których my dzisiaj żadnej złożoności i abstrakcyjności już nie dostrzegamy - jak powiedzmy "dobro", "czerwień", "byt", "istota (czegoś)", "postęp", i masą innych.

Częściowo zresztą takie pojęcia są abstrakcyjne i późne z tych samych powodów, dla których dla Eskimosa dość abstrakcyjne może być pojęcie "śnieg". Dla niego bowiem istnieją różne, i ściśle określone, rodzaje śniegu, od których właściwości i od których znajomości zależy jego życie, Pojęcie zbiorcze nie ma dlań zaś większego praktycznego znaczenia. Dość podobnie było ponoć z pojęciem "wielbłąd" wśród Beduinów. Na pewno nie jest to CAŁKIEM to samo, bo "śnieg" czy "wielbłąd" to jednak namacalne konkrety, inaczej niż "szczęście", ale to chyba ten kierunek.

Jeśli się zgodzimy, że pojęcie "szczęścia" jest w sumie abstrakcyjne i intelektualne, i, z drugiej strony, uświadomimy sobie jak "chwytliwe" jest to pojęcie, jak silnie potrafi zawładnąć myślami i uczuciami tego, kto już je poznał i go posmakował - zaczynamy dostrzegać jaki potencjał to pojęcie zawiera. Potencjał, Coryllusem mówiąc "diaboliczny". Może nie tylko taki, ale również i ten.

Nie, oczywiście - nie tylko diaboliczny jest ten potencjał, bo przecież "szczęście wieczne" jest np. ważnym elementem katolickiej wizji Raju. (Tutaj znowu Makarios z Felixem, ale jeszcze nie teraz. Albo i w ogóle.) Jednak jeśli "szczęście" nie jest tylko przeniesieniem względnie krótkotrwałej religijnej ekstazy na wyobrażenie o wieczności, naprawdę, jak mi się zdaje, nabiera wiele złowieszczego i diabolicznego potencjału. A w każdym razie potencjału liberalnego, potencjału pożywki dla lemingów, być może nawet idealnej pożywki... Więc w sumie sprowadza się to do tego samego.

Jeśli rzeczywiście jest to, z jednej strony - koncept wysoce intelektualny, niemal czysto korowy, z drugiej zaś - koncept ewokujący w niemal każdym silne pozytywne emocje - to czy łatwo znaleźć coś, co by się lepiej nadawało na paliwo dla propagandy, indoktrynacji, szemranej "edukacji"... Krótko mówiąc, dla wychowywania Lemingów? Czy może, bardziej precyzyjnie - do szczucia już gotowych Lemingów i przerabiania wciąż względnie normalnych ludzi na Lemingi?

Jeśli Bóg pozwoli, zajmiemy się tymi kwestiami w następnych odcinkach. Na razie tyle, dziękuję za uwagę i oklaski!

triarius

sobota, listopada 23, 2013

O szczęściu - część 1

Amalrykowi, który mnie swoim komętem podpuścil, żebym coś po dłuższej przerwie napisał.
Autor

* * *

- Rozmawiamy z panem Przywałko z Przaśnej, zasłużonym drużynnikiem Bolesława Chrobrego. Panie Przywałko, mógłby pan słuchaczom radia Flamingo-Lemingo powiedzieć, czy jest pan szczęśliwy?

- Dyć... Wciurności! Niech tylko złapię za topór, to cię @#$%...

Nie jesteśmy niestety w stanie z całą pewnością stwierdzić, że tak właśnie wyglądałaby rozmowa pomiędzy wojem Chrobrego a współczesnym reporterem radia dla lemingów (a są jeszcze jakieś inne?), i możliwe, że nigdy tego nie będziemy na pewno wiedzieli. W dodatku nie jest wykluczone, że ten czy ów TW wytknąłby nam językowe anachronizmy, bo np. słowo "dyć" nie występowało w dokumentach pisanych sprzed XIV w., a "wciurności", wprawdzie występuje już w Rękopisie Jakimśtam, ale w znaczeniu "erotyczna pieszczota o nieco gejowskim charakterze", więc nie za bardzo pasuje. (Słowo "gejowski" jest tu swego rodzaju cytatem, więc nie zniżyłem się do jego użycia wprost!)

Uniknęliśmy jednak dzięki takiemu początkowi długiego i pokrętnego zdania na wstępie, które wprawdzie idealnie by poniekąd pasowało do powagi naszej zamierzonej rozprawy, ale uśpiłoby ewentualnego czytelnika, dzięki czemu moglibyśmy mu potem wmówić cokolwiek, ale co z tego za radość, skoro i tak nic by mu w duszy nie zostało i o jakichś skutkach naszego zasiewu można by tylko naiwnie pomarzyć.

Prawdopodobne jest w każdym razie (żeby do naszego błyskotliwego wstępu jeszcze na chwilę wrócić), że woj Chrobrego odpowiedziałby naszemu reporterowi w całkiem podobnym duchu, a to tutaj jest dla nas najważniejsze. Gdybyśmy chcieli dokonać bliższej analizy reakcji naszego dzielnego wojaka na zadane mu pytanie, stwierdzilibyśmy, jak sądzę, że po pierwsze - nie zrozumie on go po prostu; po drugie - jeśli już jakoś zrozumie, to opacznie; po trzecie zaś, że jeśli nawet jakimś cudem zrozumie, i niezbyt opacznie, to z pewnością uzna pytającego za infantylnego głupka, a może nawet... No tego tam, co wiadomo.

Jeśli się w to wmyśleć i wczuć, to wydaje się to, jak sądzę, dość oczywiste, choć przecież z drugiej strony jest to szokujące, bo nam teraz nigdy by do głowy nie przyszło, że w pytaniu o czyjąś szczęśliwość, w poszukiwaniu szczęścia i o szczęściu wte i wewte rozmawianiu, może być coś niewłaściwego. Prawda?

Jest to - bez żadnego powoływania się na święte księgi! - bardzo szpęglerystyczna myśl, że oto na pewnym wczesnym etapie rozwoju cywilizacji (w potocznym sensie, dlatego z małej) żaden poważny człowiek o szczęściu by nie zachciał publicznie rozprawiać, jeszcze kawałek wcześniej w ogóle nie chciałby, i by zresztą nie potrafił, na ten temat w ogóle rozmyślać, no i gdzieś tam na podobnie wczesnym etapie w ogóle by tego pojęcia nie potrafił zrozumieć.

Ani woj Chrobrego, ani bijący się co dzień z leśnymi niedźwiedziami bartnik, ani chodzący na rękach po jarmarkach jongleur, ani ciągnąca za wojskiem niewiasta o komercyjnym podejściu do swej niewieściej cnoty, ani ksiądz biskup, ani... Ani w ogóle nikt. Powie ktoś, że taki Duns Scotus albo Św. Tomasz z pewnością o szczęściu coś tam sobie myśleli, wiedzieli co to takiego, i zapewne co najmniej jeden z nich coś nawet o nim napisał. OK, odpowiem, ale jednak oni byli, mniej lub bardziej, zanurzeni w literaturze i myśli antycznej, więc wiedzieli, co te różne Platony, Sokratesy, Cycerony i Marki Aureliusze o szczęściu sądziły.

Spytalibyśmy jednak o to samo - o szczęście znaczy - Scypiona Afrykańskiego czy innego Temistoklesa... Choć oni faktycznie dość późni, więc może nie pasują... (Późni szpęglerycznie, ma się rozumieć.) Niech zatem będzie (ze sporym zapasem sobie ich weźmy) król Priam czy inny Achilles... No i taki to zapewne by nie zrozumiał o czym mówimy, a niewykluczone, że bez słowa by nas przebił mieczem, albo klasnął w dłonie i wymownym zmarszczeniem brwi zlecił ukaranie nas za taką bezczelność (alternatywnie za bełkot, również bezczelny wobec dostojnej i poważnej osoby) swoim niewolnikom.

Jak się tak zastanowić, to całkiem sensowną wydaje się myśl, że - o ile najpierw w każdej cywilizacji o szczęściu nikt nie rozmawia i się nad nim nie zastanawia, to potem nagle o niczym innym się nie mówi, o niczym innym się nie myśli... Nawet jeśli samo to słowo niby nie pada, a mowa jest o "wolnym rynku", "sprawiedliwości społecznej", "likwidacji głodu czy nędzy", "legalizacji marihuany", "wolności", "równości płci", i tysiącu innych dźwięcznych haseł.

O "Postępie Ludzkości" oczywiście nie zapominając, bo on ci jest wisienką na tym torcie i pojęciem niejako nadrzędnym. Pod tym wszystkim kryje się jednak jakaś tam wizja "szczęścia" i nieznające żadnych wątpliwości przekonanie, iż szczęście właśnie jest tym, o co chodzi. Tym, co stanowi cel. Cel jak najbardziej, choć w realu o wiele częściej alibi. Alibi absolutnie niezbędne, ale też usprawiedliwiające wszelkie absolutnie działania - z najobrzydliwszymi akurat na samym czele.

Jak to celnie ujął Szpotański, stwierdzając, że naziści byli durniami, skoro nie wpadli na pomysł, by głosić, iż "tortury to gumanisticzieskije manikiury", a "w piecach krematoryjnych wytapia się nowe". Jakoś tak to brzmiało, sens w każdym razie był ten. "Nowe" to oczywiście inne określenie na "przyszłe szczęście Ludzkości", a "gumanisticzieskije" to "prowadzące do przyszłego Ludzkości szczęścia". Ex definitione.

No dobra, powie ktoś, Pan Tygrys jedzie po humaniźmie niczym jakiś, nie przymierzając, Korwin... Choć Korwin przecie Postęp kocha jak cholera, i niech mi nikt nie mówi, że nie podoba mu się "Ludzkość", skoro marzy o globalnym świecie rządzonym przez "wolny rynek". (I ukrytych za kulisami cynicznych macherów z służb. No bo przecież AŻ takim idiotą nie jest, żeby ich nie przewidzieć. A poza tym, ktoś przecież go podpuszcza i, jakoś tam także, wspiera. N'est-ce pas?)

No dobra, powie jakiś lingwista z dawniejszą, prlowską jeszcze, albo i wcześniejszą, maturą. A co z makarios? Co z felix?

A ja na to odpowiem: "tych to my sobie, Deo volente, weźmiemy na warsztat następnym razem". Na razie tyle. Dzięki za uwagę.

triarius

poniedziałek, października 28, 2013

Że sobie o Tusiu i Putku na odmianę biężączknę - a co!

Mogę sobie nawet ja czasem biężączknąć? No to dzięki!



Więc sobie biężączknę - o czym by innym, jeśli nie o tym cudnym zdjęciu Tuska naszego kochanego z Putinem. Na którym bez cienia wątpliwości Tusk śmieje się jak uczniak, któremu się udał figiel i oczekuje od starszego chłopaka uznania, Putin zaś spogląda nań badawczo, z lekkim rozbawieniem, jakby chciał spytać "Czy możliwe, że to aż taki głupek? Zobaczysz głupku dalszy ciąg, to ci mina zrzednie."

Do tego ten całkiem jednoznaczny gest piąstkami. Bomba! Za Putinem zaś gość z niewinną minką Tartuffa, chyba nieźle wyszkolony i doświadczony w ukrywaniu uczuć. (Być może czujny i wie, że właśnie cyka się wiekopomną fotkę?) No i oczkami łypie na te piąstki naszego Tusia.

Zaraz... A może Tusk do Putina : "Zgaduj zgadula, gdzie złota kula"? Tylko że to tworzy więcej nowych pytań, niż daje odpowiedzi. Cóż bowiem miałoby być tą złotą kulą? Wot zagwozdka!

* * *

Żeby to miało być zdjęcie sprzed trzech dni, z wizyty samego Tuska w Rosji, wykazano już dobitnie, że to niemożliwe. Na blogaskach. Zresztą nawet Gazownik, z tego co wiem, nie próbuje tego argumentu, uderzając - jak liberalna lewizna zawsze, kiedy jej się logika nie dopina - w duszoszczipatielnyje tony. Z leciutką nutą niezbyt precyzyjnej groźby.

* * *

Nie wiem, czy Schetyna to aż taka ranga, żeby mógł coś takiego od ruskich na zawołanie dostać - żeby się, oczywiście, zemścić na Tusku za wykoszenie go w dolnośląskich wyborach i ponoć (jak mi w to nietrudno uwierzyć!) ewidentne wyborcze oszustwo. No, ale Komóra z ruskiej budy to już jest jakaś "ranga" (jakby w to nie było trudno uwierzyć, patrząc na tę twarz żywcem ze słynnego carskiego zalecenia dla czynowników), Schetyna to zaś pono jego człowiek...

Więc ta koincydencja może nie być bez znaczenia. W końcu raczej nie agonia Mazowieckiego (niech się w piekle smaży!).

* * *

Kiedyś, dawno temu (w Szwecji mieszkając) oglądałem b. ciekawy amerykański program na temat masowych morderców. Takich hobbystycznych, nie chodzi o zagranicznych kolegów rodzimego weekendowego samobójcy. No i tam był taki jeden, którego już złapali i próbowali mu udowodnić, że utrupił cała masę kobiet w celach rozrywkowych.

Działo się to w jakichś latach '70 i facet miał długie włosy, plus chyba wąsy. Spory był i dorodny, w ogóle to trochę dlatego to tak dobrze pamiętam, że gość b. przypominał z wyglądu jednego z moich życiowych nauczycieli Mike'a Daytona. (Można sobie poszukać w sieci, kto zacz. W każdym razie nie masowy morderca.)

Facet był ewidentnym psychopatą, przecudnie wprost płakał i przysięgał że to nie on... W ogóle wcielona niewinność. Uwierzyli by mu zapewne, bo materialne dowody były dość wątłe, a gość naprawdę miał aktorskie zdolności pierwszej wody, ale wpadł, bo w jego celi była ukryta kamera, a kiedy przesłuchujący wyszli, facet zaczął się dosłownie tarzać i zanosić histerycznym śmiechem.

Nie śledziłem, niestety, bo nie bardzo miałem jak (to były czasy przed internetem, przynajmniej dla mnie), jego dalszych losów, ale sądzę, że mu się jakość życia potem radykalnie pogorszyła, jeśli nie gorzej. Ale też to nie było w Polsce.

(Swoją drogą tamten - nie bójmy się tego słowa - psychopata nie miał w tej celi nawet żadnego Putka, któremu by się mógł pochwalić i łasić o podrapanie za uchem. Tutaj nasz kochany Tuś jest do przodu.)

* * *

"Śmiech jest płaczem mędrca". Jakiś starożytny mazgaj - mędrzec znaczy, a przynajmniej mistrz od paradoksów - to kiedyś rzekł, ja to b. dawno temu gdzieś przeczytałem i od tamtej pory jest to ze mną. Czasem to powtarzam, sobie lub innym. Z mniejszym lub większym rozbawieniem, z mniejszą lub większą powagą.

Nie trzymam ręki na pulsie, ale czy Gazownik jeszcze w te tony nie uderzył, tłumacząc ową wiekopomną scenkę i całą tę przecudną pantomimę? Albo to, albo stan wojenny i bratnia pomoc. No, chyba że rodacy znowu wykażą się skapcanieniem na skalę kosmiczną i to się da jakoś wyciszyć.

Chwila... Czy to nie było aby odwrotnie? "Płacz jest śmiechem mędrca"? (Doktor Alzheimer uśmiecha się figlarnie, jak sam Tusk na omawianym tu zdjęciu.) Trochę by to utrudniało... Ale przecież nie Gazownikowi!

triarius

P.S. Psia mać! Jakbym się był wcześniej zorientował, bo bym dał temu wpisu tytuł "Afekt rzekomoopuszkowy". Zmarnować taką okazję...

wtorek, października 22, 2013

Pisać? Nie...

Pisać tu jeszcze coś? Nie pisać? Kogoś to jeszcze w ogóle obchodzi? (Bo żeby ktoś kiedyś siadł i się głębiej zastanowił, czego ten gość, Tygrysem przez niektórych zwany, chce, co właściwie gada, po co pisał te wszystkie, dziwne nieraz, rzeczy przez tyle lat - to właściwie głupio było kiedykolwiek oczekiwać.)

Za parę dni musiałbym znowu zapłacić za domenę triarius.pl. Nie chciałbym, żeby takie coś wpadło w lepkie łapki byle komu, ale z drugiej strony - po co mi ten koszt? Gmyzem nie jestem, Ziemkiewiczem nie będę... (I dzięki Ci choć za to Dobry Panie Boże!)

Coryllusem też zresztą, co mnie znacznie mniej cieszy, ale nie ta pracowitość i nie ta chęć orania na ugorze, walenia głową w ścianę i rzucania (bez urazy) pereł przed nierogaciznę.

Życie krótkie, rozum moich rodaków jeszcze krótszy... Przynajmniej ten zbiorowy i polityczny (?)... Za to dowcipasy w stylu  "najweselszy baraczek" i martyrologiczne orgazmy to ci u nas kwitną, że daj Boże!

Napawdę nie wiem. Bez urazy. Zresztą po co ja w ogóle komukolwiek głowę takimi sprawami zawracam? Macie martyrologii do woli, macie lisowczyków i "żołnierzy wyklętych", macie (wciąż chyba jeszcze) na wódkę, samochód i telewizor...

W dodatku nawet mnie to już przestało aż tak cholernie wkurwiać i męczyć. Tylko co z tą biedną domeną zrobić?

triarius

piątek, października 04, 2013

Wodne igraszki, czyli Jak dobrze być szpęglerystą

Istnieje taka powieść, którą w mojej opinii każdy, kto się za prawicowca uważa, powinien przeczytać... (Inni też, ale na nich nie mam przecie żadnego przełożenia, a oni i tak nie zrozumieją, bo inaczej zrozumieliby już dawno... Itd.) Powinien, a jakoś chyba nie czytają, choć czytają masę o wiele gorszych, nie mówiąc już o filmach i, gównianej przeważnie, muzyce (tu pozdrowienia dla Toyaha).

Chodzi mi o powieść Jeana Raspail "Obóz świętych". Nie żebym, w sensie czysto literackim, nic lepszego w życiu nigdy nie czytał, ale mówimy przecie o literaturze epoki schyłku zachodniej cywilizacji, a zresztą to wcale nie jest zła powieść. Tym bardziej, jeśli, zamiast masturbować się, mętnymi przeważnie i pokrętnymi, "artystycznymi" kryteriami, uśwadomimy sobie jej prawdziwe i, jak się okaże, ogromne, zalety.

W końcu powieść (i nie tylko ona zresztą, bo cała literatura ze sztuką) to nie jaka sobie prosta rzecz - tam są drugie i trzecie dna, za tym stoją potężne, i przeważnie niezbyt dobroczynne, siły. (Coryllus-Maciejewski ma tutaj, moim zdaniem, masę racji.) W przypadku książki Raspaila jest jednak inaczej, choć także "to nie tylko taka sobie literatura".

Książka ta opowiada o upadku Zachodu, o całkowitym zawładnięciu nim przez siły totalitarnej lewizny, a ten końcowy, dramatyczny i szybki jak cholera, etap rozpoczyna się od klęski żywiołowej w Indiach, skutkiem której do Europy wyrusza ogromna fala najprzeróżniejszych jednostek pływających, co jedna to w gorszym stanie od pozostałych, wyładowanych po brzegi głodnymi, bezbronnymi i niewinnymi oczywiście niczym Boże baranki imigrantami.

Takimi, których tylko byś do serca przycisnął i utulił. Wyruszającymi w tę podróż na wezwanie dziwnego proroka interpretującego niewypowiedziane słowa kalekiego dziecka. Niemowy, o ile dobrze pamiętam.

No i to zupełnie wystarcza, żeby w krótkim czasie padło wszystko, do czego jesteśmy przywiązani - my, ludzie w miarę zwykli i w miarę normalni, nieopętani totalitarno-gnostyckimi ideologiami współczesnej lewizny. Tytułowy "obóz świętych" to garstka (pięciu, o ile pamiętam) mężczyzn, którzy walczą do końca i bez cienia nadziei na sukces czy przeżycie. Giną na ostatnich stronach ksiażki, zbombardowani przez lotnictwo, na którego udział po własnej stronie zapewne naiwnie liczyli.

Jeden z nich to były właściciel burdelu. (Reszta za to bardzo, z prawicowego punktu widzenia, szacowna.) Zresztą to właśnie poniekąd skłoniło mnie do przeczytania tej ksiażki - po latach od przeczytania jej krótkiej recenzji w "Nowym Państwie" (które było wtedy jeszcze tygodnikiem i czasem zamieszczało moje drobiazgi o historii).

Wielu się dziwi i oburza, Coryllus na pewo by to jakoś nieprzychylnie zinterpretował, ale mnie kręcą tego typu etyczne dylematy. Zresztą rozczarowałem się, bo motywacja tego właściciela burdelu okazała się płytka i mało skomplikowana.

Nawet, rzekłbym, po prostu nieprzekonująca. Dziewczyny mu uciekły do lewizny, więc musiał zamknąć firmę i się wściekł. Bardzo to liberalne w sumie, choć, jak na liberalizm, dziwnie dużo ten gość miał jaj. Nie przekonało mnie to - ta psychologiczna motywacja - i to było poniekąd rozczarowanie.

Jednak książka może się okazać prorocza - I TO STANOWIŁOBY JEJ NAJWIĘKSZĄ ZALETĘ! Weźmy ostatnie wydarzenie, o którym huczą media zachodniego świata. Mówię oczywiście o zatonięciu statku załadowanego, nielegalnymi oczywiście, emigrantami, koło włoskiej wyspy Lampedusa. Wszyscy się wypowiadają, oczywiście w duchu humanizmu i głosem nabolałym szczerą troską...

Papież też, no i jakby mógł nie? Może kiedyś potrafiłby bronić jakichś innych wartości, które dlań, i dla europejskich katolików, byłyby większe - jeszcze większe - od życia kilkuset nielegalnych imigrantów - ale przecież nie dzisiaj! Nie po JP2, nie po V2. (Coś sporo tych dwójek.) Że o ONZ'etach tego świata nawet nie wspomnę.

No i tak sobie jednym okiem łypię na ten ekran, na którym wszyscy tak się okrutnie wzruszają i oburzają, ale żeby nie marnować za wiele czasu, korzystam ze swojej wielozadaniowości ("multitasking" dla prawdziwych znawców). Czytając sobie luźno Herodota, com go sobie ostatnio za 23 złote w antykwariacie po angielsku nabył. (Bardzo ciekawa ksiażka. Kupiłem ją będąc tam z Adasiem. Nie Michnikiem, choć ten też ponoć w tej samej antykwarni bywał.)

No i ten Herodot opowiada mi właśnie jak Persowie zdobyli Babilon. Przez to miasto, otoczone potężnymi murami, przepływał samym środkiem Eufrat. Po obu jego stronach, wewnątrz miasta, były też potężne mury z potężnymi bramami. Powinno to być w zasadzie nie do zdobycia.

W okolicy było za to wykopane sztuczne jezioro, obecnie wysuszone, mające kiedyś służyć także i częściowo do obrony, a w każdym razie  pozostałość po pracach mających na celu utrudnienie dostępu do Babilonu, tak aby Persowie nie zwracali na niego swej niebezpiecznej uwagi jak najdłużej.

Chodziło o pogięcie biegu Eufratu tak, by trzeba się było przezeń przeprawiać aż trzy razy, zamiast raz jak poprzednio. Do tego sztucznego jeziora spuszczono wodę z tej rzeki, a potem zmieniono jej koryto i znowu zasilono je wodą.

No i Cyrus, wobec nieskuteczności wszystkich standardowych metod zdobycia Babilonu, wpadł (ktoś mu pewnie podpowiedział, ale tak to działa w wypadku władców i zasługa jest jednak głównie ich) na pomysł, by to jezioro wykorzystać do osuszenia Eufratu na odcinku przepływającym przez sam środek warownego miasta.

Jak postanowił, tak też zrobił. Herodot pisze, że gdyby to nie było zaskoczyło Babilończyków, z pewnością by się, dzięki potężnym murom od strony rzeki, obronili, a nawet mieliby Persów w pułapce. Jednak się nie zorientowali, a miasto, jak nam mówi Ojciec Historiografii, było tak ogromne, że kiedy jedną dzielnicę pustoszyli już Persowie, w innych nic o tym nie wiedzieli i odbywały się tam jakieś huczne święta.

Tak mi się to jakoś skojarzyło. Tylko szpęgleryście chyba te dwie rzeczy, o których napisałem, mogą się wydać jakoś pokrewne... Nie wiem, czy do dobrze, czy wprost przeciwnie. W każdym razie optymizmem to przeważnie nie napawa, choć daje ciekawe tematy do rozmyślań.

Herodot żaden szpęglerysta oczywiście, żył z grubsza dwa i pół tysiąca lat przed Spenglerem (i jeszcze więcej przed Panem Tygrysem), ale kiedy, zaczynając swój opis miasta, pisze że Babilon ma wszystkie ulice proste i prostopadłe, szpęglerysta czuje w sercu jakieś takie ukłucie. I jeszcze nieco mocniejsze, kiedy zaraz potem czyta o upadku tego Babilonu, a w uszach ma chóralne  jęki z powodu ostatniej tragedii u brzegów Lampedusy.

I wszystko się tak przedziwnie zazębia. Ale tego nikt inny, poza szpęglerystami i Jeanem Raspail, nie zrozumie.

triarius

sobota, września 28, 2013

Dożynanie watah... (Spokojnie, na razie nie tutaj.)

Zajrzałem na szalom, zajrzałem na Facebooka, i jakoś nigdzie nie rzuciły mi się w oczy informacje czy komentarze na temat tego, że w Grecji aresztowano całą czołówkę trzeciej parlamentarnej partii w tym kraju, w tym coś ze trzech parlamentarzystów.

Pretekst oczywiście taki, że kilka dni temu jakiś ponoć członek owej partii utrupił nożem lewaka. Po czym w Grecji lewizna przez wiele dni biła się z policją, paląc wszystko co się dało, domagając się delegalizacji owej, "neonazistowskiej" pono, partii.

Znając retorykę lewizny, serdecznie wątpię, by owa partia miała dużo wspólnego akurat z nazizmem, tym bardziej, że nazizm jednak wciąż wielu się kojarzy z Niemcami, a ci chyba specjalnie popularni w Grecji nie są, i to z paru powodów.

W każdym razie postępowe i "proeuropejskie" telewizje, na przykład francuski kanał dla zagranicy, radośnie pokazywały owe lewiźniane bitwy z policją i palenie czego się dało, ale w komentarzu nie było najmniejszego nawet oburzenia, natomiast pełne zrozumienie dla postulatu delegalizacji "neonazistów".

Nie muszę chyba nikomu przypominać, co się w naszym kraju działo, kiedy zwolennik, a być może po prostu członek, Miłościwie Nam Panującej Platformy zarżnął pisowca i pokaleczył drugiego. Tak więc w jakiś automatyzm delegalizowania w Unii Europejskiej partii z powodu wybryków ich wielbicieli nie za bardzo wierzę.

 Wiem chyba za to, dlaczego Tusk i reszta gromadki tacy stosunkowo spokojni i pogodni. Szykuje się nam, i z pewnością nie tylko nam tutaj w tym nieszczęsnym kraju, niezły atak na "faszystów", "nacjonalistów" prawdziwych i rzekomych, czyli w sumie na wszelką realną opozycję wobec tego raju, który mamy, i który nam szykują, na wszelką w miarę realną prawicę, wszelkich patriotów swoich krajów, niewątpliwie też na katolicyzm (w jego nieskurwionej dotąd wersji)...

Będzie naprawdę wesoło, i to już wkrótce. Tym bardziej, że z różnych źródeł, których tutaj nie chcę konkretnie wymieniać, słyszy się o prowokacji szykowanej na 11. listopada. Chodzi zaś o niebylejakie źródła. Co jest przecież tylko potwierdzeniem, bo i bez tego chyba sprawa jest jasna. Optymistyczne byłoby w tym wszystkim raczej to, że mielibyśmy jeszcze sześć tygodni czasu, czego jakoś ja nie jestem niestety całkiem pewien.

W każdym razie wydaje się, że oni sobie tak fajnie to wszystko podzielili, że nikt się nie wzruszy w  jednym "europejskim" kraju, gdy w innym "europejskim" kraju będą wsadzać do pierdla, albo i gorzej, opozycję. I o to przecież chodziło! Całkiem możliwe, że od razu "Ojcom Założycielom". A durna "prawica" dała się kolejny raz nabrać lewiźnie niczym stado upośledzonych na umyśle ciapków.

triarius

środa, września 25, 2013

Namacalny dowód na upadek szalomu. (Czystej wody BIĘŻĄCZKA - łał!)

Zobaczcie co dziś na szczycie szalomu. Środa 25 września, godzina nieco po 20:00. Przysięgam, że nic nie wybierałem, niczego nie redagowłem, nie cenzurowałem, a na szalom poszedłem jak każda pierwsza naiwna, a konkretnie żeby zobaczyć co nowego u Koryły.

  • Zatrute słowa - rów psychiatryczny

    Mój przyjaciel, prof.retoryki politycznej i komunikacji społecznej na Georgia State University w Atlancie ostatnio pilnie śledzi, poprzez internet,  pejzaż  polityczny Polski. Trafił także na moją notkę " Czy władza boi się Jarosława Gowina?". ...  
  • Jerzy Jachowicz - Skąd my to znamy?

    Arogancja obecnej władzy przejawia się na różne sposoby i w wielu dziedzinach, na które ma wpływ. Wielka demonstracja „Solidarności” i pozostałych związków zawodowych, jaka odbyła się w połowie września w Warszawie, w głównej mierze była...  
  • Duma z państwa

    Czy obywatel powinien być dumny ze swojego państwa? Czy na tym polega patriotyzm? Państwo tworzy wiele instytucji. Patriota powinien być dumny z nich wszystkich? Czy ze swojej szkoły patriota powinien być dumny? A ze swojego lekarza, swojego szpitala? A ze swojej firmy ubezpieczeń...  
    GPS
    15:46Komentuj
  • Nie chce mi się z tobą gadać...

    W Polsce uwielbiamy kończyć dyskusje... " o czym tu rozmawiać, skoro tak bardzo się różnimy ?” - brzmi jedna z najczęściej powielanych fraz. I z pozoru słusznie, bo niby o czym miałby rozmawiać konserwatysta z "katolikiem otwartym", a ten z kolei z...  
  • Najważniejszy dylemat Gowina

    W notce  pt. „Warunek wolności – destrukcja POPiS” napisałem, że najważniejszym zadaniem politycznym w nadchodzących wyborach jest podejmowanie działań mających na celu destrukcję medialno-ustrojowej dyktatury POPiS–u, która całkowicie deformuje...  
  • Brak woli polit. uzależni Polskę od importu surowców energ.

    Tak w jednym zdaniu podsumować można wnioski z panelu o gazie łupkowym na konferencji Nafta i Gaz 2013. I choć podczas spotkania wciąż podkreślano znaczenie tego surowca oraz potrzebę kontynuacji działań poszukiwawczych, w powietrzu czuć było atmosferę niepewności i pesymizmu....  
  • Smoleńska mgła zasłoniła Hannę Gronkiewicz-Waltz...

    Agnieszka Romaszewska-Guzy, dyrektor Biełsat TV i wiceprezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich uważa, że frontalny atak medialny na parlamentarny zespół Antoniego Macierewicza wynika z próby storpedowania propozycji debaty, zgłoszonej przez szefa PAN, prof. Michała...  
  • NEPAL 2007 (zdjęcia + opowieść).

    W drodze do Katmandu. Brama graniczna w Raxaul przekroczona. Gnieciemy się przeładowanym busem w górę himalajską drogą. Najkrótsza i zapewne najważniejsza droga lądowa łącząca Indie ze stolicą Nepalu, Katmandu. Wąska, kręta, niebezpieczna. Gnamy, kierowca zapewne...  
  • Szpieg w kieszeni

    Sezam otwiera się teraz łatwiej niż za czasów Alibaby, a skarbem dla dzisiejszych “rozbójników” są nasze dane. Pracując w Komisji Prawnej PE nad regulacjami mającymi wprowadzić “ład i bezpieczeństwo” w chmurach obliczeniowych zdałam sobie...  
  • „Zachód 2013” – ćwiczenia z antynatowskiej integracji armii biał

    20–26 września miała miejsce tzw. aktywna (poligonowa) faza ćwiczeń szczebla strategicznego sił zbrojnych Rosji i Białorusi „Zachód 2013”. Jest to największe z dotychczasowych wspólnych przedsięwzięć szkoleniowych obu armii – łącznie na...  
    OSW
    OSW
    17:33Komentuj


Ani jednego sensownego tekstu! Lewizna, platfąsy, jakieś agentury od "dialogu", jeden świr od "wolnego rynku" i "libertarianizmu" (choć, przyznaję, wczoraj wyjątkowo napisał dobry tekst, jadąc Ardreyem), jedna obślizgła siedząca na płocie "dziennikarka" na samym topie...

No dobra, może ten Jachowicz akurat nie jest wprost platfąsem ani folksdojczem, ale też nic specjalnie interesującego tutaj nie pisze. Marny kwiatek do korzucha, jeśli mnie spytać. A ludzie interesujące rzeczy piszący, nie tylko na szczycie, ale często i na SG nie goszczą.

Pamięta ktoś, co pisałem swego czasu o metodzie poskramiania ponoszącego konia, albo nawet (w westernach) całego stada koni? No to jest właśnie to. Do tego właśnie służy szalom. I tylko przykro, że to wciąż jednak najlepsze blogowisko w tym nieszczęsnym kraju. Nawet pod Koryłą, który nigdy prawie na SG nie gości, tylko tutaj dzieją się naprawdę rewelacyjne dyskusje.

(Ostatni tekst Koryły, ten o Bolku i Molnarze, moim zdaniem dość zresztą słaby, choć parę myśli interesujących, ale pod spodem ciekawa jak zawsze dyskusja.)

Tak czy tak, jesteśmy W DUPIE, moi państwo, jeśli to jest najciekawsze w Polszcze blogowisko...

triarius

sobota, września 21, 2013

Żebyście se nie mysleli!

Żebyście se nie myśleli (powtarzam z tytułu, co za marnotrawstwo!), że:

1. To jest TAKI blog;

2. Poradzicie sobie bez TAJNYCH KOMPLETÓW (czy może tajnych PENSJI DLA PANIEN, bo tam z pewnością uczyli francuskiego, wiem, bo babcię miałem po Sacré Coeur);

3. Dzisiejsza prawica może mieć jakiekolwiek szanse na sukces bez PRAWICOWEGO LIBERTYNIZMU;

4. Że od BAROKU nastąpił jakikolwiek istotny POSTĘP w sztukach, a szczególnie w muzyce... (OK, Buck Owens i The Pogues są słodcy, choć to też nie przeczy mojej tezie, ale ja mówię o Beethovenach i Fryckach);

5. Oraz z paru innych powodów, których tu, z takich czy innych przyczyn, nie wymienię...

Tak więc, ze wszystkich wyżej wymienionych powodów, i paru niewymienionych - oto przepiękna francuska balladka z wysoce arystokratycznych sfer, o dziwnie kontrowersyjnej, z punktu nie tylko JUDEOCHRZEŚCIJAŃSKIEJ moralności, treści. (W NIEKTÓRYCH kontekstach, np. takich jak właśnie ten, jest to bardzo adekwatne określenie! Są to jednak całkiem inne konteksty, niż te, w których to słowo się powszechnie ostatnio stosuje, i to, niestety, nie tylko w Gazownikach tego świata. Dixi!)

Żałujcie, że nie rozumiecie o co tam chodzi! (A kto rozumie, niech się cieszy, pęcznieje z dumy, a uszy mu płoną z tych tam matrymonialnych treści. Z wyższych sfer, hłe hłe!)

Swoją drogą ja sam od niemal pół wieku zachodzę w głowę, czy oni to na serio. (Bo znałem to z wykonania niedawno zmarłego Mouloudjiego. Czasem takie rzeczy puszczali w Trójce.) Melodia w każdym razie jest prześliczna, a wykonanie bardzo dobre. Ech - teorbany, viole da gamba... I komu to, @#$%^ mać, przeszkadzało?





triarius

P.S. OK, przyznaję - w powyższym wykonaniu wcale nie jest łatwo zrozumieć tekst i intrygę. Nawet jeśli ktoś, jak ja, po Sacré Coeur. (Pośrednio.) Oto inne wykonanie, mniej tradycyjne, bardziej popmuzyczne, dość nawet swego czasu popularne (słuchałem tego czasem w mrocznych latach Gierka). Tutaj już WSZYTKO jest jak na dłoni.

Żadnego w bawełnę owijania! (Choć jednak nie całkiem, bo jedno wysoce arystokratyczne i mało judeochrześcijańskie słowo zostało tu zastąpione słowem o wiele oględniejszym, choć sens jest w sumie całkiem ten sam.)


czwartek, września 05, 2013

Nike? Nobel? Oscar? - Ty wybierasz!

Jest rok 2025. Młody Izhak mieszka w zamkniętym osiedlu jakich wiele na równinnych terenach środkowej Europy, u ujścia rzeki Vistula. Przyjaźni się z rówieśnicą o imieniu Tzipa, mieszkającą w niedalekim osiedlu im. Bohaterów UB. (Osiedle Itzaka nosi imię Feliksa Kona.) Młodzi porozumiewają się przez internet, ponieważ okolica jest bardzo niebezpieczna z powodu dzikich zwierząt, a przede wszystkim z powodu grasujących wciąż band tzw. "moherów", które mordują, gwałcą i palą na stosach.

Któregoś dnia Tzipa zwierza się Itzakowi, że postanowiła na próbę zmienić płeć. Chłopak jest wstrząśnięty, czuje się odrzucony, postanawia, nie bacząc na ryzyko, spotkać się z nią "w realu" i zmienić jej postanowienie. Bierze zapas prowiantu, zakłada solidne buty i w tajemnicy przed wszystkimi wykrada się z osiedla. Do osiedla im. Bohaterów UB, gdzie mieszka Tzipa, jest około pięciu kilometrów, ale w tej okolicy akurat ostatnio zgłaszano pojawienie się okrutnej bandy dowodzonej przez niejakiego Adolfa.

Kiedy nasz młody bohater dostrzega już niemal wysokie mury osiedla im. Bohaterów UB, nagle z wrzaskiem opada go banda tubylców. Chłopak widzi, że to nie zwykli potulni Polacy, dopraszający się kawałka chleba albo drobnej monety, tylko osławione mehery Adolfa. Ach, jakżeż nagle żałuje, że nie do końca wierzył w zagrożenie ze strony tubylców! Że w tym pośpiechu nie chciało mu się nawet dobierać do szafki ojca - którego służbowe UZI na pewno by rozmowę z Polakami ułatwiło!

Mohery łapią Itzaka i zaczynają zbierać chrust, żeby go, zgodnie z katolicką tradycją, spalić na stosie. Jednak jeden z oprawców, wyglądający na równolatka Itzaka, choć zniszczony alkoholem i niesamowicie brudny, ma, pod warstwą brudu, o dziwo, całkiem inteligentną twarz... Między nim i Itzakiem nawiązuje się coś jakby wątła nić porozumienia. W końcu razem uciekają.

(Jak się porozumiewają, skoro ten tubylec nie zna żadnego ludzkiego języka, mówi zaś tylko miejscowym narzeczem, to kwestia którą nie musisz się, jako Autor, zbytnio kłopotać. Twoi ew. czytelnicy będą na to i tak zbyt głupi, żeby nie przełknąć. Nie mówiąc już o ew. publiczności kinowej. Gdybyś jednak się obawiał, że ta sprawa bez wyjaśnienia może ci zmniejszyć szansę na nagrodę Nobla albo Oscara, wytłumacz im, że ów młody moher, Marek, skonstruował kiedyś diodowy radioodbiornik ze starej żyletki, pęczka drutu i ołówka, którego potem słuchał po nocach, dzięki czemu nauczył się nieco hebrajskiego.)

Młodzi ludzie uciekają, ale mohery okrutnego Adolfa depczą im po piętach. Na szczęście wycieczka cywilnych emerytów z pobliskiego miasta Kaliningrad otwiera celny i skuteczny ogień. Słychać żałosne okrzyki "O Matko Boska!", "O Jezu!", "Kurwa mać!"... Niemal wszystkie mohery giną. Itzak dziękuje dzielnym emerytom. Zresztą akurat nadlatuje helikopter. Rosyjscy emeryci i policjanci bratają się, pijąc śliwowicę i śpiewając "Podmoskowskije wiecziera".

Po powrocie Itzak za karę dostaje szlaban na miesiąc, ale nie żałuje swojej ryzykownej wyprawy. O Tzipie niemal zapomina. Marek, młody moher, uczy się szybko. Itzak ofiarowuje mu kawałek mydła i pokazuje jak go używać. Chłopcy zaczynają esperymentować z własną seksualnością i dyskutować o świecie. Oczywiście Itzak przeważnie mówi, a Marek słucha.

W tym samym czasie Itzak zbliża się także do doktora Mengelmana, dobrotliwego starszego pana, przyjaciela ojca chłopaka. To właściwie doktor Megnelman przekonał chłopca, że, zamiast mieć pretensje do Tzipy, warto samemu zbadać własną seksualność i nabrać doświadczeń. "Nic co ludzkie", lubi mawiać dobry doktor, "nie jest mi obce".

Czasem eksperymentują we trójkę: doktor, Itzak i jego tubylczy "niemal przyjaciel". Dzieki poparciu doktora, który ma związki z tajnymi służbami, Marek dostaje oficjalny status szabesgoja, a nawet stałą pracę. Uzbrojony w stalowy pręt i paralizator, chodzi wokół muru osiedla im. Feliksa Kona, odganiając tubylcze dzieci, które wciąż starają się przeskoczyć mur, żeby na osiedlu żebrać albo kraść. Lub też próbują rysować na murach, co także kończy się dla nich smutno.

Dr Mengelman mówi kiedyś Itzakowi, że Marek ma zbyt dużo ludzkich cech, aby mógł być po prostu gojem. Trzeba postarać się dojść do prawdy o jego pochodzeniu. Jak powiedział, tak też zrobił, a możliwości miał spore.

Doktor mówi też któregoś dnia chłopcom, całkiem jakby od niechcenia, że wkrótce na niedalekim pustkowiu, gdzie kiedyś był moherowy cmentarz, setki moherów mają się zebrać, aby czcić swoich przodków - bandytów i nacjonalistów, zlikwidowanych przez siły postępu i prawowitą władzę. Mówi to z figlarnym uśmiechem w swych dobrotliwych oczach, wokół których pokazuje się wtedy siatka drobniutkich zmarszczek. (Szczególnie film ładnie by to mógł pokazać!)

Chłopcy postanawiają coś w tej sprawie zrobić. Proszą doktora o pomoc, a on dostarcza im kamizelkę wybuchową. Marek ma iść, skoczyć przez płot, wmieszać sie w tłum moherów i wysadzić, razem z jak największą ilością tych zbuntowanych gojów. Z powodu ryzyka, że chłopak wpadnie w łapy moherów zanim dotrze na miejsce, doktor zobowiązał się zapewnić mu transport w postaci opancerzonej limuzyny, a potem motorówki. (Ów opuszczony cmentarz leży bowiem nad brzegiem jeziora.)

Nadchodzi ów dzień. Marek wyjeżdża z osiedla opancerzonym samochodem. Obaj przyjaciele machają mu chusteczkami na pożegnanie. Itzchak wraca do domu i postanawia dowiedzieć sie, co u Tzipy. Łączy się z nią i dowiaduje, że dziewczyna bardzo jest zadowolona ze swej nowej płci. Itzak jej gratuluje. O dziwo nie czuje już niemal żadnego żalu z powodu straty ukochanej.

Nagle dzwoni telefon komórkowy. Ithzak widzi, że to od Doktora. Odbiera. Doktor mówi mu, że właśnie się dowiedział o pochodzeniu Marka. To dziecko wysokiego oficera politycznego z okresu stalinowskiego i wyższej urzędniczki UB, ukradzione jako niemowlę przez tubylczą służącą i oddane nieznanej rodzinie tubylców. "Zapewne na... Na jakąś rytualną potrawę. Acha, 'opłatek' to się chyba u nich nazywa."

Dziecko jednak przeżyło, a nawet, dzięki swej znacznie wyższej iteligencji, nauczyło się nieco czytać ze znalezionych gdzieś roczników Gazety Wyborczej. I nawet liznęło skądś hebrajskiego. Ale nie ma czasu do stracenia! Jeśli jeszcze można, trzeba zatrzymać akcję! Najwyżej mohery potraktuje się napalmem. Co może trochę zaszkodzić pijarowo, ale cóż.

Itzak wybiega z osiedla, nie bacząc na ostrzeżenia strażników. Biegnie ile sił. W płucach brakuje tchu, w prawym boku kłuje. Ale musi biec, musi! Nagle słyszy huk detonacji i widzi wielki słup dymu podnoszący się z miejsca, gdzie, jak wie, zginął właśnie jego przyjaciel. W oczach pojawiaja mu się łzy, a usta poruszają się jakby w niemej modlitwie.

W jego oczach widzimy zadumę nad ludzkim losem, niezgodę na to, by młodzi ludzie tak bez sensu ginęli... Zamiast cieszyć się życiem, zamiast tworzyć lepszą przyszłość dla wszystkich. "Ach, dlaczego ludzie nie mogą żyć w zgodzie i miłości? Czyż kiedyś doczekamy się świata bez moherów i innego tego typu robactwa? Ach! Dlaczego?" 

Tu by mógł być koniec, ale możnaby jeszcze ew. dodać, jak nagle z krzaków wyskakują z wrzaskiem mohery i naszego bohatera brutalnie mordują. Do wyboru, zależnie od nagrody, do której aspirujemy i od aktualnej mody.

No a jeśli ktoś jest naprawdę warsztatowo sprawny i bardzo ambitny, to mógłby na zakończenie pokazać doktora, z twarzą poszarzałą ze smutku... A w tle wesoło bawiące się dzieci z osiedla im. Feliksa Kona. Śpiewają... Zresztą, czy to ważne z jakiego osiedla? W końcu wszystkie dzieci są nasze, prawda? Niezależnie z którego osiedla.

Koniec!

* * * * *

Co to jest, to powyższe? To jest, proszę państwa, moja odpowiedź na cuda szczawiowej wyspy. Tego typu - I TEJ KLASY! - szkice, czy może zarysy, ambitnych powieści, ambitnych nowel, ambitnych scenariuszy filmowych... Mam wam zamiar sprzedawać i żyć z tego jak pączek w przysłowiowym maśle. Cena zapewne szybko będzie rosnąć, ale na dziś, to powyższy szkic/scenariusz sprzedam - z prawem wyłączności - za 499 zł. A bez prawa wyłączności za, powiedzmy, 299 zł.

Ew. nieco inne podobne prace mogą być dostępne po uzgodnieniu. Np. dłuższe, krótsze, bardziej drapieżne i jeszcze mniej pieszczące się z katolickimi moherami i polską tubylczą hołotą.

Proszę się temu szkicowi/scenariuszowi przyjrzeć. Jeśli ktoś skończył szkołę podstawową (przed min. Hall-cum-Kudrycką oczywiście) to potrafi to sobie ładnie wypełnić i ma gotowe dzieło literackie czy filmowe. Zależnie od potrzeb. To całkiem jak malowanie po numerkach - nawet Adaś by sobie z tym poradził!

Wpłaty na PayPal albo na konto. Podam, jeśli ktoś ładnie poprosi. Radzę szybko korzystać, bo oferta tak atrakcyjna na pewno długo nie będzie dostępna za tak śmiesznie niską cenę!

triarius

sobota, sierpnia 31, 2013

"Moher z głodu piszczy, oj dana!" - czyli konkurs na hymn Platformy "Obywatelskiej"

Jako się rzekło w tytule, rozpisuję konkurs na hymn Platformy. Poniżej kilka moich własnych szkiców und propozycji, co mi przyszły na razie do głowy:


(na melodię kujawiaka)

Oj dana, oj dana, moher z głodu piszczy,
Jak się naje szczawiu, to mu oko błyszczy.

* * *

(melodia łatwa do odgadnięcia, w razie czego trza pojechać do Zielonej Góry na Festiwal)

Puść wsiegda budziet sołnce! Izwinitie druzja!
Platforma über alles, oj dana, oj dana!

* * *

(melodia tradycyjna, przynajmniej z początku, bo potem wena twórcza i radość wspólnego śpiewania bierze górę)

Czego Merkel stąd nie wzięła,
Zaraz rozkradniemy!

Marsz, marsz Plaformo!
Putin, Merkel, Barroso!
Oni kroczą na czele,
A mohery z tyłu boso
(ranną rosą).

Bo nie mają na buty.
Oj dana, oj dana!

* * *

(chyba wiadomo jaka melodia)

Umarł moher, umarł, juz lezy na desce.
Gdyby Unia dała, podskocyłby jesce!
Bo w moheze taka dusa, ze jak dajom,
To sie rusa, oj dyry dyry dyry...

* * *

Proszę o zgłaszanie własnych propozycji w komętach. Nie musi tego być wiele, starczą nawet drobne fragmenty. Melodii też być nie musi, zawsze mogą wynająć jakiegoś popierającego słuszną linię szmirusa i mieć całkiem nową.

triarius

piątek, sierpnia 30, 2013

Rocznicowo

Dzisiaj uczcimy tu sobie rocznicę. Nie jest to na tym blogu  zjawisko częste, ale czasem warto zrobić coś nietypowo. Zaczniemy jednak, dość na odmianę typowo, od całkiem innej strony, żeby przez krótki moment nikt nie wiedział do czego zmierzamy.

Pierwsza RP była wspaniała, prawda? Tylko, z całkiem niewiadomego powodu, najpierw się skończyła, a potem jej późne wnuki miały, z drobnymi przejaśnieniami, tylko gorzej i gorzej. Nie mówiąc już o tym, co nas samych czeka i nasze ew. potomstwo.

No a jak było z "wielkim wolnościowym zrywem Polaków" w lecie roku 1980? Bardzo podobnie, jak się chwilę zastanowić. Najpierw cudnie, "jak Polak z Polakiem", "walka bez użycie przemocy" i masa tego typu nabrzmiałych humanizmem spraw... A teraz mamy co mamy. To samo co skutkiem Pierwszej RP, tylko w wiele szybciej.

Ja sam brałem żywy udział w strajkach sierpnia 1980, strajk razem z kumplem zorganizowałem w swoim zakładzie, a byliśmy jednym z kilkunastu, jak dobrze pamiętam, pierwszych strajkujących zakładów w Gdańsku. Potem byłem np. delegatem z tego zakładu do Stoczni Gdańskiej. Mówię to nie po to, żeby się puszyć, bo i nie ma za bardzo czym. W porównaniu z prawdziwym bohaterstwem to nie było wiele, a że nie lubilem komucha...?

Cóż, faktycznie dziwnie wielu rodaków nie było aż tak źle do kochanej waadzy nastawionych, ale to też nie jest chyba osiągnięcie na miarę, powiedzmy, napisania Misia 2 i 3. Chodzi mi o to, że brałem w tym udział i nie mam oczywiście najmniejszego zamiaru głosić, że każdy kto się w to angażował był agentem czy choćby politycznym idiotą.

Agentów tam oczywiście, jak dzisiaj wiemy (kto wie, ten wie) nie brakowało, ale porządnych ludzi także. Tyle że... Kto miał na przebieg zdarzeń i ich skutki większy wpływ? Tu niestety muszę jednak postawić na agentów, przykro mi!

Nie wiem, czy każdego stać na takie intelektualne osiągnięcie (choć kto dobrowolnie czyta mojego blogaska tępy raczej nie jest), ale proponowałbym drobne ćwiczenie. Intelektualne właśnie. Andrzej Gwiazda, podczas jednej z tysięcznych dyskusji na temat Bolka, rzekł był kiedyś coś w tym duchu, że: "Gdyby Wałęsa nie był agentem, to by nas wszystkich w tym WZZ po prostu wymordowali".

No i ja bym proponował się po prostu nad tym przez chwilę głębiej zastanowić. Wyłączyć telewizorek, odłożyć ulubioną gazetkę, kazać się kobiecie na moment zamknąć, wywalić dzieciaki na podwórko (robi się to jeszcze?)... I pomysleć.

Nie wiem, czy każdy kojarzy, co to były WZZ'ety. Może nawet nie każdy kojarzy (sukces obecnej waadzy i tych wszystkich licznych Bolków z "S", o których tak okrutnie nie chcemy pamiętać!) kto to Andrzej Gwiazda. Mówię krótko: WZZ to Wolne Związki Zawodowe, czyli coś, na czego jakakolwiek komusza władza, łącznie z samymi sowietami, absolutnie nie mogła sobie pozwolić. Z powodów zarówno ideologicznych, jak i praktycznych, bo to, gdyby pozwolono, mogłoby się błyskawicznie rozprzestrzenić. Ze strasznymi dla sowietów i światowego postępu skutkami.

Andrzej Gwiazda zaś (aż wstyd mi, że to muszę mówić) to był wybitny, autentyczny działacz opozycji, WZZ właśnie i "Solidarności". "Oszołom", "ekstremista", konkurent Bolka w walce o władzę w "S". Do tego patriota. Słusznie więc zapomniany i zmarginalizowany, na rzecz takich bohaterów jak nowoodkryta puszysta tramwajarka, czy wspomniany Bolek. (Andrzej Gwiazda mieszka zresztą, wraz ze swą równie wspaniałą żoną Joanną, niedaleko ode mnie i czasem ich spotykam. W sensie widzę i kłaniam się, a oni się jakby dziwią. Osobiście ich nie znam, z nim rozmawiałem raz krótko zaraz po Sierpniu.)

Władze za Gierka wielu ludzi, nawet opozycjonistów, nie zamordowały - to nie to co fala samobójstw, która nie tak dawno dotknęła nasz kraj, ale KOR to jedno, czy nawet coś o wiele mniej lewackiego i bardziej autentycznego - ale WZZ to nie były żarty.

Zaangażowanych było w to niewielu ludzi, których nawet tacy opozycyjnie nastawieni goście jak ja, i coś tam dla opozycji robiący, uważali za desperatów prowadzących beznadziejną walkę, którzy niestety, muszą prędzej czy później źle skończyć. (Przykro mi, ale tak to właśnie widzieliśmy. Walka walką, ale tamto to było po prostu samobójstwo. W naszych oczach.)

Tak więc, jeśli Andrzej Gwiazda coś takiego jak tu przytoczyłem powiedział, to raczej coś w tym było, i to nie była raczej żądza autoreklamy czy spóźniony o wiele lat irracjonalny lęk. Warto się, w każdym razie, nad tym jednym krótkim zdaniem zastanowić. Wiele nam mówiono o "Solidarności", wiele sami przemądrych kwestii większość z nas wygłosiła przez te lata, ale tutaj mówi nie byle kto i dość nietypowe rzeczy.

Może to nie być prawda? Niby może, ale wątpię. Bardzo wątpię. Na pewno dla mnie jest w tym bez porównania więcej prawdy, niż w rzekomym sukcesie Polaków "bez użycia przemocy". Dla mnie po prostu Andrzej Gwiazda powiedział tu rzecz zasadniczą, która ujawnia całą praktycznie prawdę o tamtym "wybuchu" i "Solidarności".

Oczywiście - wybuch buntu, a potem radości i entuzjazmu - był u wielu absolutnie autentyczny. Wciąż pamiętam ten "wspaniały" rok, a nawet nieco ponad. Mimo wszystkich prowokacji, mimo tego, że cały czas trzeba było się w słowach, o czynach nie mówiąc, ograniczać... "Jak Polak z Polakiem" i inne takie pierdoły... To był jednak, na tle życia w epoce późnego Gierka, fascynujący i radosny rok. Nie mówiąc już na tle Jaruzelskiego.

Tylko że my teraz mówimy nie o autentyczności tego czy owego indywidualnego przeżycia, tylko o WALCE z komuną, o "zrywie wolnościowym", o "prawie powstaniu", o "SZANSIE na godne wreszcie życie"... Czyi, turpe dictu, o POLITYCE i HISTORII.

No i w tych kategoriach to ja się niestety obawiam, że to jedno krótkę zdanie Andrzeja Gwiazdy mówi o tamtym "zrywie", o "Solidarności", o "walce bez użycia przemocy", praktycznie wszystko.

Jeśli Andrzej Gwiazda ma rację, to BOLEK BYŁ INTEGRALNĄ CZĘŚCIĄ WZZ! Oczywiście nie w tym samych charakterze co Andrzej Gwiazda, Krzysztof Wyszkowski czy (ojciec mojej nieżyjącej już koleżanki z pracy i z "podziemia") Jan Zapolnik. Jednak bez Bolka WZZ by szybko nie było, bo by jego działaczy wymordowano. (Faktycznie procesy, nawet w dobrym sowieckim stylu, w grę raczej nie wchodziły. Byłoby to propagandowe samobójstwo dla ruchu komunistycznego. Trochę przesadzam, ale "samobój" na pewno.)

Bez WZZ zaś nie byłoby "Solidarności", tak? No więc wynika nam, że Bolek był integralną częścią "Solidarności". No i raczej to nie my - ci porządni - kontrowaliśmy jego, i tych, którzy jego kontrolowali, tylko odwrotnie. Prawda?

I dla mnie jest to w sumie wszystko (poza ckliwymi wspominkami starszych panów, choćby nawet mieli pręgowane futro), co o "Solidarności" i tamtym "wolnościowym zrywie" dzisiejszy polski patriota musi wiedzieć. Tylko tyle i aż tyle!


triarius

sobota, sierpnia 24, 2013

Powrót dziewicy

Introductio

Takie jak ten soczyste i celne marketingowo tytuły przywabiają, niczym przysłowiowe muchy, wielbicieli pornografii. Których licznie przybyłych niniejszym serdecznie witam, ale jednocześnie zmuszony jestem oświadczyć, że żadnej pornografii w rodzimym, tak przez moich rodaków ukochanym, plebejskim stylu tu jednak nie będzie. Tę więc część moich niezliczonych wielbicieli niniejszym żegnam - w dodatku nigdy nie spodziewając się spotkać ich więcej. Pornografia może i niecałkiem niewykluczona, ale to, co się rodakom dzisiaj serwuje i co zdajecie się tak kochać - niedoczekanie!

(Co to jest "pornografia w rodzimym plebejskim stylu"? To są rubaszne kawałki, które jakby wyszły spod pióra Morchołta Grubego a Sprośnego. Takie w stylu: "*** jej *** ***, a ona krzyczała: '*** moją *** ***!'" Choć na pociechę obiecuję, że już za malutką chwilę padnie jednak słowo DUPA, a to nie jest jednak całkiem nic.)

Niniejszy wpis, czy, mówiąc bardziej podniośle, tekst, tytuł swój zawdzięcza nawiązaniu do mojego dawnego zamiaru dogłębnego zbadania kwestii... (I tu właśnie wymawiam to słowo) jak najszerzej pojętej DUPY w Historii. Także jak najszerzej pojętej.

Zamierzyłem sobie cały cykl, bo temat zaiste ogromny, ale niewiele z tego wyszło, bo temat mnie przerósł, a ze mnie żaden Coryllus, który mimochodem pisze sobie książkę w cztery miesiące, i to nie byle jaką. Potem, całkiem niedawno zresztą, uczyniłem jeszcze jedną próbę wzięcia się za bary z owym zagadnieniem, ale tym razem skończyło się na jednym zaledwie odcinku zamierzonego cyklu, i niczego naprawdę istotnego powiedzieć nie zdołałem. (Tamten cykl nosił tytuł "Dziewica dla leminga", co powinno wyjaśnić kwestię tego tu tytułu.)

Teraz uczynię kolejny wysiłek, żeby jednak coś istotnego na ów najważniejszy z ważnych tematów rzec. Zapłodniły mnie moje dydaktyczne rozmowy z Adasiem, którego, odłogiem dotąd leżący, ale chłonny i ciekawy świata, umysł mobilizuje mnie i inspiruje. A tutaj najbardziej zapłodniła mnie ta niedawna rozmowa na temat seksualnych problemów starożytnych cesarzy Kambodży.

A także przedwczorajsza awantura z jednym pajacem na Facebooku, który (i nie on pierwszy) przywalił mi miażdżącym we własnej opinii argumentem, że grappling to mniej lub bardziej skryta forma uprawiania pedalstwa. On oczywiście w pedalstwie nic złego nie widzi, ale ja widzę, no to właśnie... Itd.

Po prostu ten gość zachęcił mnie do przekierowania moich myśli na problem obecnego zeunuszenia. (Podczas gdy Adaś wręcz przeciwnie - i to właśnie się ładnie zazębiło. Aż iskry poszły!)

Postanowiłem postawić sobie mniej ambitne zadanie i jednak coś istotnego o tej DUPIE i jej roli w Historii w końcu powiedzieć, choćby nie było to na miarę wiadomego Magnum Opus. No więc mówię co mi przyszło do głowy...


Rzecz sama w sobie

Zawsze mnie fascynowała przyczyna tego, że ludzie późnych Cywilizacji już się nie mnożą i opanowuje ich jakiegoś rodzaju "pragnienie śmierci". Oczywiście powołuję się na to, co pisze o tych sprawach Spengler, ale jeśli już ktoś na to zwrócił uwagę, to potem samo rozglądanie się wokół, samo w sobie, potwierdza i wzmacnia tę hipotezę. Dlaczego jednak tak właśnie miałoby być?

Spengler jest trudny, może w związku z tym robić wrażenie mętnego i mało konkretnego, ale to tylko wrażenie, w dodatku błędne. Tutaj jednak już parę dziesięcioleci zastanawiam się nad przyczyną tego mało entuzjastycznego rozmnażania, tego pragnienia śmierci, i wciąż nie potrafię znaleźć dla nich jakiejś głównej istotnej przyczyny.

Oczywiście mamy dziś niesamowity poziom substancji chemicznie i biologicznie zbliżonych do żeńskich hormonów w wodzie i żywności - ale przecież trudno zakładać, że tak samo było w późnym Rzymie czy późnym Egipcie. Są i inne przyczyny, które mogłyby tu działać, ale przecież trudno bez dowodu przyjąć, że Rzym miał także swoje feministki, a Babilon swoją Szkołę Frankfurcką.

Coś mi jednak przyszło ostatnio do głowy, co by mogło stanowić główną i w sumie wystarczającą przyczynę coraz bardziej dziś powszechnego - nie bójmy się tego słowa! - zeunuszenia. Zeunuszenia, przejawiajacego się między innymi "równouprawnieniem" i marnym rozmnażaniem. Oczywiście - "równouprawnienie" jest narzucane "z góry", przez macherów i uszczęśliwiaczy świata, mających w tym swoje cele.

Jednak jest i druga strona zagadnienia - mianowicie łatwość, z jaką rzekomo normalni ludzie te rzeczy przyjmują. Czyli łatwość, z jaką przyjmują owo "równouprawnienie", plus łatwość, z jaką się nie mnożą, w ogóle zapominając o męskości i kobiecości, oraz o różnicach między nimi, jakie od milionów lat ludzie mieli w genach. Łatwość, z którą od może stu lat ludzie pozwalają, by wszystkie te sprawy warunkowały całkiem inne od genów, o tysiące lat trwającej tradycji już nie wspominając, czynniki.

Przyszło mi do głowy, że może tu grać ogromną rolę to, co się popularnie określa mianem "koedukacji". Dlatego "popularnie", że nie chodzi tu wyłącznie o mieszanie płci w edukacji, tylko wszędzie. Jednak na to mieszanie wszędzie nie ma chyba określenia, dlatego też mówi się o tym popularnie właśnie "koedukacja". Jest więc dzisiaj koedukacyjne wojsko, koedukacyjna policja, koedukacyjne parlamenty. Nie jest to językowo ścisłe, ale ma nawet swój wdzięk (wdzięk lekko zalatujący absurdem, co mi się podoba), i nie ma co przesadzać z językowym puryzmem.

Całkiem lubię introspekcję jako metodę spychologicznych studiów, więc teraz zachęcę moich P.T. Czytelników do zapuszczenia sondy we własne serce i odpowiedzenia sobie, i mnie, na pytanie... Czy łatwo jest przestawić się z ASEKSUALNEGO nastawienia do osoby przeciwnej płci na nastawienie SEKSUALNE?

A przecież wystarczy się rozejrzeć wokół siebie - ba, przypomnieć sobie własny zwyczajny dzień - żeby "odkryć", że bez przerwy obracamy się wśród osób przeciwnej płci, które dla nas jakiejś seksualnej zwierzyny łownej absolutnie nie stanowią.

Z tą zwierzyną nieco zażartowałem, ale chodzi o to, że, nawet jeśli jakoś tam w tych osobach ich płeć, i ewentualnie nawet ich seksualny powab, dostrzegamy, to jest to sprawa na dalekim planie, bo w realu ta dziewczyna jest koleżanką z roku, ten chłopak jest naszym sąsiadem na koncercie, ta kobieta to z księgowości, a ten (faktycznie przystojny, nie da się ukryć) mężczyzna nalewa nam co sobotę drinki. Itd. itd.

Więc my się na nich oczywiście nie rzucamy, żeby ich, jak to się mówi w fajnych romansach, posiąść. Jest to całkiem zrozumiałe, ale wcale nie zawsze tak było i wcale nie wszędzie tak jest nawet dzisiaj. Są takie miejsca, nie mówiąc już o tym, że kiedyś takich miejsc była zapewne większość, gdzie kobieta (bo na niej się teraz skoncentrujmy, z powodów niejako "technicznych") jest, przez sam fakt swego istnienia i swojego bycia kobietą, obiektem seksualnym, zwierzyną łowną i czym tam jeszcze chcemy.

W jednej wersji sama nie potrafiłaby się męskim zalotom, nawe najbardziej zdawkowym, oprzeć. W innej wersji nie ma na to ochoty, nie interesuje jej to, ale przecież co to obchodzi faceta. Te kobiety - w tych miejscach i w tych epokach znaczy - nie są bez przerwy... jak to powiedzieć... przez najróżniejszych facetów.... powiedzmy "poznawane" (w sensie starotestamentowym), ale to z bardzo konkretnych przyczyn.

Przyczyny te mogą być dość różne i działają albo pojedynczo, albo po kilka na raz. Jakie to przyczyny? No więc, po pierwsze, to, że światy kobiet i mężczyzn w wielu miejscach są, i w wielu epokach były, niemal całkowicie oddzielone. Haremy, ginecea, "domy meżczyzn" są tego znanymi przykładami, ale wcale nie są jakimiś niezwykłościami.

Drugim powodem, dla którego każda kobieta, która nawet znajdzie się oko w oko z mężczyzną, nie jest przez niego w sensie wenerycznym konsumowana, jest to, że te kobiety mają ojców, wujów i braci, ci zaś mają noże, a czasem nawet i AK-47. Mężczyźni mogą bezpiecznie napalać się na kobietę "jako taką", czyli sumie na cokolwiek w spódnicy (lub i bez niej, choć o to tam trudniej), w wieku w miarę nadającym się do spożycia - bo i tak mają świadomość, iż w większości przypadków skończyłoby się to dla nich szybką śmiercią.

Śpiewają więc rancheras, piszą wersze, wzdychają, czują się nastojaszczimi samcami. I mogą to wszystko robić, wolno im, w końcu jest to sprawa niemal zawsze czysto platoniczna. Natomiast kiedy już jakąś babę dorwą - wtedy... Klękajcie narody! Tak to działa i, moim zdaniem, stanowi to najistotniejszą część odpowiedzi na pytanie dlaczego tak mało w historii słyszymy o zapotrzebowaniu na Viagrę, żeby to tak figlarnie określić. Przynajmniej w tych okresach, zanim Cywilizację opanuje megapolitalny leming ze swym pragnieniem śmierci i niechęcią do płci przeciwnej.

Do tego oczywiście dochodzą różnego rodzaju religijne i społeczne tabu. Które tak samo działają, pozwalając mężczyznom wiedzieć kobietę jako z natury obiekt seksualny, a mimo to zapobiegają zbytniemu promiskuityzmowi.

Powie ktoś, że przecież dzisiaj jak najbardziej są różne przepisy i cały majestat (?) prawa broni kobiet przed nieproszonymi zalotami ze strony przygodnych mężczyzn. Dobra, zgoda, mogę się nawet zgodzić, że dzisiejsze prawo o "seksualnym molestowaniu" stanowi jakiś odpowiednik noża w bucie brata upragnionej przez nas, a przed chwilą pierwszy raz ujrzanej, dziewczyny.

Jednak faktem jest, że tamte społeczeństwa, nawet jeśli nie oddzielają od siebie bardzo radykalnie obu płci, jednak od tej naszej (?) dzisiejszej "koedukacji" są ogromnie dalekie. Tam chłop to chłop, a baba to baba - nie zaś kolega z pracy. Kobiety i mężczyźni mają inne role, funkcje społeczne, inaczej się zachowują, inaczej się noszą.

W końcu nawet rodzina, taka jak my ją pojmujemy, wcale nie jest w przekroju ludzkich społeczeństw aż tak powszechna. (Co pokazuje np. Ardrey.) Dopiero gdyby się nosili niemal tak samo, robili niemal to samo, byłaby prawdziwa "koedukacja". Taka, która, wedle mojej intuicji, mogłaby stanowić sedno badanego tu przez nas problemu.

Cytowałem kiedyś tutaj, w moim własnym tłumaczeniu, fragment z książki gen. Glubba o historii krajów arabskich, traktujący o schyłku tamtej arabskiej cywilizacji (w sensie potocznym, dlatego z małej, choć mogłoby być i z dużej), z paroma refleksjami na temat późnych i schyłkowych cywilizacji ogólnie, z naszą na czele.

Te refleksje gen. Glubba nie wydają mi się przesadnie głębokie - na pewno nic, co by się dało porównać ze Spenglerem - ale jest tam kilka interesujących rzeczy. Na przyład to, że w Bagdadzie schyłkowego okresu tamtej cywilizacji były kobiety lekarze, kobiety wykładowcy, "równouprawnienie" zaszło naprawdę daleko... A potem szybko to się skończyło, ponieważ kobietom przebywającym poza domem bez męskiej opieki groziło już zbyt wiele niebezpieczeństw.

I tak mi się to za każdym razem kojarzy, kiedy słyszę, że w jakimś Mumbaju, jak całkiem ostatnio, dziennikarkę zgwałcono zbiorowo, i to aż 23 razy. I nie jest to przecież pierwsze tego typu zdarzenie w ostatnich miesiącach. Zawsze mi to pobrzmiewa tym, co mi tak wpadło w pamięć w owym fragmencie z książki gen. Glubba.

Oczywiście, powie ktoś, że Indie to nie jest ta sama cywilizacja co nasza. Na co ja odpowiem, że w sumie jest, bo spenglerycznie to fellachy po własnej cywilzacji żyjące w pseudomorfozie cywilizacji zachodniej. Jak praktycznie wszyscy ludzie na ziemi w tej dobie. Nie chcę się tu wdawać w spengleryczne rozszczepianie włosa. Dla wtajemniczonych będzie to i tak zrozumiałe, dla  innych i tak niezrozumiałe. Zreszą może akurat tej mojej, przedstawionej tu, hipotezy, nie należy pochopnie z tymi indyjskimi gwałtami wiązać. Mi się to kojarzy, ale może związku nie ma. Hipoteza nie na tym jednak buduje.

Co chciałem powiedzieć, i co jeszcze byłbym w stanie sporo rozwijać i motywować, to taka rzecz, że być może ta powszechna dziś zachodnia "koedukacja" jest z samej swej natury czymś bardzo niezdrowym, nienaturalnym, i ma ponure, daleko sięgające skutki. Skutki, które być może wyjaśniają niektóre charakterystyczne i trudne inaczej do wyjaśnienia przypadłości dotykające ludzi żyjących w schyłkowych, wielkomiejskich społeczeństwach.

Biologiczne i społeczne mechanizmy mogą tu być różne i potencjalnie bardzo złożone. (A trudno liczyć, by na tego typu badania ktoś dał wystarczające fundusze.) Jednak mnie osobiście wydaje się całkiem możliwe, że to po prostu ta, popularnie zwana, "koedukacja" jest odpowiedzialna za{o, i tu mi obcięło koniec, dopiero zauważyłem, ale w końcu wiadomo o czym mówimy, prawda?}


triarius

niedziela, sierpnia 18, 2013

Pan jeszcze nie szczepujesz, panie Tuszk!

- Pan jeszcze nie szczepujesz, panie Tuszk! Pan dalej szikasz. Pan udajesz. Tu eweryłer mogą bycz kameras.

- ...

- Pane Tuszk... Dobrze, że pan potrafilesz sze urwacz na to szpotkanie. I kongratulejszyns sze panu sze udało... sze pan... sze udało ten słup... sze panu sze udało zostać ten słup... ten prajnminister.

- ...

- Ale pan wiesz, sze pan jestesz słup i pan zależysz od tych... Sam pan wesz. I my mamy dla pana, panie Tuszk... propoziszion.

- ...

- Pan, panie Tuszk... Weźmiesz pan do tego swojego gowernment... Rozumiesz pan, panie Tuszk? Pan weźmiesz... Bardzo mądry czowiek! Rebe Roszto... Rosztoszki, panie Tuszk!

- ...

- To nasz czowiek, panie Tuszk. Pamiętaj pan. Bardzo mądry czowiek! On wszystko zrobi jak czeba.

- ...

- Rozumiesz pan, panie Tuszk? Czy pan za... zamieszasz? Jes, zamierzasz... Panie Tuszk... Dalej bycz tym ich słupem? Det iz rili... Naprawdę, pane Tusz... Niez.... Tak, niezbyt... Luksusowa profeszion!

- ...

- Pan weźmiesz nasz człowiek, panie Tuszk... Bardzo mądry człowiek, rebe jakmutam... Roszto... On się do pana zgłosi, panie Tuszk, pan go za... pan mu dasz ten posadę...

- ...

- I my będziemy o ciebie dbać, panie Tuszk! Nic się ci nie sztanie, jak... jak długo... nasz człowiek będzie u pana ten minister. Tak panie Tuszk? Umowa sztoi?

- ...

- I pamiętaj o naszej umowie! Pan możesz hara... hara... hara... tacz w ta...

- ...

- Gała... Tak panie Tuszk? Pan kopiesz ta... ta kula, a my reszta! Nasz człowiek, Rosz... jakmutam... Szwsztowsz... Terible macie ta prononcjaszon.... Chyba się pan nie obrazisz, jeszli powiem "dziki kraj"?

- ...

- Szwsz... cz... ki... Ros na początku... Umowa sztoi, panie Tuszk? I nigdy pan tego nie zapomnisz. Bo wtedy... Wiesz pan co... Tak panie Tuszk?

- ...

- Pan mu dajesz absolutly wolna ręka. Zrozumiano, panie Tuszk?

- ...

- Teraz pan możesz oczepacz, panie Tuszk. (Blady hel, czo za barbarik lengłydż!)

triarius

czwartek, sierpnia 15, 2013

O piekle i czyśćcu

Czyściec to realny liberalizm, piekło to jest to, w co on się na naszych oczach przepotwarza.

(Co jest przedsionkiem piekła, spyta ktoś? Proste - to Rosja w każdej ze swych dotychczasowych postaci.)

triarius

środa, sierpnia 14, 2013

Remanenty lato 2013

Chętnie bym jeszcze dopisał odcinek czy dwa do tego ostatniego cyklu o agresji, i może to jeszcze zrobię, ale na razie różne takie pomniejsze sprawy, które mi chodzą po głowie.

* * *

(Biężaczka, łał!) Indyjski okręt podwodny zatonął właśnie w porcie, wraz z osiemnastoma osobami załogi. Przyczyna kompletnie nieznana. Jest to, jak się dowiadujemy z BBC, tragedia dla indyjskiej marynarki, bo ten okręt właśnie wrócił z Rosji, gdzie był przez całe dwa lata ekwipowany w najnowocześniejszy sprzęt.

I co? I nic. Nawet nie bardzo wiem, dlaczego mi się to wszystko wydaje, na swój ponury sposób, zabawne.

* * *

Stworzyłem kiedyś, a właściwie to chyba należałoby powiedzieć "odkryłem", koncepcję "Barbarzyńców", która rozszerza Spenglera. "Barbarzyńca" to taki Fellach, stanowiący część całej zgraji podobnych mu, ale nie siedzący sobie spokojnie na roli, rozmnażając się i kultywując Drugą Religijność, tylko dość mocno liźniętych dominującą Cywilizacją (czyli mocno poddany Pseudomorfozie) i kierowany przez własną elitę, jeszcze bardziej przez tę dominującą Cywilizację liźniętą i z tą Cywilizacją ostro rywalizującą.

Naprawdę nie wiem, czy to by działało z Kulturą, i czy w ogóle to pojęcie byłoby płodne i sensowne w odniesieniu do przeszłości i innych K/C, ale w stosunku do obecnego świata, z jego dominacją naszej Cywilizacji i robiącymi tej Cywilizacji coraz bardziej wbrew różnymi tam Chinami, Rosjami, Arabami, Niewymawialnymi (Bez Padania Na Twarz)... Wydaje mi się to zarówno sensowne i płodne. (Choć oczywiście tylko wyszkolony szpęglerysta cokolwiek z tego zdoła zrozumieć.)

No i ja tych Barbarzyńców podzieliłem na Barbarzyńców A i Barbarzyńców B. Wiedząc oczywiście, że to nie są bardzo marketingowo nośne nazwy, i że trzeba będzie kiedyś znaleść lepsze. I ta chwila właśnie, ludkowie rostomili, nadeszła! Nadeszła, bo parę dni temu zastanawiałem się nad kwestią Barbarzyńców i sam nie byłem pewien, którzy są którzy.

Tak więc od teraz "Barbarzyńcy A" otrzymują kokieteryjną nazwę "Barbarzyńcy Naiwni", a "Barbarzyńcy B" - "Barbarzyńcy Zblazowani". Oczywiście te dawne literowe nazwy nadal mogą być stosowane, ale ja sam nie gwarantuję, że bez problemów będę od razu wiedział, które jest które.

P.T. Szeroka Publiczność i tak nic z tego nie rozumie, a rasowy szpęglerysta rozumie wszystko bez wyjaśninia. Wyjaśnię jednak ludziom ze strefy pośredniej, jeśli tacy istnieją, że "Barbarzyńca Naiwny", czyli "A", to taki Barbarzyńca, który jeszcze NIE MIAŁ SWOJEJ WŁASNEJ K/C, zaś "Barbarzyńca Zblazowany", to taki, który ją miał i potem został Fellachem, tylko go z tego słodkiego snu (Drugiej Religijności, rozmnażania i pracy na roli) jakieś niespokojne i ambitne elity wybudziły.

Nasz błyskotliwy bonmot w tej nowej szacie będzie brzmiał następująco: "Barbarzyńcy Naiwni to Chór Aleksandrowa, Barbarzyńcy Zblazowani to Opera Pekińska".

* * *

Każdy chyba kojarzy, co to jest "Zasada Pareto". Ktoś nie kojarzy? No to to jest takie coś, że zawsze 20% wysiłku przynosi 80% rezultatu, a pozostałe 80% przynosi 20% rezultatu... I że 20% pracowników robi 80% roboty... Itd., można w nieskończoność wymyślać nowe warianty.

Oczywiście nikt dokładnie tych 80 i 20 procent nie zmierzył, i nie o to tu chodzi. Zasada ta jest niegłupia, nieźle się w realu przeważnie sprawdza, choć oczywiście nie ma tu żadnej wielkiej magii - jest zaś dość zabawne upozowanie sprawy, która, kiedy się chwilę pomyśli, staje się dość oczywista, na "naukowe prawo". Z liczbami i statystyką - łał!

Jest to jednak, jako się rzekło, dość sensowna zasada i lubi się sprawdzać. Dlaczego ja o tym? Bo parę dni temu widziałem gdzieś argument, że znaczna większość muzułmanów sprowadzanych do krajów Zachodu pilnie pracuje i ani o zasiłkach, ani o paleniu samochodów, ani o terroryźmie nie myśli. No i sobie pomyślałem - "i co z tego?" Nawet gdyby to była prawda, w co nieco wątpię, to i tak, zgodnie z Zasadą Pareto, Zachód ma problem. Problem o który sam prosił.

Zasada Pareto nie byłaby sobą, gdyby stosowała się jedynie do muzułmanów i wydajności pracowników. Można ją także bez trudu i z dobrym skutkiem odnieść do nieszczęsnej Polski: być może nawet i 80% platfąsów, w świetle obecnie obowiązującego prawa ("prawo rzymskie", hłe hłe!) nie powinna otrzymać długoletnich wyroków.

Co z tego, skoro pozostałe 20% ostro zapracowuje nie tylko na swoje wyroki, ale także na to, by cała Platforma powinna być uznana za organizację przestępczą? Czego sobie i wszystkim serdecznie życzę, z nadzieją, że na uznaniu się nie skończy.

* * *

A, jeszcze to... Wielki rwetes się zrobił, bo jakaś nastolatka gdzieśtam, pod wpływem jakiegoś Facebooka czy Twittera, popełniła samóbójstwo. Oczywiście te ujadania to, u tych mniejszych propagandzistów, głupota, a u tych większych - perfidna manipulacja.

Gdybyście ludzie wiedzieli, co się działo w moich czasach na przerwach i po lekcjach, to byście zapłakali! Na pewno żaden Facebook z tym się nie może równać - choćby dlatego, że wirtualny, a tam chodziło o walenie po mordach i inne takie. Czy kiedyś nastolatki nie popełniały samóbójstw? Ależ popełniały zawsze i na pewno szybko to się nie zmieni.

Oczywiście, jak zawsze, jak na przykład w przypadku rzekomego polowania na pedofilów (z jednoczesnym lizaniem Cohn-Bendintów i Polańskich po tyłkach), chodzi o inwigilację i totalną kontrolę. Internet im bruździ, ludzie mniej przejmują się gazetami, nawet telewizją też trochę mniej, dowiadują się różnych rzeczy, których waadza, gdyby to od niej zależało, nigdy by im nie powiedziała... Więc każdy pretekst jest dobry, żeby to ukrócić.

A że leberalne media żerują na sensacjach, nieraz własnoręcznie je kreują, oraz że skutecznie już obniżyły - razem z powszechną "edukacją" - poziom swojej publiki, to też fakt.

triarius

P.S. A to tutaj znowu nikogo nie ma powodu interesować, ale ja przeprowadzam esksperyment i potrzebuję linków. Tak więc... Hey, you there! Click to buy Jamorama. Thank you and God bless!

poniedziałek, sierpnia 12, 2013

O nicnierobiącej ekipie Tuska i psychopatycznym polowaniu na mamuty (część 4)

Powie ktoś "Bardzo ładna klasyfikacja und taksonomia, ale co w praktyce z tego wszystkiego wynika". Na co ja: "ogromnie wiele". I że właśnie wyjaśniam.

Rzecz w tym, że agresję, taką czy inną, spotykamy niemal na każdym kroku, a jeśli jakiś jej rodzaj nie aż tak bardzo często, to jest to przeważnie taki rodzaj, że gdybyśmy się z nim często spotykali, to by nas już nie było. Co do tego zgoda? No to jedźmy dalej...

Bardzo dobrze jest w związku z tym umieć rozpoznawać z jakim to rodzajem agresji ma się właśnie do czynienia. W tym tam agresorze (choć to czasem zbyt brutalne określenie) - ale także w nas samych. Bardzo dobrze jest to umieć, ale może jeszcze istotniejsze jest, że bardzo źle jest nie umieć tego zadania szybko i bezbłędnie wykonać. Przykłady? Służę uprzejmie.

Mamy więc biurowe party. Na którym lekko podpity kolega z pracy, którego niespecjalnie zresztą lubimy, postanawia nam udowodnić, że wszystkie grapplingi, RAT'y, boksy i TFT, nie są warte wspaniałych technik, które on podpatrzył w wiekopomnym serialu "Stawka większa niż życie". No i on nam jakąś tam niesamowitą dźwignię ("niesamowitą" w sensie "żałośnie śmieszną"), na co my, niewiele się zastanawiając...

A już całkiem nie starając się klasyfikować typu tej jego agresji, czy starając się dopasować do niej NASZ rodzaj agresji, który, mimo wszystko, jest niezbędny, skoro nie chcemy ani wąchać jego wódczanego oddechu, ani przyczyniać się do promowania ubeckich filmów, ani też narazić na szwank honoru różnych pięknych sztuk walki...

Więc my mu, żeby daleko nie szukać, łamiemy goleń uderzając pod kątem 45 stopni zewnętrzną krawędzią buta jakieś 10 cm nad wewnętrzną kostką. (Co, nawiasem, znakiem firmowym oddziałów do tłumienia rozruchów jednego z naszych Wielkich i Niezłomnych Przyjaciół - tego po lewej. Jeśli ktoś wyjątkowo niecierpliwy i nie chce czekać, aż się z tym spotka w realu, to proszę pytać o szczegóły.)

Skutkiem czego gość pada ze złamanym podudziem, wykrwawiając się z przerwanej tętnicy na śmierć. Atmosfera na biurowym party robi się mniej radosna, ale to jeszcze nie jest najgorsze, bo potem możemy mieć poważne, i nie całkiem, powiedzmy to sobie, potrzebne, nieprzyjemności. I to nawet w przypadku, gdy sądowi nie będzie przewodził sędzia Nakrętka, z TYCH Nakrętek!

I coż to będzie w kategoriach naszej taksonomii agresji? Oczywiście, że będzie to agresja Społeczna (ze strony podpitego wielbiciela Klossa) vs. agresja Aspołeczna (ze strony niestety naszej).

Inny przypadek... Napada nas rasowy psychopatyczny recydywista - z tych, którzy dla byle iPoda gotowi są nas bez mrugnięcia okiem przerobić na wędlinę. A my, wytrenowani w sztukach walki jak mało kto, będziemy to traktować tak samo, jakbyśmy w ringu, w klatce, na macie... Stali naprzeciw, b. groźnego wprawdzie przeciwnika, ale jednak w ZRYTUALIZOWANEJ, posiadającej reguły i ograniczenia walce. Gdzie sędzia, lekarz, itd.

To zresztą nie musi być koniecznie taki sobie zwykły drobny "psychopata" - może także być zawodowiec. W każdym razie ktoś, kto do agresji podchodzi w sposób absolutnie praktyczny i użytkowy. Niczego sobie czy komu nie udowadnia, a jeśli serce przepełniają mu jakieś emocje i uczucia, są to te same mniej więcej emocje i uczucia, które przepełniają kobiety z jakigoś prymitywnego plemienia, kiedy, z błyskiem w oku, zbiorowo polują na jaszczurkę, czy młodą antylopę... Żeby już zna chwilę zostawić prehistorycznego łowcę z jego stadem mamutów. O linczach i innych tego typu sprawach nie wspominając.

Bywały przypadki, że policjant, po długiej i niebezpiecznej walce, zakładał przestępcy gołe duszenie, tamten klepał - widać też miał z jakąś matą do czynienia - na co policjant odruchowo chwyt zwalniał, zamiast, jak sytuacja wymagała, trzymać go te klikanaście sekund, żeby gościa uśpić. (Choć nie tak długo, by go pozbawić życia.) Dlaczego tak zareagował? No bo tak się w końcu te rzeczy w realu trenuje.

Trudno by było inaczej, bo stałoby się to realną walką na śmierć i życie, a nie rozkosznym się grapplingowaniem. Jednak faktem także jest, że ów policjant nie rozpoznał, a w każdym razie nie na tyle mocno, by to się przejawiło w jego reakcji, typu agresji, z którym ma do czynienia. Typ ten to oczywiście agresja Aspołeczna, w wykonaniu przestępcy, na co on, zamiast odpowiedzieć tym samym, czyli agresją Aspołeczną, odpowiedział agresją Społeczną, jakby to była jakaś rywalizacja o oklaski widowni i punkty od sędziów.

Podobnie bywało z oddawaniem pistoletu zaraz po odebraniu go uzbrojonemu przestępcy. Policjant miał to tak wytrenowane, i tak odruchowo zrobił. Odruchy to potężna siła, ale jednak pełna świadomość faktu, że tutaj ma się do czynienia z INNYM RODZAJEM agresji mógłby pomóc uniknąć tak głupiego, i potencjalnie cholernie niebezpiecznego, błędu.

Przykład na konfrontację agresji Prospołecznej z jakąś inną? Widział ktoś może taką sfilmowaną scenkę, jak najbardziej autentyczną, choć to wprost trudne do uwierzenia, jak domowa kotka, w obronie swych małych, zmusza do panicznej ucieczki niedźwiedzia? No to właśnie to jest fajny przykład. Przykład na siłę agresji Prospołecznej, której łatwo można czasem nie docenić.

Innym, choć trochę z fantazji, byłby taki, że ktoś bierze zachowanie niedźwiedzicy z małymi za propozycję przyjacielskiego sparringu w leśnych zapasach. Realne zachowanie wynika z agresji Prospołecznej, natomiast my byśmy sądzili, że to Społeczna. Oczywiście przykład jest wydumany, ale co nam to szkodzi?

OK - a co z ryżym? I co, ogólniej, z polityką?

To, to już całkiem inna historia. (No nie, bez przesady! To akurat całkiem ta sama historia, tylko trzeba ją jeszcze opowiedzieć. Co my sobie może jeszcze zrobimy. Albo nie.)

c.d.n. (albo i nie, bo poniekąd to już można uznać za całość)

triarius

sobota, sierpnia 10, 2013

O nicnierobiącej ekipie Tuska i psychopatycznym polowaniu na mamuty (część 3)

Małe powtórzenie przerobionego materiału... Agresja Aspołeczna jest albo instrumentalna, albo też napędzana praczłowieczymi instynktami łowcy. Mamutów, jaszczurek, myszy, niedźwiedzi, bliźnich na kolację itd.

(Pragnę b. wyraźnie podkreślić, że my tu NIE MORALIZUJEMY! Potem jeszcze, Deo volente, kwestię tę rozwinę, ale na razie ogłaszam, jeśli ktoś jeszcze mnie nie zna - staramy się zrozumieć. Gryzienie sercem mało nas interesuje, a jeśli już, to nie na tym wczesnym etapie. Dixi!)

Dlaczego ten dualizm? Dlatego, że ludzie polowali (na jaszczurki, mamuty, ptaki, bliźnich itd.) od milionów lat, więc to po prostu cholernie polubili. Jasne - dzisiejszy cywilizowany und kulturalny człowiek MOŻE wszelkich polowań (nie mówiąc już na bliźnich) serdecznie nie znosić...

Jednak pod względnie cienką powłoczką tej kultury i cywilizacji siedzi taki sam (tylko z brzuchem i na cienkich nóżkach) prehistoryczny łowca mamutów, który, kwicząc z rozkoszy, zwalał wraz z kolegami różne tam mamuty, konie i co się dało w przepaść... I temuż podobnież.

I on może tego dzisiaj nie widzi, nawet na pewno, ale jego zbieranie wycinków z prasy, kart telefonicznych, kafelków na ścianę, dolarów na koncie.. Czy powiedzmy dobrych recenzji albo kręconych żeńskich włosków na tapecie... Jest tych wszystkich prehistorycznych wyczynów jego własnych przodków dalekim echem. Albo nawet nie aż tak dalekim.

Tak więc typowy, walczących dla forsy, żołnierz zaciężny to będzie raczej agresja Aspołeczna, natomiast rozedrgany patriotycznymi uczuciami powstaniec, butelką płynu zapalającego atakujący Mołotowa, czy inne komusze bydlę, to jednak będzie agresja Prospołeczna. Zresztą nawet i tego najemnika, jeśli jest dobrym żołnierzem, motywuje lojalność wobec kolegów z pododdziału, honor pułku i takie inne sprawy. (Czytać "The Face of Battle" Johna Keegana!) Więc tutaj też trudno, jak to często w życiu, całkowicie te rodzaje agresji oddzielić.

Kat? Oczywiście też Aspołeczna - no, chyba żeby się np. napędzał miłością do Ładu i Porządku, czy czymś takim. Co wcale nie jest wykluczone. Gdyby natomiast chciał zrobić większą karierę, niż brat, ceniony rewindykator wierzytelności, no to mielibyśmy tutaj agresję Społeczną. Przynajmniej w jakiejś części. (W niektórych krajach, trzeba wam wiedzieć, kat po jakimś tam czasie, automatycznie otrzymywał szlachetwo.) No a jeśli on by swój miły fach traktował jako legalną okazję do tępienia bliźnich - JAKO BLIŹNICH - to by była agresja Antyspołeczna, prawda?

Agresja Społeczna to z definicji niemal RYWALIZACJA. Chcemy pokazać, sobie czy komu, że jesteśmy lepsi. Albo chcemy pokazać tej mendzie, że jest mendą. (A my, w założeniu, nie.)

Agresja Antyspołeczna, poniekąd chyba (mimo ewidentnych sukcesów w budowaniu liberalnego raju, przez tych, którzy nas tak gorąco pragną uszczęśliwiać) najmniej w praktyce istotna, bo, poza jakimś wandalizmem, dość wciąż względnie rzadko spotykana, to szał niszczenia, agresywna desperacja, albo trywialny wandalizm dla samego wandalizmu. Psychologicznie może to być b. ciekawe, ale chyba dla nas na razie o tym wystarczy.

Po co ja wam to wszystko, ludkowie rostomili, mówię? Pewnie nikt się jeszcze nie domyślił, jakie w tym są głębie i ile konkretnych rzeczy z tego wynika. I ja nie mam o to pretensji. Tak od razu po otrzymaniu tego... Powiedzmy "narzędzia"... Tej klasyfikacji rodzajów agresji... Pewnie się nie da z tego wyciągnąć jakichś ciekawszych wniosków. (A co dopiero powiązać to jakoś z ryżym wnuczkiem z wehrmachtu.)

Jednak, z wielu nawet względów, ja sądzę, że mówię wam rzeczy ważne i praktycznie istotne. (Nie mówiąc już o tym, że ma to też i związek z ryszawym. Zresztą ja bym wszystko zdołał z nim powiązać, gdybym się uparł, jak i pewnie z wszystkim innym, ale to nie o to tu chodzi.)

No bo weźmy np. takiego gościa od MMA. Jest kurewsko silny, wytrzymałość ma niesamowitą, odporność psychiczną, na ból, mocną szczękę, zrogowaciałe od (i do) kopania po nich uda i golenie... A w konfrontacji z, cherlawym nawet, ale zdeterminowanym psychopatą, czy jakimś zawodowcem od mordowania ludzi, będzie jednak miał kłopoty. Czemu? No bo on traktuje - odruchowo, ma taką tendencję, bo to bez przerwy robi - tę konfrontację jako formę RYWALIZACJI, kiedy tamten widzi w nim MAMUTA, którego on przerobi na bitki czy inne eskalopki.

Rywalizacja, czyli agresja Społeczna, ma różne "wbudowane" ograniczenia. Są "wbudowane" przez naszą biologię, w wyniku milionów lat ewolucji (bez żartów, ewolucja była i nie ma co się wygłupiać głosząc co innego!). No bo ani w MMA, mimo całej tej słodkiej tam brutalności, ani wewnątrz prehistorycznego plemienia, nie chodzi i nie chodziło o to (Mamie Naturze, czy może Cioci Ewolucji), żeby bractwo całkiem pozabijało, czy doszczętnie połamało! Prawda?

No to są zapory, naturalne i oczywiste, które jednak przenoszone są potem na ew. walkę z psychopatami, zawodowcami i innymi tego typu specami od praktykowania Aspołecznej agresji. Którzy żadnych tego typu skrupułów nie mają. Nie mają (żeby sobie popsychologizować) dlatego, że ofiara, choćbyśmy ją nawet nazwali "przeciwnikiem", w ogóle nie jest "z ich stada".

O jakim stadzie mówimy? A o takim fenomenologicznym. W prehistorii to było normalne stado, ale dziś trudno jest już, w tym skomplikowanym świecie, określić jednoznacznie co jest naszym stadem. I to się w dodatku ciągle zmienia. Raz przez "moja rodzina" mogę rozumieć wszystkich razem z psem i kotem (a jak się rozhuśtam, to i z myszą mieszkającą za szafką w kuchni), nie licząc dalekich krewnych i zmarłych wieki temu herbowych przodków... Innym razem prawie nikogo poza sobą.

Tak samo z ludzkością - raz może mi każdy bliźni, a nawet kosmita z odległych galakyk, być bratem, a nawet siostrą... Innym razem nic mnie te miliardy lemingów nie obchodzą (i słusznie!). Zależy od tego głodnego murzyniątka, które mi właśnie totalitarni macherzy od przekrętów i zniewolenia w globalnej skali w telewizji pokazali.

Fe-no-me-no-lo-gia moi kochani ludkowie!

I to by na razie mogło być tyle. C.d.n. albo c.d.n.n. nawet.

triarius

P.S. A tak przy okazji, to testuję sobi taką stronkę, więc dam tu do niej linka. Z keywordem po angielsku, bo tak trzeba. Nikt się tym nie musi interesować, a nawet nie powinien. Do you want to learn The Truth About the Six Pack Abs? Then click the link, and God bless you!