piątek, listopada 02, 2012

Wąsy i podkoszulki (odc. 2)

Dowcip polega na tym, że ja miałem do napisania całkiem konkretną rzecz, niespecjalnie śmieszną, i powinien wyjść z tego niezbyt śmieszny, niezbyt długi, konkretny tekst. No, ale uwiódł mnie po drodze ten przedziwny i wspaniały literacki środek wyrazu, który macie do podziwiania przez całą drugą połowę tamtego odcinka.

Jaki środek, spyta ktoś? (Mówiąc eufemistycznie "tępy", skoro sam nie wie.) A ten, że dwie osoby rozmawiają sobie, a ja nawet nie mówię Potencjalnym P. T. Czytelnikom, które kto gada. Myślę, że daje się to zrozumieć na tyle jednoznacznie, na ile jednoznaczność nam jest tu niezbędna, a na tyle wieloznacznie, na ile wieloznaczność z koleji okrasza nam i przyozdabia.

Teraz zdradzę P. T. Potencjalnym jedną z moich licznych warsztatowych tajemnic... Otóż ten rodzaj dialogu stanowi kolejny szpikulec, kolejne dłutko, w moim pisarskim przyborniku, któremu na imię HIPNOTYCZNE PISANIE. Nie wiecie że, czytając mnie, zostajecie, częściowo przynajmniej, zahipnotyzowani? No to tym lepiej to o moim przyborniku świadczy!

W sumie, żeby nie było, że nic za darmo nie daję, tylko hipnotyzuję, zdradzę, iż idea tutaj jest taka, żeby P. T. Czytelnika zmusić (ale łagodnie) do większego zaangażowania umysłu, niż przy takim zwykłym czytaniu. Żeby on został niejako wciągnięty w "myślenie po mojej stronie", że tak to określę... W obronę i apologię mojego tekstu przed jakąś ciemną częścią swojej jaźni... Coś w tym stylu. Na razie wam to może starczy, a jak nie, to mówcie i w razie czego zorganizujemy warsztaty. (Z czego? A ten się znowu nagle obudził! Z HIPNOTYCZNEGO PISANIA!)

Sam w zasadzie ten mój najnowszy środek literacki wymyśliłem, choć... Bo trzeba wam wiedzieć, że HIPNOTYCZNE PISANIE i WIELKA LITERATURA - DWA BRATANKI... Jeśli się ktoś jeszcze nie domyślił. (W marketingu też się ludzie starają pisać hipnotycznie, ale to im tak ładnie nie wychodzi. Tam są na to takie dość zgrzebne reguły i to nie jest tak przesubtylne jak u nas.)

Sam w zasadzie wymyśliłem zatem, ale nie do końca, bo już ponad tysiąc lat temu, kiedy nasi lechiccy przodkowie zaczynali schodzić z drzew i się chrzcili, w Japonii pisano książki, i to nie byle jakie, w których właśnie były tego typu dialogi. Język japoński, z tego co wiem, w ogóle jest mało precyzyjny, japońska literatura jeszcze mniej, a co dopiero w tamtej odległej epoce! (Heian się nazywała, od ówczesnej stolicy.)

Konkretnie chodzi nam tu o "Opowieść o Księciu Genji", autorstwa pani Murasaki Shikibu. Niesamowita psychologiczno-obyczajowa powieść z wyższych sfer (nie żebym ją w całości, czy tym bardziej w oryginale, czytał), w całkiem "rokokowych" na swój sposób realiach...

Niezły to argument za historiozofią Spenglera, swoją drogą, że w czasach, gdy myśmy tu niemal jeszcze się ogonami czepiali gałęzi, a w bardziej cywilizowanych regionach Europy walili się głównie po łbach czym się dało i mało kto umiał czytać - tam, w dworskich kręgach przynajmniej, oceniano człowieka na podstawie pięknego charakteru pisma, doboru kolorów, umiejętności komponowania pachnideł... A cały kraj, nawet uwzględniając ciemnych, głodnych i zapracowanych biedaków, był przesiąknięty dziwnie pacyfistycznym i "humanistycznym" duchem.

Co się oczywiście musiało kiedyś skończyć, ale i tak dziwnie późno się skończyło, a sam fakt, że istniało, i to tak dawno, stanowi swego rodzju argument za niezależnym rozwojem poszczególnych Kultur/Cywilizacji - w przeciwieństwie do tego linerarnego rozwoju und postępu, który nam na każdym kroku wduszają.

To był oczywiście ogromny odskok od tego, co miałem zamiar na samym początku powiedzieć, a co nie było całkiem nieistotne, ale zaprawdę powiadam wam - uwiódł mnie ten mój nowy (choć być może zapłodniony przez pięknego księcia, o którym znowu, po pół niemal wieku, niedawno czytałem) literacki środek wyrazu. Tak mnie gruntownie uwiódł, że gdybym był kobietką (co za myśl!), musiałbym się lękać, że mnie teraz porzuci z dzieckiem przy piersi.

A co do tego zasadniczego tematu, to chyba już nie będziemy go tutaj brać na warsztat, bo to jest poważna patriotyczno-polityczna sprawa, i chyba nie wypada łączyć jej z takimi jak te tutaj wygłupami. Które nie, żeby nic w sobie z głębi i wdzięku nie miały, ale jednak to nie jest chyba TEN ton, o który by chodziło. (Choć hipnotyczność przydaje się w każdym przypadku!)

Tak więc, jeśli ktoś w ogóle to przeczytał i cokolwiek zrozumiał, i cokolwiek się ogromnie zachwycił, to może będzie tak uprzejmy, że mi powie:

1. jak mu (jej) się podobał mój nowy środek literacki i jak ocenia jego hipnotyczną siłę rażenia?

2. czy mam w ogóle pisać kolejny odcinek, w którym - już na pewno, przysięgam, byłyby te poważne, polityczne sprawy?

I to na razie na tyle.

"c. d. or not c. d. - nastąpi lub nie nastąpi", parafrazując tego tam "Potrząsającego Dzidą".

triarius