niedziela, marca 30, 2008

Plemię Ik i my (czyli spory kawał Roberta Ardreya)

Proszono mnie o jakieś fragmenty Ardreya, więc wyszukałem z jego ostatniej książki (z 1976) The Hunting Hypothesis ("Hipoteza łowiecka") pewien fragment i go przetłumaczyłem. Wydaje mi sie interesujący, także dlatego, iż leberały znajdą du sobie bez trudu zgubny przykład rządowej ingerencji - z czym ja akurat całkowicie się zgodzę (!). Ale jednak nie tylko, oj nie... Bo jak nieco mocniej poskrobać, to widzimy tutaj dużo istotniejsze sprawy.

Leberały zapewne zresztą ich nie dostrzegą, bo w końcu jakby były takie spostrzegawcze, to by nigdy nie zostały leberałami. Jednak ludzie w miarę przytomne zauważą chyba, iż argumentów przeciw leberałów ukochanej ideologii jest tu wielokrotnie więcej, niż tych, które by ją jakoś wspierały. No bo, kochane leberały "konserwatywne" - gadać to sobie można różne rzeczy, fakt. To niewiele kosztuje. Jednak realne skutki pewnych działań nie oglądają się na wasze gadanie, ino na fakty. Te zaś nie są przesadnie urocze, nawet wy chyba się zgodzicie.


Oto ten fragment (wytłuszczenia moje własne):

W roku 1972 Colin Thurnbull opublikował The Mountain People ("Ludzie z gór"). Thurnbull należy do najzdolniejszych amerykańskich antrolopogów. Jego wnikliwe studium Pigmejów z głębokich lasów Konga, opublikowane we wcześniejszej książce The Forest People ("Leśni ludzie"), nie tylko zdobyło mu reputację, ale zainspirowało go też do studiowania społeczeństwa łowieckiego żyjącego w radykalnie innych warunkach środkowiskowych. Wybrał plemię Ik, lud nigdy wcześniej nie badany, żyjący w górach północnowschodniej Ugandy. Tak mało o nich wiedziano, że nawet nie znaliśmy ich nazwy i nazywaliśmy ich Teuso. Zaś Turnbull miał odkryć, że myliliśmy się także co do ich łowiectwa, ponieważ już nie polują.

Wcześniej było inaczej. Od tak dawna jak gatunek sapiens sapiens zamieszkiwał ten obszar, Ik (wymawiane tak jak się pisze) prawdopodobnie mieszkali i polowali w tych górach. Jak niektórzy Pigmeje polowali za pomocą sieci. Jest to technika wymagająca by cała społeczność trzymała rozpostartą sieć, podczas gdy naganiacze wpędzają w tę pułapkę zwierzynę. Ten wspólny wysiłek znacznie bardziej przypomina dawne czasy polowań grupowych, za pomocą ręcznej broni, niż polowania bardziej indywidualistycznych ludów stosujących dmuchawki, włócznie, albo łuk i strzały. Plemieniu Ik przytrafiła się jednak tragedia. Niezależny rząd Ugandy przeznaczył ich terytorium łowieckie na rezerwat zwierzyny, gdzie polowań zakazano. Pozbawieni swego tradycyjnego sposobu życia i opartego na nim społeczeństwa, plemię Ik rozpadło się na poszczególne jednostki, i jeszcze gorzej. Tak to wyglądało kiedy przybył tam Turnbull.

The Mountain People to naukowa książka bez przypisów, uczciwe sprawozdanie, opowiedziane przez inteligentnego, objektywnego i ogromnie współczującego obserwatora. Jest to też najbardziej przerażające świadectwo, jakie można wydobyć z zasóbów ludzkiej nauki. Czytane na choćby najbardziej powierzchownym poziomie, książka ta ukazuje, co głód - to zaś musi nas dotyczyć - może uczynić z ludźmi.

Kiedy Turnbull przybył, plemię Ik, rozprzestrzenione w swych niewielkich, otoczonych palisadą wioskach, było gromadą głodnych ludzi. Pozbawiono ich ich odwiecznego życia myśliwych. Rząd zaopatrzył ich w sadzonki oraz nieco instrukcji na temat sadzenia i uprawy roślin jadalnych. Myśliwi niezbyt łatwo poddają się dyscyplinie, której wymaga rolnictwo. Ik byli obojętni. Poza tym była akurat susza i ten niewielki wysiłek, który w uprawę włożyli, został w większości zmarnowany. Panowała wojna - mężczyzna przeciw mężczyźnie, mąż przeciw żonie, rodzice przeciw dzieciom. Jeśli istnieje w ludzkości jakiś altruistyczny gen, to w plemieniu Ik się nie ujawniał. Turnbull pisze, iż wdzięczny jest plemieniu Ik, że nie traktowali go gorzej, niż siebie nawzajem.

Ukazuje jednak bardziej drastyczne wnioski. Na temat rodziny, pisze: "Plemię Ik zdaje się nam mówić, że rodzina wcale nie jest taką podstawową jednostką, jak zazwyczaj uważamy... Dzieci są bezużytecznymi dodatkami, tak samo jak starzy rodzice. Każdy, kto nie umie sam o siebie zadbać, jest obciążeniem i zagrożeniem dla innych". Uważają więzy rodzinne za szaleństwo. "Inną życiową wartość, którą my uznajemy za niezbędną - miłość, plemię Ik odrzuca jako coś idiotycznego i ogromnie niebezpiecznego."

W niebyt odeszła, w co nie potrafi uwierzyć żaden znawca naczelnych, nawet pierwotna więź pomiędzy matką i dzieckiem. [ _ _ _ ]

Matka z plemienia Ik opiekuje się dzieckiem przez trzy lata, potem zaś je wyrzuca. Raczkujące dziecko dołącza się do rówieśników i prowadzi egzystencję polegającą na poszukiwaniu i zjadaniu odpadków. Pośród wielu przerażających historii [Turnbull] opisuje jak pewna matka położyła niemowlaka przy wodopoju, gdzie porwał go lampart i z nim uciekł. "Była zachwycona. Pozbyła się swego dziecka i nie musiała już nosić go ze sobą ani karmić, a poza tym oznaczało to, że lampart był w pobliżu i będzie spał po swym posiłku, dzięki czemu będzie można łatwo go zabić." Miała rację. Mężczyźni znaleźli śpiącego lamparta, zabili go, ugotowali i zjedli - z do połowy przetrawionym dzieckiem i wszystkim.

Jednak to nie była wyłącznie kwestia głodu. Była tam pewna matka, której raczkujące niemowle zbliżało się coraz bardziej do plemiennego ogniska. Mężczyźni przyglądali się w cichym napięciu. Kiedy dziecko się oparzyło i zaczęło krzyczeć, mężczyźni wybuchli śmiechem. Matka z zadowoleniem zabrała dziecko, które tak rozbawiło mężczyzn.

Głód był wystarczającym problemem i większość komentatorów tej książki podchwyciło ją jako ilustrację tego, co się dzieje z ludźmi doświadczającymi braku żywności. Był tam jednak i głębszy poziom degradacji, wprowadzony przez coś, co można by było nazwać trzecim aktem. I został on niemal całkowicie przez komentatorów zignorowany. Turnbull wrócił do plemienia Ik kiedy susze już się skończyły, kiedy plony były obfite, kiedy na palisadach wokół wiosek wisiały gnijące pomidory i dynie, a dojrzewającą kukurydzę zjadały pawiany. Jednak plemię Ik, jeśli to w ogóle możliwe, zachowywało się jeszcze gorzej, niż kiedykolwiek. Nowa pomoc rządowa dostępna była w stacji pomocy odległej o kilka mil. Mieszkańcy górskich wiosek, chodzący by ją odebrać, mieli nas swej drodze powrotnej postoje, gdzie najadali się tak, że wymiotowali, szli dalej, stawali, jedli aż wymiotowali... Celem było to, by możliwie jak najmniej pozostało w chwili powrotu, kiedy będą musieli się podzielić.

Był to świat Hobbesa - każdy przeciw każdemu - z którego Hobbes wydedukował konieczność wszechmocnego państwa. Jest to koncepcja, którą ja zawsze odrzucałem, z bardzo dobrych powodów. W społeczeństwach zwierząt coś takiego jak plemię Ik nigdy nie mogłoby się wydarzyć. Odrzucając obcych, zwierzęta dbają o swoich. Jednak Turnbull w swej książce zastanawia się nad możliwością tego, że oszukujemy się w kwestii tej jedynej unikalnie ludzkiej cechy. Swój wniosek formułuje tak: "Plemię Ik uczy nas, iż nasze, tak wychwalane, ludzkie wartości, nie są wcale jakąś wrodzoną cechą ludzkości, tylko są związane z pewną konkretną formą przetrwania, którą nazywamy społeczeństwem, i że wszystkiego, nawet samego społeczeństwa, można się pozbyć".

Colin Turnbull jest uczciwym graczem i swe zejście w głąb tego specyficznego ludzkiego piekła przedstawia nam w swej książce wraz z taką galerią horrorów, czemu żaden uczciwy czytelnik nie może zaprzeczyć. Jednak uczciwy czytelnik nie może także zaprzeczyć, iż zbadaliśmy jedynie bardzo mały fragment ludzkości, zmagający się ze specyficznymi warunkami, i że budowanie na tak drobnej podstawie dalekosiężnych konkluzji na temat ludzkiego losu jest absurdalne - tak samo w istocie absurdalne, jak, w bardziej romantycznym duchu, odkrycie pacyfistycznego, łągodnego, nieagresywnego, plemienia zabłąkanego gdzieś w filipińskiej dżungli i okrzyknięcie ich Szlachetnymi Dzikusemi, ludźmi pierwotnymi. Tym niemniej powinny się nam zapalić ostrzegawcze lampki. Wyjątkowe okoliczności, które dotknęły lud Ik, mogą się w przyszłości okazać wcale nie aż tak wyjatkowe. Utrata społecznych tradycji - w ich przypadku w wyniku utraty łowieckiego trybu życia, z jego emocjami, przepisanymi zachowaniami, obowiązkową współpracą, z jego niebezpieczeństwami, niepowodzeniami, triumfami - to coś, co może się przydarzyć także nam wszsytkim. Plemieniu Ik Colin Turnbull wróży niewątpliwe wymarcie.

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

sobota, marca 29, 2008

Toast za ministra Ćwiąkalskiego czyli fenomenologia

Wyobraź sobie, Czytelniku słodki, taką sytuację...

Spotykasz w lokalnej galerii handlowej trzy atrakcyjne i wyraźnie erotycznie wygłodzone kobiety. Chwila niezbyt inteligentnej rozmowy i idziesz z nimi na chatę. Tam szampan, krewetki, małże, satynowa pościel, pościelowa muzyka, przyćmione światła, świece, wibratory... Barabara na całego i to do trzeciej potęgi. W sumie świetnie się bawisz.

Nagle dzwonek do drzwi. Z ociąganiem złazisz z partnerki, ale w końcu przyda Ci się chwila oddechu, bo noc wciąż młoda, a panie wciąż nie-na-sy-co-ne! Całkiem jakbyś nie dokonał już cudów godnych Heraklesa, z tej tam historii, co to wiesz. Otwierasz zatem, nie bawiąc się w żadne Ewangielie Patrzenia Przez Judasza, bo i po co, czujesz się największym herosem na Planecie Ziemia, i nie tylko. Otwierasz więc, narzuciwszy tylko przedtem na grzbiet koszulę, ale bez spodni. Na głowie jedna z pań powiesiła Ci biustonosz, o czym zdążyłeś już dawno zapomnieć, ale i tak pewien jesteś, że wyglądasz imponująco.

W drzwach, jak się okazuje po ich otwarciu, stoją mężowie tych trzech pań z którymi Ty... Żony im bałamucisz, tak to sobie określmy. Zostali ci mężowe właśnie wypuszczeni za dobre sprawowanie przez ministra Ćwiąkalskiego. Z pierdla znaczy, gdzie odsiadywali, długoletnie w założeniu, wyroki za brutalne morderstwa z obinaniem członków. Najprzeróżniejszych zresztą. Mordy w każdym razie, jeśli można się tak ostro o bliźnich wyrażać, przerażające. Całkiem jakbyś widział trzech ministrów Ćwiąkalskich. W dodatku wstałych tego dnia z łóżka lewą nogą i na kacu. (A przecież powinni się cieszyć, że wyszli, prawda? Taka myśl przelatuje Ci przez głowę, ale szybko ucieka w niebyt.) Za to także wyglądają na niezaspokojonych i nieco zdenerwowanych. Co może zdołasz jakoś wykorzystać, jeśli tylko zdołasz zebrać myśli. Tyle, że one jakoś nie chcą się zbierać.

Ci panowie, którym dość jednak nieopacznie otworzyłeś drzwi, patrzą na Ciebie bez cienia sympatii. W dodatku wesołe piski pań - ślubnych małżonek tych trzech panów, jak się składa - te piski zatem, które miałeś jeszcze przed chwilą za plecami i które bardzo rozweselały Ci dotąd atmosferę, zamierają jak nożem uciął. Jest teraz martwa, grobowa cisza... Całe Twe życie staje Ci w jednej sekundzie przed oczyma. Nigdy nie wierzyłeś, że tak się naprawdę dzieje, ale jednak.

Odpowiedz mi, i sam sobie, na takie oto pytanie: czy świat, który w tej nabrzmiałej treścią chwili przeżywasz, jest mniej, czy też bardziej prawdziwy od tego, który oglądasz z biurowego okna, czekając z utęsknieniem na fajrant?

Czy to co czujesz i co myślisz w tej interesującej sytuacji jest mniej, czy też może bardziej prawdziwe, od tego, co czujesz i myślisz analizując przemądry artykuł w ulubionej gazecie na temat za i przeciw bojkotu Tybetu czy innego Kosowa? Albo śledząc ambitny program telewizyjny - powiedzmy taki, w którym wołki, lisy i wróble przemawiają niemal ludzkimi głosami (tyle że głupio i wrednie)? Albo czytając najnowszy tekst swego ulubionego blogera? - niech będzie on i prawicowy, nie robi to tutaj różnicy.

A może TO właśnie jest prawdziwy świat? Ten, gdy patrzysz trzem ministrom Ćwiąkalskim w ich sympatyczne i budzące zaufanie buzie... I ten, który miałeś chwilę przedtem, leżąc spocony ogłupiały ze szczęścia na cycatej i wciąż głodnej seksu blondynie, podczas gdy dwie inne dorodne i spragnione czułości kobiety wachlowały Cię swymi... W sumie wiadomo o co chodzi, prawda?

Nie zaś ten świat, który Ci się rysuje w algorytmicznym mędrkowaniu, w żonglowaniu ubranymi w słowa pojęciami, w na chłodno czynionymi intelektualnymi (mniej lub bardziej zasługującymi na to słowo, przeważnie mało) analizami. Ani nie ten który lekko znudzony oglądasz przez okno mieszkania, biura, samochodu czy pociągu, tylko ten, kiedy coś się dzieje, co wzbudza Twoje emocje? Czy bowiem te emocje nie są właśnie życiem? Przecież tak się to nawet w całkiem potocznych pojęciach przedstawia - "przeżywać emocje to znaczy żyć".

Czy nadal czujesz, i jesteś przekonany, że czas to tylko kolejny wymiar? Czy też może zaczynasz nagle przykładać ogromną wagę do faktu, że nie da się go cofnąć, odwrócić. Bo jeśli ci panowie zrobią Ci coś złego, to raczej na zawsze, do Twojej śmierci przynajmniej. Która może być dość rychła. Czy nadal odczuwasz, i jesteś przekonany, że wszyscy ludzie są równi i gdybyśmy wszyscy postępowali zgodnie z tą wzniosłą zasadą, świat byłby szczęśliwszym miejscem? Czy też nagle stwierdziłeś, że tego rodzaju psierdoły psu na budę się nie zdają, natomiast gdyby dano Ci do ręki miotacz płomieni albo pęk granatów, to uczyniłbyś z nich użytek natychmiast i z rozkoszą?

I że gdyby ktoś chciał Cię do takich "prawd" przekonywać, potraktowałbyś go tak, jak potraktowałbyś tow. Magdalenę Środę, gdyby nagle, w samym środku Twego orgazmu, wyczołgała się spod szafy marudząc, że "kobieta to taki sam mężczyzna, tylko lepszy, bo bez kuśki, co w ogóle zresztą nie ma znaczenia". I każdy w miarę normalny człowiek powiedziałby jej wtedy uprzejmie "Guten Morgen" i potraktował butem...

A czy nie zauważyłeś przy tym, jak niezwykle realna stała się dla Ciebie różnica pomiędzy "ja" i "nie ja"? Gdybyś miał czas pomyśleć o Kalim z "W Pustyni i w Puszczy", pewnie by Cię w tym momencie przestało aż tak szokować jego naiwne, zgoda, ale przecież naturalne (tak w tamtej chwili to odczuwasz wszystkimi zmysłami) rozróżnienie pomiędzy "moje" i "nie moje". Wiesz bracie, zaczynam się obawiać, że stałeś się nagle, pod wpływem emocji... FENOMENOLOGIEM!

Jeśli uda Ci się ten dzień przeżyć i jakoś wrócić do psychicznej równowagi, to jutro, czy za miesiąc, znowu zasiądziesz do porannej kawusi z ulubioną gazetką i będziesz wiedział, że świat jest właśnie taki, jak tam opisują... Albo jaki, jeśli człek z Ciebie naprawdę ętelektualny, opisują w uczonych księgach. Bo świat to jedno, a życie co innego. Tak jak i myślenie i życie - żadnego związku. Chyba że mówimy o życiu kontemplacyjnym, przy porannej kawusi z ulubioną gazetką. I myślenie, co oczywiste, bo tak stoi w gazetce, ma zawsze rację, życie zaś nigdy. Tak przecież mówią nam bez przerwy w uczonych księgach, w telewizji, w gazetach... I tak przecież uczyli w szkole. Cóż z tego, że się za bardzo nie uważało, to się akurat jakoś pamięta.

Czyż jednak aż tak jest pewne, że świat to jedno, życie zaś coś innego? I że w dodatku świat jest ważny, prawdziwy - życie zaś i nieważne i nieprawdziwe? Musi tak przecież być, bo wtedy, kiedy odczuwamy jakąkolwiek emocję, kiedy czegoś pragniemy, kiedy do akcji wkracza nasza wola... Kiedy coś się naprawdę dzieje od czego nasze życie zależy, nic ze świata przecież nie rozumiemy, zgoda? I całkiem z nimi tracimy kontakt, więc jak byśmy mogli coś o nimi na tej podstawie powiedzieć?

Kontakt z czym konkretnie tracimy? Że spytam, ryzykując, że zostanie to uznane za czepianie się i rozszczepianie włosa. Z "bytem samym w sobie" zapewne, odpowiesz Czytelniku. Jeśli oczywiście na tyle jesteś kształcuny, by znać takie zwroty. "Bytem samym w sobie" - poszukiwanym od stuleci przez najtęższe łby najtęższych filozofów. Którzy jednak w końcu stwierdzili, że do "bytu samego w sobie" dojść się po prostu nie da, ponieważ do nas bezpośrednio nie dociera, a jedynie za pośrednictwem "fenomenów"... I cholera wie, czy takie coś w ogóle istnieje. No bo jeśli nic się o nim nie da powiedzieć, to może jednak nie.

W związku z czym popadli ci filozofowie, te najtęższe łby, w totalny sceptycyzm, a ich późne wnuki, które w naszych zabawnych czasach robią za filozofów, zajęły się przestawianiem ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy (to niezbędny warunek by być uznanym za filozofa!) abstrakcyjnych znaczków. Dążąc w ten sposób do PRAWDY oczywiście. Która jednak jakiegokolwiek związku z jakimkolwiek realem całkiem już się wyrzekła.

Czemu nie, w końcu? Na tym podejściu da się przecież robić tytuły naukowe i w miarę dostatnio żyć, a w dodatku dość trudno podpaść władzy. Fakt, że na podstawowe pytania, które lud wciąż miałby ochotę odpowiedź otrzymać, żaden filozof nawet mu już nie próbuje dać odpowiedzi, nie powinien nas przesadnie martwić, bowiem sporo ludzi tych odpowiedzi ludowi udziela, nawet niepytana, a w dodatku coraz ostrzej zaczyna wymuszać tych odpowiedzi akceptację.

A może jednak powinniśmy się nieco głębiej zastanowić nad opowiedzianą tu na początku wesołą historyjką? Może należałoby wreszcie uznać, że faktycznie poszukiwanie "bytu samego w sobie" - poza sferą autentycznej dogmatycznej religii, gdzie jest on na swoim miejscu - nie ma sensu? Setki lat epistemologicznych badań wykazały dobitnie, iż nie ma po prostu sposobu dojścia, za pomocą zmysłów czy intelektu, do "bytu samego w sobie". W dodatku udowodniono już niezbicie, że każdy system intelektualny wymaga pewnych aksjomatów, leżących poza nim, więc systemy jednocześnie pewne, prawdziwe i spójne istnieć nie mogą. (Wyraziłem treść twierdzenia Gödla po swojemu, bo mam taki zwyczaj, ale o to tam w sumie chodzi.)

Każda rzekomo "oczywista prawda, bijąca wprost w oczy swoją logiką" opiera się na jakichś wstępnych założeniach - tym gorzej, jeśli nie są one podane explicite. Nie da się niczego naprawdę samą logiką udowodnić, sorry! Nawet w matematyce, a co dopiero mówiąc o świecie nas realnie otaczającym.

A więc co nam pozostaje? Przestać myśleć? Kompletny irracjonalizm? Zabobony i horoskopy? Sławomir Sierakowski z Leninem i Żiżkiem? Święta Świeckość Świętego Jacka Kuronia i ofiary z miodu i białych gołębi składane Unii Europejskiej o nowiu?

Aż tak źle nie jest! Nie pozostaje nam nic innego, niż "byt sam w sobie" ignorować, koncentrując się na tym co jest nam dane. A co jest nam dane? To co jest, a co w filozofii nazwa się "fenomenami". Wbrew pozorom całkiem niemało da się na ich temat powiedzieć. I to, proszę zwrócić uwagę - bez żadnych wstępnych założeń! Na przykład fakt, że wrażenia wzrokowe są jakościowo inne od wrażeń słuchowych możemy sobie stwierdzić bez żadnego trudu, intelektualnych wygibasów, wstępnych założeń, za to z całkowitą pewnością.

I takich rzeczy jest niemało, a na tym daje się już sporo zbudować. Może nie zawsze jest to tak "ścisłe" i "precyzyjne", jak wstępniak w ulubionej gazecie, ma jednak parę nad nim przewag. Na przykład taką, że tego typu filozofia odpowiada na nasze autentyczne pytania, a nawet nie potrafiłaby tego nie robić, ponieważ na tym ona właśnie polega. Drugą taką zaletą jest ta, że prawdziwość jej tez możemy nie tylko sobie manipulując znaczkami "zweryfikować" (co bardzo różnie w praktyce wychodzi), ale po prostu odczuć przy pomocą własnych emocji.

A więc, moi państwo, powiedzmy sobie wreszcie prawdę: jedyną możliwą jeszcze filozofią dla naszej dojrzałej (żeby nie powiedzieć dużo brutalniej) epoki jest fenomenologia! (Mówię o świeckiej filozofii, rozwinięta nauka Kościoła Katolickiego to inna sprawa, na której temat się nie wypowiadam i którą osobiście traktuję z sympatią i szacunkiem). Zaś najlepszą fenomenologiczną książką jaka istnieje - co by nie prawiły na ten temat różne mędrki, piszące przemądre książki o niczym, które na widok buzi z grubsza tylko podobnej do buzi ministra Ćwiąkalskiego (mówię o realu, nie przez pancerną szybę) i bez co najmniej pięciu uzbrojonych goryli obstawy (własnej, nie ministra) uciekłyby na drzewo i zniosły jajo - jest "Zmierzch Zachodu" Oswalda Spenglera.

Jest tam i dużo więcej, ale w sumie to fenomenologia historii i jedyna jednocześnie strawna (w odróżnieniu od Husserlów i Heideggerów), oraz płodna i poważna (w odróżnieniu od felietoników Ortegi y Gasseta) jej interpretacja o jakiej wiem, i bardzo wątpię, by inne w ogóle istniały, nie mówiąc już o tym, że z tą książką żadna inna po prostu mierzyć się nie może. (Oczywiście mówię o PEŁNEJ WERSJI - NIE O TEJ SKASTROWANEJ PRZEZ OBECNYCH INTELEKTUALNYCH ZBRODNIARZY SPOD ZNAKU POLITYCZNEJ POPRAWNOŚCI, PRZY KTÓRYCH DZIAŁANIACH PALENIE KSIĄŻEK - ZRESZTĄ CAŁKIEM CZĘSTO DURNYCH, WREDNYCH I CHORYCH - TO BYŁ MAŁY PIKUŚ!)

No i tyle na dziś, i tak sporo materiału do przemyśleń. A gdyby ktoś w najbliższym czasie otwierał piwo czy wino, zachęcam do wzniesienia tostu za ministra Ćwiąkalskiego. Bez którego niemożliwe byłyby przecież narodziny polskiej szkoły fenomenologicznej... Potem zaś, Deo volente, polskiej szkoły spenglerycznej... Potem zaś, Deo volente, odrodzenie narodu polskiego... Potem zaś, Deo volente, jego dominacja co najmniej na tym, dość po prawdzie żałosnym, europejskim kadłubku, jeśli już nie we Wszechświecie... (Jeden mój kumpel ma jeszcze ambitniejsze plany, ale na razie to powinno wam ludzie starczyć.)

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

piątek, marca 28, 2008

Radości i troski z zasadą przyjemności (1)

Wyraziłem sie niedawno na tym blogu z lekceważeniem o tzw. "zasadzie przyjemności", po czym paru znajomych w prywatnych rozmowach zgłosiło pretensje w stylu: "przecież nie powiesz, że zasada przyjemności to jest nieprawda". W porządku, jest "prawda" - dokładnie taka sama, jak prawdą jest stwierdzenie "7,43 x 2,91 różne od 18,65". Prawda, jak najbardziej, ale bardzo niewiele z tego wynika. Bowiem próba budowania na tym ostatnim, prawdziwym niewątpliwie, stwierdzeniu jakiejś realnej matematyki ma tyle samo mniej więcej szans powodzenia, co próba zbudowania realnej psychologii na "zasadzie przyjemności".

Zaraz... Może ktoś jeszcze nie wie, co to jest "zasada przyjemności"? No to mówię, w końcu naszym hasłem "ucząc bawić, bawiąc uczyć"...

Ta zasada to podstawa całej niemal obecnej psychologii, jeśli nie liczyć kompletnych lewackich bredni w rodzaju "młodego Marksa" podlanego Freudem, albo u innej sekty Freuda podlanego "młodym Marksem". Ale mówimy nie o tych niszowych środowiskach, tylko o głównym nurcie realnego liberlizmu. Który zasadą przyjemności oddycha, który ją propaguje wszelkimi dostępnymi środkami, który pilnie baczy by jej nie podważano, rzucając w takich przypadkach oskarżeniami, na samych brzmienie których skóra cierpnie najodważniejszym... A czyni tak, ponieważ na takiej właśnie psychologii opiera się cały niemal współczesny świat, a w każdym razie te jego części, które realnym liberałom, technokratom, postępowcom i uszczęśliwiaczom ludzkości przypadają do smaku.

Więc należałoby powiedzieć, że o ile w samej "naukowej" psychologii (jest taka?) dominacja tego podejścia nie jest może aż tak ogromna, to na takim właśnie podejściu opiera się cała niemal społeczna praktyka. Z inżynierią społeczną na czele, która "zasady przyjemności" potrzebuje jak powietrza, jak wody...

No więc, na razie koniec wtrętów i mówię co to jest. Zasada przyjemności to zasada, że zawsze robimy to, po czym spodziewamy się największej z dostępnych nam w danej chwili przyjemności. Proste, prawda? I genialne? Moim zdaniem to akurat nie tak do końca. Albo i wcale. Tą cudownie prostą zasadę, jak i sporo innych równie błyskotliwych intelektualnych wytrychów zresztą, można bowiem wykorzystać na dwa sposoby: albo w zasadniczo rzetelny, tyle że jednocześnie całkiem trywialny i jałowy...

Przez co absolutnie nic się nie uzyskuje, więc do dupy z taką zasadą... Albo też można próbować z niej coś rzeczywiście istotnego wycisnąć... Tyle, że wtedy uzyskuje się w sferze intelektu twory pokraczne i mętne, zaś w sferze realiów po prostu fałsze. Czegoż zresztą można się spodziewać próbując coś wycisnąć z niczego?

Oto najbardziej zasadnicza przyczyna, dla której zasada przyjemności, jeśli się nie zacznie jej w jakiś dziwny sposób naciągać i uzupełniać czym popadnie, jest kompletnie jałowa. Co to jest "przyjemność" bowiem? No, proszę! Zanim Czytelnik odpowie, chciałbym na wszelki wypadek przypomnieć, że nie stoimy na gruncie żadnej introspekcyjnej psychologii, tylko szeroko pojętej psychologii behawioralnej. Które to podejście, wypracowane w Oświeceniu i stanowiące samą esencję takich dominujących dziś ideologii jak liberalizm, o jeszcze bardziej postępowych ideologiach już nie wspominając.

Fakt, że czasem trzeba oświeceniową wizję świata czymś uzupełnić - a to "zwykłą ludzką przyzwoitością" (bardzo specyficznie w tych grupach zresztą rozumianą), która do prawicowego światopoglądu nieźle przystaje, ale do "zasady przyjemności" absolutnie wcale... A to świecką świętością Jacka Kuronia... Co już jest paranoją, której idiotyzmy tylko kora zmacerowana latami WybGazetnika może nie dostrzec... Tak jak w późnym średniowieczu system Ptolemeusza musiał być uzupełniany coraz to nowymi epicyklami. Choć tamto jednak było elegantsze i uczciwsze. Zasadniczo jednak przyjmuje się - i my mamy przyjmować, bo inaczej będzie to już zalatywało "faszyzmem" - że człek to tabula rasa, na której dopiero społeczeństwo coś pisze, a kieruje się on wyłącznie dyskutowaną tu przez nas "zasadą przyjemności".

Tyle że "przyjemne", wedle tej behawiorystycznej psychologii, to jest właśnie coś dlatego - z definicji - że sprawia, iż takiego a nie innego dokonujemy wyboru. Coś wybieramy, spodziewając się w wyniku tego wyboru jakichś skutków, więc te skutki muszą być z definicji "przyjemniejsze" od skutków innych czynności, które mogliśmy wybrać, ale nie wybraliśmy. Czy to nie genialne? Fakt, genialne, a już do potęgi genialne, kiedy zaraz potem zaczniemy wszem i wobec trąbić, że ludzie kierują się "zasadą przyjemności", która polega dokładnie na tym, że wybieramy przyjemne. Które to przyjemne przyjemnym jest dlatego, że je wybieramy. Czyli tautologia, błędne koło, a jeśli ktoś koniecznie chce Poppera, to system niefalsyfikowalny, czyli z definicji nienaukowy.

Zresztą gdyby ktoś utrzymywał, że "przyjemność" w "zasadzie przyjemności" daje się zdefiniować jakoś inaczej, bo bo można w końcu ją definiować np. na podstawie stanów neurologiczno-hormonalnych, to i tak niewiele z tego wynika w praktyce. O czym za chwilę.

Trudno się więc dziwić, że mając tak genialną podstawę psychologii - w końcu wiedzy o ludzkich motywach, potrzebach, zachowaniu - żyje się w świecie złudzeń, kłamstw, a z czasem zaczyna się coraz bardziej tę autentyczną ludzką psychologię niszczyć, jako coś niesfornego, zdrożnego, głupiego... Wszystko, co się nie daje zastosować do jednej z niewielu "rozsądnych i logicznych zasad", na której świat jest zbudowany... Czyli zasady przyjemności oczywiście. Zasady, którą ludzie rozsądni i prawdziwi kochający ludzkość humaniści pojmują bez trudu, ale większość tępego i oszołomskiego bydła ciągle wysila się, by coś zepsuć i postąpić nieracjonalnie. Czym sami sobie najbardziej oczywiście szkodzą. I tak zwykły, normalny, w dupie mający "zasadę przyjemności", człowiek staje się z miesiąca na miesiąc, z tygodnia na tydzień, z dnia na dzień coraz większym przestępcą. Z samej swojej natury.

Intelektualnie to się po prostu nie trzyma przysłowiowej kupy, co mam nadzieję, wyjaśniłem. A jak się ma zasada przyjemności - w swej gołej, naiwnej postaci - do wyjaśniania, że nie będziemy już nawet wspominać o przewidywaniu, realnego zachowania realnych ludzi? Prosta sprawa: proszę sobie wyjaśnić z użyciem zasady przyjemności Powstanie Warszawskie, rewolucję Chomejniego, samospalenia tybetańskich mnichów, samobójstwa, w tym samobójcze zamachy bombowe? Będą to bez wątpienia wytłumaczenia skomplikowane i pokrętne, pełne dodatkowych założeń, wtrętów, ochów i achów. Zresztą świecki kult Jacka Kuronia też proszę mi wyjaśnić zasadą przyjemności.

I tutaj właśnie nie ma całkiem znaczenia, jak zdefiniujemy sobie "przyjemność" - tego i tak nie da się w taki prymitywny sposób, ignorując osobowość i instynkty, przywiązanie do swojej grupy, miłość do kraju, religijność, nienawiść do wrogów czy obcych, wytłumaczyć. Chyba, że ktoś ma zamiar mnie przekonać, iż rzucanie butelkami z benzyną w niemieckie czołgi to był dla tamtych chłopaków najprostszy i najskuteczniejszy sposób na orgazm. I to samo dla samopalących się mnichów czy uczestników walk zapaśniczych na rozsypanych pineskach. Przykro mi, ale to nie jest prawda i sam znam prostsze, szybsze i bezpieczniejsze sposoby na orgazm.

Chętnie zresztą o nich zainteresowanych poinformuję, choć mogą się o pewnych, tyleż specyficznych co postępowych, ich formach bez trudu dowiedzieć choćby z adresowanych do dziatwy szkolnej przez bojowników z homofobią publikacji. Którzy to bojownicy także, zgodnie z ową zasadą, muszą mieć z tego powodu orgazm większy, niż gdyby sobie zostali w domu z pisemkiem poświęconym imponująco wyposażonym chłopysiom, i sobie... Jak już się rzekło, to się po prostu nie trzyma przysłowiowej kupy!

Nie trzyma się, ale przecież można? Oczywiście że można. Papier jest cierpliwy, fale różnych tam TokFM tak samo, a jak ma się poparcie Gazetnika Wyborczego czy innego TVN, to można sobie gadać co się chce i do woli. Zasada przyjemności nie zostaje obalona przez samobójcze zamachy? No to sorry, ale system Ptolemeusza także nie został obalony. Co najwyżej trzeba go nieco uzupełnić, może tu i ówdzie lekko przeformułować... Tyle, że z prostej i eleganckiej zasady wyjaśniającej wszystko, otrzymujemy właśnie pokraczny twór, złożony z nieuprawnionych założeń i masy chciejstwa. To już nie jest logiczna i błyskotliwa "zasada", moi państwo - to raczej coś jak zawartość mózgu czytelnika Gazety Wyborczej. Czyli mętne i lepkie kłębowisko nieprzetrawionych informacji, słów kluczowych i odruchów Pawłowa, które owe słowa jak za pociśnięciem michniczego guzika w POstępowym ęteligęcie wywołują.

No to wersję bezpłodną "zasady przyjemności" mamy z głowy. Wypadało by może dodać, że szczerze mówiąc to ja dziękuję za taką "bezpłodność", która służy za maczugę do łamania sumień, dusz i kręgosłupów ogółowi normalnych i wciąż jeszcze w miarę zdrowych ludzi, w interesie garstki nawiedzonych świrów, których psychologia z pewnością zresztą działa jakoś inaczej. Ale ściśle intelektualnie na pewno to jest bezpłodne. Jak i w praktyce byłoby bezpłodne w normalnym, zdrowym świecie. Co innego oczywiście w dzisiejszym chorym świecie realnego liberalizmu, ostatnio zresztą w oczach z dnia na dzień bardziej totalitarnym... W którym jeśli "obywatel" nie przystaje do światłego, z góry zatwierdzonego modelu, tym gorzej dla "obywatela".

No dobra, a co z próbami wyciśnięcia z "zasady przyjemności" czegoś konkretnego - i nie mówię o jedynie totalitaryźmie, tylko o próbie zrozumienia realnego działania ludzkiej psychiki? Tutaj idealnym moim zdaniem przypadkiem jest Zygmunt Freud.

c.d.n. (Deo volente)

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

środa, marca 26, 2008

Mam nowy Aussweiss, Alleluja!

Byłem dzisiaj odebrać nowy Aussweiss. Obnosiłem się jak się długo dało z tym moim starym, zmachanym i podartym, z radością obserwując szok na buziach różnych słodkich duszyczek na jego widok, oraz słuchając ich ochów i achów. Oni tu oczekują Drugiej Irlandii, cudów i europejskiego raju, a taki jakiś niesforny moher robi im wbrew! I to w tak barbarzyński i okrutny sposób! Staniemy się znowu pośmiewiskiem Jamaiki. Brzydka panna bez posagu i jeszcze bez plastikowego Aussweissa... Jakże to tak? Aj waj! (Jak zapewne mawiają w takich właśnie sytuacjach w redakcji "Gazety Wyborczej".)

Tym bardziej, że tytułem propagandy (szeptanej) lubiłem tym słodkim ludzieńkom mówić, że Aussweissa wymianiać po prostu nie zamierzam, a jeśli Unia Ojropejska zacznie z tego powodu robić mi jakieś wstręty, to się zobaczy kto na tym gorzej wyjdzie. W końcu może Tusio opowiadać ludziom propagandowe pierdoły, to mogę i ja nieco pokoloryzować, tym bardziej, że jądro mojego przesłania jest, w odróżnieniu od tuskowego, zdrowe i prawdziwe.

Ale cóż, w końcu musiałem to coś odebrać, ponieważ europejski obywatel nie może sobie pozwolić na zupełne zniknięcie z pola widzenia Schetyn i Borrellów. Przynajmniej dopóki ci łaskawie nie znikną z jego pola widzenia. A jakoś im, cholera, niespieszno...

Odbierając ów dar od kochanych władz nie mogłem się jednak powstrzymać do okrzyku: "Jakiż to ogromny skok cywilizacyjny uczyniła Polska przez te paręnaście lat!" No, może nie całkiem na głos to powidziałem, ale takie były z pewnością moje myśli. I to głośne! Stanęło mi bowiem przed oczyma, jak to kilkanaście lat temu w tym samym Miejskim Urzędzie w Gdańsku urzędniczki na widok mojego szwedzkiego prawa jazdy najpierw oniemiały, potem zaś zaczęły z nim biegać po różnych pokojach, pokazując sobie to cacko i wydając odgłosy, które mnie dotychczas kojarzyły się wyłącznie z niewieścim orgazmem.

Teraz zaś każdy obywatel III RP, a tym samym Europejczyk, ma takie cacko na własność, może je sobie oglądać, pieścić, przemawiać doń słodkimi słowy... Nieco od mojego dawnego prawa jazdy mniejsze, ale przecież nie jest to z pewnością wyraz oszczędności spowodowanych jakimiś ekonomicznymi kłopotami Unii, tylko czymś innym. Stawiam na troskę o wygodę obywateli. No i fakt - kiedy np. się pomyśli o nudystach, czy jakichś ludziach nago protestujących przeciw czemuś... Nigdy oczywiście przeciw Unii, ale jest przecież sporo innych brzydkich ("innych brzydkich"? Unia przecież jest śliczna!) rzeczy na świecie, jak choćby mohery i oszołomy... Przeciw którym warto jest, i w ogóle nada, protestować, a na golasa jeszcze fajniej, bo to fanatycy od Rydzyka i ich to wnerwia.

No więc człowiek ęteligętny łatwo dojrzy prosty fakt, że dla takiego naguska im Aussweiss mniejszy, tym wygodniejszy. Gdzie bowiem miałby go sobie sierotka schować? Że spytam. To znaczy wiadomo gdzie, ale miejsca jednak na jakąś wielką sztywną płytę plastiku aż tak wiele tam niet', prawda? Choć są tacy, którzy nad tym pracują, by było go więcej, to jednak ogół pozostaje na razie w tej mierze daleko w tyle. Dlatego też i Aussweissy są niewielkie.

Najciekawszą jednak moją refleksją z dzisiejszego kontaktu z kochaną Władzą, jest taka oto... Choć cały czas - nazywając szpadel szpadlem, jak mam w zwyczaju - o Aussweissie mówiłem bez ogródek per "Aussweiss". Które to słowo kojarzyć się wielu powinno albo wcale, albo też... Jeśli nie wprost z mającej jakiś czas temu Okupacji Naszych Zachodnich Sąsiadów i Promotorów w Unii - kiedy to zły Adolf Hitler z kilkoma równie paskudnymi kumplami sterroryzował miłujący pokój naród niemiecki i zmusił go do paru kontrowersyjnych działań - to przynajmniej z filmów na temat tamtych bolesnych wydarzeń...

A więc chodzi o to, że ja o tym Aussweissie cały czas tym urzędnikom per "Aussweiss, Aussweiss"... A oni nic! Ani powieka im nie drgnęła. Mogli przecież udawać, że nie wiedzą o co mi chodzi, zmuszając mnie do znalezienia innej, mniej nabrzmiałej treścią, nazwy. Ale nie! Nie tylko że nie było perswazji... Wykładów na temat korzyści z integracji... Co przecież byłoby jak najbardziej na miejscu, prawda? Nie było też pogróżek, ani gazów łzawiących i innych środków przymusu bezpośredniego... W ogóle nie wezwano straży miejskiej, czy choćby lokalnej ochrony w postaci kulawego ciecia, który by na mnie groźnie spozierał, sugerując w ten sposób, że nie należy jego profesjonalnego gniewu lekceważyć, bowiem zna on jakieś ezoteryczne sztuki walki.

O antyterrorystach nawet nie wspominając. Nie było absolutnie żadnej reakcji! Oni tam po prostu przyjmowali ten "Aussweiss" jako coś absolutnie naturalnego. Jakby mieli jakieś szkolenia specjalnie na ten właśnie temat. Albo coś. I ta właśnie nazwa była dla nich obowiązująca. O czym my zapewne dowiemy się dopiero za parę lat.

No i ja teraz naprawdę mam zagwozdkę - czy ja się się z tego dziwnego faktu urzędniczej bystrości i tolerancji zarazem mam cieszyć, czy wręcz przeciwnie?

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

wtorek, marca 25, 2008

Biężączka - kasjer lewicy (i morderca)

Każdy w miarę inteligentny człowiek, który zwrócił w ogóle uwagę na informację o aresztowaniu kasjera lewicy i brutalnego mordercy Petera Vogla vel Piotra Filipczyńskiego, ułaskawionego niegdyś z jakichś niezrozumiałych dla przeciętnych czytelników oficjalnej prasy przyczyn przez tow. Kwaśniewskiego (wówczas prezydenta RP), musiał sobie zadać pytanie, dlaczego ten człowiek w ogóle przybył do Polski. To znaczy - po co to wiadomo, żeby łowić dusze, dusze bogatych postkomunistów. Ale dlaczego podjął tak znaczne ryzyko, to jest pytanie!

Dużej części odpowiedzi udzielił Zbigniew Ziobro, mówiąc coś w tym duchu, że Vogel, widząc osiągnięcia ministra Ćwiąkalskiego, wyraźnie uznał, że ryzyko aresztowania go teraz nie jest już wielkie.

To na pewno prawda, ale chyba nie cała. Dla mnie nigdy nie było sprawą ani prostą, ani czystą, jakim to cudem wypuszczony w bardzo dziwny sposób... To znaczy byłby on dziwny, jeśli by się nie wiedziało jakim krajem była PRL w tamtych czasach, ale ze szwajcarską bankowością i jej szczerozłotymi standardami rzetelności ma to, przyznać trzeba, niewiele wspólnego. A więc wypuszczony jakoś tak, pokątnie, z totalitarnego kraju odsiadujący wyrok za morderstwo facet, w parę lat po przybyciu do Szwajcarii - kraju jakby nie było całkiem dlań obcego, więc to i język na pewno nie perfect i znajomość realiów, no i sprawdzić się nie bardzo miał czas - staje się kimś w sferach bankowych.

Sam spędziłem za granicą parę lat i przyznam ze wstydem, że mnie tam nikt żadnej wielkiej kariery nie proponował, ani w bankowości, ani w niczym innym. Choć tak się zabawnie składało, że mordercą wyjechawszym za granicę w stanie wojennym w czasie odsiadywania wyroku akurat nie byłem. Tak nawiasem i całkiem nie na temat, to kiedyś jeden szwedzki publicysta bardzo się dziwował karierze - jednak akademickiej, a nie bankowej, to spora różnica! - jaką przed wojną zrobił na Oxfordzie filozof Ludwig Wittgenstein. (Fakt że Żyd.) "Dzisiaj to taki imigrant mógłby na naszych uniwersytetach co najwyżej obsługiwać kserokopiarkę", podsumował różnice pomiędzy tym co było kiedyś, a tym co jest obecnie.

Oczywiście nie oszukujmy się - kim był Filipczyński dało się sprawdzić, zaś jeśli jego tropy były aż tak poplątane, że się nie dało, to tym mniej powodów by go czynić szychą w szwajcarskiej bankowości. A więc mamy kilka interesujących hipotez. Pierwsza jest taka, że cały ten szwajcarski bank był w jakiś sposób związany z prlowską razwiedką. I przez nią kierowany, albo przynajmniej skutecznie manipulowany. Jeśli tak było, co z pewnością nie jest całkiem nieprawdopodobne, to wątpliwe, by aż tak wiele się do dziś w tym tej sprawie zmieniło, bo nie miało powodu. Zaś działania Vogla, z tą ostatnią wizytą w ojczyźnie włącznie, świadczą przecież dobitnie o tym, że działania tego banku są nadal związane z tymi samymi sferami dawnych właścicieli PRL (i obecnych współwłaścicieli III RP).

Nieco mniej ekstremalna hipoteza jest taka, że bank może był w miarę zwyczajny, czyli bezpośrednio prlowska razwiedka nimi nie kierowała, ale kariera w nim Vogla/Filipczyńskiego wynikała w stu procentach z tego, iż miał on znakomite dojścia do komunistycznych i (potem) postkomunistycznych prominentów, dzięki czemu mógł bankowi (i prominentom także) zrobić na rączkę, generując dla banku ogromne zyski. Mnie ta hipoteza wydaje się niemal stuprocentowo pewna, tyle że ja nie mam akurat wielkich złudzeń co do rzeczywistych mechanizmów rządzących współczesnym liberalizmem.

No bo robienie forsy przez banki to liberalizm, zaś jeśli akurat najlepiej robi się forsę z totalitarystami i ewidentnymi zbrodniarzami - to cóż, forsa wszak nie śmierdzi. Dlatego też mózgowe twory w rodzaju "konserwatywnego liberalizmu", mające rzekomo łączyć w sobie kult żądzy zysku z konserwatywną etyką, są w moich oczach tak wewnętrznie spójne i harmonijne, że potwór Frankensteina to przy tym Afrodyta z Knidos. No, ale ja to wiadomo - antyliberalny fanatyk. Krótko mówiąc świat bankowości rysuje się na podstawie historii skarbnika lewicy jako bagno... Nie, chyba raczej szambo. No a czego można się domyśleć na temat innych sfer wielkiego biznesu i jego okolic (czyli przede wszystkim polityki i mediów), skoro tkanka nerwowa ekonomii, czyli banki, jest aż tak przeżarta cynizmem i moralną obrzydliwością?

Pytanie pozostaje, czy Vogel/Filipczyński przyjechałby do Polski nawet teraz, podczas rządów tak kochanego przez przestępców, i ze wzajemnością, ministra Ćwiąkalskiego, gdyby to całkiem i tylko od niego zależało? Nawet jeśli prawdopodobieństwo aresztowania spadło powiedzmy do 20% tego, które było za Ziobry - w końcu Ćwiąkalski i Platforma aż tak długo jeszcze nam miłościwie nie panują, choć dla mnie to już naprawdę sporo - to czy warto by mu było ryzykować? Oczywiście że nie byłoby mu warto, tyle że nie sądzę, by go o to pytano w tym jego banku, w tych tam szwajcarskich sferach bankowych.

Vogel/Filipczyński, kasjer i bankier lewicy (ach, jak miło się to pisze, kiedy oficjalne pismaki kulą już ze strachu przed procesem ogony!), morderca i człowiek ściśle związany z prlowską ubecją, po prostu jest od tego, żeby swemu bankowi załatwiać klientów. Tam gdzie ma kontakty, czyli w III RP. No a kto się nadaje na klienta, jeśli nie prominenci lewicy III RP a wcześniej PLRu? Zaś Vogel/Filipczyński najprawdopodobniej nie ma wielkiego wyboru - musi tych klientów łowić, czy ma ochotę ryzykować wpadnięcie w łapy ludzi, których na stanowiskach prokuratorów ustawił jeszcze Zbigniew Ziobro, czy nie ma. Gdyby się stawiał, na pewno cała jego zawodowa kariera ległaby w gruzach. Jeśli nie coś więcej...

Teraz słów parę na temat dzisiejszej konferencji prasowej postkomuny. Bractwo wyraźnie wpadło w panikę, czemu się zresztą specjalnie nie dziwię. Co dla mnie było interesujące, to to wyraźne wołanie o pomoc do wszelkiego lewackiego planktonu, z "Krytyką Polityczną" na czele. Były tam bowiem sugestie, że sprawa może uderzyć w całą lewicę, i wspomniano wprost właśnie "Krytykę Polityczną". Zabrzmiała w tym stwierdzeniu nawet nutka groźby, i jeśli ktoś zna nieco teorię gier, to z pewnością nasunął mu się "dylemat więźnia". "Jedziemy na tym samym wózku, towarzysze! Jeśli pójdziemy na dno, to wciągniemy was ze sobą w topiel!"

Sama konferencja oficjalnie poświęcona została przede wszystkim promowaniu aborcji, co również można odczytać jako wyciągnięcie ręki do obyczajowego lewactwa, a przy tym ukazanie się jako bezkrytyczny zwolennik wszystkiego, co "Europa" ze sobą niesie w sferze obyczajowej. Mamy więc, co już zresztą od dawna było widać, dwie partie zagranicy, które będą się chyba teraz coraz ostrzej ścigać o pozycję głównego tej zagranicy agenta i piewcy na gruncie III RP. Być może ta niemal otwarta deklaracja, iż postkomuna całkowicie już stawia na "Europę" i jej bezkrytycznych rodzimych wielbicieli, można odczytać jako pewną groźbę wobec Platformy.

W każdym razie jest zabawnie. Głupi ludek i tak wprawdzie niczego nie zrozumie, a zresztą co go to obchodzi, skoro ma seriale, a wkrótce olimpiada, ale człowiek inteligentny kolejny raz znalazł potwierdzenie tezy Flauberta, iż "życie wszy może być równie fascynujące, co życie Aleksandra Wielkiego". Co tam wesz - nawet życie Petera Vogla jest fascynującą zagadką, jeśli się na nie spojrzy pod odpowiednim kątem! Bardzo chciałbym znać odpowiedzi na parę związanych z tym panem zagadek. Choć dla mnie najciekawsze zagadki wcale nie są tam, gdzie się to głupiemu ludowi wmawia, bo kilka kwestii jest tu dla mnie w miarę oczywistych. Podzieliłem się zresztą nimi tutaj z Czytelnikiem.

A poza tym, dlaczego miałbym jeszcze raz nie powiedzieć prawdy? Więc mówię: Vogel/Filipczyński, kasjer i bankier lewicy, morderca nie wiadomo czemu (komu nie wiadomo, temu nie wiadomo, choć dotychczas twardych dowodów podobno wciąż jeszcze brak) ułaskawiony przez tow. prezydenta Kwaśniewskiego. Ułaskawiony, w dodatku, w wyjątkowo przyspieszonym trybie - normalnie trwa to ponoć od półtora roku w górę, w tym przypadku trwało miesiąc. No a teraz, towarzysze, czekam na pozew!

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

piątek, marca 21, 2008

Konsensus uczonych mężów nad zwłokami suwerennego ludu

Gdyby ktoś chciał znać moją opinię, to będę się upierał, iż największym naukowym osiągnięciem roku 2007 nie było nic za co Kungliga Svenska Akademien przydzieliła Nagrodę Nobla, tylko moje własne odkrycie, iż system polityczny, w którym Zachód od dziesięcioleci żyje, to realny liberalizm - w tym samym sensie i mniej więcej w tym samym stopniu "realny", w jakim "realny" był "realny socjalizm". Wszystkie zaś, rzekomo ogromne, różnice pomiędzy "socjalizmem", "socjaldemokracją", "demokracją liberalną" i powiedzmy "chadecją", są niemal czysto kosmetyczne i propagandowe.

Ta moja obserwacja jest rewolucyjna i rewelacyjnie prosta - jak wiele genialnych odkryć. Po prostu trzeba było podejść do sprawy z odpowiedniej strony, nie tylko masować łeb uderzony jabłkiem, ale także zacząć się zastanawiać nad mechanizmami. Prosta jest ona z pewnością, jednak nie na tyle, by nie zawierała jeszcze nieco uzupełnień. Jedną z najistotniejszych jest ta, że ci wszyscy "prawdziwi liberałowie" - tak głośni, tak pewni swego, tak zajadli w rzucaniu obelg i wygłaszaniu mantr - również znajdują swój ścisły odpowiednik w realnym socjaliźmie. Są to bowiem po prostu liberalni rewizjoniści.

Ich podobieństwa z "prawdziwymi" rewizjonistami, czyli: trockistami, czcicielami "młodego Marksa" (najlepiej skrzyżowanego z Freudem i podlanego feministyczno-lesbijskim sosem), koncesjonowanymi "dysydentami" ze ścisłych obrzeży rządzących za pomocą totalitarnego terroru i totalitarnego kłamstwa monopartii, i całą pozostałą lewacką florą i fauną, która akurat nie znajduje się w najbezpośredniejszej bliskości żłobu, jest uderzające.

Długo by o tym można było mówić, i z pewnością długo by o tym mówić należało, jednak w tej chwili chciałem tylko ukazać drobny przykład na potwierdzenie mojej tezy - stanowiącej jeden z bezpośrednich wniosków z mojego odkrycia - że liberalizm zasadniczo jest jeden, wszelkie w jego ramach różnice są niemal kosmetyczne, socjalizm (w sensie MARKSIZM) jest jego zaprzeczeniem jedynie w tym sensie, że jeden stosuje propagandę mającą trafić do pracobiorcy, drugi zaś do pracodawcy.

Co w praktyce oczywiście nie ma żadnego znaczenia, ponieważ realny liberalizm opiera się na realnej wszechmocy wielkiego ponadnarodowego kapitału, który dzięki wbudowanym w ten system mechanizmom "legalnie" korumpuje, zastrasza i działa obok - za pomocą przede wszystkim nawały propagandowej - "legalnych i demokratycznych" władz poszczególnych krajów (oraz mniejszych od nich społeczności).

Za to autentyczny (czyli z zębami i hormonami) konserwatyzm stanowi dla liberalizmu - wszelkiego! - największego wroga. Z czego miedzy innymi wynika, że pokraczne twory w rodzaju "konserwatywnego liberalizmu" to jedynie intelektualne odpowiedniki potwora Frankensteina i produkty mózgów dotkniętych ostrą schizoidią.

Mam tu drobny ale dobitny, a do tego hiper-aktualny, przykład na potwierdzenie faktu, że liberalizm takiego Janusza Korwin-Mikke - uważanego powszechnie za "hiper-prawicowca" - wcale nie tak wiele różni się od liberalizmu "Gazety Wyborczej". I nie mówię tu o faktach, w rodzaju tego, że obie te instytucje opowiadają swym wielbicielom niestworzone historie, jednocześnie starając się, per fas et nefas, zarobić maksimum forsy. A tym mniej o jeszcze mniej dla nich obu pochlebnych przypuszczeniach, które muszą się człowiekowi stojącemu z boku i niedotkniętemu ani jedną ani drugą schizofrenią narzucać.

Nie, weźmy sobie problem prawa, suwerenności narodu, władzy ludu, demokracji. Otóż na swym blogu w salonie24 Rybitzki "Cierpiący PiSowiec" umieścił dzisiaj stosowny tekst przedstawiający jak by dzisiaj wyglądał sąd nad Jezusem. Z facetem przypominającym red. Lisa zamiast Piłata. Na to ozwał się niejaki Paweł Wroński...

Czyli jedna z najpotężniejszych luf w "dziennikarskiej" baterii "Gazety Wyborczej". Czy może być coś dalszego od Korwina? "Oczywiście że nie!" - wykrzyknie zaraz z zapałem, oraz oburzeniem, każdy niemal polski prawicowiec. Ja jednak twierdzę, że argumenty, o poglądach w przypadku tych panów trudno mi bowiem mówić, mówię więc do argumentach. Dla ciemnego luda. Które są bardzo podobne.

Zakładam, że poglądy Janusza Korwin-Mikke na temat prawa, suwerenności narodu i demokracji są Czytelnikowi dość dobrze znane. Jeśli nie są, to ten tekst chyba nie jest tak bardzo dla niego, może powinien go przeczytać za jakiś czas. Cóż więc mówi Paweł Wroński, "dziennikarz" bez cienia wątpliwości lewicowej (żeby nie wgłębiać się w szczegóły i niuanse) "Gazety Wyborczej". Na temat Piłata sądzącego Chrystusa, przypominam. Dajmy sobie nawet zdjątko tego pana, gdyby komuś się gębusia nie kojarzyła, oto proszę:
Przyznaję, że p. Rybitzky zdenerwował mnie bardzo tym wpisem, dlatego postanowiłem zabrać głos. Nie, nie chodzi o to, że p. Rybitzki napisał coś co kłóci się z pojęciem smaku, jest agresywne i nieprawdziwe. Logika wywodu ma strukturę kryształu, a wniosek wydaje się oczywisty. 
Właśnie jednak z tego powodu podobny sposób rozumowania jest bardzo groźny. Przedstawia bowiem w bardzo atrakcyjnej formie sposób zwulgaryzowany sposób widzenia współczesnej demokracji. 
(No, tośmy się dowiedzieli! Nie igrać ze współczesną demokracją! Może poodrąbywać ręce. Czyż nie brzmi to, swoją drogą, dokładnie tak samo, jak pogróżki i obietnice złotoustego Korwina?) 
Rybitzki w istocie zadaje pytanie, które już kiedyś zadał kardynał Ratzinger, obecny papież. Pytał on, czy Piłat był liberalnym demokratą, który skazując Jezusa postąpił zgodnie z zasadamu dokryny. 
Otóz nie. 
Poncjusz Piłat jako procurator miał władzę nie tylko administrowania, ale i sądzenia. Stał przede wszystkim na straży prawa. 
W liberalnej demokracji istnieje zasada, że prawo stoi ponad wolą ludu, choć i lud poprzez swoich przedstawicieli to prawo może zmienić, aż do konstytucji włącznie. Władza może poruszać się wyłącznie w ramach przez prawo ujętych. 
Poncjusz Piłat, gdyby w istocie był liberalnym demokratą tej zasadzie się sprzeciwił. Wydał, a raczej zatwierdził wyrok niesprawiedliwy. 
Oczywiście postąpił tak, jak wielu innych ludzi słabych postępowało wcześniej, czy później, ale nawet w czasach rzymskich zdarzało się wszak, że byli i prawdziwi sędziowie. Np. święty Paweł, gdy chciano go sądzić zaprotesował przypominając, że jest obywatele, Rzymu (sądzić obywateli Rzymu można było tylko w Rzymie) i tę zasade uszanowano. 
Więc sprawa z liberalną demokracja jest daleko bardziej skomplikowana niźli ilustuję ja wskazany przykład. 
(Z pewnością ZBYT skomplikowana dla ciemnego luda, prawda? Tym się muszą zająć mędrcy, pokroju co najmniej TW Bolka.)

Przy okazji życzę Wesołych Świąt 
(Ach, jakżem wzruszony! A o jakie święta konkretnie chodzi łaskawemu panu?)
Jak można Pawła Wrońskiego nie lubić? "Wesołych Świąt" przecież życzył. Nie powiedział wprawdzie o jaką hanukkę mu chodzi, ale za to jego własny blog nosi tytuł "Tu jest Polska", więc ja tam się domyślam.

Link do oryginału tutaj. Sam to rozbiłem na akapity, dla czytelności, sam też niektóre rzeczy wytłuściłem. Poza tym nic jednak nie zmieniłem, pisownia też jest oryginalna. Oczywiście te niebieskie zwischenrufy są moje własne, alem nie mógł się wprost powstrzymać.

Ciekawe, swoją drogą, czy jak ten kanadyjski pedał Prezydenta, pan Wroński poda mnie teraz do sądu za wykorzystanie bez uprawnienia jego "dóbr intelektualnych".

No dobra, teraz analiza. Co my tu mamy? Mamy "prawo" stojące nad wolą ludu. Naprawdę nie wiem, kto je tam postawił, bo zawsze mówiono mi o demokracji, o tym, że lud jest suwerenem... Widać jednak jakoś ci panowie doszli do wspólnych wniosków z Korwinem-Mikke. Wprawdzie Paweł Wroński słowa "prawo" z dużej litery nie pisze, nie głosi też konieczności wprowadzenia monarchii, o "wzięciu za mordę i wprowadzeniu liberalizmu" już nie wspominając. Ale to chyba tylko dlatego, że Paweł Wroński nie musi - on już to wszystko ma!

Paweł Wroński to bowiem, wedle mojej terminologii, która naprawdę daje całkiem nowe i niesamowite perspektywy poznawcze, liberał realny, Korwin zaś Mikke - liberalny rewizjonista. Który musi krzykiem i pieniactwem kompensować sobie brak realnych możliwości oddziaływania na cokolwiek. Cóż ma bowiem do stracenia? Podczas gdy u Pawła Wrońskiego taka jest akurat teraz mądrość etapu, że "prawo" z dużej litery się nie pisze i o wzięciu za mordę się nie wspomina. Do następngo rozkazu, ma się rozumieć.

Wielu ludzi, dotkniętych już niestety korwiniczną mózgową zarazą... Jak to powiedział Triarius the Tiger? Acha: "Tyle już mówiliśmy o ukąszeniu heglowskim, że najwyższy czas zacząć rozmawiać o ukąszeniu korwinowskim." Więc dla tych dotkniętych może nie wszystko będzie jeszcze jasne. Cóż jest złego w "Prawie" przez duże "P"? Dlaczego prawo, nawet pisane przez małe "p" nie ma stać ponad wolą ludu?

Otóż "prawo" jest hipostazą - bytem abstrakcyjnym, który się bez powodu uważa, albo wmawia innym że się uważa, za byt realny. Całkiem jak, powiedzmy, świecka świętość Jacka Kuronia. Prawo jest od początku do końca stanowione przez konkretnego kogoś, i jeśli tym kimś nie jest Bóg, to jest to człowiek czy grupa ludzi. Na temat Boga się tutaj nie wypowiadam, Paweł Wroński też zresztą nie, więc w tej akurat sprawie w tej chwili nie ma dyskusji. Faktem jednak jest, że jeśli najwyższą władzą jest lud, to ten lud może sobie każde prawo zmienić w dowolnej chwili, nie ma żadnej legalnej siły, która mogłaby mu tego zabronić.

Proszę o tym tylko chwilę pomyśleć, przecież to oczywiste! Kto ma prawo zabronić suwerenowi zmienić coś, co poprzednio zapisał? Prawnik interpretujący konstytucję? A kimże on jest? Interpretatorem zapisanych na papierze formułek, które nijak się przecież nie mają do majestatu i władzy, którą rzekomo pełni suwerenny lud, czy naród (jak byśmy tej grupy ludzi nie nazwali).

Wszelkie inne twierdzenia w tej sprawie to po prostu kłamstwa i mamienie naiwnych za pomocą mętnego języka i mętnej logiki. Oraz czynienia ze służebnej wobec władzy - którą, przypominam Pawłowi Wrońskiemu i jego poputczikom, w demokracji jest lud - grupy (czy niestety kasty) prawników, jakichś "uczonych w piśmie", otrzymujących skądsiś, z góry, z nieba, niedostępne ludowi wprost, za to bez porównania wyższe od jego woli, "prawdy".

Bo ja, prosty człowiek, jakoś cały czas mam wrażenie, że prawnicy są tylko ludźmi, jak każdy inny; że prawo to po prostu zbiór reguł obowiązujących dopóki ktoś ich nie zmieni albo nie zignoruje - to po prostu kwestia aktualnego układu sił; a w dodatku "każde prawo, które nie jest po prostu sformalizowanym poczuciem sprawiedliwości, jest", by przywołać Dávilę, "po prostu bezprawiem".

Co więcej, chodzi tu o poczucie sprawiedliwości w miarę zwykłych, normalnych, sensownych ludzi - nie "elit" które biorą się nie wiadomo skąd ("przez kooptację" podobno, ale to bardzo niewiele tutaj wyjaśnia) . Naprawdę chciałbym wiedzieć - co na temat tej myśli Dávili miałby do powiedzenia Paweł Wroński? Zresztą Janusz Korwin-Mikke też mógłby się łaskawie wypowiedzieć, choć oczywiście obaj ci panowie czują ponad takie wyjaśnienia czegokolwiek prostym prolom.

Ja bym jednak, zanim zacznę wielbić zarówno jednego, jak i drugiego z tych liberałów (!), bardzo prosił o wyjaśnienie mi takich oto spraw:

1. Co to konkretnie za bóg, czy jaka inna metafizyczna władza, od którego płynie to "prawo" stojące ponad wolą ludu, do niedawna, wedle demokratycznej doktryny, będącego najwyższą władzą?

2. Jak ten boski przekaz konkretnie dociera do tych ludzi, którzy nam go głoszą i to boskie prawo dla nas interpretują? I dlaczego nas, malutkich, aż tak całkowicie on omija? Mamy tu może wolę boską przejawiającą się w konsensusie uczonych i szlachetnych mężów? A konkretnie prawników i Pawła Wrońskiego, plus paru innych? Inaczej mówiąc mamy tu konsensus "uczonych w piśmie" (bardzo bym chciał wiedzieć, w jakim to konkretnie piśmie), który decyduje o tym, co jest a co nie jest prawdą?

Jest w tym sporo z Jana Jakuba Rousseau, co pewnie Pawłowi Wrońskiemu nie przeszkadza, jest to coś, co już bardzo wyraźnie zalatuje totalitaryzmem - i to nawet w samych ideologicznych założeniach, nie musimy nawet czekać na praktykę... No i jest coś, co zalatuje całkiem inną i obcą naszej zachodniej cywilizacji cywilizacją. Jakąś taką bliskowschodnią jakby. Co też zapewne "Gazecie Wyborczej" pasuje, mnie jednak i innym gojom znacznie mniej.

3. Kto, kiedy, dlaczego i jakim prawem ustanowił, że to już nie lud jest najwyższą władzą? I że teraz jest nią to nowe coś, czyli albo "Prawo", albo - jak w innych, równie pokrętnych i równie zalatujących totalitaryzmem propagandowych kawałkach, które się ostatnio ludowi kropla po kropli sączy w wykonaniu różnych Wołków, Lityńskich i właśnie Wrońskich - nie wiadomo wprawdzie kto rządzi, ale za to mamy teraz "demokrację przez kooptację", czyli "demokrację elitarną". Kto jednak o tym zadecydował? Kiedy dotychczasowy suweren, czyli lud, oficjalnie i legalnie zrzekł się swej suwerennej władzy? Kto wybrał i kto zatwierdził te nowe elity, które zastąpiły poprzedniego suwerena?

4. To już nieco puerilistyczne pytanie, zgoda, ale widać jestem młody duchem i kocham jak się coś fajnego dzieje. Więc pytam: czy były z powodu tego oficjalnego zrzeczenia się przez lud swej suwerenności jakieś szumne uroczystości? Musiały przecież być, co za naiwne pytanie! Ale czy były co najmniej tak szumne i tak radosne jak te, które niedługo zobaczymy w Pekinie? Szampan lał się z pewnością strumieniami? Powszechny orgazm na słodko - cały lud się cieszył! No a nuty "Ody do Radości" wibrowały w powietrzu niczym bąki, prawda? Widzę to oczyma duszy i aż się odruchowo uśmiecham, a kolana mi miękną. Dziwne tylko, że nic takiego nie pamiętam bym to widział w realu...

Musi byłem wtedy w jakiejś śpiączce. Szkoda, to musiała być niezwykle wzruszająca uroczystość! A jakieś oficjalne dokumenty ten lud przecież podpisał? Pergaminy z pewnością, z pieczęciami i złotymi sznurami, ach! Mógłbym je może łaskawie zobaczyć?

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

czwartek, marca 20, 2008

Prezydent obraził internautów? Że się zaśmieję

Internet to wielka sprawa. Interent to tak wielka sprawa, że mogę sobie na przykład bez trudu zobaczyć co ktoś, komu wyszukiwarka zaserwowała mojego bloga jako odpowiedź na jego zapytanie, wrzucił był w ową wyszukiwarkę. Jakie słowo kluczowe, jakie hasło, czy równoważnik zdania znaczy.

Internet to wielka sprawa, a tutaj znienacka Prezydent obraża jego dzielnych jeźdźców, zarzucając im, że surfując piją piwo i oglądają pornografię. To zaś nie jest, wedle Prezydenta, stan w którym należałoby głosować nad ważnymi dla państwa sprawami. Czyli że głosowanie przez internet, do czego tak zajadle dąży Platforma i postkomuna, to nie jest taki znowu wielki pomysł.

Internet to wielka sprawa, bo nie tylko mogę sobie różne rzeczy na temat odwiedzających mojego bloga zobaczyć, ale i je wszem i wobec pokazać. Co też lubię od czasu do czasu robić. A więc rzućmy sobie okiem na to, co też ludziska pragną w sieci znaleźć, kiedy to gugiel, przez pomyłkę, wrzuca ich na tego bloga. Oto wybór co smakowitszych poszukiwań, tylko z tego miesiąca, uwieńczonych wizytą na tym blogu:

Wprawdzie leaderem - najpopularniejszym słowem kluczowym, które dostarcza ludzi do mego bloga - jest 'triarius' (i chwała internetowi za to, z guglem na czele), ale na drugim miejscu, z niemal połową wyniku leadera, jest hasełko 'czternastolatki nago'. Przyznam, że nie mam w tej chwili zielonego pojęcia kiedy o czymś takim w ogóle pisałem, a już na pewno tego jakoś z soczystymi szczegółami nie opisywałem, żeby się można było ślinić, nawet jeśli kogoś to kręci. O reklamowaniu takich spraw już nawet oczywiście nie wspominając.

Na ósmym miejscu jest hasło 'gry zoologiczne'. Na dwoje babka wróżyła, bo nie mam pojęcia o co tu może chodzić. Może o xxx, ale niekoniecznie, więc tutaj trza uznać, że mamy neutralność światopoglądową i w ogóle nie wiadomo co.

Ileś pozycji dalej, już nie liczę dokładnie tych pozycji, mamy kilka różnie sformułowanych pytań o 'Pizzerię Husajn' (w mianowniku). Nic zdrożnego, ale jakby mało związane z tym co tu można znaleźć. Minus dla gugla.

Potem mamy 'pacyfistyczne myśli'. Nie mój kubek herbaty, ale może to jakiś wróg pacyfizmu chciał się czegoś konkretnego dowiedzieć, więc się nie wypowiadam. Dalej mamy sporo zapytań o "Odę do Radości" - na flet, w całości, słowa, w wersji piosenkowej (ktoś zdecydowanie zamierza wygrać Konkurs Eurowizji i znalazł na to chytrą metodę), oraz 'muskularna dziewczyna' (co kto lubi, choć jeśli nieprzesadnie muskularna, to czemu nie). A, jeszcze 'tarka na brzuchu' jest bardzo wysoko, dopiero to zauważyłem. Ale ładnie się komponuje z tą muskularną dziewczyną, choć jest od niej znacznie wyżej, no a poza tym, o ile na muskularną mogę się zgodzić, to na babę z tarką na brzuchu zdecydowanie nie!

Potem mamy 'zrobić masakrę w Gdańsku', co też na dwoje babka wróżyła, bo zależy z jakich pozycji i w jakim sensie masakrę. Jeśli ma chodzić o jakieś gwiazdy rapu, heavy-metalu czy innego techno, to na drzewo! Dalej mamy 'włosy na klacie rzepak'. Włosy rozumiem, pisałem o nich parę razy, ale dlaczego rzepak??

Kawałek dalej mamy powrót czternastolatek, tym razem w postaci 'pochwa czternastolatki'. Nie żebym miał coś przeciw broni białej i czymś odpowiednim do jej przechowywania, żeby nam nie zardzewiała i żeby się nią nie pokaleczyć... Szczególnie gdy to coś miałoby być kunsztownie zdobione i zgrabnie przytroczone do pasa. Ale dlaczego akurat czternastolatki? Dla mnie to jakoś do broni białej marnie pasuje.

Poza tym o wiele zbyt młode na jakieś tańce z szablami. (Już prędzej "Lot trzmiela".) Całkiem niezależnie od politycznej poprawności - po prostu zbyt mało jeszcze w takim stworzeniu z kobiety, z prasamicy... Ach! Czyli z tego, co mnie naprawdę kręci. Jednak dzięki niezgłębionej mądrości gugla zostałem się za jakiegoś dostawcę tekstów dla jurnych pedofilów. Co za rozczarowanie muszą te ludzie odczuwać, kiedy zobaczą, co tutaj naprawdę się pisze!

Dalej mamy hasło 'łysina plackowata', które mnie po prostu brzydzi - nawet bardziej od tych czternastolatek. Bo choć to głupi wiek, to mogą w końcu być one przedwcześnie rozwinięte, nabrzmiałe od witamin i hormonów, a przez to bujne że ach! A wtedy to już aż tak źle nie jest. Choć oczywiście nielegalne, nie że coś. W każdym razie mniej obrzydliwe od łysiny plackowatej u muskularnej dziewczyny z włosami na klacie i tarką zamiast brzucha. I wyśpiewującej "Odę do Radości" na dodatek. Brrr!

Warto może na marginesie dodać, że a taka euroznakomistość jak pan Cohn-Bendit mógłby nam na temat uroku takich, i jeszcze młodszych, partnerów do radosnego barabara sporo opowiedzieć. I z pewnością byłoby to wzruszająco liryczne opowiadanie. Zresztą on się z tymi swoimi działaniami wcale nie kryje, ciekawe co by było w przypadku kogoś mniej dla Światowej Rewolucji zasłużonego i nie należącego do Rasy Panów.

O, taraz zauważam, że mamy też krzyżówkę czternastolatek - a właściwie ich męskich rówieśników - z włosami na klatce (dobrze, że nie z łysina plackowatą!). Zgrabnie te dwie sprawy połączono w haśle 'włosy na klatce u czternastolatków'. W więc jednak pan Cohn-Bendit mnie odwiedza, hurra!

Pokrewnymi poniekąd hasłami, które także muszą się podobać panu Cohn-Benditowi i wielu innym podobnym mu ludziom, są 'jak nabrać sporo masy męskiej' i 'porno zoologiczne'. Do czego należałoby jeszcze dodać 'wąchanie benzyny', które też, jak się okazuje, ludzie wrzucają w wyszukiwarkę. Co ich, nieszczęsnych, doprowadza do tego bloga. Powinni podać gugla do sądu i dostać wielomilionowe odszkodowanie za szok spowodowany nagłym rozczarowaniem. Daję im tę radę za darmo, ale każdy coś powinien w końcu mieć z odwiedzin tutaj, nie? Z drugiej strony, jeśli ktoś myśli, że "masy męskiej" nabierze akurat od wąchania benzyny, to co ja mu mogę pomóc?

Także problemy ekonomiczne gnają ludzi na tego bloga, mamy bowiem wśród słów kluczowych zarówno 'groszaki', jak i 'jak rozliczyć bony na dzień kobiet'. Swoją drogą nie wiedziałem, że dają teraz jakieś bony. Kiedyś dawali goździka, a w bogatszych zakładach to i po dwie pary majtek. Oczywiście za pokwitowaniem. I komu to szkodziło?

Zbliżamy się powoli do końca tej listy, bo jeszcze tylko jedne czternastolatki - konkretnie 'filmy nagich czternastolatek'. Które jednak, szczęśliwie, zaraz na siebie coś narzucają, mamy bowiem i 'podomki pikowane'. Nawet tuż za. Potem pytanie całkiem w istocie interesujące, na którego temat sam się parę razy w życiu zastanawiałem... Tylko jakim cudem ktoś spodziewał się znaleźć odpowiedź akurat tutaj?!

Jakie to pytanie? Ano takie: 'jakie podpaski nosiły nasze babcie'. (Rumienię się cały, a właściwie to od kolan w górę. Bardzo uroczo. Szkoda, że Panie tego nie widzicie!) Zakładam, że te 'babcie' to nie takie dosłownie babcie, bo ten rodzaj kazirodztwa wydaje mi się wyjątkowo wprost mało atracyjny, a zatem chodzi tu raczej o młode i czarujące (ach!) dziewczyny, które młode i czarujące były wtedy, gdy nasze babcie były również młodymi i czarującymi dziewczynami. (Ale nie czternastolatkami, wtedy tak wcześnie się nie dojrzewało. I dobrze!) Co akurat dla nas było bez znaczenia, choć jednak nie, bo dzięki temu my mamy dzisiaj naszą wyjątkową urodę. No i... Ale dość tej ginekologii! Milczcie skłonne do lirycznych uniesień usta! Uśnij kwilące i tętniące krwią serdeczną serce moje... To nie to miejsce!

W każdym razie, gdyby ktoś znał odpowiedź na to pytanie, proszę o informację! To naprawdę nie jest sprawa bez znaczenia, tym bardziej dla kogoś jak ja zainteresowanego historią i obyczajami. Że o kobietach już nie wspomnę.

Mamy jeszcze parę fajnych rzeczy, np.: 'publiczne kokietowanie mężczyzn', 'filmy do ściągnięcia z kastrowania'. Drżę z przerażenia na samą myśl, że to jakoś może się łączyć! Za to na samiutkim końcu mamy kogoś zarówno pracowitego, jak i sensownego, bo wklepał hasło brzmiące dosłownie tak: 'Lewicowość jest czym w rodzaju fantazji masturbacyjnej dla której świat faktów nie ma większego znaczenia'. Takie coś wklepał, w całości! Choć może wkleił, fakt. W każdym razie ten człowiek nie odszedł z pustymi rękoma, bo odpowiedzi na takie kwestie to właśnie to, co ludziom w pocie czoła, z zapałem dostarczam. I tym hiper-optymistycznym akcentem kończę analizję konkretnych słów kluczowych za ten miesiąc.

Teraz jeszcze parę podsumowujących uwag...

Po pierwsze, ja wcale nie pyskuję na wszystkich internautów, a już zupełnie nie na tych, którzy odwiedzili moj blog i coś tu dla siebie znaleźli! Oczywiście większość ludzi wklepała b. sensowne słowa kluczowe, albo po prostu szukało wprost mego bloga. A w ogóle dobrze ponad połowa wszystkich odwiedzających trafiła tu nie z wyszukiwarek, ale z linków na innych stronkach czy blogach, albo też sami wpisują adres w wyszukiwarkę.

Po drugie, świetnie zdaję sobie sprawę z tego, że pisząc tu takie tekściki jak ten, utrwalam te wszystkie, często przedziwne, choć nierzadko cholernie zabawne, skojarzenia różnych gugli z moim blogiem. Ale to nie ja w końcu zacząłem, a jakoś się w tych smętnych czasach trzeba rozerwać, prawda? Więc co mam robić? Nie poinformować swych czytalników, że gugle kojarzą mnie z włochatymi na klatce nagimi czternastolatkami w pikowanych podomkach? Lepiej już się tym gwałtem cieszyć, zgodnie z pradawną chińską senstencją, niż drżąc pośladkami czekać, aż gugiel zapomni.

Zanim zapomni, skojarzy mnie z całą masą innych równie obłędnych, albo i obłędniejszych (jeśli to w ogóle możliwe) słów kluczowych, tak to bowiem działa. Internet jest super, ale nie aż tak, jak się nam wmawia. A Triarius the Tiger dawno już stwierdził, że "gdyby blogowanie miało wiele wspólnego z wolnością słowa, to w dzisiejszej Europie byłoby już zakazane".

No i po trzecie, to zaś jest już sprawa całkiem innej wagi i powagi od tej - żartobliwej w końcu, choć opartej na absolutnie prawdziwych danych, analizie odwiedzin na tym blogu - problemem głosowań poprzez sieć jest nawet nie tak bardzo piwo i pornografia przyswajane przez ew. wyborców podczas spełniania tego donioslego aktu, choć to też... Prawdziwym problemem jest absolutna niepewność co do autentycznej tajności głosowania. Mówiąc bardzo łagodnie, bo chodzi tu raczej po prostu o to, że tego się po prostu nie da zrobić tak, by było tajne. A newet gdyby dało się to jakoś rozwiązać, bardzo wątpię, by się postarano to zrobić. Nie mówiąc już o przekonaniu o tym zwykłych ludzi.

No a dlaczego Prezydent o tym akurat aspekcie,
bez porównania moim zdaniem ważniejszym od wszystkich innych, nawet nie wspomniał w swych zastrzeżeniach? Przyznam, że odczytuję to jako bardzo niepokojący sygnał, choć nic specjalnie nowego, bo takich sygnałów odbieram wiele niemal codziennie.

O tych rzeczach po prostu "nie wypada" mówić. Nie życzą sobie tego aktualnie nam panujący, a złamanie tego tabu i wywleczenie na światło dzienne sprawy z każdym dniem większej kontroli rządzących nad "obywatelami", kontroli dokonywanej w dużym stopniu właśnie za pomocą środków elektronicznych (wszechobecne dzisiaj kamery) i telekomunikacyjnych (nawet nie warto tego wszystkiego tu wymieniać, zresztą każdy chyba już wie, choć mało o tym myśli) oznacza z pewnością zadarcie z tą "elitą" i narażenie się na wściekły atak z jej strony.

I to niepokoi mnie jeszcze o wiele bardziej, niż głupota i wulgarność przeciętnego rodzimego internauty, który poczuł się tak strasznie obrażony prezydencką krytyką.


triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

środa, marca 19, 2008

Kto ma uwalić bubla, czyli szczurołapstwo fujarkowe

Największym osiągnięciem Jarosława Kaczyńskiego będzie w mojej opinii, jeśli ten cały ojrotraktat zostanie w końcu w Polsce jakoś tam przepchnięty, ale za to pod wpływem całej tej przepychanki obudzą się w Europie siły, które go uwalą. I tym uwaleniem dadzą całemu temu paskudnemu lewacko-biurokratycznemu molochowi, który bubla stworzył, takiego kopa, że już nigdy nie odzyska sił, będzie groggy i coraz bardziej bezzębny... Aż do wyniesienia go z ringu na noszach i starannego ułożenia w chłodku na prosektoryjnym marmurze.

Oczywiście, wolałbym, żebyśmy to my go uwalili. Ale to raczej z emocjonalnych i estetycznych względów. Ach, jak bym chciał wtedy zobaczyć buziunie Tuska, Komorowskiego, zdRadka, Niesiołka-Wesołka... Fakt, to by było przeurocze! Jednak trzymajmy się trzeźwo kwestii polskich interesów, a wtedy nie jest to aż tak ważne kto tego ojrobubla uwali.

Oczywiście, jeśli nie będziemy to my, rozlegnie się wtedy piekielny klangor wszystich "nieprzejednanych" wrogów eurokouchozu, że "Kaczyński zdradził, jak zawsze socjaliści". I inne podobne brednie. W nieprzepartym wstręcie i wrogości do Ojrounii ci sekciarze zapewne mnie nie biją, mamy na ten temat podobne zdanie... Jeśli oczywiście można im wierzyć, co nie jest dla mnie do końca pewne. W każdym razie, nawet im wierząc, trzeba stwierdzić, że na tym wstręcie do Ojropy niemal się kończą moje z nimi podobieństwa i punkty styczne.

Daleki jestem od idealizowania PiS - można sobie sprawdzić, co o nim pisywałem choćby na tym blogu, nie wszystko to zresztą okazało się słuszne. Śmieszy mnie wymyślanie im od "socjalistów", na podstawie dość umiarkowanego entuzjazmu dla "wolnego rynku", ale na tej zasadzie to i ja mógłbym być "socjalistą". Mam im do zarzucenia inne rzeczy, a w każdym razie jest niemiało takich, w których się z nimi nie zgadzam. Jedną z nich, zapewne najważniejszą, jest b. umiarkowany w sumie ojrosceptycyzm.

Co jednak nie zmienia faktu, że PiS gromadzi, z założenia, ludzi nastawionych patriotycznie, którym zależy na dobru Polski. Nie powinno być to żadną wielką rewelacjią, ale niestety w naszym nieszczęsnym kraju jest. Po prostu nie ma drugiej znaczącej siły politycznej w Polsce, o której by się to samo dało powiedzieć. Nie mówię o sektach czy kanapach, tylko o siłach, w dodatku politycznych. Proszę to łaskawie zauważyć!

Po drugie - w odróżnieniu od niektórych wrzaskliwych ideologów, czyniących happeningi i świetnie rzekomo wypadających w różnych przeuciesznych spotkaniach tête-à-tête z Jerzym Urbanem (swym alter ego z lewa, choć w sumie nie bardzo wiem dlaczego akurat "z lewa", pewnie dlatego że obaj panowie tak sami twierdzą), które dla swej doborowej publiki co pewien czas urządzają superstacje w rodzaju TVN24 - przywódca PiS i były premier jest autentycznym politykiem. Który nie tylko coś mówi - z sensem zresztą, co nawiasem trochę mu szkodzi u potencjalnych wyborców, wychowanych na rozmowach panów w rodzaju przed chwilą wspomnianych, "Szkłach Kontaktowych" i "Tańcach z Gwiazdami" - ale także robi.

A przynajmniej się stara. Stara się robić to, co mówi, a także z pewnością wiele rzeczy, których, z takich czy innych względów, nie mówi. Bo np. nie może, jako że by to zaszkodziło jemu, jego partii, Polsce. Co nie jest chyba aż tak trudne do zrozumienia w świetle tego, jaką nieprawdopodobnie wielką kampanię załganej i nieprzebierającej w środkach propagandy daje się jego - i naszym - wrogom rozpętać, kiedy mają w tym interes. Po co im dawać dodatkową broń do ręki?

Aż mnie trochę żenuje, iż takie proste rzeczy mówię na swym, z założenia intelektualnym, blogu. Ale niestety - pomiędzy ludźmi chowanymi na "Szkle Kontaktowym", a ludźmi chowanymi na oglądaniu jedzenia PIT'ów i słuchaniu wypowiedzi o przekazach podkorowych nie pozwalających "realnej partii" dojść do władzy (i wprowadzić liberalizmu żelazną ręką) - nawet najprostsze i najoczywistsze rzeczy trzeba mówić, i co gorsza często powtarzać.

No więc mówię raz jeszcze: jeśli nawet nasz (?) sejm (czy inny podobnie szacowny organ III RP) zatwierdzi tego totalitarnego gniota, który brukselsko-berlińska biurokratyczna międzynarodówka psim swędem próbuje narzucić ogłupiałym z przeżarcia i kretyńskiej rozrywki "Europejczykom", ale ktoś inny potem to odrzuci - będę to uważał za ogromny sukces panów Kaczyńskich, PiS'u i oczywiście Polski. Mimo potępieńczych wrzasków ludzi zawsze skłonnych do walenia na oślep cepem "socjalizmu" i "zdrady", a nie mający cienia pojęcia o prawdziwej polityce. I niech mi nie próbują wmawiać braku idealizmu, czy patriotyzmu, ci obrońcy nienaruszalności ubeckich emerytur, głoszący iż lepsze były dla Polski rządy Hitlera niż np. działania Piłsudskiego. Chcecie mówić o patriotyźmie i niezależności? To rozliczcie swego guru z opowiadania takich żałośnie-obrzydliwych kawałków!

Co będzie jednak, jeśli PiS'owi się nie uda zablokować ojrogniota, a żaden inny naród nie znajdzie w sobie dość przyzwoitości i rozumu, by to za nas zrobić? Cóż, będzie to oczywiście ogromna porażka dla Polski, a także niewątpliwa porażka Jarosława Kaczynskiego. Jednak "trudno krzesać iskry z materii miękkiej i podatnej", więc i Jarosław Kaczyński niezbyt ma mocne karty. Na pewno nie jego winą jest to, to, że ludek wybrał ostatnio do władzy tego, kogo wybrał. Może nie tyle "do władzy", co do wykonywania rozkazów, ale jednak wybrał. Ani to, że ludek kocha Unię, "Szkło Kontaktowe" i "Gazetę Wyborczą". Zaś cała masa potencjalnie sensownych ludzi z nienawiści do tych spraw wpada w chytrze zastawione sidła różnych "hiper-prawicowych" szczurołapów... Którzy nawet nie bardzo umieją grać na fujarce.

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

wtorek, marca 18, 2008

Tybet, Kosowo... a co na ten temat mówi Robert Ardrey?

W Tybecie zamieszki, jeśli nie powstanie narodowe. Wszelkie robactwo, z hardkorowo-komuszą "Krytyką Polityczną" włącznie, a jakże, próbuje na tej sprawie zbijać polityczny kapitał, jednak na, nomen omen, igrzyska dla motłochu niewielu podnosi rękę. A nuż towarzysze też coś podobnego chlapną, a potem trudno będzie się z tego wycofać! Z chlebem nie jest aż tak dobrze, by można było lekceważyć postępową rolę igrzysk.

W Kosowie polska policja pełni rolę najobrzydliwszą z możliwych - nie tylko okupanta, i to okupanta kraju, z którym żadnego konfliktu nie mieliśmy, żadnej wojny nie prowadziliśmy, a w każdym razie z pewnością nie była to nasza wojna ani nasz konflikt, tylko przejaw psich instynktów rodzimych "elit"... Nie tylko okupanta więc, ale po prostu siły wspierającej rozbiór kraju, który nigdy nic nam złego nie zrobił. Przyznam, że dotychczas targowica miała i tak zbyt wiele szczęścia i ja z zadowoleniem przyjmę informację, że w Kosowie zginęli jacyś wysłani tam przez tuskoidów policjanci.

Najbardziej zaś upiorne i absurdalne było dla mnie, gdy usłyszałem przypadkiem przejżdżając po TVN24, jak wysoki przedstawiciel rodzimej policji obiecywał podnieść naszym dzielnym policjantom pełniącym szczytną misję w Kosowie dzienną płacę, która w tej chwili wynosi 35 dolarów. Czyli na oko coś koło stówy, co daje koło trzech tysięcy mięsięcznie, z pewnością brutto. I za takie marne srebrniki ci ludzie nie tylko narażają się na kamienie i kule, co akurat mnie przesadnie nie wzrusza, na obelgi, w dodatku słuszne, co mnie już jako ich niestety rodaka wzrusza, ale pełnią po prostu misję podłą i obrzydliwą, wbrew jakimkolwiek interesowi Polski, o jej honorze już nie mówiąc.

Szkoda nawiasem, że zamiast 35 dolarów nie dano tym "naszym" policjantom dziennie 30 euro - byłoby i więcej, i jakoś ładniej by się kojarzyło. Może teraz ta, zwiększona ze względu na realne zagrożenie stawka, będzie właśnie taka. Naprzód, czciciele gazowniczej Ewangielii wg. Judasza! Macie wreszcie ładną szansę wykazać religijny zapał. A przy okazji to przecież ładniej brzmi, że personel z europejskiego do szpiku kości kraju jest opłacany w euro, a nie w jakichś, bushowskich przecież w dodatku, dolarach.

Długo mógłbym jeszcze wylewać pomyje na partię tuskoidów, na rodzime "elity", na skundloną i zdradziecką dzisiejszą "Europę"... Tyle, że i tak kto wie co to za jedni, to wie, a do innych, skoro nie trafiło dotąd, to z pewnością już nie trafi. Weźmy się zatem za sprawy nieco trudniejsze i w sumie znacznie bardziej istotne. Jeśli mamy cokolwiek zrobić, a konkretnie, przynajmniej na razie, skutetecznie przeciwstawić się temu zalewowi lewactwa, kłamstwa, podłości i zdrady, musimy stworzyć ruch. "Obywatelski" może on być - mnie to słowo śmieszy, ale różnym ludziom wciąż cholernie się podoba to określenie, choć pławione jest w szambie przez swych głosicieli od niepamiętnych czasów.

Zaś ruch, by być skuteczny i mieć szansę na zwycięstwo, musi mieć i ręce i głowę. Nie każdy musi, nie każdy nawet powinien, być tam intelektualistą, filozofem - ktoś musi robić coś konkretnego. Ale jacyś intelektualiści, a daj Boże i filozofowie, powinni w przyzwoitym ruchu być i co więcej - być słuchani. No więc ja próbuję od tego właśnie końca zacząć, głosząc między innymi, że nic już się nie da wielkiego ani sensownego zrobić, jeśli nie przestaniemy się maniacko kręcić w kręgu stale tych samych oświeceniowych "prawd". Które miały swoje zalety, ale - zachęcam do uświadomienia sobie tego faktu - zostały sformułowane dobrze ponad 200 lat temu.

I od tego czasu nic się praktycznie w życiu intelektualnym - mówię humanistyce, o rozumieniu ludzkiej natury i natury życia społecznego - tam nie wydarzyło. Oraz o masie rzeczy z tymi sprawami związanych. Albo się te oświeceniowe "prawdy" przyjmuje z dobrodziejstwem inwentarza, potem zaś tworzy na ich fundamencie... E tam fundamencie, na niemal całym gotowym budynku! Tworzy się więc na nim jakieś tam ozdóbki na dachu, skutkiem czego mamy socjalizm, liberalizm - realny, obecnie u władzy, i ten rewolucyjny, sekciarski, wracający do korzeni, czyli po prostu liberalny rewizjonizm.

No i mamy też paru ludzi, którzy całkiem się od Oświecenia odcinają - tyle że ci popadają w skrajny irracjonalizm, głosząc różne Monarchie z Bożej Łaski i podobne anarchroniczne, wypichcone w ciszy wygodnych gabinetów, brednie. No to umówmy się, panowie (i panie, jeśli takie są): kiedy lud uwierzy - znowu, po stuleciach - że monarcha jest w stanie samym swym królewskim dotknięciem leczyć skrofuły, to ja, Pan Tygrys znany także jako triarius, podejmuję się propagować monarchiczne idee! Za darmo, jako rekompensatę za to, że po was jeździłem. Jeśli zaś zobaczę na własne oczy, jak monarcha te skrofuły dotknięciem leczy, to sam zostaję monarchistą! Zgoda?

Teraz już całkiem poważnie, bo czasem sobie żartujemy. Już dawno lansowałem, a raczej lansować próbowałem, bo skutki na razie niedostrzegalne, dorobek Roberta Ardreya - człowieka, którego nawet profesor Bartyzel wymienia, i to pochlebnie, w swym alfabecie prawicowych myślicieli, człowieka zamilczanego przez obecny "intelektualny" i medialny establishment, kogoś, kto więcej prawdy mówi o ludzkiej naturze i życiu społecznym, a do tego zrozumialej, niż ktokolwiek z tych, których kiedykolwiek czytałem. A było tego sporo. No i, o czym tu zresztą parokrotnie pisałem, Ardrey był dla mnie osobiście chyba najważniejszym pojedynczym wpływem w dziedzinie polityki i.... Muszę chyba powiedzieć "ideologii", choć mam opory przed użyciem tutaj tego słowa.

Link do niektórych, dostępnych w sieci, dzieł Roberta Ardreya jest tutaj w "Rzeczach nieprzemijających". No i właśnie do tego zmierzam. Wszystkie książki Ardreya, choć nie mówi on bezpośrednio wiele o polityce, a umarł w roku 1980, rzucają ostre światło na sprawy, o których mówiłem na początku tego tekstu. Może najbardziej zaś książka "The Territorial Imperative" (Imperatyw terytorialny), w której autor ukazuje niezwykłą siłę, a także skomplikowanie, instynktu terytorialnego u zwierząt, w tym także u zwierzęcia które się samo nazywa "człowiek".

Ardrey pisał o tych sprawach pod wpływem toczącej się właśnie wojny w Wietnamie, której wynik można oceniać tak czy inaczej, ale która niepodważalnie ukazała, że współczesne, powszechnie przyjęte i co więcej - powszechnie narzucane! - zachodnie pojęcie o motywach kierujących ludzkim zachowaniem, jest po prostu całkowicie nieprzystającym do rzeczywistości mitem. Chodzi mi o teorię, przez nikogo z autorytetów dziś właściwie niepodważaną, że człowiek kieruje się "zasadą przyjemności", czyli dąży do zwiększenia własnej przyjemności, zminimalizowania własnych przykrości, w sumie kieruje się własnym interesem, tak jak go w danej chwili pojmuje.

A poziomie "filozoficznym" (choć tandetna ta "filozofia", że chce się płakać) można tak oczywiście twierdzić. Tak samo jak można "naukowo" dyskutować kwestię tego, czy pierwsze było jajko, czy też kura. Albo czy istnieje wolna wola, czy też wszystko jest zdeterminowane, bo przecież kierujemy się zasadą przyjemności, ta zaś wymusza... Itd. I można sobie to dyskutować do upojenia, spokojnym będąc, że na dyskutowaniu sobie się skończy. Tyle, że to żadna dyskusja, jeśli oczywiście zejdziemy z parnasu "prawdziwych intelektualistów" i rozmawiamy jak normalni zdrowi ludzie. Wtedy to po prostu przelewanie z pustego w próżne, bo na te pytania nie ma po prostu żadnej konkretnej odpowiedzi. Gdyby zaś nawet była, to nikt na nią nie czeka, nikt o nią "filozofa" nie prosi. I taki "filozof" korzysta jedynie faktu, że można dziś żyć z cudzej pracy, i to dobrze, jeśli się człowiek umie przypodobać właściwym "elitom".

Przelewanie z pustego w próżne i podnoszenie "zasady przyjemności", razem z behawioralną filozofią, można sobie traktować jako samo epitome naukowości - ciemny lud, omamiony igrzyskami i propagandą, z nosem przy ziemi zarabiający na nowy gadget - i tak się na te tematy nie wypowiada. Jednak w ten sposób z pewnością nie da się odpowiedzieć na żadne istotne pytanie.

Jakie istotne pytanie, spyta ktoś? A takie na przykład, jakim cudem Wietnamczycy (nie żebym miał cień sympatii dla Vietcongu, ale akurat to wstrząsnęło Ardreyem) wciąż chcieli walczyć, kiedy wedle wszelkich zachodnich kryteriów ich poziom cierpienia osiągnął takie wartości, że pozostawało im jedynie poddanie się. Albo skąd biorą się zamachowcy samobójcy, z którymi liberalny (w każdym znaczeniu, poza tym głoszonym przez fanatyków liberalnego rewizjonizmu) Zachód nie potrafi sobie poradzić, i którzy prędzej czy później mogą się stać bronią o skuteczności porównywalnej z najbardziej zaawansowanymi zachodnimi technologiami militarnymi.

Albo, żeby zamknąć wszystko ładną klamrą, wracając do tego, co mówiłem na początku - skąd się to bierze, że w Tybecie, gdzie za wykrzyknięcie na ulicy hasła w rodzaju "niech żyje wolny Tybet", albo "niech żyje Dalaj Lama", dostaje się 10 lat ŁAGRU, ze wszystkim, co to słowo oznacza, ludziom chce się jeszcze narażać, a właściwie poświęcaj, życie w walce z totalitarną chińską przemocą?

To samo w Kosowie, gdzie, stawiam ojro przeciw orzechom, to dopiero bardzo łagodna przygrywka, a najeźdźcy, rozbiorcy innych krajów, którzy w dodatku u siebie działają jakby się zapatrzyli na targowicę, będą jeszcze gorzko żałować swej, zbyt tym razem gorliwej, nawet z punktu widzenia ich wyłącznie interesów, służalczości.

Na te pytania nie odpowiadają dzisiejsi intelektualiści. Nie odpowiada na nie dzisiejsza nauka. Dzisiejsza oficjalna ideologia, wraz z wspierającym ją aparatem propagandy, "edukacji" i przymusu, czynią wszystko, by na nie nie odpowiadano, a nawet by ich nie stawiano. Na tym właśnie między innymi polega polityczna poprawność, na tym właśnie polegają "wartości europejskie"... I nikt na żadne z tych pytań nie odpowie - nikt z tych, którzy w swych intelektualnych analizach wychodzą od J. J. Rousseau, ani też tacy co w panice przed nim, jak przed Scyllą, uciekają, waląc mordą w Charybdę kompletnego i anachronicznego irracjonalizmu... I myślenie zastępując recytowaniem rytualnych formułek.

Na te pytania daje jednak całkiem przekonującą odpowiedź Robert Ardrey. W swym "Imperatywie terytorialnym" mówiąc bardzo konkretnie o sytuacji dzisiejszego Kosowa, dzisiejszego Tybetu... A także, niestety, i dzisiejszej Polski. W innych swych książkach, jak w mojej ulubionej książce Ardreya - "The Social Contract" (Umowa społeczna), która również jest dostępna online i link jest na tym blogu, Ardrey mówi niezwykle istotne, interesujące i dla wielu z nas z pewnością wprost szokujące rzeczy na temat więzi społecznych, hierarchii i przywództwa.

Gdybym chciał być prawdziwym filozofem - czyli "błaznem" w rozumieniu Kołakowskiego - to bym teraz powinien chyba zakończyć stwierdzeniem w rodzaju: "Dobrze w sumie, że w naszym imieniu dokonuje się rozbioru Serbii, dobrze, że chiński totalitaryzm morduje ludzi pragnących żyć we własnym kraju, ponieważ może ktoś wreszcie zainteresuje się tym, co ja mam do powiedzenia". Nawet kiedy, o zgrozo, szczypię i kopię po kostkach potencjalnych sojuszników i przyzwoitych, w odróżnieniu od tuskoidów, ludzi. No i nie tylko ja, bo istnieją, na szczęście, znacznie więksi. Wciąż istnieją, choć niestety już nie wśród żywych, ale przeczytać co mają do powiedzenia JESZCZE można.

Tylko dla kogo będzie to dość ważna sprawa, oto pytanie! Tyle się przecież interesujących rzeczy dzieje: tutaj protest "Krytyki Politycznej" - podpisać czy nie? A ledwo się zdążymy zdecydować, to już się zaczyna... O radości! O szczęście niewypowiedziane! Nowe Igrzyska będą! O Ludzkości podająca sobie rękę drug drugu, w imię Idei Olimpijskiej! I tak trzymać towarzysze - byle tylko motłoch się nie połapał, że to nie jest jeszcze w pełni Nowy Wspaniały Świat, a tylko tekturowa atrapa w telewizorze. Chodzi o to, że zanim się połapie, zanim się obudzi, żeby już nie mógł. Koniec odprawy, rozejść się do ustalonych zadań!

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

poniedziałek, marca 17, 2008

Chwila poezji... europejskiej!

Doszedłem do wniosku, że należy szybko wskrzesić poezję dydaktyczną, bo ona pomaga ludziom łatwo i z rozkoszą przyswajać ważne informacje. No a że żyjemy w realnym liberaliźmie, więc nieco marketingu własnej osoby i własnych osiągnięć też nie zawadzi.

Kiedyś historycy będą pytać, kim był ten, który pierwszy zadał Ojropejskej Unii cios, po którym już nigdy się nie podniosła. To będę oczywiście ja, a tym pierwszym ciosem było wymyślenie słowa "Ojropa". Bardzo jednak prawdopodobne, że ci przyszli historycy tylko dzięki temu oto poetyckiemu utworowi będą o mnie i o moim osiągnięciu wiedzieć. No więc młodzież niech się tej poezji uczy, a starsi, na ile im skleroza pozwoli, też. Potem niech ją recytują. No i stosują do jej we dnie i w nocy do jej światłych zaleceń! Wtedy zwyciężymy, a Polska będzie jeszcze kiedyś wolna.

A więc, cne damy, niewinne panny, zacni kawalerowie... Oto ten utwór, jak się rzekło, poetycko-dydaktyczny. (I żeby mi go na pojutrze umieć wte i wewte!)

Dałem wrogowi kopa, wymyśliwszy słowo "Ojropa".
Mówi wprawdzie paru chlopa, że "Ojropa" to "Jewropa",
Jednak w tej chwili akcent kładziemy na szkopa -
Stąd: Ojropa, Ojropa, Ojropa! (A na ruskich wypięta jest żopa.)
(Za wypiętą żopę gorąco dziękuję Hrabiemu Ponimirskiemu.)

Wierszyk jest oczywiście, z formalnego i artystycznego punktu widzenia, całkiem denny. (Pisywałem o lata świetlne lepsze, może je kiedyś nawet opublikuję.) I w porządku, że jest denny - wymyśliłem go w trzy minuty, przesłanie ma jak najbardziej słuszne, zaś jego brzydota odzwierciedla właśnie w zadziwiający sposób ohydę tematu. Co można, przy odrobinie dobrej woli, uznać za artystyczne osiągnięcie właśnie! W stylu nowoczesnym, ma się rozumieć.

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

Na drzewo dziadu, ślizgaczu chciwy!

Wczoraj późnym wieczorem rozstałem się z blogowiskiem salon24. Poszło o to, że niejakiemu Ujazdowskiemu, który z wielu powodów jest mi obrzydliwy, na jego nudny i dość wstrętny (jak to z pewnością zawsze u niego) wpis na jego blogu napisałem, cytuję: "Na drzewo dziadu! Powinni cię byli wywalić znacznie wcześniej, ślizgaczu chciwy na forsę i głaski tefauenów."

Kto mnie choć trochę zna i zna mój styl, z pewnościa zauważy, że było to w sumie łagodne i żartobliwe potraktowanie tej mendy. Czego nieco teraz żałuję. W każdym razie dyrekcja salonu przysła mi krótkiego maila z groźbą, że następnym razem zablokują mi konto. Więc postanowiłem się z salonem rozstać. Wcale nie uważam się za jakiegoś męczennika, to nie o to chodzi. Z salonem zaś jest dość niejednoznaczna sprawa: z jednej strony nie mogę narzekać na jakieś szykanowanie - mnie, czy prawicy w ogóle, w czasie gdy tam byłem. Przynajmniej jak na te podłe czasy i to przeklęte widać od Boga miejsce na ziemi było tam pluralistycznie.

I nawet w ostatnich dniach, dniach tej hecy z powodu Ojrokonstytucji, z której powodu nasza (?) dzielna targowica dokonuje cudów propagandowej elekwencji, a to przecież tylko na scenie - co musi się dziać za kulisami i z dala od oczu gawiedzi? Więc nawet w tych ostatnich gorących dniach, ja, z b. ostrymi i nie przebierającymi w słowach tekstami - a w dodatku, jak to u mnie, nie jakimś odkrywaniem "obiektywnych rewelacji" w paragrafach, czy dziennikarstwem śledczym, ino idiosynkrazjami i opluwaniem autoryteów - w ciągu trzech dni dwa razy załapałem się na eksponowaną pierwszą pozycję wśród wszytkich blogów.

Można by więc powiedzieć, że salon24 zachowuje się jak najbardziej fair, a mnie osobiście zdecydowanie dopieszcza. Co jest prawdą o tyle, że mogłoby być gorzej. Jednak nie wszystko jest cacy, szczególnie za kulisami. Płatni ojropejscy propagandziści w rodzaju profesora Sadurskiego potrafili tam ostatnio ze swymi kawałkami wisieć na głównej stronie po dwa dni (dosłownie), i to wysoko, podczas gdy nawet moje - zgoda, dziwnie dopieszczone - kawałki spadały w dość szybkim tempie i znikały z tej strony po paru godzinach. A Sadurski nie jest jeszcze najgorszy, bowiem w czasach takich jak te z różnych "uczciwych prawicowych publicystów" spadają maski, a ci nie potrafią nawet składnie pisać.

Więc mamy tam różne Warzechy i takich, których nawet nazwisk nie wspomnę. Jeden to chyba niejaki Wójcik, niegdyś "Nasz Dziennik", dzisiaj "Der Dziennik". No i oczyszczeni z zarzutów agenci WSI także, jakby zresztą mogło być inaczej. I to tam na tej pierwszej stronie wisi i wisi, a koledzy z naprawdę interesującymi tekstami, tyle że nie po linii, nie mogą się tam w ogóle załapać. Poza tym, co dla mnie akurat nie jest aż tak wielkim problemem, mamy tam, zgodnie z tym zresztą czego należało oczekiwać, desant przeróżnych lewaków i zapewne po prostu agentów (co najmniej agentów Agory), którzy bluzgają wrogom, z "kaczkami" na czele, i agitują za "Europą".

Czyli, podsumowując, do salonu żadnej większej pretensji nie mam, tym bardziej za całokształt, ale nie wszystko mi się ostatnio przesadnie podoba. Ogólne, tym bardziej w Polsce, a w salon24 niestety także. Czego się zresztą można było spodziewać?

No to o tej sprawie tyle, chciałem to wyjaśnić, bo będą, i już poniekąd są, różne interpretacje. Dotyczące faktów i/lub moich fochów i się obrażania. Nie, nie obraziłem się na salon, po prostu jestem, a przynajmniej staram się być, cholernie odporny na korupcję. Zaś takie stwierdzenie, że "jeśli jeszcze raz tak kogoś zaatakujesz to...", jest ewidentnie korupcjogenne. Zacznę się autocenzurować, zastanawiać się czy, komu i co można, a czego nie można powiedzieć... W końcu, proszę zwrócić uwagę, nie użyłem w tym moim komentarzu u owego Ujazdowskiego żadnego słowa z "powszechnie uznawanych za obraźliwe".

Po prostu powiedziałem mu krótko i lapidarnie, co o nim myślę. Następnym razem mam się zastanawiać co myśle i jak to wyrazić? Nie żeby lepiej zrozumiał on, i żeby lepiej zrozumieli czytelnicy jego blogu, tylko żeby spodobało się redakcji? Niedoczekanie!

Tylko tyle jest w tej sprawie i aż tyle. I np. każdy domowy pantoflarz przyzna mi rację, jeśli całkiem jeszcze mózg mu nie sparszywiał. Nie jest przecież pantofalarzem dlatego, że żona jest silniejsza i go zbije, tylko dlatego, że wkroczył kiedyś na ścieżkę unikania konfliktów za wszelką cenę, a wtedy nie ma już praktycznie odwrotu.

No to jeszcze na koniec w kwestii organizacyjnej. Paru ludzi ubolewało, że znikły z salonu moje teksty, ale najbardziej było im żal komentarzy. (W końcu ogromna większość samych tekstów była i tutaj. Mam nadzieję, że teraz ktoś to tutaj zacznie czytać.) Początkowo myślałem o wklejeniu tych komentarzy z salon24 pod odpowiednimi tekstami (mam je bowiem skopiowane na dysk), ale to by było naprawdę sporo roboty, nawet gdyby chodziło tylko o kilka ostatnich. Zrobiłem więc tak, że spakowałem wszystkie te stronki - calość tygrysiego dorobku w salon24, wraz z komentarzami (a nawet reklamami AdSense dzieł Michnika) i dałem do tego pliku link w prawym menu, w "Rzeczy nieprzemijające".

Kto chce, może sobie ściągnąć. Jest tego wprawdzie nieco ponad 8 MB, ale cóż to jest w obecnych czasach? Potem trzeba jeszcze będzie wyszukać co jest co, ale w każdym razie, jeśli komuś zależy, to jest to do zrobienia. I nie pozwólmy, by tow. Zemke był jedynym, który to z sieci ściągnie i przestudiuje! W razie czego może jeszcze zrobię tak jak wcześniej planowałem, ale mam inne pilne sprawy, a może się bez tego w sumie obejdzie.

Prosiłbym przy okazji o zawiadomienie ludzi, których ten blog mógłby interesować - linki, informacja ustna, wzmianki na swoich blogach czy stronkach, te rzeczy.

Wszystkich Przyjaciół pozdrawiam, zachęcam do czytania tutaj... Może znajdę zresztą sobie też jakieś inne, bardziej uczęszczane, miejsce, blogowisko czy coś. Może warto też by było by ten blog dostał własną domenę? Na pewno by go bardziej zauważały wyszukiwarki, a jego przypadku to by nie była wcale taka mało istotna rzecz. Jeśli ktoś ma jakieś uwagi, to proszę się nimi ze mną podzielić.

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.