wtorek, listopada 28, 2006

Barok w sklepie i mentalność oblężonej twierdzy

Znajoma pokazała mi kartkę wyrwaną wczoraj z naściennego kalendarza (więc nie była to informacja bardzo aktualna, bo przecież ten kalendarz drukowano w zeszłym roku), z tekstem na drugiej strony z cyklu "Czy wiesz, że..." Było tam o tym, że sieć sklepów grupy Co-op (co sugeruje, iż jest to kooperatywa, co dla niektórych jest tożsame z lewicowością) wprowadziła do sklepów w Szkocji muzykę barokową, pragnąc pozbyć się band wyrostków, które normalnie okupowały jej sklepy.

Bardzo mi się ten pomysł podoba. Okazuje się, że nawet wolny rynek, co tam wolny rynek - nawet wprost komercjalizm! - może czasem prowadzić do całkiem miłych i estetycznych skutków! Nie, żebym nienawidził wszelkiej tzw. lżejszej muzyki, raczej przeciwnie, ale typowy sklepowy muzak jest w najlepszym przypadku nijaki, zaś typowy dzisiejszy pop, nie mówiąc już o techno czy rapie - po prostu koszmarny.

Jako bardzo wyrobiony słuchacz muzyki, zajmujący się tym namiętnie od czasów niepamiętnych, mogę te rzeczy oceniać niemal obiektywnie. Nie mam bowiem specjalnych uprzedzeń muzycznych: sama idea punku wydaje mi się na przykład dość obrzydliwa, większość punkowej muzyki bardzo nieciekawa, ale tacy The Pogues, czyli mieszanina punku, irlandzkiego folku (który cenię b. wysoko) i... nie wiadomo czego jeszcze, jest po prostu wspaniały.

I nie ma tu większego znaczenia, że leader the Pogues to bezzębny, niekryjący się ze swoim zboczeniem homoseksualista, a do tego alkoholik. Fakt, że to kultowy zespół, ale ogromna większość kultowych zespołów ostatnich 30 lat przyprawia mnie o mdłości, a co najmniej nudzi. Zresztą słyszałem nawet trochę b. fascynującego muzycznie rapu. O ile większość rapu wydaje mi się nudna i wulgarna, to niektóre kawałki, choć teksty zapewne mają tak samo wulgarne i głupie, muzycznie są super. Nawet zresztą rodzima Peja - z pewnością poglądy mają lewackie, język obrzydliwy (nie, żebym ja sam reprezentował aż taki wersal), ale nie zmienia to faktu, że muzycznie jest to w porządku.

(To był taki sobie długi autoreklamiarski wtręt, ale w końcu "skromność przystoi jedynie tym, którzy inaczej nie mogą na siebie zwrócić uwagi", jak powiedział inny znany homoś, Oscar Wilde.)

Ta kartka z wiadomością o tym sklepowym baroku jakoś tak uderzyła we wrażliwą strunę w mojej duszy. Specjalnie wrażliwą od jakiegoś czasu, bowiem zacząłem się zastanawiać nad tym, że właściwie wszyscy - także ci najbardziej prawicowi - podlegamy cały czas i w ogromnym stopniu wpływom lewactwa, komercjalizmu, całej tej wulgarności. Nasze natomiast oddziaływanie na to wszystko jest niemal żadne.

I tak sobie myślę, że powinniśmy oszczędzać siły, a nie rzucać się w każdą pyskówę z każdym lewakiem - jeśli facet nie rokuje cienia nadziei, że przejrzy na oczy, jeśli nikt z naszych ciętych odpowiedzi niczego się nie nauczy, no to po co właściwie marnować czas i energię, po co się zniżać.

I dalej tak sobie myślę, że powinniśmy może przede wszystkim stworzyć środowisko, takie getto, taką twierdzę... W środku coś, jakby zakon rycerski. I podnosić swój poziom, żyć w nieco przynajmniej lepszym świecie, niż ten, w którym teraz zmuszeni jesteśmy żyć. Może też coś sobie nawzajem pomóc, jeśli się da. No i próbować oczywiście coś razem, drug z drugom, zbudować. I oczywiście razić wroga zza murów ile się tylko da, oraz co pewien czas nieco szybkich, skutecznych, dobrze zgranych rajdów na oblegające lewackie hordy.

Taka trochę jakby nowa i prawicowa masoneria, ale bez wygłupów w rodzaju fartuszków i Izydy. Ale raczej po prostu arystokracja - taka prawdziwa, oparta nie na, realnych czy fikcyjnych zasługach przodków, kręceniu się wyłącznie w gronie takich samych i pilnowaniu własnej "rasy", tylko na uczciwym poczuciu misji i uzasadnionym, zapracowanym poczuciu własnej elitarności.

Gdybyśmy zdołali utrzymać taki wyższy od otoczenia poziom, to może z czasem stalibyśmy się autorytetami - z początku choćby dla własnych dzieci i kobiet. Ech, tak dałem się ponieść fantazji, stary sentymentalny bałwan, nieprzystosowany do dzisiejszych czasów!

Zaraz! Ale przecież w sieci Co-op naprawdę zaczęli puszczać muzykę barokową! Prawda, przecież mi się to nie śniło? Nie, kartka z tego kalendarza leży tutaj obok klawiatury. Więc jednak?

poniedziałek, listopada 27, 2006

Prawdziwy sens liberalizmu nareszcie ujawniony!

Jak moi wielbiciele zapewne wiedzą, parę dni temu postanowiłem napisać długi i ambitny tekst o liberaliźmie. By samemu zgłębić wreszcie sens tego - bez przerwy przecież przez wszelką prawicę, a szczególne tę różową - odmienianego we wszystkich przypadkach słowa: LIBERALIZM.

Dlaczego to miałoby być ważne, dlaczego miałoby to być pilne? Cóż, powodów jest kilka. Na przykład taki oto hipotetyczny przykład. Powstaje, dajmy na to, nowa partia prawicowa. Nazwę ma ze wszech miar słuszną, program w zasadzie też... W ogóle super i nadzieja zaświtała dla udręczonej ludzkości, z Polską na czele oczywiście, bo o nią nam przecież przede wszystkim chodzi. Tyle, że do tej partii przyjmują nawet drób - byle mienił się "liberałem", Waszego zaś ulubieńca traktują z ledwo ukrywaną podejrzliwością - że za mało liberalny. I Wasz ulubieniec nie ma nawet szansy zareagować, bo z forum na którym ta partia, wirtualnie na razie, urzęduje, też go wywalili.

Może nie całkiem wprost za brak entuzjazmu dla "liberalizmu", ale za uprzykrzanie "liberałom" (i ewidentnym już lewakom) życia, mówiąc im co jest co. Zamiast z troską o los wszechświata gruchać jak pewien znany liberalny polityk i dążyć za wszelką cenę do kompromisu, co dla niektórych autorytetów jest jedynie słuszne w każdej sytuacji. W każdym razie Wasz ulubiony nie ma się teraz jak wypowiedzieć w sprawach swojej, jakby nie było, partii. Nie jest to oczywiście żaden terror czy cenzura - nie przesadzajmy - ale przejaw istnienia pewnej atmosfery i akceptacja pewnych sposobów działania. Podczas gdy lewactwo spokojniutko, bez pośpiechu...

(Nawiasem mówiąc, gdyby taka partia miała zaistnieć naprawdę, a nie jako swego rodzaju wyszukany żart, to miałbym jeszcze kilka istotnych uwag na temat jej programu, nie mówiąc już o składzie osobowym. Takie łapanki przypominają mi poczynania nieboszczki PZPR w epoce późnego Gierka. Mam być i ja i ten z tamtym? Tylko że mnie będzie się co chwilę wymawiać brak "liberalizmu", a tamci będą zawsze cacy, choć ja uważam ich za lewaków?)

Ale skończmy, na ten czas przynajmniej, z hipotetyczną prawicową jak Bóg przykazał, partią i wróćmy "do naszych owiec". Czyli liberałów, cokolwiek by to nie oznaczało.

Z moich dotychczasowych, niemal już trzydniowych dogłębnych studiów liberalnej myśli - bo o liberalnych praktykach w naszym kraju wiadomo już bez porównania więcej - stwierdziłem, że "liberalizm" może oznaczać ogromną ilość całkiem różnych rzeczy: od kompletnego systemu filozoficznego, tyle że tandetnie ponad trzysta lat temu skleconego i nie trzymającego się przysłowiowej kupy; do "po prostu nie totalitaryzm".

A do tego istnieje jeszcze praktyka - kto by się bowiem przejmował ewidentnymi błędami logicznymi i całkiem znikąd wziętymi założeniami, toż to jałowa metafizyka! - czyli rodzimy biznesmen, którego stać na cotygodniowe nabycie "Najwyższego Czasu!", i który szczerze wierzy, iż domagając się wszelkich przywilejów dla siebie i sobie podobnych, przyczynia się do rychłej szczęśliwości całej udręczonej ludzkości.

Jestem całkowicie przekonany, że guru tych panów śmieje się w kułak z ich przekonania, że jest do doktryna dobra dla większości ludzi, dla całego społeczeństwa, całego państwa. Skąd to wiem? Z wielu, wielu przesłanek. Także i takiej, że poglądy tego pana są dziwnie zbieżne z poglądami niejakiego Herberta Spencera, zwolennika ulepszenia ludzkości przez puszczenie wszystkiego na żywioł i zorganizowanie sobie autentycznej ludzkiej dżungli. Jak to się mówi: "śmierdzi to Spencerem na milę". Tyle że Spencer był na przykład lamarckistą, czyli niezłomnie wierzył w dziedziczenie cech nabytych, i było to bardzo istotną podstawą jego doktryny.

Lamarckizm swój dzielił Herbert Spencer z takimi koryfeuszami nauki, jak profesor Łysenko, czy samorodny geniusz Miczurin, który potrafił skrzyżować śliwę z jabłonią i odkrył zimny wychów cieląt. Nie mówiąc już o takich lamarckistach, jak Lew Trocki, który na tej przecież właśnie hiper-naukowej podstawie przepowiadał, że "ludzie wkrótce będą wyżsi, piekniejsi, obdarzeni bardziej melodyjnym głosem".

Co dało mu asumpt m.in. do agresji na Polskę. (Ciekawe nawiasem, jak by nas wtedy obroniła w pełni zawodowa armia postulowana przez liberałów, jako jedyne rozwiązanie problemu obronności.) Warto by może było spytać naszego guru, jak widzi ten drobny problem dziedziczenia cech nabytych, bo jeśli inaczej, niż Spencer, to jakie ma w takim razie naukowe podstawy ten jego socjal-darwinizm (jak się przeważnie określa doktrynę Spencera)?

No i takich i podobnych pytań kręci mi się po głowie tysiące od kiedy poruszyłem to gniazdo szerszeni, jakim jest AUTENTYCZNY liberalizm, a w każdym razie jego autentyczna teoria i dorobek intelektualny. Męczę się tak i męczę... Nawet we śnie liberalizm, we wszystkich możliwych tego słowa znaczeniach, tłucze mi się po głowie.

I nagle dzisiaj rano - EUREKA! Dosypiałem już ostatki snu, kiedy nagle jakiś głos, wyraźny, dobitny i dźwięczny, rzekł do mnie te oto słowa: "LIBERALIZMEM TO JEST O TYLE, ŻE SZYBCIEJ WYPADAJĄ WłOSY". (Mówię absolutnie szczerze, tak było! Choć pewnie nikt mi nie uwierzy, bo to poniekąd felieton. Ale tak było!)

Natychmiast zerwałem się z łóżka, bo po pierwsze ten dobitny głos wyrwał mnie ze snu, a po drugie chciałem szybko to sobie powtórzyć, by nie wypadło mi z pamięci, ani nie zostało zniekształcone. Strata by była niepowetowana, sami wiecie. Sny to dla starożytnych były przekazy od bogów, a oni nie byli wcale tacy głupi. Może w naszej epoce się zaczyna, a ja jestem jakimś pionierem? Może naprawdę ludzie stają się wyżsi, piekniejsi?

Potem zacząłem się do tej myśli ustosunkowywać i ją analizować. "Liberalizmem to jest o tyle, że szybciej wypadają włosy", tako rzekł mi ten Głos. Na pierwszy rzut oka (czy raczej ucha) brzmi głęboko i dość przekonująco. Co zaś najistotniejsze, dla mnie osobiście to nie byłby problem. Na głowie, by zachować nienaganną elegancję haraczownika, i tak przecież muszę co parę dni te kilkanaście niesfornych włosów usuwać. A te pozostałe...

Może tylko tych na klatce byłoby mi nieco żal, bom człek starej daty, a w moich czasach mawiało się jeszcze z przekonaniem "to facet z włosami na piersi". (Takie to były dziwne czasy, nie dzisiejsze wydepilowane męskie ciała, przejęte zresztą z subkultury kalifornijskich homoseksualistów i filmów porno, o czym mało kto chyba nawet wie. A gdbym miał zacząć opowiadać o ówczesnych dziewczynach... Nikt by mi nie uwierzył, ale długie zimowe wieczory tylko by śmigały!)

No dobra, dygresje dygresjami, o paniach minionego czasu może jeszcze będzie nam dane kiedyś porozmawiać... Co z liberalizmem? No to ja mówię, że tak rozumiany liberalizm - czyli rozumiany jako sposób na usuwanie zbędnego owłosienia - to ja mogę bez żadnych oporów zaakceptować! Może być, panowie liberałowie?

sobota, listopada 25, 2006

von Mises wreszcie po polsku... i to za DARMO!

Sympatyczny czytelnik mojego bloga zasugerował, że całkiem niepotrzebnie zajmuję się Benthamem, skoro prawdziwym Mistrzem liberalizmu jest von Mises. I dał mi link do witryny, gdzie m.in. można znaleźć całą jego istotną ksiązkę - do czytania online, albo do ściągnięcia jako .pdf. (Oto link: http://www.mises.org/liberal/ch1sec1.asp.

Co pilniejszy i chętniej czytający po angielsku Czytelnik może sobie tam pobiec i poczytać do upojenia, Czytelnik leniwszy zaś może skorzystać z tego, że ja od razu przetłumaczyłem nieco fragmentów dzieła Mistrza. Nie będę ukrywał, że wybrałem najsmakowitsze fragmenty, które w dodatku odważyłem się opatrzyć własnymi, prywatnymi, bezczelnymi komantarzami. (Brzydal ze mnie, a fuj!)


Rzućmy okiem garść cytatów z jego wydanej w 1927 roku książki von Misesa Liberalism. Na początek może nieco o sowieckiej Rosji:
To, czy Rosjanie mają odrzucić sowiecki system, powinni ustalić między sobą. Ten kraj knuta i karnych obozów nie przedstawia już dziś dla świata zagrożenia. Mimo całego swego pragnienia wojny i zniszczenia, Rosjanie nie są już zdolni poważnie zagrozić pokojowi w Europie. Można zatem bezpiecznie pozostawić ich w spokoju. Jedyną rzeczą, której należy się sprzeciwić, jest jakakolwiek tendencja z naszej strony, by wspierać lub promować destrukcjonistyczną politykę sowietów.

*
Niech Rosjanie będą Rosjanami. Pozwólmy im czynić co chcą w ich własnym kraju. Nie dajmy im jednak przekroczyć granic własnego kraju, by zniszczyć cywilizację europejską. Nie oznacza to oczywiście, że import i tłumaczenie rosyjskich tekstów powinno zostać zakazane. Neurotycy mogą się nimi cieszyć, ile tylko chcą, zdrowi je w każdym razie odrzucą. Nie oznacza to także, iż Rosjanie powinni zostać powstrzymani przed rozprzestrzenianiem własnej propagandy i rozdawaniem łapówek, w taki sposób, jak to na całym świecie robili carowie. Jeśli nowoczesna cywilizacja byłaby niezdolna, by się obronić przed atakami najemników, to w każdym razie nie powinna już dużo dłużej istnieć. Nie chodzi jednak o to, by Amerykanie czy Europejczycy powinni być powstrzymywani przed odwiedzaniem Rosji, jeśli ich to pociąga. Niech zobaczą na własne oczy, na własne ryzyko i na własną odpowiedzialność, ten kraj masowych morderstw i masowej nędzy. Nie oznacza to, by kapitaliści mieli być powstrzymywani przed udzielaniem sowietom pożyczek, lub w jakiś inny sposób inwestowaniem w Rosji. Jeśli są dość głupi, by wierzyć, że kiedykolwiek ujrzą z powrotem jakąkolwiek część tych pieniędzy, niech zaryzykują.

*
Doświadczenia Rosjan z Wojen Napoleońskich, Wojny Krymskiej i z kampanii tureckiej lat 1877-78 pokazały im, że mimo ogromnej ilości żołnierzy, ich armia jest niezdolna do ofensywy przeciw Europie. Wojna Światowa tylko to potwierdza.

Lojalnie trzeba powiedzieć, że von Mises zdaje sobie sprawę, że sowiecka Rosja to koszmarny kraj, w którym króluje nędza i terror. (Podejrzewam jednak, że dostrzega tam przede wszystkim brak “liberalizmu”, co być może ułatwia mu rozpoznanie także i innych aspektów tamtej rzeczywistości.) Wypowiada się też zdecydowanie przeciw udzielaniu sowietom pomocy gospodarczej, np. przez wspieranie eksportu do Rosji. Zgoda, to są plusy.

Jednak dla kogoś, kto jak my wie nieco więcej o komuniźmie, a także o tym, co całkiem niedługo miała przynieść historia (przypominam, że to wszystko było opublikowane w roku 1927), te rozważania i rady wydają się żenująco naiwne. To niemal jak te sławne, ponoć prawdziwe, zapewnienia angielskich sklepikarek z nieco późniejszej epoki, że “inwazja Hitlera na Anglię nie jest możliwa, bo pozamykamy wszystkie sklepy i wróg nie będzie miał co jeść”. Była to naprawdę epoka skrajnej naiwności i chciejstwa, a intelektualiści praktykowali te cnoty chyba ostrzej, niż większość normalnych ludzi.

Jeszcze coś na temat sowieckiej Rosji? Proszę bardzo:
Ludzie, wśród których idee Dostojewskiego, Tołstoja i Lenina są żywą siłą, nie mogą stworzyć trwałej społecznej organizacji. Muszą wrócić do warunków kompletnego barbarzyństwa. Rosja jest obficiej obdarowana przez naturę, żyznością ziemi i wszelkiego rodzaju zasobami mineralnymi, niż Stany Zjednoczone. Gdyby Rosjanie podążyli tą samą drogą kapitalizmu, co Amerykanie, dzisiaj byli by najbogatszym ludem na ziemi. Despotyzm, imperializm i bolszewizm uczyniły z nich najbiedniejszy. Teraz szukają kapitału i kredytów po całym świecie.
No, no... Dostojewski i Tołstoj zrównani z Leninem, jako czarne charaktery! Ja akurat nie jestem wielbicielem żadnego z tych dwóch sławnych pisarzy, ale wielu kulturalnych ludzi bardzo by się słysząc to oburzyło. Co zaś do reszty – trochę mi nawet głupio to komentować, bo ludzie wiedzący cokolwiek o niedawnej historii mogą się także poczuć urażeni. Ale jest też trochę młodzieży, która być może właśnie od przeczytania tego tekstu rozpocznie swą ideową i polityczną edukację. No więc powiem.

Co do poszukiwania kapitału... to jakoś im się to bez przesadnych trudności udawało, i jeszcze długo. Co zaś do bogactwa... Problem w tym, że skąd niby wiadomo, że właśnie o to im chodziło? Już nie mówię zwykłym ludziom, ale przywódcom? Kolejny raz takie aprioryczne, niczym nie uzasadnione, twierdzenia na temat ludzkiej natury, w tej, rzekomo tak naukowej i pozbawionej przesądów ideologii.

Na temat sowieckiej Rosji już wiele ciekawego w tej jednej książce nie ma, rzućmy więc jeszcze okiem na to, jak sobie jej autor wyobraża przyszłość swojego świata i jakie proponuje polityczne rozwiązania:
To właśnie wraz z wzrostem liberalizmu kwestia tego, jak granice państw mają być wytyczone, stała się po raz pierwszy problemem niezależnym od względów militarnych, historycznych i prawnych. Liberalizm, który podstawą państwa czyni wolę większości ludzi żyjących na pewnym terytorium, unieważnia wszelkie względy militarne, które poprzednio były decydującymi przy wyznaczaniu granic państwa. Odrzuca prawo podboju. Nie może zrozumieć, jak ludzie mogą mówić o “strategicznych granicach” i uważa za całkowicie niezrozumiałe żądania, by jakiś kawałek terytorium, został włączony do terytorium, aby uzyskać obronną granicę.
Cóż, muszę przyznać, że mną to wstrząsnęło. Nie mogłem się powstrzymać przed wytłuszczeniem pewnych fragmentów, choć przecież cały fragment jest soczysty, jak nie przymierzając żabie udko w dobrej restauracji na Placu Pigalle. “Odrzuca” tak po prostu... Wolę nie pytać, co będzie, jeśli sąsiad nie okaże się dość liberalny, by też odrzucić. “Nie może zrozumieć”, no, no... Przyznanie się do własnych ograniczeń to rzecz chwalebna, ale co miałoby z tego poza tym wynikać? I jeszcze to: “wola większości ludzi żyjących na pewnym terytorium, unieważnia wszelkie względy militarne”. To jest chyba to, co niektórzy dziś nazywają “doktryną Geremka”. I nie wiem dlaczego, ale od razu stają mi przed oczyma wszystkie wynikające z niej niedawne rzeczy, które miały miejsce w byłej Jugosławii. Liban też nie jest całkiem nie à propos.

Przejdźmy więc może do rzeczy mniej niepokojących, na przykład do monarchii...
Liberalizm nie uznaje historycznego prawa księcia do dziedziczenia jakiejś prowincji. Król może panować, w sensie liberalnym, tylko nad osobami, nie zaś nad jakimś kawałkiem ziemi.
Nie wiem, co na to monarchiści, ja szczerze mówiąc, nie dostrzegam nawet cienia problemu. Osobiście żadnego księcia nie pragnę, a jeśli już by był, to co mi to robi za różnicę, czy panuje “nade mną”, czy “nad terytorium, na którym mieszkam”? To drugie wydaje mi się nawet mniej dla mnie poniżające. Von Mises jednak na tym nie poprzestaje, wdając się już w całkiem scholastycznie brzmiące w moich uszach wywody:
Monarcha z łaski Boga nosi tytuł odnoszący się do jakiegoś terytorium, na przyład “Król Francji”. Królowie zainstalowani przez liberalizm otrzymali swe tytuły, nie od nazwy terytorium, tylko od ludu, nad którym panują, jako monarchowie konstytucyjni. Tak więc, Ludwik Filip nosił tytuł “Król Francuzów”, tak samo, jak istnieje “Król Belgów” i “Król Hellenów”.
Bardzo ładnie, ale kogo to może na serio obchodzić? Co miałoby z tego wynikać w realnym świecie? Może mój hipotetyczny oponent, twardo stojący na ziemi liberalny biznesmen z technicznym wykształceniem zdoła mi to wytłumaczyć?

Klasyczny liberalizm - ach, jakież to piękne!

Lata lecą, śmierć zagląda w oczy (w dodatku wedle pana Jareckiego to jest facet), a tutaj ani sławy, ani bogactwa... Postanowiłem więc napisać książkę o liberaliźmie. Niezbyt przychylną, a nawet - apage Satanas! - krytyczną wobec tej wzniosłej i jedynie słusznej idei.

Nie żadne dzieło naukowe oczywiście, bo żaden ze mnie profesor politologii i ekonomii, i nie mam też na to dwudziestu lat fulltime, ale polityczny pamflet na pewnym intelektualnym poziomie, a jeśli Czytelnik bardzo łaskawy, to esej.


W książce tej ma w zamierzeniu występować taki cichy, ale trudny do przekonania czytelnik. Byłby to prywatny średni biznesmen, z wykształcenia inżynier, uosobienie rozsądku, więc oczywiście (?) zagorzały liberał (z dodatkiem konserwatyzmu, tak przynajmniej sam uważa). Wszelkie podobieństwo do osób realnie istniejących jest absolutnie przypadkowe. A raczej nie całkiem, kto się czuje - obok Locke'a i Herberta Spencera (wow, co za kompania dla liberała!) - bohaterem mojego dzieła, niech się zgłosi, wypijemy piwo i pogadamy o życiu. W każdym razie niech nie rości sobie pretensji do żadnych tantiem, bo wtedy powiem, że wszystko fikcja!

Z tej książki zapewne nigdy nic nie będzie, ileż to już projektów spaliło na panewce, albo chociaż, choć genialne i ukończone, nie dało się spieniężyć! W tej chwili istnieje tylko mały początek, choć dużo więcej niż tutaj widać. Jednak i tak - ludzie, nie uwierzycie, ile radości dało mi w tych ostatnich paru dniach studiowanie myśli, tego naprawdę potwornego skądinąd nudziarza, Locke'a! Zresztą do samo dotyczy i Benthama, który chyba jest sam w sobie jeszcze gorszy. Ekonomię sobie też nieco liznąłem i przypomniałem. (Nie, żeby to dało mi jakieś wymierne ekonomiczne zyski, ale mądrość to też podobno wielka rzecz. Tak w każdym razie niektórzy twierdzą.)

No dobra, to był nieco żartobliwy wstęp, teraz fragmencik nowopowstającego dzieła o liberaliźmie, pod roboczym tytułem "Dlaczego nie jestem liberałem":


George H. Sabine w swej książce A History of Political Theory (Londyn 1948) tak podsumowuje dorobek tego “klasycznego” liberalizmu:
Jego zasadniczą słabością było (...) to, iż jako filozofia nigdy nie był jasny, i nigdy nie był krytyczny wobec własnych założeń, czy własnego sposobu wnioskowania. Pod pewnymi względami był to system “natury”, taki jak racjonalistyczne filozofie siedemnastego wieku, nie zawierał jednak teorii wiedzy, która by to odwołanie do natury uczyniła zrozumiałym. Twierdził, że jest empiryczny, ale uczynił mało wysiłku, by sprawdzać założenia swych obserwacji, i w istocie jego empiryzm ograniczał się tylko do prymitywnej formy sensacjonizmu, zapożyczonego od Locke'a, żyjącego dwa pokolenia wcześniej. Stąd też łatwo padał ofiarą krytyki, o ile tylko napotykał na myśliciela mniej przychylnie, niż Mill nastawionego do jego specyficznych dogmatów.
A więc cóż my tu mamy? Mamy po pierwsze brak krytycyzmu wobec własnych założeń i własnej metody wnioskowania. (To powinno się spodobać naszemu inżynierowi!) Mamy też brak weryfikacji własnych obserwacji. (Co chyba mu jeszcze bardziej zaimponuje.) Teoria psychologiczna, poniekąd kamień węgielny całej tej ideologii, wzięta została bezpośrednio od kogoś piszącego o całe sto lat wcześniej. (Brawo!)

Locke, przypominam, opublikował swoje najważniejsze prace w roku 1688, zaś najważniejsze prace Benthama zostały wydane pomiędzy rokiem 1776 a 1789, te “dwa pokolenia” tutaj mają po pięćdziesiąt lat każde, to naprawdę wyjątkowo łaskawe określenie. No i są jeszcze “specyficzne dogmaty”, co brzmi jakby nieco religijnie, i “łatwe padanie ofiarą krytyki”, co sugeruje, że nawet jak na tamte czasy, nie była to filozofia najwyższej próby. Ale nie znęcajmy się już za bardzo nad naszym trzeźwym i po inżyniersku racjonalnym oponentem.

Zacytujmyż resztę opinii profesora na temat naszego klasycznego liberalizmu (“filozoficzny radykalizm” to po prostu inne jego miano, skądinąd warte przypomnienia):
Filozoficzny radykalizm w istocie był przede wszystkim doraźną filozofią, będąc także w znacznej mierze rzecznikiem pewnych konkretnych społecznych interesów, które pośpiesznie, choć nie obłudnie, zidentyfikował z dobrem całego społeczeństwa. Świadomość tego faktu, wraz z dostrzeganiem nie dających się zaakceptować skutków jego polityki społecznej, przyczyniło się do jego [schyłku? - coś niestety mi tutaj wypadło, muszę odszukać książkę i poprawić] jako filozofii społecznej, nawet zanim prawne reformy, które popierał, zostały zrealizowane. Jego słabość jako filozofii społecznej może być podsumowana stwierdzeniem, że nie miał pozytywnej koncepcji dobra społecznego, i że jego egoistyczny indywidualizm sprawiał, iż patrzył podejrzliwie na jakąkolwiek tego rodzaju koncepcję (...). Słabością jego politycznej filozofii było to, że jego teoria władzy państwowej była niemal całkowicie negatywna (...). Dlatego w długiej perspektywie politycznej ewolucji filozoficzny radykalizm, zamiast się w jakikolwiek sposób rozwijać, poruszał się raczej samą siłą inercji. Jego wartość w usuwaniu przestarzałych form politycznych była nieoceniona, ale ograniczając się do tej funkcji, tym samym stał się organem tylko pewnej konkretnej epoki.
To by było tyle o opiewanym przez wielu “klasycznym liberaliźmie”, w swojej epoce bardziej znanym jako “filozoficzny radykalizm”. (No, nie całkiem, bo bardzo pobieżnie potraktowaliśmy dotychczas wąsko pojętą ekonomię, zajmiemy się tym za chwilę.) Widzimy tu rzeczy, które powinny nieco przygasić zapał naszego hipotetycznego biznesmena, a w wolnych chwilach propagandzisty. Jeśli nadal uważa, do czego ma oczywiście prawo, że dla niego i jego rodziny ważne są tylko małe podatki, możliwość bogacenia się i wydawania pieniędzy, wszystko inne zaś niech się wali, to jego prawo – niechby tylko miał odwagę to głośno i otwarcie powiedzieć. Zamiast obłudnie głosić, że liberalizm jest ideologią jedyną i najlepszą dla wszystkich ludzi na całym świcie, a już szczególnie dla Polski, zaś wszystko inne to “socjalizm”, czyli kłamstwo i niemal z definicji zbrodnia.

Tak przy okazji, dlaczego nie podoba mi się ta łatwość rzucania słowem “socjalizm”? Ponieważ, po pierwsze, słowo “socjalizm” ludziom znającym PRL kojarzy się całkiem specjalnie i nieprzyjemnie. W wyniku czego stało się, dla wielu ludzi, i to przeważnie tych mniej lewicowych i porządniejszych, raczej obelżywym epitetem, albo może zaprogramowanym bodźcem wywołującym odruch warunkowy, niż racjonalnym opisem czegokolwiek. Jeszcze bardziej tak się dzieje, kiedy ten epitet wzmacnia się mniej lub bardziej zawoalowanymi aluzjami do “narodowego socjalizmu” - w skrócie "nazizmu", co często, szczególnie, gdy wypowiedziane w internecie, staje się po prostu donosem albo rodzajem pogróżki (dzisiaj może jeszcze nic z tego nie wyniknie, ale kto wie, co będzie w miarę postępów postępu).

Dodam też, że sama nazwa “filozoficzny radykalizm”, jak w tamtych czasach określano ruch dzisiaj znany jako “klasyczny liberałowie”, i jak określali go sami jego twórcy, brzmi, w moich przynajmniej uszach, jakoś... mało prawicowo. Zaś nawet tytuł rozdziału książki prof. Sabine poświęconego tej epoce w rozwoju liberalizmu nosi tytuł Liberalism: Philosophical Radicalism. Oczywiście, to tylko nazwa. (Tak jak “socjalizm” zresztą.)

Gdyby zaś ktoś twierdził, że to prehistoria liberalizmu, który potem się z poczwarki przeistoczył w motyla, to wspomnę, że tytuł rozdziału omawiającego Benthama, Milla i cały ten ruch w (wydanej w 1983) książce Jamesa L. Wisera Political Philosophy: A History of the Search for Order (Nowy Jork 1983) nosi tytuł Modern Liberalism and the Utilitarian Ethics. A więc to już nowoczesny liberalizm, wiele już tam nie zostanie ulepszone! Chyba, że mówimy o Hillary Clinton...

piątek, listopada 24, 2006

Triumf polskiej nauki wreszcie doceniony, ale nie całkiem tak, jak byśmy chcieli

Parę dni temu, bez większego sensu, naszła mnie taka oto myśl:
Szkoda, że ta Skłodowska najpierw odkryła Polon i dała mu tę patriotyczną nazwę, a potem Rad, i ten zdobył sporą popularność, zaś o tamtym pies z kulawą nogą nigdy nie słyszy...
(To był cytat z własnych moich myśli. I nic w tym chyba złego?)

Naprawdę nie wiem skąd mi się to wzięło, normalnie chemia nie jest dziedziną, która by mnie przesadnie pasjonowała. Ale jakoś widać pomyślałem o emigracji rodaków, no i czułem się bardzo, ale to bardzo patriotycznie. O co przecież nie jest dzisiaj aż tak trudno, jeśli się ma poglądy zbliżone do moich. Choć naprawdę nie wiem, jak akurat to mogło mi przyjść nagle do głowy.

No i w każdym razie dzisiaj okazało się, że ruscy użyli tego właśnie Polonu do otrucia tamtego nieszczęsnego faceta w Londynie.

Zastanawiam się nawet trochę - choć to może już być przesadne rozczepianie włosa i w ogóle paranoja - czy oni tego Polonu nie użyli właśnie PO TO, żeby jeszcze trochę, choćby minimalnie, zaszkodzić Polsce... No bo w końcu, trochę się to ludziom jednak z polską kojarzy, niektórzy sięgną po encyklopedię. I kto chce, ten aluzję zrozumie, inny zaś powie "po co ta cholerna Polka to odkrywała, przecież ten facet by jeszcze żył!"

W końcu normalnie kacapy używali do swoich brudnych celów nie Polonu, ale Talu, zgoda? Dziwna sprawa... A może to ja już zaczynam całkiem gonić w piętkę?

poniedziałek, listopada 20, 2006

Gonienie absurdów, tyle że w piętkę

Od dłuższego czasu jestem przekonany, że liberalizm nie daje się pogodzić z konserwatyzmem, a że bez konserwatyzmu nie ma prawicowości, ergo... Każdy chyba sam wie, jaki z tego wniosek.

Jedną z ulubionych rozrywek liberałów jest, jak wiadomo, wyszukiwanie wszędzie dokoła rzekomych "absurdów" i ogłaszanie ich z triumfem: "Widzicie? Tak wygląda wasz nie-liberalny świat! I dopiero kiedy my zrealizujemy naszą cudowną utopię, wszystko będzie normalnie".

Oto kilka przykładów takich "absurdów" wraz z moimi własnymi komentarzami. "Absurdy" pochodzą one z forum prawica.net. Nie robię tego z jakiejś prywatnej niechęci, po prostu tam akurat je znalazłem. Fakt, że tam akurat jest sporo liberałów uważających się za (jedynych prawdziwych) prawicowców, ale cóż się dziwić, skoro tych innych wciąż brakuje, w każdym razie w sieci.

W moim udczuciu liberalna ideologia - nie mówię oczywiście o normalnym, zdrowym przywiązaniu do osobistej wolności wszystkich ludzi i szacunku dla mechanizmów rynkowych - nie tylko daje się pogodzić z jakimkolwiek konserwatyzmem, ale raz po raz popada w sprzeczności sama z sobą, a przynajmniej sama sobie z upodobaniem strzela w stopę. Mam nadzieję pokazać to na poniższych przykładach.
Tak, tak, przynajmniej według Hisashi’ego Hieda, szefa japońskiej organizacji National Association of Commercial Broadcasters. Według tego pana, przeskakiwanie reklam nadawanych podczas programów telewizyjnych ma być naruszeniem praw autorskich. Nadawcy zaczynają przekonywać Japończyków, że program stanowi całość z reklamami i tak należy go oglądać. Szczególnym zagrożeniem są rekordery dyskowe PVR, które pozwalają łatwo i wygodnie nagrywać dowolne programy i oglądać je z pomijaniem reklam. Spada oglądalność reklam, spadają wpływy i robi się trudno i biednie. Na razie nie ma jeszcze głosów nawołujących do instalowania w telewizorach urządzeń zabraniających zmiany kanałów podczas reklam, ale nigdy nie wiadomo, gdyż takie mechanizmy znajdują się już w odtwarzaczach DVD.
No a jak się to ma do liberalizmu gospodarczego? Przecież ludzie nadają te programy po to, żeby zarabiać pieniądze, tak? A pieniądze dostają od reklamodawców. Takie są logiczne skutki liberalizmu - i to nawet tego po prostu gospodarczego, a nie jakichś nawiedzonych libertariańskich bredni - czego więc chcecie? Jeśli tym ludziom przestanie się nadawanie programów opłacać, to po prostu przestaną je nadawać. Jeśli się takich problemów prawnych nie uda rozwiązać z zadowalający sposób, to będzie to nie tylko spory gwóźdź do trumny "liberalizmu", ale i w ogóle do przyszłego rozwoju technologicznego na świecie. A sporo wskazuje na to, że takich problemów nie da się jednak zadowalająco rozwiązać. Więc... tym mniej miejsca na jakieś przyszłe liberalne raje na tym padole łez, moi państwo!
W krakowskim barze Husajn można zamówić pizze o tak kontrowersyjnych nazwach, jak Mina w Piachu, Terrorysta, Zemsta Kurdów, czy Łaska Allaha.

Pomysł wzbudził duże kontrowersje - pisze krakowska "Gazeta Wyborcza".

Bar Husajn od dziewięciu lat prowadzi pan Zbyszek. Nazwał tak lokal bo znajomi mówili mu, że jest podobny do Husajna. Rzeczywiście, rysy twarzy ma arabskie, ale - jak zapewnia - jest rodowitym Polakiem.

O barze zrobiło się głośno dwa tygodnie temu, gdy zaczęto sprzedawać w nim pizzę, także z możliwością dostawy do domu. Na ulotkach czytamy, że oprócz standardowej Wegetariany, Wiejskiej, Neapolitańskiej czy Pepperoni, można zamówić m.in. Pustynną Burzę, Minę w Piachu, Łaskę Allaha czy Bunkier Husajna. To pomysł syna właściciela, Przemka. "Chciałem, żeby nazwy odpowiadały charakterowi naszej kuchni" - tłumaczy "Gazecie Wyborczej".

Pizza Pustynia nazywa się tak, bo składa się jedynie z sera, szynki i oregano, Pustynna Burza jest ostra, bo zawiera m.in. sos czosnkowy, paprykę, chili i tabasco. Mina w piachu ma natomiast wbite na środek jajko. A Bunkier Husajna? "W bunkrze Husajna było wszystko - broń, amunicja...Tak samo naszą pizzę można sobie skomponować z dowolnych składników" - mówi Przemek.
No dobrze, a w czym problem? To prywatna pizzeria? Więc mogą sobie te pizze ponazywać, jak chcą, zgoda? Na pewno nie gwałci to zasad liberalizmu, a raczej przeciwnie, i na liberalnym gruncie byłoby tego chyba bardzo trudno zakazać, nawet gdyby ktoś chciał.
Grupa żołnierzy USA udająca się do Kuwejtu wyczarterowanym samolotem została poproszona o pozbycie się nożyczek do włosów w nosie, nożyków kieszonkowych i zapalniczek. Bo takie są obowiązujące przepisy “bezpieczeństwa” na pokładach samolotów. Co zabawniejsze, żołnierze pozbawieni już tych niebezpiecznych narzędzi wnieśli na pokład swoje uzbrojenie - karabiny, pistolety i strzelby plus całe swoje żołnierskie wyposażenie. Z pewnością czuli się bezpieczniej bez zapalniczek.
A co z "Prawem" przez Duże "P", kochani zwolennicy Janusza Korwina-Mikke? Jeśli tak stanowi regulamin, czy jakieś przepisy, to nie ma rady. W każdym razie nie ma jej chyba i być nie może dla wyznawców Prawa przez Duże "P" i reszty doktryny UPR'u.
Facetom wstep wzbroniony
Seksmisja bliska realizacji. Kobiety tworzą coraz więcej miejsc zamkniętych dla mężczyzn.

"Przed wejściem do częstochowskiej klubokawiarni Babie Lato stoi kilka stolików. Do kawiarni podchodzą dziewczyna i chłopak. Rozglądają się po oblężonym ogródku i decydują się wejść do środka. Zanim jednak zdążą usiąść, podchodzi do nich kelnerka i dyskretnie pyta, czy widzieli napis przed wejściem. Zdziwieni wychodzą na zewnątrz, gdzie wisi tabliczka "Klub dla kobiet". Zaskoczony mężczyzna pyta, czy będzie mógł wejść do środka. Kelnerka cicho śmiejąc się mówi, że owszem, może, ale pod warunkiem że włoży perukę. Dodaje, że niestety, zielona jest już zajęta przez innego pana, ale została jeszcze marchewkoworuda z warkoczami."
To prywatna knajpa? W czym więc problem? Mogą moim zdaniem - a nie uważam się bynajmniej za żadnego liberała - nie wpuszczać łysych, bladych, w długich spodniach, trzeźwych, kobiet, mężczyzn, dzieci, długowłosych... Jeśli to od razu wyraźnie powiedzą, że to prywatny klub dla specjalnej publiczności, a wszystkich nieodpowiednich powstrzymają grzecznie, to w czym problem? Dla mnie mogą być miliony klubów nie wpuszczających facetów - pod warunkiem oczywiście, że będą też miały prawo istnieć kluby nie wpuszczające kobiet. Czyżby liberałowie uważali inaczej?
Trzej czescy policjanci z morawskiej miejscowości Mosnov przerwali pościg za złodziejem, ponieważ właśnie kończyła im się służba.

Policjanci zaalarmowani przez jednego z mieszkańców rozpoczęli pościg za złodziejem. W trakcie pogoni tuż przed wysokim murem, za którym akurat zniknął złodziej, uświadomili sobie jednak, że kończy się ich czas służby. W związku z tym zakończyli pościg i wrócili na komendę, aby przekazać służbę zmiennikom. Mieszkańców Mosnova bynajmniej nie zachwyciła punktualność policjantów. "To było jak zły sen" - oburzył się burmistrz.
Ubawiłem się setnie. Jak to się ma do głoszonej przez UPR wyższości zawodowej armii nad wszelką inną, a szczególnie armią z poboru? Dodajmy do tego Prawo przez Duże "P", i będziemy mieli dokładnie to samo, tylko na bez porównania większą skalę. Jeśli ci policjanci są pracownikami, to mają prawo być traktowani jak pracownicy. Czyli, jesli nadchodzi pora fajrantu, to mamy fajrant. Czyż nie?
Kuratorium, odpowiedzialne za placówki oświatowe w rejonie Werony na północy Włoch, najwyraźniej nie wie, kim był Jan Paweł II.

Taki wniosek można wyciągnąć z tego, że pracownicy kuratorium zażądali życiorysu papieża od władz miasteczka, które chcą nadać miejscowej szkole jego imię.

Jak informuje dziennik "La Stampa", władze gminy Peschiera del Garda postanowiły, że znajdująca się tam szkoła otrzyma imię Jana Pawła II. Wysłały odpowiedni wniosek w tej sprawie do kuratorium.

Prośba została odrzucona, gdyż zabrakło w niej życiorysu przyszłego patrona. "Prosimy o załączenie krótkiego biogramu kulturalnego i biograficznego oraz wyjaśnienie, kim był kandydat na patrona" - napisano w odmownej odpowiedzi władz oświatowych.
No a jeśli nie wiedzą, to co? Albo, co bardziej prawdopodobne, nie chcą wiedzieć? Należy ich sprawdzać na szczegóły kariery Jana Pawła II na detektorze kłamstw? Czy i ja mam prawo założyć, że każdy wie, kto to był ktoś, kogo ja znam? Np. Sulla albo Sardanapal?

Następny "absurd" zamieszczam wraz z komentarzem umieszczonym na forum, bo to się tutaj przyda:
Gazeta.pl donosi:

Kiełbasa, produkowana od lat przez rzeźnika Jona Carthew z miejscowości Powys w Walii nazywa się dumnie Welsh Dragon, czyli Walijski Smok. Tamtejsi biurokraci uznali jednak, że taka nazwa może być dla klientów myląca i nakazali wprowadzenie zmian.

- Kolejni konsumenci uratowani przed manipulacjami pazernego rzeźnika.

Wojciech
-------------
Nie wiem, jak tam ze znajomością angielskiego u liberałów, ale "Red Dragon saussage" to może znaczyć "kiełbasa Czerwony Smok", albo "Kiełbasa z Czerwonego Smoka". Czy my tu w Polsce powinniśmy pozwolić na nazwanie jakiejś wędliny "Kiełbasą z Białego Orła"? Mam co do tego spore wątpliwości. Nieuświadomionym zdradzę, że czerwony smok to odwieczne godło Walii, więc analogia z białym orłem jest całkiem ścisła.

Jest tam na tym forum jeszcze więcej absurdów, mniej i bardziej absurdalnych. Nie miałem cierpliwości, by je wszystkie dokładnie poznawać. Część z pewnością naprawdę jest absurdalna, albo przynajmniej zabawna, choć wątpię nieco, czy i na tych da się zbudować sensowną polityczną ideologię. No bo niektóre są takie:
Żydowska organizacja The Board of Guardians of British Jews działająca w Wielkiej Brytanii, zaaprobowała zainstalowanie bankomatu na cmentarzu Chester Jewish Cemetery. Pomysł narodził się po śmierci jednego z największych biznesmenów brytyjskich, Morris Gorski, właściciela największej w Wielkiej Brytanii tzw. firmy deweloperskiej, który wpisał takie życzenie do swojego testamentu.

Po konsultacjach z rodziną, zdecydowano że maszyna będzie zainstalowana przy grobowcu pana Gorskiego i dwudziestu pięciu spadkobierców jego fortuny będzie mogło ją uzyskać tylko pod warunkiem odwiedzenia jego grobu. Maszyna będzie wydawała karty wartości jednorazowo maksimum 750 funtów. "Wydaje mi się, że wujek Morris chciał aby członkowie rodziny mieli jakiś bodziec do odwiedzania go" - mówi Jane Gould, bratanica Gorskiego.
Sprawa jest faktycznie dość zabawna, ale co tu takiego absurdalnego, że ktoś sobie coś takiego dowcipnie wymyślił i miał środki, by to zrealizować?

Oczywiście nie ma co demonizować. Nie wszystkie "absurdy" były do tego stopnia wątpliwe, zaś niektórzy dyskutanci wyrażali podobne do moich tutaj opinie i wątpliwości. I nic w tym oczywiście dziwnego. Jednak to polowanie na absurdy dziwnie mi przypomina "krytykę", która jest, jak każdy wie, najważniejszym narzędziem Nowej Lewicy. "Patrzcie ludzie - wszystko w tym waszym świecie jest żałosne i absurdalne, i tam będzie, dopóki to MY..."

Oto link, jeśli ktoś ma zamiar dalej ten wątek śledzić: http://prawica.net/node/5253

sobota, listopada 18, 2006

Hania i Duch Święty

Śliczny tekst na blogu Ryszarda Czarneckiego ujawniający fascynujące fragmenty dawnej politycznej działalności Hanny Gronkiewicz-Walc. Oto najpikantniejszy kawałek, wytłuszczenia moje własne:

Rozmowy, nie powiem, były sympatyczne. Niepokoił mnie jednak swoisty "transcendentalny" charakter tych rozmów. Pani Hania powtarzała bowiem na nich ze śmiertelnie poważną miną to, co mówiła również dla niektórych tygodników i miesięczników katolickich: że do kandydowania skłania ją… Duch Święty. Osobiście wierzę w Ducha Świętego, ale trochę martwią mnie ludzie, którzy powołują się na osobisty z nim kontakt. Pani prezes miała z nim kontakt stały i bezpośredni. Bardzo jej tego zazdrościliśmy… Mówiła o tym ze szczerością, która mogła uwieść i mnie (na jakiś czas) i uwiodła.

Pamiętam dramatyczną rozmowę, już pod koniec kampanii, we wtorek lub w środę, na 4-5 dni przed pierwszą turą. Odbyła się ona w Szczecinie, gdzie poleciałem specjalnie, aby nakłonić ją do rezygnacji z kandydowania, bo już wtedy było wiadomo, że nie tylko wyborów nie wygra, ale rozbije głosy prawicy. W części tej rozmowy uczestniczył legendarny przywódca strajku w Sierpniu 1980r. Stanisław Wądołowski. Do mnie, patrząc prosto w oczy, pani Hania mówiła, że jest przekonana, że te wybory wygra, mimo fatalnych sondaży - bo właśnie dopiero co, zapewnił ją o tym Duch Święty… Gdy to usłyszałem, ręce mi opadły do kolan, co zresztą jest jednak pośrednim dowodem na prawdziwość teorii Darwina. Zrozumiałem, że popełniłem politycznego "wielbłąda", czyli zrobiłem - mówiąc językiem piłkarzy - wielki błąd. Ta pani była odporna na jakiekolwiek racjonalne argumenty. Było to dziwne, bo znałem wielu członków Ruchu Odnowy w Duchu Świętym: byli to ludzie głęboko wierzący, ale nie nawiedzeni…

Ta szopka w Szczecinie to była tylko puenta jakiejś quasi religijnej farsy, którą HGW odczyniała przez całą kampanię. Opowiadała, m.in., że w czasie wystąpienia Ojca Świętego Jana Pawła II z ruchów jego ust wyraźnie odczytywała jasny przekaz: "Hanno - będziesz prezydentem"!!! Takich przykładów "jazdy bez trzymanki" w wykonaniu pani Haneczki było co niemiara.

Michałowi Kamińskiemu - dziś mało kto pamięta, że był wówczas rzecznikiem partii, której prezesowałem, czyli ZChN-u, ale również… rzecznikiem kampanii HGW - w czasie jednego z wyjazdów wyborczych do Polski południowej powiedziała w samochodzie: "Gdyby on mnie nie namówił, nigdy nie zdecydowałabym się na start w wyborach". Naiwny Michaś zapytał zaskoczony, aby doprecyzować: "Jaki on? Wałęsa?" Gronkiewicz-Waltz spojrzała na niego z politowaniem godnym profanów. Po chwili uroczystego milczenia, dalej milcząc, wskazała palcem… niebo.

Całość tutaj:
http://ryszardczarnecki.blog.onet.pl/index.html?id=150186916

Fajnych ma polityków ta III RP, nie ma co! Jak nie obcy agent albo ubek, to religijnie nawiedzona. Ciekawe co na to warszawiacy...

piątek, listopada 17, 2006

Tego wam o polskich mediach nie mówią

Robione przeze mnie obecnie tłumaczenie tekstu na temat Danii, karykatur Mahometa i islamizmu ukazało mi nieznany mi dotąd sposób pisania. Tamten tekst jest w istocie złożony w dużej mierze z wypowiedzi na internetowym forum, oczywiście inteligentnie skompilowanych i skomentowanych.

Oto moja własna pierwsza malutka próba napisania czegoś podobnego. Naprawdę bardzo malutka, ale chyba interesująca, tym bardziej, że tajemne, rządzące rodzimymi mediami mechanizmy to akurat wyjątkowo aktualna sprawa.

(Będę w tym króciutkim mini-tekściku tak skrupulatny, że podam bezpośrednie linki do wypowiedzi dyskutantów!)

Re: Miś a sprawa polska
Autor: Catbert data: czw, 16/11/2006 - 23:40

Jechałem sobie samochodem a w radio pan opowiadał, jak to anarchiści rozdawali zupę na dworcu - i przyszła mili... znaczy policja i zapytała ich, czy mają odpowiednie dokumenty i pozwolenie na robienie "takich" rzeczy.

Anarchiści powiedzieli, że rząd ich nie pytał, jak kupował F-16, to oni nie będą nikogo pytać, czy mogą rozdawać zupę bezdomnym.

I ją rozdali.
I odpowiedź...
do Catbert ...
Autor: ADAM1 data: pi, 17/11/2006 - 10:11

Oczywiście było to radio Z, lub RMF czy Tok. Takie wiadomości można produkować na kopy byle dokopać rządzącym.Są nie do sprawdzenia. Pracowałem kiedyś w Kurierze Lubelskim, był tam zatrudniony facet którego zadaniem było wymyślanie takich plotek dla zapełnienia przerw między artykułami. Oczywiście tacy dziennikarze są i dzisiaj, tyle że są zatrudniani do innych celów. Przykładem jest w TVN Miecugow z kretyńskim programem Szkło kontaktowe, w którym od początku jest mielona papka antypisowska z udziałem takich "intelektualistów" jak Daukszewicz któremu zepsuł się głos i znalazł źródło dochodów. Najlepsze są niby SMSy widzów wymyślane na potrzeby programu. Ja wysłałem ich kilkadziesiąt ale nigdy ich nie pokazano.

Linki do tych wypowiedzi tutaj:
http://prawica.net/node/5288#comment-110093
http://prawica.net/node/5288#comment-110148

czwartek, listopada 16, 2006

Piski i zgrzyty

Ubawiłem się jak przysłowiowa norka oglądając wczoraj wieczorem rozmowę z politykami na TVN24. Muszę przyznać, że ostatnio w tej stacji niektórzy dziennikarze zadają dość ostre pytania także politykom, których do niedawna nie wolno było im dręczyć. Nie mówię oczywiście o Morozowskim, nie wiem co ten robi, bo nie trawię jego widoku i wiem do czego jest zdolny.

Skąd wiem? Widziałem słynny jego wywiad sprzed roku z tymi nie mającym cienia szansy kandydatami na prezydenta. Zgroza! Widziałem też fragment jego, i tego grubasa Sekielskiego, czy jak mu, wywiadu z Jackiem Kurskim. Wielu to widziało, jeszcze więcej słyszało, sprawa stała się sławna. Niezależnie od czyjegoś stosunku do Kurskiego (którego ja cenię i lubię, czy ktoś spodziewał się czegoś innego?). No i parę razy rzuciłem okiem na flagowy okręt TVN24 i w ogóle Rodzimej Rozrywki Dla Myślących Ćwierćinteligentów (werble! fanfary! salwy armatnie!), czyli "Szkło kontaktowe". W porównaniu z tymi sprawami ta kobietka wczoraj była bez zarzutu. A nawet chyba i bez porównań.

Ale ad rem. Prof. Śpiewak (główny intelekt PO zdaje się i ponoć twórca hasła IV RP, facet na oko całkiem niegłupi, choć braku wszelkiego cieniactwa zarzucić by mu się nie dało) rozpoczął od stwierdzenia, że siła partii to m.in. jej zdolność do tworzenia koalicji. Po czym omal się nie pozabijali z Frasyniukiem (który obecnie robi za demokratę, czy coś takiego).

Kłaki nie fruwały w powietrzu tylko dlatego, że prof. Śpiewak ich nie ma (ja też nie mam, to nie jest żaden ŁYSIZM!). No i trochę też dlatego, że Frasyniuk był o 300 km od studia. W każdym razie ci panowie powiedzieli sobie wiele gorzkich słów i czarno po tym widzę możliwości trwałej i skutecznej różowo-różowej koalicji...

Ale nawet samym cieniasom nie wróżę już długiego trwania. Z paru powodów. Na przykład takiego, iż prof. Śpiewak został przez prowadzącą zmuszony wyznać, że nie jest egzegetą słów Donalda Tuska. (Nie w tak uczonych słowach wprawdzie, ale taka była treść.) Chodziło oczywiście o głośno snute przez tego ostatniego plany na temat "z kim by się tu sprzymierzyć po tych wyborach". Plany, które zdają się z dnia na dzień zmieniać.

Innym powodem moich wątpliwości są wyniki wyborcze Platformy. Są one akurat na tyle dobre, bo odwlec egzekucję ze strony Olechowskiego i reszty razwiedki, jednak "nic, o czym by było pisać do domu", jak to się mawia po angielsku. Wprawdzie media gorliwie i służbiście roztrąbiły wstępne wyniki, znacznie lepsze dla Cieniasów, które znalazły także dźwięczny oddźwięk w zagranicznej prasie, także tej "prawicowej", jak "Le Figaro". Serdecznie wątpię, by teraz ta prasa swoje powyborcze rewelacje odwoływała.

Co jeszcze? Oczywiście Jelfa. Ale to temat rzeka, lub raczej temat Rów Mariański. Popuścić nieco cugli swej skłonności do spiskowych teorii - a kto ich tak całkiem nie lubi? - i otwierają się przepastne, groźne głębiny... W końcu o firmach farmaceutycznych można tu i ówdzie przeczytać rzeczy nie-sa-mo-wi-te, a w dodatku to by się mogło dać zrobić, a forsa przecież tu nie-wy-o-bra-żal-na, dlaczego zatem niby miano by tego nie robić? Może o tym jednak innym razem, bo temat znacznie ambitniejszy, niż na taki sobie wpis lewą ręką - tu trzeba by żmudnych badań. No i głębokiej odpowiedzialności za słowo oczywiście też.

A zatem jeszcze parę słow o cieniasach, choć poniekąd w związku z aferą Jelfy. Wypowiadała się dzisiaj, a jakże, pani minister zdrowia w rządzie cieniasów. Mówiła tak, jak to nas Platforma przyzwyczaiła od roku - wszystko, co rządzący zrobili było złe i odpowiedzialni są po prostu za wszystko, co nie tak. Mnie jednak ucieszyło coś innego. Otóż pani minister to kolejny polityk Platformy dziwnie mówiący. Na szczytach tej partii nie ma prawie nikogo bez jakichś w tej dziedzinie odchyleń. Jednak mi tutaj nie chodzi tylko o takie sobie po prostu niewymawianie "r" przez panią cienki minister zdrowia, o nie! Problem jest o wiele, wiele głębszy i o wiele, wiele bardziej ogólny. To problem kobiet w polityce w ogóle. Może nie wszystkich do do jednej, ale poważnej ich części. Tak poważnej, że aż... Pozwolą państwo, że rozwinę.

Więc jest tak: pani minister to spora, męska (choć nawet dość apetyczna) kobieta, wydawałoby się ideał dzisiejszego demokratycznego polityka. Ale w jej głosie słychać histerię - przeważnie jest to głos płaczliwy, ale chwilami słyszymy coś jakby początek śmiechu, także histerycznego oczywiście. Taki głos miała w czasie swego przesłuchania przed komisją madame Aldona Kamela Sowińska (czy jak jej tam było). Ta, która opowiadała z histerycznym śmiechem, że "nie jest króliczkiem, którego można gonić", oraz o tym, że wraz z partią demokraci.pl dostanie się do sejmu. Tamta zresztą też była zdaje się spora, w miarę męska i nie przesadnie odstręczająca, dziwne...

Coś w tym jest, że kobiety, które z pozoru nadawałyby się idealnie do polityki - przynajmniej w tej jej dzisiejszej smętnej, demokratycznej wersji - mają głos, który praktycznie uniemożliwia traktowanie ich poważnie. Na myśl od razu przychodzi tow. Senyszyn, tyle że ona całym swym zachowaniem, a nawet wyglądem, przekreśla możliwość poważnego jej traktowania. Choć tutaj też, dla młodego gerontofila, to nie jest wcale taki nieatrakcyjny kawał... nieważne.

Tylko ten głos, choć w jej przypadku nie tylko. W każdym razie głos ma ogromne znaczenie w zbudzaniu zaufania i szacunku słuchaczy, nie mówiąc już o wszelkich ciepłych i gorących uczuciach. Tutaj zaś mamy imponujące babska, o wiele bardziej imponujące i bardziej męskie od wielu dzisiejszych polityków... W wyglądzie. Natomiast głos! Można się tylko kulać ze śmiechu.

I to przecież nie jest tylko polskie narodowe zjawisko. Przeraźliwie piskliwy głos miała ta francuska premierka sprzed kilkunastu lat, ta co potem została, w nagrodę za przekręty, dożywotnim komisarzem Unii Europejskiej, skazanym na dożywotnie dostatki, o jakich się nikomu z nas nie śniło. Edith Cresson jej było, przypomniałem sobie. A głos miała taki, że, gdy otworzyła usta by coś powiedzieć, to na sali parlamentu automatycznie rozlegały się śmiechy.

Dziwne zaiste. Czyżby Bóg, czy może Coś Tam Gdzieś - jakaś Świecka Opatrzność - starał się nam coś usilnie powiedzieć? Aby za wszelką cenę uchronić nas przed władzą bab? Diabeł jednak (czy może jakiś Świecki Władca Ciemności) też nie śpi i ogłusza przyszłe pokolenia rapem, techno i innym dysko. Za dwadzieścia lat już nikt nawet nie zauważy tych wszystkich pisków, zgrzytów i histerycznych nutek w głosach Naszych Przywódczyń. Nastąpi Nowa Epoka Matriarchatu.

Dzięki Bogu (czy tej tam Świeckiej Opatrzności), że ja już tego nie dożyję!

środa, listopada 15, 2006

W oparach politycznej poprawności

Włączyłem telewizor, przejechałem się po kanałach, i momentalnie znalazłem się w oparach politycznej poprawności.

W tokszole sprawa miłości między Cyganem a Polką czy Cyganką a Polakiem. Tyle, że Cyganie mówią o sobie per Cygan, zaś prowadząca używa politycznie poprawnego słowa "Rom". Śmieszne! W dodatku, choć to dla większości naszych głuchych na swój język rodaków mało istotne, słowo Cyganka jest ładne, zaś "Romka" po prostu ohydne. Słowo "Cygan". "Cyganka" ma w sobie sporo romantyzmu, występuje w poezji i piosenkach - nieważne, że o kobiecie która mi w młodości w cwany sposób ukradła sto złotych, myślałem jako o "Cygance", bo o żadnych "Romach" nigdy wtedy nikt nie słyszał.

Chyba trzeba będzie zacząć używać określeń "romić", "wyromić" i "oromić", by strażnicy politycznej poprawności poczuli się zmuszeni do wymyślenia nowej nazwy. (Która z pewnością będzie jeszcze paskudniejsza. Ale chociaż będzie zabawnie i niech się pomęczą.)

Przełączyłem na inny kanał i co słyszę? Cytuję dosłownie, bo mam znakomitą pamięć słuchową: "Niestety Hitler nie doceniał korzyści wynikających z zastosowania oddziałów spadochronowych". "NIESTETY"?! I wcale nie musiał to być jakiś wyjątkowo głupi błąd tłumacza - tego typu wypowiedzi na temat hitlerowskiej armii w ostatniej wojnie światowej nasłuchałem się już sporo. Są na tyle częste, że trudno się w tym nie domyślać celowej kreciej roboty.

Tylko, że w Polsce się na to pozwala, w tym rzecz. Jednocześnie tępiąc zajadle każdy przejaw "faszyzmu" (który oczywiście, zgodnie z dobrą sowiecką praktyką, jest utożsamiany z nazizmem), "nacjonalizmu", i innych paskudnych (lub rzekomo paskudnych) rzeczy.

Starczyło mi dosłownie piętnaście minut, aby ujrzeć obie te rzeczy. Ile ich muszą codziennie łykać tzw. przeciętni nasi obywatele, całkiem przeważnie nieodporni i nieświadomi obróbki, jakiej są poddawani?

poniedziałek, listopada 13, 2006

Awantura o karykatury Mahometa... czy ktoś jeszcze pamięta?

Minął już jakiś czas od awantury o wydrukowane w duńskiej prasie karykatury Mahometa. Same w sobie były moim zdaniem bardzo marnej klasy, ale to, co pokazano potem w Europie, łącznie z Polską, wydało mi się przeraźliwie niesmaczne i niesmacznie przerażliwe. Oczywiście o reakcji wszelkiej maści islamistów nawet nie warto wspominać.

Gorzej, że nawet w wypowiedziach przywódców duchowych polskich Tatarów poprzmiewały nutki groźby wobec państwa, które udziala im gościny od pięciuset lat, i któremu dotąd byli wierni.

Postanowiłem zatem przetłumaczyć interesujący artykuł na temat tych karykatur i mało znanych aspektów wokół nich. (I to już jest całość.)

Oryginał tutaj:
http://www.dailypundit.com/2006/02/denmark_under_attack_the_root.php

Dania wobec ataku – przyczyna i plan dla przetrwania

Dania została wybrana jako cel ataku, ponieważ przewodzi Europie w anty-islamiźmie.

Wyrażamy tu taką tezę, ponieważ w ciągu ostatnich pięciu lat Duńczycy stworzyli początki programu bezpieczeństwa, który może zostać rozwinięty w celu pokonania islamizacji, oraz zaadoptowany przez inne kraje. Te duńskie inicjatywy dały już wymierne rezultaty i zwróciły na siebie uwagę na całym kontynencie, wobec czego islamiści i ich sojusznicy poczuli się zmuszeni do ostrzeżenia Danii i innych krajów europejskich, by ze stosowania tego programu zrezygnowały.

Polityczne ataki na Danię stanowią w tej mierze elementy jednej układanki z zamachami bombowymi w Hiszpanii, masowymi rozruchami we Francji, oraz Londyńskim atakiem bombowym z siódmego lipca. Wszystkie one mają na celu zastraszenie i spowodowanie ugodowej reakcji, która by ułatwiła zadanie dalszej islamizacji.

W końcowej części tego artykułu zasugerujemy dalsze kroki, które Dania może podjąć, by zabezpieczyć się na nadchodzące dekady.

ATAK NA DANIĘ BYŁ ZAPLANOWANY
Jak podaje Counterterrorism Blog (link niestety nie działa, cały blog znikł z sieci, dziwna i ponura sprawa – przyp. tłum.), cała ta fala międzynarodowych gróźb nie jest przypadkiem:

W listopadzie, Abu Laban, sześćdziesięcioletni Palestyńczyk, który służył w połowie lat '90, jako tłumacz i asystent Talaala Fouada Qassimyego – najwyższego przywódcy organizacji Gamaa Islamiya, oraz był wiązany przez duński wywiad z innymi islamistami działającymi w tym kraju, zorganizował delegację, która udała się na Bliski Wschód, aby dyskutować z wysoko postawionymi urzędnikami i znanymi islamistycznymi przywódcami duchowymi sprawę karykatur. Ta delegacja spotkała się z sekretarzem Ligi Arabskiej Amrem Moussą, z Wielkim Imamem Al-Azhar szeikiem Sayyedem Tantawim, oraz z najbardziej wpływowym duchowym przywódcą sunnickiego islamu Yusufem al Qaradawim. “Chcemy zinternacjonalizować tę sprawę, tak by duński rząd zrozumiał, że te karykatury były obraźliwe, nie tylko dla muzułmanów w Danii, ale także dla muzułmanów na całym świecie”, stwierdził Abu Laban.

...jednak ta delegacja duńskich muzułmanów pokazała o wiele więcej, niż tylko 12 karykatur opublikowanych przez Jyllands Posten. W broszurce prezentowanej przez nią w czasie tego objazdu Bliskiego Wschodu zamieszczone były jeszcze inne bardzo obraźliwe karykatury Mahometa, łącznie z taką, w której Prorok miał świński pysk. Tyle, że te dodatkowe karykatury NIE były opublikowane przez duńską gazetę, tylko zostały od początku do końca sfabrykowane przez tę delegację i umieszczone w omawianej broszurce.

W swoim poście Walid Phares (i znowu link nie działa – przyp. tłum.) stwierdza, iż sądzi, że podróż Abu Labana została zorganizowana przez islamistów z Bliskiego Wschodu:

I dlaczego (Laban), jako duński obywatel, miałby starać się wyjść poza sfery dyplomatyczne? Ponieważ decyzja rozniecenia intifady została już podjęta przez architektów tej jego zamorskiej podróży: nie przekazuje się dossier Hassanowi Nasrallahowi z Hezbollahu, egipskiemu Bractwu Muzułmańskiemu, Hamasowi, i innym fundamentalistycznym ruchom islamskim, tylko po to, by poprosić o kilka modlitw. Casus belli był już gotowy. Chodziło z ważniejsze sprawy, niż duńskie karykatury. Chodziło o coś, co przedstawiciel amerykańskich islamistów określił w telewizji CNN, jako “strategiczną zmianę stosunków w świecie po jedenastym września”.
...decyzje zostały podjęte i środki zostały zaplanowane przez “elity jihadu”. Masy miały zaczekać, aż przywództwo zdecyduje się rozpętać emocje. Każdy z reżimów i każda z organizacji, z którymi się skonsultowano, musiał przekazać planującym całą sprawę swoje opinie, w celu dalszego dopracowania projektu i uzyskania z niego dodatkowych korzyści.

WYBÓR CZASU ATAKU
Poza skłonieniem zachodu i światowych organizacji do przyłączenia się do działań mających na celu zachwianie morale duńczyków, obecna kampania zastraszania może wpłynąc na inne jeszcze aspekty działań islamistów. David Conway (http://www.civitas.org.uk/blog/archives/2006/02/if_theres_hell_below_is_this_where_we_shall_all_be_spending_xmas_.html#more) przywołuje krytyczne stadium, jakie wydaje się osiągnął irański program budowy broni nuklearnych:

Wrzawa nagle została nagle rozniecona, nie zabrakło nawet obraźliwych karykatur, po to, by rozpalić opinię muzułmanów, iż Dania może zostać zastraszona bezpośrednio groźbą muzułmańskiego bojkotu swoich produktów, albo pośrednio przez UE, obawiającą się szerszego bojkotu, tak by głosowały na korzyść Iranu.

Zaś Emanuele Ottolenghi (http://www.nationalreview.com/comment/ottolenghi200602060945.asp) wskazuje na jeden istotny szczegół:

W końcu Iran właśnie ma zostać oceniony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w związku ze swym programem nuklerarnym. I oto zagadka: kiedy Iran znajdzie się w samym oku tego cyklonu, kto, ze wszystkim możliwych krajów, będzie przewodniczył Radzie Bezpieczeństwa? Dania, któżby inny.
Na witrynie The American Thinker (http://www.americanthinker.com/), Richard Baehr sugeruje, iż atak na Danię może także mieć na celu zastraszenie Europy, aby ją skłonić do popierania Hamasu:

To właśnie na terytoriach palestyńskich protesty mają ściśle określony cel: skłonienie UE (a w mniejszym zakresie także USA) do dalszego finansowego wspierania władz palestyńskich, oraz do wywierania nacisku na Izrael, mimo zwycięstwa Hamasu w wyborach.
Jednak Palestyńczycy mają przekonujące powody, by wierzyć, że kraje europejskie ugną się i nadal będą przysyłać pieniądze. W końcu wiele z tych krajów pozwoliło radykalnym islamistom osiedlić się na swych terytoriach, łącznie z imamami głoszącymi konieczność zniszczenia tych właśnie krajów, jeśli nie zaakceptują islamicznego prawa shariatu, i którzy uczą swe zgromadzenia, że prawa polityczne tych krajów nie obowiązują muzułmanów. Dla Europejczyków, zagrożenie Izraela przez Hamas jest problemem odleglejszym, niż ich własny wewnętrzny rak, przyjmując oczywiście, że w ogóle go zauważają.
W międzyczasie jednak, na ile daje się znaleźć związek między palestyńskim gniewem, a duńskimi karykaturami i groźbami wobec Europejczyków, rozwiązanie wydaje się oczywiste: nie prowokować już więcej Palestyńsczyków odcinając ich od finansowej pomocy.
W tygodniku Weekly Standard, Lee Smith zgadza się z tym poglądem, oraz sądzi, że istotnym dodatkowym czynnikiem są starania Syrii, by pozbyć się amerykańskiego i francuskiego nacisku na siebie, a także jej potrzeba okazania, że docenia stałe poparcie ze strony Iranu.


DANIA W IRAKU I AFGANISTANIE
Dwie duńskie militarne ekspedycje dostarczają islamofaszystowskim strategom i propagandzistom odpowiedniej amunicji do ich ataków. W Iraku znajduje sie około 500 duńskich żołnierzy, w Afganistanie zaś jeszcze 120. W listopadzie 2005 duński rząd zadecydował o podwojeniu ilości duńskich żołnierzy w Afganistanie do 350. W styczniu 2006 zdecydowano się utrzymać duńskie oddziały w Iraku przynajmniej do 1 lipca. W listopadzie, premier Danii Per Stig Moller tak wyjaśniał pozycję swego rządu w sprawie pobytu własnych oddziałów w Iraku:

“Duńscy żołnierze są w Iraku w militarnym, strategicznym celu, i zostaną tam do czasu, aż zostaniemy poproszeni o ich wycofanie przez irackie władze,” powiedział duńskiej legislaturze Per Stig Moller 28 listopada.
Moller stwierdził, że jego rząd jest ostrożnie optymistyczny na temat wycofania swych wojsk w roku 2006 , ale że “nasza tam obecność zależy w całości od sytuacji w dziedzinie terroryzmu, oraz od tego, czy zostaną osiągnięte stabilność i rządy demokracji.”
Moller stwierdził, że jego iracki odpowiednik powiedział mu 4 listopada, że Irak będzie nadal potrzebował obecności obcych wojsk przez cały rok 2006. “Nawet, jeśli wycofanie nastąpi w roku 2006, oczekujemy, iż Dania będzie mogła w dalszym ciągu zostać użyta przez NATO do wsparcia tworzących się sił irackich.”
Groźby terrorystów nakierowane na zakończenie udziału Danii w tych misjach militarnych nie są niczym nowym, ale rząd Danii nadal trwa przy swych wcześniej wyrażonych zasadach:

Tylko Amerykanie posiadają militarną siłę konieczną do rozbrojenia Saddama i wyzwolenia Iraku. Nie możemy po prostu iść po linii najmniejszego oporu i pozwolić innym walczyć o wolność i pokój. Za wiele takich rzeczy było w przeszłości Danii. Jeśli serio traktujemy nasze demokratyczne wartości, musimy także dokonać niewielkiego wkładu w tę międzynarodową koalicję.
Celem tej koalicji było zatrzymanie nieodpowiedzialnych i bezprawnych programów zbrojeniowych, oraz odpowiedzialnego za nie bezwzględnego, despotycznego reżimu. Dania jest dumna z tego, że stanowi część tej koalicji. Rząd Danii konsekwentnie popierał tezę o legalności i konieczności podjęcia akcji przeciw Saddamowi Husseinowi. Była to w oczywisty sposób słuszna i jedynie możliwa decyzja, i historia przyzna nam rację.
Tego typu retoryka jest problematyczna dla innych europejskich rządów – a więc i dla islamistów – ponieważ ogranicza możliwości europejskich przywódców w kwestii legitymizacji w swych własnych krajach klimatu uległości, dającego im przestrzeń do działania. Skutkiem upadku Konstytucji UE, te rządy wiedzą aż za dobrze, iż nawet kilka wyraźnych głosów podnoszących się przeciw stale w Europie obecnej polityce ugłaskiwania, może zaowocować poważnymi politycznymi problemami wśród rodzimych elektoratów.


PODSTAWOAWA PRZYCZYNA: DANIA PRZEWODZI EUROPIE W ANTY-ISLAMIŹMIE
Całościowy projekt islamistów obejmuje, między innymi calami, neutralizację, kooptację i w końcu opanowanie Europy. W średnim terminie, oznacza to zgromadzenie politycznej siły zdolnej do wywierania wystarczającej presji – poprzez liczbę zwolenników, zastraszanie, przychylne sądownictwo, lewicową prasę, piątą kolumnę w instytucjach, i skłonne do uległości rządy – aby uciszyć oponentów i zapewnić sobie swobodę działania.

Dania stanowi poważny problem dla tych potencjalnych społecznych i politycznych zdobywców, ponieważ najdalej spośród wszystkich europejskich krajów poszła we wprowadzaniu programów mających zwalczyć islamizację i zapobiec terroryzmowi. Zasadniczy atak nastąpił w maju 2002:

Ustawa zgłoszona przez centro-prawicowy rząd Danii, ograniczająca prawo wjazdu do kraju, kończąca z automatycznym prawem obywatela do sprowadzenia współmałżonka, oraz pozbawia cudzoziemców prawa korzystania z przywilejów socjalnych, została przegłosowana głosami anty-imigracyjnej Duńskiej Partii Ludowej (DPP).
Prawa te, które, jak stwierdził premier Danii Anders Fogh Rasmussen, mogłyby stanowić model dla innych krajów europejskich, zostały przegłosowane w parę dni zaledwie po tym, jak Francja i Niemcy wspólnie zaapelowały o zacieśnienie europejskiej polityki imigracyjnej, starając się zapobiec wykorzystaniu tego tematu w wyborach przez skrajną prawicę.
Twarda postawa Danii przekierowała wielu potencjalnych azylantów do Szwecji. Oficjalne duńskie dane za pierwsze trzy miesiące roku 2002, podane przez Financial Times, ukazują spadek osób starających się w Danii o azyl o 38 procent. W Szwecji w tym czasie ich liczba zwiększyła się o 68 procent.
Nastąpi koniec automatycznego prawa wjazdu dla współmałżonka. Minimalny wiek, w którym imigrant będzie mógł sprowadzić współmałżonka do Danii został podniesiony z 18 do 24 lat.
Prawa stałego pobytu będą w przyszłości wydawane po siedmiu latach, zamiast jak obecnie po trzech, a obcokrajowcy zostaną pozbawieni przez pierwsze siedem lat z pełnego prawa do korzystania z przywilejów społecznych .
"Obcokrajowcy przybywający do Danii muszą się samodzielnie utrzymywać," stwierdził minister d/s integracji.
Zgodnie z nowym prawem, starający się o duńskie obywatelstwo musi zdać egzamin z duńskiego języka i wiedzy obywatelskiej. Każda osoba posiadająca kryminalny rekord będzie musiała oczekiwać co najmniej dwa lata.
Podanie o azyl nie będzie rozpatrywane w przypadku, gdy ubiegający się “zejdzie do podziemia”. Ci, którym odmówiono azylu będą musieli opuścić kraj natychmiast, nie zaś, jak dotychczas, w ciągu 15 dni.
Jak to się już zdarzyło w Holandii, praktyczne zmiany dały wymierne rezultaty. BBC podała, że “udział Danii w ilości starających się o azyl w trzech krajach skandynawskich spadł z 31% w roku 2000, do 9% w 2003, podczas gdy w tym samym czasie udział Szwecji podniósł się z 41% do 60%, Norwegii zaś z 28% do 31%.”

Cały ten lewacki wrzask, który obserwujemy od początków roku 2005, najlepiej komentuje program duńskiego rządu, podkreślając, iż stanowi istotne zagrożenie dla islamistycznych planów dotyczących Europy: “To mogłoby stanowić wzór do naśladowania dla innych europejskich rządów. Powracając na swój urząd, powtórnie wybrany liberalny premier Danii Anders Fogh Rasmussen zachęcał Tony Blaira do wykorzystania duńskiego przykładu jako modelu dla ostatnio ogłoszonego w Wielkiej Brytanii pięcioletniego planu w sprawach imigracji i przyznawania azylu.”

Duński rząd podjął swe działania w odpowiedzi na długi szereg poważnych problemów społecznych, oraz zagrożeń bezpieczeństwa. W sierpniu roku 2002 Daniel Pipes określił te problemy, jednocześnie wyrażając pogląd, że dotychczasowe rekcje były mało imponujące:

Te niewielkie poprawki wywołały międzynarodowy wrzask: europejskie i opublikowane przez ONZ raporty potępiały Danię za rasizm i “islamofobię”, Washington Post pisał, że muzułmańscy imigranci “spotykają się ze zwyczajową dyskryminacją”, zaś nagłówek w londyńskim Guardianie ogłaszał, że “Kopenhaga flirtuje z faszyzmem”.
W rzeczywistości jednak obecny rząd ledwo ustosunkował się do istniejących problemów, nie zapobiegając przy tym pojawieniu się nowych, takich jak śmiertelne groźby pod adresem Żydów, albo niedawny islamski edykt wzywający muzułmanów do wypędzenia Duńczyków z kopenhaskiej dzielnicy Norrebro.
Władze pozostają wyrozumiałe. Wojowniczy mułłowie pozwalają muzułmańskim żołnierzom w duńskiej ochotniczej Brygadzie Międzynarodowej odmówić udziału w akcjach, na które się nie zgadzają – przywilej odmawiany członkom wszelkich innych wyznań. Rezydujący w Londynie Mohammed Omar Bakri, wedle własnych słów “oczy, uszy i usta” Osamy bin Ladena, uzyskał zezwolenie na zorganizowanie (przypuszczalnie w Danii, przyp. tłumacza) gałęzi swej organizacji, Al-Muhajiroun.
Wbrew informacjom podawanym przez media, to co dzieje się teraz w Danii, to nie flirt z faszyzmem, ale bezczynność i inercja. Rząd wybrany specjalnie po to, by zajął się grupą konkretnych problemów, uzyskał dotąd tylko minimalne sukcesy. Jego niechęć do działania ma potencjalnie głębokie implikacje dla zachodu jako całości.
Nie oszukujmy się, Liberałowie – największa część duńskiej koalicji rządowej – potrafią być galaretowaci. Ich partner koalicyjny, Duńska Partia Ludowa, często w Europie wyśmiewana, jako ksenofobiczna i faszystowska, jest przede wszystkim odpowiedzialna za ostrzejsze działania władz. Jeśli Partia Liberalna przesunęła się ideologicznie na prawo, to najprawdopodobniej dlatego, że odkryła, iż to jest dla niej korzystne miejsce, politycznie, w czasach, gdy rodzima opinia wykazuje swą własną opozycję wobec islamistów.

Niżej wymienione problemy społęczne tłumaczą, dlaczego rządząca koalicja Liberałów, Konserwatywnej Partii Ludowej i Duńskiej Partii Ludowej potrafiły w wyborach z lutego 2005 utrzymać swą przewagę 95 miejsc w duńskim parlamencie, na ogólną ich ilość 179, a ta ostatnia uzyskała dwa dodatkowe miejsca, zwiększając ilość własnych posłów do 24:

Wyniki niedawnego studium, przeprowadzonego 4 maja na zlecenie m.in. Duńskiego Państwowego Biura Statystycznego wśród przebywających w duńskich więzieniach ukazało dość zaskakujące wyniki. Otóż okazało się, że nie mniej, niż czwarta część przestępców znajdujących się w więzieniu (konkretnie 955 spośród 3741) to albo ludzie obcej narodowości, albo bezpośredni potomkowie obcokrajowców.
Jeśli ta jedna czwarta, wydaje Ci się być w pewnej dysproporcji z procentem obcokrajowców wśród ludności Danii, intuicja Cię nie zawodzi: ta proporcja jest całe pięć razy wyższa od tej, którą powinniśmy otrzymać, gdyby odsetek kryminalistów był wśród obcokrajowców proporcjonalny do występującego w całej populacji.
Także pewne głośne wydarzenia przyczyniły się do zwrócenia publicznej uwagi:

Duńskie lewactwo stara się przemocą wymusić otwarcie granic. Słodka duńska idylla “rowerowej monarchii” i dostępnych dla każdego polityków została wczoraj rozbita w puch podpaleniem samochodu Ministra d/s Imigracji. Płomienie rozczerzyły się z garazu ministra Rikke Hvilshoj i objęły dach jej domu, jednak nikt nie został ranny. Do odpowiedzialności przyznali się anarchiści sprzeciwiający ostrym duńskim przepisom imigracyjnym...
A także:
Przez kilka noc z rzędu w Århus miały miejsce najgorsze od lat rozruchy. “Ten kraj należy do nas”, ogłaszali ich młodzi uczestnicy. Kolejne podpalenie nastąpiło w niedzielę w nocy.
W niedzielny wieczór straż pożarna potrzebowała eskorty policji, by dostać się i ugasić wywołany podpaleniem pożar w Søndervangs Alle. Słowa młodych muzułmanów brzmią, jak deklaracja wojny przeciw duńskiemu społeczeństwu. “Policja ma się trzymać z daleka. Ten teren należy do imigrantów.”
Czterech młodych ludzi siedzi w niedzielne popołudnie pod murem w centrum Rosenhøj, deklarując się jako rzecznicy grup, które przez trzy kolejne noce powodowały zamieszki i podpalały sklepy. Na całym parkingu znajdują się chmary samochodów należących do młodzieży ze społeczności imigranckiej, świętujących najgorsze rozruchy w Århus w ciągu wielu lat.
A także:
Urodzony w Danii farmer, obecnie więzień w bazie Guantanamo, nie złamał prawa mówiąc duńskim mediom, że duńscy ministrowie i żołnierze stanowią uprawniony cel terroryzmu.
W swym wywiadzie dla duńskich mediów były więzień Slimane Abderahmane zidentyfikował zarówno duńskiego premiera, jak i ministra obrony, jako uprawnione cele ataków terrorystycznych dla radykalnych organizacji muzułmańskich.
Europejczycy z reguły odczuwają opory przed wyrażaniem politycznie niepoprawnych poglądów, więc sporym nagłośnieniem całej tej problematyki w Danii musiał się stać fakt, że normalnie apolityczna królowa wezwała do narodowej reakcji przeciw islamizmowi:

Królowa Danii Margrethe II, w swej nowej, właśnie wydanej, książce, ostrzegła przed narastaniem islamskiego fundamentalizmu w świecie, mówiąc, że czasem ludzie “muszą okazać swój opór wobec islamu”.
"Przez te wszystkie lata napotykaliśmy wyzwanie ze strony islamu – zarówno globalnie, jak i lokalnie. To wyzwanie musimy potraktować poważnie. Zbyt długo pozwalaliśmy całej tej sprawie pozostawać bez odpowiedzi, ponieważ jesteśmy tolerancyjni i leniwi.”
"Musimy okazać nasz opór wobec islamu i czasem musimy zaryzykować otrzymanie niepochlebnych epitetów, ponieważ istnieją rzeczy, wobec których nie możemy być tolerancyjni."
"Kiedy zaś jesteśmy tolerancyjni, musimy wiedzieć, czy to z wygody, czy z przekonania."
Nawet mięczakowaci politycy potrafią czasem zrozumieć przesłanie otrzymane od miejskich samorządów, deklarujących, że mają już dość:

Lokalne władze czterech duńskich miast wezwały do wstrzymania imigracji do duńskich miast, ponieważ te nie są już w stanie zintegrować większej ilości imigrantów.
Wedle lokalnych władz, szkoły w imigranckich gettach dużych miast nie potrafią radzić sobie ze stałym napływem imigrantów z małych miasteczek i obszarów wiejskich.
W ostatnich latach, duże miasta uzyskały zwolnienie od obowiązku przyjmowania nowych przybywających do Danii imigrantów, którzy zamiast tego zostają teraz rozmieszczani po małych miastach i obszarach wiejskich.
Jednocześnie wprowadzono przepisy wymagające, by ci przybysze mieszkali w tym samym miejscu przez trzy lata, zanim się przeniosą, ale zaraz po upłynięciu tego trzyletniego okresu wielu imigrantów przenosi się do miast.
W tych miastach władze, a przede wszystkim lokalne szkoły, z trudem radzą sobie z napływem imigrantów, często słabo zintegrowanych w duńskim społeczeństwie.
Tego ranka, lokalne władze miast Århus, Odense, Kolding i Vejle stwierdziły, że ich próg bólu został osiągnięty i wezwały do powstrzymania imigracji do największych miast.
W końcu grudnia roku 2005 rząd Danii zapowiedział dalsze reformy:

Duński rząd zamierza w przyszłym roku znacząco ograniczyć napływ imigrantów z krajów trzeciego świata. Powodem tej decyzji jest nowy oficjalny raport na temat duńskiego systemu opieki społecznej, upubliczniony dzisiaj (7 grudnia). Wedle Clausa Hjort Frederiksena, ministra zatrudnienia, imigranci z krajów takich jak Somalia, Iran, Irak i Liban stanowią ogromne obciążenie dla duńskiego systemu opieki społecznej. (Podobne studium zostało w sierpniu opublikowane w Norwegii.) Frederiksen powiedział, że imigranci wpuszczani do kraju muszą mieć oczekującą na nich pracę.
“Jesteśmy po prostu zmuszeni do zastosowania nowej polityki imigracyjnej. Obliczenia dokonane przez komitet d/s opieki społecznej ukazują przerażające wyniki, z których widać, jakim brakiem sukcesów zakończyły się dotychczasowe próby integracji imigrantów”, stwierdził Frederiksen. Wspomniany komitet ocenił między innymi, co by oznaczało całkowite zablokowanie imigracji do Danii z krajów trzeciego świata. Okazało się, że znikło by 75% cięć potrzebnych w systemie opieki społecznej w następnych dekadach.

PLAN DLA DANII: STAĆ SIĘ IZRAELEM EUROPY

Jeśli Dania ma przetrwać najbliższe dziesięciolecia, musi powstrzymać, a potem odwrócić islamizację, jednocześnie umacniając się przeciw atakom terrorystycznym, mającym na celu zachwianie jej zdecydowania. Duńczycy natychmiast powinni ustalić poziom narodowego bezpieczeństwa wystarczający do utrzymania tego narodu, jako wyspy porządku w morzu chaosu, wywołanego przez ogarniający cały kontynent asymetryczny konflikt, w stylu irackim, z milionami bojowników islamskich i ich zwolenników. Planowanie powinno uwzględnić najgorszy scenariusz, z takimi katastrofami, jak kompletny załamanie się Wielkiej Brytanii.

Niektóre części Europy mogą w końcu podążyć śladem Danii, jednak w międzyczasie poszczególne rządy europejskie, tak samo jak UE i ONZ, będą walczyć z tym duńskim programem i próbować podważyć duński rząd za pomocą wszelkich dostępnych środków. Oto najważniejsze kroki, które Dania musi podjąć, by przetrwać, niezależnie od tego, czy przetrwają kraje leżące w jej pobliżu:

1. Ogrodzenie wzdłuż granicy niemieckiej. W połączeniu ze ścisłą kontrolą na wszystkich przejściach granicznych, ogrodzenie to momentalnie zwiększy bezpieczeństwo i pomoże utrzymać ilość potencjalnych islamistów na obecnym poziomie. Kiedy prawdziwa “gorąca” wojna rozpocznie się w mniej przewidujących europejskich krajach, fizyczna bariera okaże się absolutnie niezbędna dla powstrzymania infiltracji.

Wbrew niekończącej się wielokulturowej propagandzie obecnej w Europie, ogrodzenie wzdłuż granicy posiada współczesne pierwowzory:

“Mur bezpieczeństwa” składa się z dwóch wysokich metalowych płotów, z niezwykle ostrym drutem kolczastym na szczycie, oraz wyposażonych w płytki sensoryczne, detektory ruchu, reflektory punktowe i kamery na podczerwień. Jest patrolowany przez wojsko 24 godziny na dobę. Ta licząca sześć mil (około 10 km) zapora, stojąca, zdaniem wielu Arabów, na okupowanej ziemi otaczającej nielegalne osiedle, zostanie teraz dwukrotnie podwyższona – do 20 stóp (ponad 6 metrów) – przez co będzie wyższa od Muru Berlińskiego.
Nie, nie mówimy o izraelskim murze bezpieczeństwa. Opisany tu “mur apartheidu” otacza Melillę, która, razem z Ceutą, jest pozostałością z kolonialnej przeszłości Hiszpanii w północnej Afryce. Obie są otoczone przez Maroko i do obu Rabat rości sobie prawa.
Jest w tym nieco, albo nawet i więcej, hipokryzji. Potępiając, wraz z dużą częścią Europy, Izrael, za budowę muru bezpieczeństwa wokół zagrożonych terytoriów, socjalistyczny rząd w Madrycie – wzniośle głosząc “porozumienie cywilizacji” – robi dokładnie to samo. Tyle, że ten mur nie jest tam, jak w przypadku Izraela, po to, by powstrzymać terrorystów i ratować życie. Jest po to, by powstrzymać ludność obszaru sub-saharyjskiego od poszukiwania lepszego życia. Hiszpania uzyskała nawet na nią fundusze z Unii Europejskiej.
Nie będzie to pierwszy raz, gdy Duńczycy słyszą sugestię umieszczenia fizycznej ochrony wzdłuż swoich granic:

Szwedzki socjaldemokratyczny rząd skrytykował rząd Danii, oskarżając go o podkopywanie skandynawskiej solidarności. Także duńskie prawodawstwo zostało zaatakowane przez Wysokiego Komisarza ONZ d/s Uchodźców, oraz Komisarza d/s Praw Człowieka Komisji Europejskiej.
Leaderka Duńskiej Partii Ludowej Pia Kjaersgaard odpowiedziała na tę szwedzką krytykę mówiąc: “Jeśli oni chcą zamienić Sztockholm, Goteborg czy Malmoe w skandynawski Beirut, z wojnami klanów, zabójstwami na tle honoru, i zbiorowymi gwałtami, to proszę bardzo. My zawsze możemy postawić barierę na moście nad cieśniną Oeresund."
Aby program ściślejszej kontroli granic był skuteczny, Dania może musieć się, lub zawiesić na czas nieograniczony, niektóre z podpisanych przez siebie umów dotyczących uchodźców i przekraczania granic, jak też tych dotyczących wolnego ruchu siły roboczej wewnątrz UE. Na przykład zezwolenie na pobyt wydane poza granicami Danii nie powinny być już dłużej uznawane.

2. Poczynić radykalne kroki w celu usunięcia nielegalnych imigrantów, przy użyciu personelu wspomaganego przez wojsko. Już obecnie jest zakazane ukrywanie nielegalnych imigrantów, jak też zatrudnianie obcokrajowca nie posiadającego prawa pracy, zaś obszerny duński narodowy rejestr czyni ustalenie statusu danego imigranta łatwym:

Narodowy Rejestr (Folkeregisteret) jest centralnym rejestrem wszystkich mieszkających w Danii, w którym także muszą być zarejestrowani obywatele innych krajów, aby mieć prawo pozostawać w Danii dłużej, niż trzy miesiące. Obywatele innych krajów są uważani za rezydujących w Danii, jeśli pozostają w niej dłużej, niż trzy miesiące. Wszyscy zarejestrowani otrzymują osobisty numer rejestracji (odpowiednik polskiego numeru PESEL, przyp. tłum.), służący także w kontaktach ze wszystkimi publicznymi, oraz wielu prywatnymi instytucjami, usługami, biurami itd.
Ponieważ duńska siła robocza liczy jedynie około trzech milionów ludzi (z której jedna czwarta pracuje w sektorze publicznym), intensywny program inspekcji może zostać zrealizowany stosunkowo szybko. Już obecnie w Danii istnieje spore poparcie dla idei wyszukania i pozbycia się nielegalnych pracowników.

3. Pozbawić osoby bez obywatelstwa praw wyborczych. Dana osoba musi mieszkać w Danii legalnie przez dziewięć lat, zanim będzie mogła zostać w naturalny sposób znaturalizowana. Jednak w roku 1977 ten kraj wprowadził politykę udzielenia prawa głosu dla “nordyckich” imigrantów, rozszerzoną potem w ten sposób, że prawo głosu w wyborach lokalnych i prawo ubiegania się o lokalne urzędy otrzymali wszyscy imigranci mieszkający w kraju co najmniej trzy lata. Według norweskiego bloggera o pseudonimie Fjordman, w czerwcu 2005 Duńska Partia Ludowa zaproponowała zlikwidowanie prawa głosu dla osób pozbawionych duńskiego obywatelstwa:

Obcokrajowcy powinni być duńskimi obywatelami, by móc głosować w lokalnych wyborach tej jesieni, stwierdziła Duńska Partia Ludowa. Propozycja tej partii zablokuje głosy około 200 tysięcy imigrantów. W ten sposób, według gazety Jyllands-Posten, partia ta ma nadzieję powstrzymać postępy Radykalnej Partii Liberalnej, która niemal podwoiła ilość swych mandatów w wyborach parlamentarnych mających miejsce w lutym.
“Nie czarujmy się. Radykałowie to nie są tylko popijający café-au-lâit kreatywni ludzie. Ta partia jest w znacznej mierze złożona z imigrantów. Dlatego można się obawiać rezultatów nadchodzących wyborów lokalnych w dużych miastach, gdzie znajduje się znacznie koncentracja imigrantów, którym Socjal-Liberałowie starają się przypodobać, stwierdziła leaderka Partii Ludowej Pia Kjærsgaard.

Celem pozbawienia imigrantów praw wyborczych powinno być:
** Uczynienie Danii mniej atrakcyjnym celem migracji w stosunku do innych krajów europejskich.
** Zredukowanie prawdopodobieństwa iż skrajnie lewicowa lub radykalnie pro-europejska koalicja zdobędzie kontrolę nad władzami lokalnymi dzięki swym zabiegom o uzyskanie poparcia bloku wyborczego islamistów.
** Zmniejszenie potencjalnych korzyści, jakie politycy na szczeblu krajowym mogliby mieć z zabiegania o wsparcie bloku wyborczego islamistów dla polityków na szczeblu lokalnym, oraz oczekiwań, iż mogliby zachować poparcie islamistów, później, kiedy ci pozbawieni duńskiego obywatelstwa ludzie zostaną naturalizowani.

Uważne spojrzenie na duńską politykę ujawnia tę prawdę, iż największym pojedynczym zagrożeniem dla długoterminowego bezpieczeństwa Danii jest krótkowzroczność i skłonność do układów znacznej części jej klasy politycznej.

4. Filtrować potencjalnych imigrantów ze względu na destrukcyjne ideologie. Najważniejszym celem musi być wykrywanie tendencji islamistycznych. Innym ważnym celem powinno być wykrywanie towarzyszących temu skłonności, takich jak chęć do życia zgodnie z prawem szariatu, co by kolidowało z wymaganiami dotyczącymi strategicznego bezpieczeństwa. Nowoprzybyli powinni być skłonni do zintegrowania się w duńskim społeczeństwie i odseparowania się od wszelkich politycznych wpływów z zagranicy.

5. Wzmocnić ekonomiczną żywotność Danii.

Z ilością urodzeń przypadających na jedną kobietę na poziomie 2,0, co nastąpiło w roku 1970, Dania spadła poniżej poziomu prostej reprodukcji swej ludności, zaś w latach 1990 do 1998 liczba jej ludności spadała:

Ostatnie 30 lat XX wieku wykazało dalekosiężne zmiany w charakterystykach demograficznych ludności Danii. Spadek płodności przyspieszył się w roku 1967, a najniższy poziom został osiągnięty w roku 1983, kiedy to ilość dzieci na jedną kobietę wyniosła 1,4.
Aby uniknąć spadku liczby ludności, konieczne jest utrzymanie ilości 2,1 urodzeń na jedną kobietę. Wynika z tego, iż obecny poziom jest zbyt niski, by społeczeństwo się samoodtwarzało. Podobny spadek dzietności można zaobserwować w większości zachodnioeuropejskich krajów, w Północnej Ameryce, Australii i Japonii.
Spadająca liczba ludności będzie prowadzić do poważnych problemów, ponieważ ilość pracowników zmniejszy się, natomiast zwiększy się ilość osób starszych i emerytów. Dania może rozwiązać ten dylemat przez wzmocnienie swego bezpieczeństwa i stworzenie przyjaznej wobec przedsiębiorczości, wolnorynkowej ekonomii. Przez kontrast z innymi europejskimi krajami, ociągającymi się z przeprowadzeniem reform, program ten zmieni Danię w istny magnes dla konserwatywnie nastawionych imigrantów z Europy i innych regionów.

Filtrowanie tych imigrantów ze względu na ich wolnorynkową orientację byłoby sprawą najwyższej wagi, ponieważ importowanie eurosocjalistów doprowadziłoby tylko Danię do rozmontowania jej zabezpieczeń i redystrybucji jej ekonomicznych zysków. Powinno się także sprawdzać opanowanie języka angielskiego. Znaczna liczba Duńczyków posługuje się praktycznym zakresie angielskim, a więc imigranci mówiący po angielsku i posiadający odpowiednie kwalifikacje zawodowe będą zdolni do uczestniczenia w życiu ekonomicznym w stopniu wyższym, niż byli w stanie, czy nawet chcieli, to uczynić w Europie imigranci z trzeciego świata.

Duńczycy mają prawo uważać się za wyjątkowo dalekowzrocznych i szczęśliwych, ponieważ odrzucili w referendum z 28 września 2000 przyjęcie euro, a utrzymanie własnej waluty pomoże Danii w czasie nieuniknionego kryzysu UE. Podobny skutek miałoby znalezienie aliantów o podobnym nastawieniu: czołowym kandydatem do prób utworzenia takiej koalicji podobnie myślących, wolnorynkowych krajów byłaby tu Estonia, a być może także Polska.

WNIOSEK KOŃCOWY
Skoordynowany atak przeciw karykaturom jest salwą ostrzegawczą wobec Danii. Pokazuje, że Dania znajduje się na początku wojny, zaś niezadowalająca reakcja rządów europejskich, ONZ i naszego własnego (czyli USA, ponieważ ten fragment tego tekstu ewidentnie został napisany przez Amerykanów, przyp. tłumacza) Departamentu Stanu powinny pokazać Duńczykom, że ich trwanie, jako państwo narodowe zależy od ich własnej zdolności trwania przy swoich racjach, choćby nawet samotnie.

Fizyczne bezpieczeństwo Danii wymaga, by jej granice zostały zabezpieczone, zaś ilość stanowiących realne zagrożenie wrogów wewnątrz nich utrzymywana na minimalnym poziomie. Długofalowe przetrwanie wymaga zmian w kierunku wolnorynkowym, takim, jakie pozwoliły Hong Kongowi wzrastać i prosperować, mimo geograficznej izolacji, kompletnego braku naturalnych zasobów i nieprzyjaznej obecności na jego jedynej granicy.

Im szybciej Duńczycy wezmą w ręce swą własną przyszłość, tym lepiej dla nich i dla reszty Zachodu. I tym gorzej dla naszych wspólnych wrogów.

niedziela, listopada 12, 2006

Samuel T. Francis o elitach i de-europeizacji

Właśnie się dowiedziałem, że zostały przetłumaczone na polski fragmenty eseju Samuela T. Francisa "Amerykańska klasa rządząca" z pracy zbiorowej pod red. S. Francisa "Europejczyk i przyszłość Ameryki" (tyt. oryg. Race and the American Prospect).

Chodzi w nim o teorię elit, teorię "klasy menadżerskiej", oraz wynikające z nich niepokojące dla każdego chyba konserwatyzmu wnioski.

Całość jest dla mnie, z moją dysleksją, może nieco za uczona i mało konkretna, choć wielu mądrym ludziom z pewnością się spodoba, ale kilka fragmentów - tych o zagrożeniach - wydaje mi się bardzo wartych uwagi. Na przykład ten:


Dojście do władzy nowej menadżerskiej elity w USA (jak i innych państwach Zachodu) w początkach i połowie XX w., i jej potrzeba sformułowania nowej ideologii czy politycznej formuły i przebudowanie wokół tego społeczeństwa, wyjaśnia dlaczego dominujące władze w tych krajach dzisiaj kontynuują popieranie wywłaszczania Europejczyków, oraz kulturową i polityczną destrukcję starszej amerykańskiej i zachodniej cywilizacji, zorientowanej na Europejczyków. I dlaczego członkowie tej elity nie tylko nie potrafią przeciwstawić się anty-europejskim żądaniom etnicznych nie-Europejczyków, ale aktywnie je popierają i subsydiują.

Ta polityka ze strony nowej elity nie jest rezultatem "dekadencji" czy "poczucia winy", ale grupowych interesów samej elity, osadzonych i wyrastających ze struktury jej władzy i pozycji społecznej, i racjonalizowanych w świadomości za pośrednictwem menadżerskiego liberalizmu. Inaczej mówiąc, leży w interesie nowej elity, aby zniszczyć i usunąć starsze społeczeństwo i euro-etniczną kulturową tożsamość z tym związaną (nie tylko samą etno-europejskość, ale praktycznie każdy tradycjonalny element grupowej tożsamości czy więzi: kulturowy, biologiczny, czy polityczny). Dla tych ("konserwatystów"), którzy kontynuują stosowanie się do norm starszego społeczeństwa, menadżerskie zachowanie ukazuje się, naturalnie, jako dekadencja, degeneracja, tchórzostwo, ugłaskiwanie, przymilanie się, czy objaw poczucia winy. Ale co jest złem, sprowadzaniem na manowce, czy samobójczą patologią dla sił "konserwatywnych", które dalej kształtowane są przez starsze normy i instytucje, w rzeczywistości jest odbiciem interesów i zdrowia sił skupionych wokół tworzenia i kontroli nowego społeczeństwa. Inaczej mówiąc, interesy menadżerskiej elity są antagonistyczne jeśli chodzi o zachowanie tradycjonalnej i instytucjonalnej tożsamości społeczeństwa, które ona dominuje.

Wyłonienie się elity menadżerskiej sprzyja wywłaszczeniu, a nawet destrukcji Europejczyków w USA na dwa główne sposoby. Po pierwsze, dzieje się to bezpośrednio, ponieważ struktura interesów i władzy menadżerskiej jest w konflikcie z jakąkolwiek silną narodową, religijną, czy inną tożsamością grupową. Te interesy, przenikając w najgłębsze warstwy mentalności klasy menadżerskiej, pchają leaderów nowego społeczeństwa w stronę odrzucenia etnicznej i kulturowej struktury tradycyjnej cywilizacji zachodniej, i w nowej kulturze, którą oni próbują stworzyć, odrzuca się i zaprzecza walorom takich tożsamości i wartości.

Po drugie, ponieważ nowa menadżerska elita odrzuca i niszczy mechanizmy starej elity, które wyłączały inne etniczne i religijne grupy, te grupy są w stanie często przeniknąć do menadżerskiej struktury i osiągnąć poziom władzy niemożliwy dla nich w przed-menadżerskim społeczeństwie. I one teraz zabiegają o własne interesy i program za pośrednictwem menadżerskich intrumentów władzy. Te etniczne siły, artykułując swoją własną silną etniczną, kulturową czy religijną świadomość, przywołują menadżerskie liberalne slogany "równości", "tolerancji", "dywersyfikacji" etnicznej i kulturowej, itd., by zakwestionować tradycyjną dominację Europejczyków - ale też w coraz większym stopniu same aspirują do kulturowej i politycznej dominacji, wyłączając Europejczyków i odrzucając i demontując instytucjonalne struktury ich społeczeństwa.

Oraz znajdujący się bezpośrednio po nim, a traktujący o...

Kevin MacDonald udokumentował niezwykle szczegółowo jak żydowskie grupy, starające się propagować własny oparty na etniczności program, osiągnęły ten cel. A ponieważ centralną częścią tego programu jest wymazanie historycznych etnicznych, pre-etnicznych i religijnych barier, które wyłączały Żydów i były postrzegane jako prowadzące do ich prześladowań, żydowski program i program menadżerskiej elity w tym aspekcie doskonale się nakładają. Rzeczywiście, Żydzi stali się prominentni w elicie do tego stopnia (zwłaszcza w sektorze kultury), że można sprawiedliwie powiedzieć, iż w menadżerskiej elicie Żydzi służą jako kulturowa awangarda klasy menadżerskiej, dostarczająca ideologicznego uzasadnienia dla jej struktury i polityki, rozpowszechniająca jej ideologiczne formuły pośród masy społecznej, formułująca i często wdrażająca konkretne programy polityczne, i zajmująca się w dużej części wyspecjalizowanym przygotowaniem edukacyjnym, kluczowym dla przekazywania i rozpowszechniania technokratycznych umiejętności elity.

W tym względzie Żydzi pełnią rolę wspierającą - w tym wypadku kulturową i ideologiczną raczej, niż poboru podatków czy lichwiarstwa - dla nie-żydowskiej większości elity, podobną do roli jaką wypełniali w stosunku do różnych europejskich arystokracji w przeszłości, np. w Polsce. Zatem pojawienie się "neokonserwatyzmu" w ostatnich dziesięcioleciach odzwierciedla nie tylko interesy żydowskie i tożsamości ich głównych artykulatorów i wyrazicieli, ale także, inaczej niż w starszym konserwatyzmie elity przed-menadżerskiej, interesy klasy menadżerskiej jako całości w utwierdzaniu nowego politycznego i kulturowego porządku, który ta klasa stworzyła, równocześnie przy tym odrzucając i demontując przed-menadżerski porządek, którego starszy konserwatyzm usiłował bronić. (Z tym że zwrócić uwagę trzeba, iż w ostatnich latach neokonserwatyzm ma skłonność odzwierciedlać żydowskie i syjonistyczne interesy znacznie bardziej niż interesy klasy menadżerskiej jako ogółu).

Menadżerska elita sprzymierzyła się także z innymi etnicznymi grupami, z których większość podziela jej interes w wyeliminowaniu europejskiej tożsamości i wspierających ją sił kulturowych. Jak żydowscy sojusznicy elity i sama elita, te etnicznie nie-europejskie grupy zabiegają o wymazanie europejskiej tożsamości etnicznej i jej ekspresji instytucjonalnych. Ale w odróżnieniu od elity, starają się one także promować własną etniczną świadomość i tożsamość. Zatem podczas kiedy otwarcie europejska tożsamość jest praktycznie zakazana i surowo karana przez elitę menadżerską, instytucje które otwarcie eksponują nie-europejskie i anty-europejskie tożsamości są tolerowane i stymulowane.

Słabe są jednak oznaki wyłaniania się europejskiej etnicznej tożsamości zdolnej przeciwstawić się czy to menadżerskiej strukturze władzy, jej anty-europejskiej ideologii i motywacji, czy też bezpośredniemu zagrożeniu wobec Europejczyków ze strony nie-europejskich i anty-europejskich przeciwników. Nowa elita i jej sprzymierzeńcy osłabili lub zniszczyli system wierzeń, wartości moralnych, spadkobierstwa kulturowego i społecznych więzi i instytucji jakie sprawiały, że Europejczycy mieli świadomość kim i czym są, i podtrzymywały w nich wolę przetrwania i opanowania sytuacji.

Dopóki takie mechanizmy nie zostaną odtworzone, szanse Europejczyków na przezwyciężenie a nawet odpowiednie rozpoznanie zagrożeń i wyzwań jakie dziś przed nimi stoją wydają się niewielkie. A te mechanizmy nie mogą być odbudowane tak długo, jak menadżerska elita pozostaje u władzy, tak długo, jak jej uniwersalistyczna i egalitariańska ideologia pozostaje dominującą polityczną i kulturową formułą, i tak długo, jak anty-europejscy sprzymierzeńcy elity dzielą z nią władzę.

Co Europejczycy muszą uświadomić, jeśli w ogóle mają przetrwać, to to, że siły które zniszczyły ich cywilizację, siły które do tej ruiny doprowadziły, są tymi samymi siłami, które dziś na tych ruinach rządzą. Dopiero kiedy te siły zostaną odsunięte od władzy, dopiero wtedy Europejczycy przyszłości będą w stanie odzyskać dziedzictwo jakie ich przodkowie stworzyli i przekazali im.

Całość tekstu tutaj: http://www.towyoming.com/pl.ameryka_mysli.2.htm

piątek, listopada 10, 2006

"Wykształceni popierają Platformę i III RP?" Oto może być jedna z przyczyn

Mój poprzedni tekścik był o dzisiejszym polskim wyższym wykształceniu, tutaj zaś coś na ten sam temat, co dzisiaj znalazłem na forum onetu. Za pośrednictwem Forum Frondy, bo na forum onetu bez wyraźnej potrzeby nie chodzę. Tym razem jednak było warto.

Bardzo to moim zdaniem ciekawy tekścik, w dodatku zawierający konkretne a mało znane fakty. I wyjaśniający chyba nieco kwestie zawarte w tytule tego postu.

Wkleiłem tu jego najsmakowitszy, początkowy fragment, z zachowaniem oryginalnej interpunkcji i wszystkiego. A więc kurtyna w górę, na scenę wchodzi Szkolnictwo Wyższe III RP...



"Tragarz indeksów , czyli boom edukacyjny w Polsce.

Szkoly wyzsze mnoza sie w Polsce szybciej niz króliki w kapeluszu iluzjonistów !! . Dzieki temu , mój znajomy , absolwent jednej z tych szkól , otrzymal w innej , posade .... tragarza indeksów ( czy moze lepiej : wozacego indeksy ) . Jego praca polega na wozeniu w walizce , studenckich indeksów , do domów przeróznych profesorów , po to by ci dokonali w nich odpowiednich wpisów . Profesorowie formalnie zatrudnieni sa na uczelni , jednak na uczelnie nie przyjezdzaja . To uczelnie ( w osobach " tragarzy " ) przyjezdzaja do profesorów . Tak jest sprawniej i wygodniej dla wszystkich !! . Taka rewolucyjna reforme niepublicznego szkolnictwa wyzszego , wymusila Ustawa o Szkolnictwie Wyzszym . Zgodnie z nia , kazda wyzsza szkola niepubliczna ( czyli tak zwana " soltysówka " ) , musi zatrudniac okreslona liczbe profesorów . Tych jest jednak w Polsce , okreslona , stosunkowo niewielka ilosc , i w zaden sposób , nie moga oni byc równoczesnie w 100 czy 200 wyzszych szkolach biznesu !! . Ale sto , czy dwiescie uczelni , reprezentowanych przez " tragarzy " , moze bez trudu zjawic sie u kazdego z nich , z walizka indeksów do podpisania . Czyz nie genialne rozwiazania problemu , braku profesorskiej kadry dydaktycznej ??? . Jak zwykle , Polak potrafi ! .

Opowiadal mi mój kolezka , ze jadac z walizka pelna indeksów , do takiego , czy innego profesora , czesto nie zastaje go w domu . Czasami profesor spi i rodzina nie pozwala go obudzic , inny znów nie kontaktuje, gdyz z powodu bez mala 100 lat zycia , odplynal myslami w nieznanym kierunku . Wówczas indeksy podpisuje zona profesora , czasami gosposia lub inny z domowników , jesli nie ma chwilowo nic innego do roboty . Kolega zdradzil mi sekret , ze czesto sam podpisuje indeksy , jesli nie ma innego wyjscia . ( ".. A co ?????? , mam sie tluc pociagiem przez pól Polski , dwa razy do tego samego pierdziucha , który ciagle spi , a jego zona , ani nie chce go obudzic , ani podpisywac za niego ??? ... " - cytuje wyjasnienie " tragarza " ) .

Przedstawiony model funkcjonowania niepublicznego szkolnictwa wyzszego w Polsce , paradoksalnie doprowadzil do podniesienia poziomu ksztalcenia , co przyznaja nawet kierownicy hipermarketów , zatrudniajacy absolwentów " soltysówek " do obslugi kas fiskalnych , za 500 zlotych miesiecznie . Paradoks ten latwo wyjasnic . W tradycyjnym modelu ksztalcenia , obowiazkiem profesorów bylo prowadzic wyklady , cwiczenia , seminaria , itp. W modelu obecnym , nie maja oni na to czasu ! . " Czarna " robote odwalaja za nich inni , zazwyczaj akademicy po licencjatach , wydanych im przez jakas " soltysówke ", nieco wczesniej . I chwala im za to !!! .

Całość tutaj: http://wiadomosci.onet.pl/1,15,11,24615393,68398984,2621568,0,forum.html

(Nie ma żadnej gwarancji, że to z forum onetu nie zniknie, ale jak się zorientuję, to umieszczę tu cały ten tekst. Reszta też jest ciekawa, choć sam "tragarz" wydaje mi się najsmakowitszy.)