Pokazywanie postów oznaczonych etykietą internetowe trolle. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą internetowe trolle. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, października 14, 2019

Moja mała teoryjka na temat wczorajszych wyborów

Leming
"Historia to psychologia" rzekł był Jaques Bainville. (Po francusku rzekł był, ale nie będziemy się w tej chwili popisywać naszymi w tym zakresie umiejętnościami, żeby nas nie wzięli za brata-bliźniaka niejakiego Czaskoskiego. Wyrazimy tylko gorące jak lawa przekonanie, że, jako łysy spocony moher z mokrego snu red., jak mu tam... Czuchnowski? Nie, Pacewicz chyba to był... Na pewno znamy to narzecze od Czaskoskiego lepiej, lepsze książki w nim czytaliśmy, i mamy znacznie lepszą wymowę. A Geremek jako historyk był zerem i tyle, wiem bo próbowałem go czytać. Tylko, że to na pewno pisał za niego jakiś głodny doktorant bez cienia talentu.)

A zatem Historia Psychologią est... I takoż Tygrysizm Stosowany! Całkiem tak samo! Zaskoczeni? Ja naprawdę uwielbiam odtwarzać sobie pokrętne ścieżki, jakimi chadza psychika leminga! Z obrzydzeniem, ale też z niekłamaną fascynacją, analizuję sobie (i Tygrysistom Stosowanym, gdzie tylko się takowi ujawnią, polecam) paskudne dusze różnych Urbanów, Jachir i Maleszków. W dodatku uważam, że to nie tylko taka perwersja, jaką na przykład mogłoby być... Nie, to zbyt obrzydliwe! Albo... To też nie, ohyda!

Obrzydliwe czy nie, zresztą nie zawsze obrzydliwe - czasem raczej śmieszne - jednak naprawdę mam przekonanie, że warto, i że to właśnie stanowi jedną z (jakże licznych) przewag Tygrysizmu Stosowanego nad Prawicowością-Pospolita-Odmiana-Ogrodowa, nie mówiąc już o wszelkich leberalnych avatarach, którymi nas od kołyski dziś, nie od dziś zresztą, karmią. No dobra, to była niezbędna w tych podłych czasach autoreklama (jak nie my sami, no to kto?) i Zjadanie-Własnego-Ogona (o którym śmy już przecie pisali - poszukać sobie!), a teraz do rzeczy! Jaka jest ta "teoryjka" zatem?

A taka ona (ci) jest, że lemingi, może szczególnie te młode, zagłosował były na te różne szemrane, kopnięte i nie-całkiem-jak-platfąśy-ale-jednak-moco-skompromitowane partie (nawet te, co nie rządziły i nie urządały Ciamajdanów - wystarczy chwilę posłuchać Guru K*wina!), bo doszło do nich, jak nimi Platfąsy cwanie tymi internetowymi trollami sterowały, jak ich oszukały, jak ich szczuły niczym najgłupsze wiejskie kundle po wylewie w swoich platfąsich brudnych interesach, więc, choć nie chciały już skutkiem tego na Platformę głosować, zbyt urażonymi będąc, to w duszy swojej każdy taki nie chcąc się za nic przyznać, że wyszedł na głupka, oddał swój bezcenny głos na jakąś idiotyczną-łamane-przez-szemraną partię - żeby tylko nie na PiS, na który go przez lata szczuto, ale oczywiście on tej prostej prawdzie w oczy nie spojrzy, bo musiałby się przed sobą przyznać, że dureń.

Da się to zrozumieć? (Zgłoszenia tego zdania powyżej do Księgi Rekordów Guinnessa, ze wzgl. na jego dłuuuuuuuuuuugość, mile widziane! Ja nie mam czasu się tym zajmować, ale pewnie bym się załapał i byłby NASTĘPNY SUKCES DLA POLSKI - większy od Nobla dla tej tam... Jak jej tam. Słuchajcie Szwedzi! To kom-pro-mi-ta-cja! Należało już wieki temu wywalić tę lewacką jaczejkę, udającą znawców literatury, w kosmos. Aż mi wstyd żem sam taki, nie jaczejka, ino Szwed, choć dziś to niemal to samo, aż w 1/16. Nawiasem - ktoś tego szpetnego bezpitula zamierza skutkiem tego Nobla przeczytać?)

A tu macie, w nagrodę, żeście to grzecznie przeczytali, genialne kolumbijskie vallenato. Śpiewa wielka, nieżyjąca już, María Dolores Pradera. (Sytuacja, która zapłodniła powstanie tego klasycznego utworu z roku 1932, i o której ten tekst opowiada, jest b. zabawna, ale to ew. na kiedyś.) Muzyka naprawdę nie musi być filharmonicznie dęta czy piekielnie złożona, nie musi być z nut i po konserwatoriach, żeby była super! Oczywiście Monteverdy tego świata to coś całkiem specjalnego, ale nie tylko one są warte grzechu, a "prosty lud"i "folwarczni chłopi" też swoje potrafią. (No i niech ktoś powie, że akordeon to nie jest fajny instrument! Choć po prawdzie to harmonia guzikowa.)



Tyle!

triarius

P.S. A wiecie wy, że o tej, jak jej tam... Tokarczuce, tak? My tu już kiedyś pisaliśmy? Nawet w tytule była.

Definicje: LIBERALIZM

Liberalizm - w sferze faktów: Państwo opanowane przez Mafię. W świecie sferze ideologii: Ideologia głosząca, że tak właśnie jest git i nic lepszego nie da się wymyślić.


Nieco komentarza:

1. Mógłbym powiedzieć "ekonomiczna mafia", ale w sumie każda mafia jest przecież w znacznej mierze "ekonomiczna", bowiem dąży do zdobywania bogactw i wpływu dla swoich członków.

2. W kwestii brutalności... Mafia młoda, słabo jeszcze zakorzeniona, może być b. brutalna i mniej zajmować się standardową ekonomią, ale mafia zakorzeniona i dojrzała nie musi już często wychodzić poza sferę legalności, bowiem wypracowała sobie już "odpowiednie" możliwości, przewagę na ew. konkurentami, no i sama w jakiejś mierze kontroluje przecież prawo i całe państwo. (No i nie zapominajmy o internetowych trollach, które także potrafią być cudownie użyteczne!)

3. Nasza główna tutaj teza może wydawać się szokująco przesadna i nawet absurdalna, ale zachęcam do zastanowienia się nad tą sprawą, a przede wszystkim nad spróbowaniem "dopasowania" tej tezy do znanych przykładów z historii, także tej najnowszej rodzimej... I w ogóle do potraktowania "na próbę" tej mojej tezy, jako prawdziwej - sporo elementów układanki powinno wskoczyć na swoje miejsce!

triarius

wtorek, listopada 22, 2011

Dzień jaguara (wstępny szkic ew. opowiadania)

Przyszło mi do głowy napisanie opowiadanka. Temat, który mi się nasunął b. mi się spodobał. I zacząłem je pisać. Ale jak to ja, jakoś nie mam ochoty siedzieć parę dni i dziełka cyzelować nie widząc reakcji Szan. Publiczności, a także mając problemy z formatowaniem... Wie ktoś, tak przy okazji, jak się robi krótkie wstawki czyjejś wypowiedzi w toku narracji i, z drugiej strony, krótkie wstawki narracyjne w toku wypowiedzi? Bez tego nijak mi się nie uda tego zrobić porządnie, wiec jeśli ktoś wie, to proszę o radę i ew. przykład! Mówię serio. Chodzi o te miejsca, które są tu oznaczone na żółto.

Na razie zamieszczam to, co mi się w godzinę napisało. Tuszę, że na swój postmodernistyczny sposób, to nie jest całkiem nieinteresujące i w sam raz nadaje się na bloga. Jeśli się mylę - proszę mi to bez ogródek powiedzieć! Zniosę to jak samiec. I w ogóle ciekaw jestem głosów i reakcji P.T. A teraz... DZIEŁO! A raczej pierwszy szkic, w postaci paru fragmentów. Które ew., jeśli się oceni że warto, trzeba by oszlifować, uzupełnić, i połączyć.  "Tragedia w Harlemie" to to pewnie nie jest, ale za to jakie na czasie!

Te "bullety" w dialogach powinny oczywiście być kreskami, a nie kulkami, ale cóż, tak mi się z Open Office przekopiowało i tak na razie musi być. Akapity są, jak na internet i na mnie, długie, ale to miało być w zamierzeniu drukowane w książce! A każdym razie: Przyjemnej Lektury!

* * * * *


Triarius the Tiger


Dzień jaguara

Matka trollowała praktycznie od kiedy pamiętał, przeważnie na dodatkowy etat. Ojciec też przez większość swego zawodowego życia łączył pracę lokalnego działacza Partii z koordynowaniem internetowych trolli i cenzurowaniem internetu. Sam zaczął bardzo młodo i przez długi czas bardzo mu się ta służba podobała. Oczywiście nie robił tego za darmo, ale dla niego, inaczej niż dla większości, to była raczej służba. Wierzył w to, co robił. Nie chodziło tylko o forsę na nową komórkę, czy na wspólne wakacje z ukochanym chłopakiem. Zresztą jego nigdy całe to, jak to wtedy nazywano, "gejostwo" nie pociągało. Musiał się przymuszać do fizycznych kontaktów, a nawet do trzymania innego chłopca za rękę. Nawet wtedy, gdy była to jedyna opcja dla młodego człowieka z ambicjami.

Wzdrygnął się kiedy sobie przypomniał szczegóły tamtego swojego życia. Teraz myślał o tym z odrazą. Jak wiele dałby, by o tym w końcu potrafić zapomnieć! Spowiedź? Oczywiście, ale świadomość, że Bóg mu wybaczył, nie sprowadzała automatycznie niepamięci. Cóż, za wszystko się widać w życiu płaci, także za młodzieńcze ambicje bycia cool... Tak to się wtedy określało, z angielska. Niedługo potem nastała moda na słowa rosyjskie i północnokoreańskie. I to trwało właściwie aż do końca. Do końca TAMTEGO. Aż do... Wielkiego Przewrotu.

Gorliwość i skuteczność młodego człowieka została wkrótce zauważona. Rodzinne kontakty także z pewnością nie zaszkodziły. Wiedział to zresztą już wtedy, lub może raczej przeczuwał. W każdym razie zaraz po ukończeniu gimnazjum został skierowany do berlińskiej filii słynnej moskiewskiej Akademii NKWD. Ukończył ją jako jeden z najlepszych na swoim roku. Przed nim, wciąż to pamięta, po tylu latach, byli Francuz i Amerykanin. Bardzo ich wtedy nie lubił. - Zaśmiał się cicho. - Ciekawe czy żyją, czy też zginęli, jak tylu innych absolwentów owej akademii. A jeśli im się udało przeżyć, to co robią?

Po studiach wrócił do Priwiśliszczyny i podjął pracę... Lub raczej służbę – w każdym razie sam tak to widział – w Służbach. Konkretnie w Departamencie III Priwiślińskiego NKWD. Który zajmował się kontrolą, regulacją i pacyfikowaniem internetu. Szaleństwo było wtedy z tym internetem, teraz trudno to sobie nawet wyobrazić. Przez kilka miesięcy robił różne rzeczy. Śledzenie niebezpiecznych treści, drobne prowokacje, składanie wniosków o poranną kontrolę, o zakaz dostępu do internetu, o aresztowanie, o przesłuchanie... Przesłuchania były różnego stopnia. Lekkie dla zwykłych katolików... Wtedy jeszcze Kościół Księży Internacjonałów znajdował się w powijakach i wielu było takich, którzy wciąż próbowali zachować wierność dawnemu papieżowi. Od paru lat ukrywającemu się gdzieś na wyspach Pacyfiku. W każdym razie dla tych niepokornych katolików były przesłuchania stosunkowo lekkie, za to zdecydowanych eurosceptyków traktowało się już zgodnie z wszystkimi regułami sztuki.

O tym, co działo się z ludźmi nielubiącymi Ojca Narodów nigdy nie lubił myśleć, a już szczególnie teraz, po tym, jak... Zawsze, w każdym razie, była to śmierć naturalna. Albo prawie zawsze. Albo sprawa była na tyle niewyraźna, że z zatuszowaniem nie było nigdy problemów. Boże, jak nisko może człowiek upaść! Czy kiedykolwiek sam sobie potrafię te wszystkie rzeczy wybaczyć?

Rozległo się pukanie, drzwi się lekko rozwarły i ukazała się w nich głowa Prywatnego Sekretarza, Kowalskiego. Wciąż dość młody człowiek, choć już niemal całkiem łysy. Co jednak nie przeszkadzało mu w znakomitym wypełnianiu swoich funkcji.
  • Panie Prezydencie, przypominam, że za dokładnie godzinę powinien Pan być w śmigłowcu! Na Placu Spenglera są już w zasadzie wszystkie delegacje, a tłum liczy ponoć ponad pół miliona i wypełnia całą dzielnicę.
  • Dziękuję Kowalski, pamiętam i będę gotowy. A swoją drogą, jak tam – nie mieliście problemów z rozsadzeniem delegacji? Bo wiem, że spodziewano się drobnych tarć.
  • Nie, Panie Prezydencie. Jest w porządku. Udało nam się wszystko rozwiązać. Chan Moskiewski wprawdzie boczył się nieco na Sułtana Lubeki, który otrzymał bardziej honorowe miejsce na trybunie, ale obiecaliśmy Moskwie zwiększone dostawy perkalików i szklanych paciorków od nowego roku. Co załagodziło sprawę.
  • To bardzo dobrze! A jak z Amerykanami?
  • Tak... Było też rzeczywiście nieco kłopotu, bo Król Północno-Zachodniej Kaliforni i Emir Chicago z Przyległościami - obaj rościli sobie prawo do tytułu przedstawiciela Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W sumie nic wielkiego. W bardzo dyplomatyczny sposób zagroziliśmy obu zmniejszeniem dostaw szklanych paciorków i perkalików. Od razu zrezygnowali ze swoich pretensji. Teraz atmosfera jest naprawdę serdeczna. O takiej miłości między narodami ci dawni uszczęśliwiacze świata nie mogliby nawet marzyć, Panie Prezydencie!
  • I bardzo dobrze Kowalski! Chyba nam się jednak w końcu udało osiągnąć coś, jak na ludzkie i ziemskie warunki, znośnego. Też tak uważasz?
  • Oczywiście, Panie Prezydencie!
  • A jak byś nie uważał, to też byś to powiedział, bo jesteś gorliwym i lojalnym urzędnikiem, prawda?
  • Tak jest, Panie Prezydencie!
  • I tak trzymać, Kowalski! Dobrze, że się rozumiemy. Chyba nam się nadal będzie nieźle współpracować. Też tak sądzisz?
  • Oczywiście, Panie Prezydencie!” Odparł tamten ze śmiechem.
  • Świetnie! No to teraz zostaw mnie jeszcze na chwilę samego, bo muszę parę rzeczy przemyśleć. Będę gotowy na czas.
  • Tak jest, Panie Prezydencie!
Drzwi się zamknęły i Prezydent znowu został sam w swym ogromnym, wykładanym orzechem i skórą gabinecie. Krótką chwilę próbował wyłapać cokolwiek z cichego szumu dobiegającego od strony centrum miasta, gdzie, jak wiedział kłębiły się, w tym świątecznym dniu, rozentuzjazmowane tłumy. Chwilami dawało się też jakby uchwycić pojedyncze dźwięki czegoś, co brzmiało jak marszowa muzyka. Potem wrócił do swych wspomnień.

Po upływie tych kilku miesięcy, kiedy to robił mniej więcej to, co wszyscy niżsi pracownicy Departamentu, wezwał go do siebie sam Szef. Z niepokojem – pamięta to tak żywo, jakby to było wczoraj – wszedł do gabinetu, gdzie siedział Szef w towarzystwie samego Sowieckiego Doradcy Przy Departamencie III. Doradca przez cały czas nie odezwał się słowem, ale wyraźnie słuchał z uwagą.

Szef rozpoczął od pytania. Pytania o to, czy podwładny zetknął się w swej dotychczasowej pracy z niejakim Jaguarem? Na co podwładny, zgodnie z prawdą, odparł, że spotkał ów pseudonim w sieci kilkukrotnie, ale dotychczas niewiele ponad to.

Szef naciskał dalej. Przyszły Prezydent (cóż by dał ów Szef, żeby móc to wtedy przewidzieć! Pomyślał i roześmiał się cicho.), wyraźnie zmieszany, pogrzebał w pamięci i dodał, że z jakichś powodów ów Jaguar nazywanych jest często przez swych wielbicieli Panem Jaguarem. Ale w sumie to są jakieś intelektualne, czy raczej pseudo-intelektualne, bzdety. Którymi nie ma raczej powodu się zajmować, bo nie wydaje się to przedstawiać najmniejszego zagrożenia.

To chyba nie zaimponowało Szefowi, który stwierdził, że zagrożenia prawdopodobnie rzeczywiście nie przestawia, choć to nie jest sprawa podlegająca ocenie pracownika na tak niskim stanowisku, „ale w ramach działań pacyfikacyjnych w internecie chcemy się temu jaguarowi i jego dziwnym gadkom bliżej przyjrzeć i do tego zadania wybraliśmy właśnie was, towarzyszu. Partia was oddelegowuje na ten konkretny odcinek.”
  • Zgodnie z rozkazem!
  • Tak więc, towarzyszu, przyjrzycie się dokładnie tym wszystkim rzeczom, co on tam pisze, i co piszą ci inni, co się z nim kontaktują... A potem sporządzicie dokładny, szczegółowy raport. Powiedzmy, że ma być na moim biurku... 10 września, tydzień przed Świętem Pokoju i Miłości. Zrozumiano?
  • Tak jest, Panie Pułkowniku!
  • No to odmaszerować!
Do dziś nie wie, czy skierowanie na ten specjalny, i w oczywisty sposób dziwny odcinek, to był wyraz zaufania, wstęp do awansu, czy też szykana ze strony Szefostwa. W każdym razie jego kariera nie zatrzymała się, a nawet wyraźnie przyspieszyła. Już podczas najbliższego Święta Pokoju i Miłości, czyli wkrótce po złożeniu raportu, otrzymał Złotą Budionnówkę z Sierpem i Młotem Oraz Diamentami III Klasy. Było to podczas uroczystego rozdawania tzw. Feliksów, transmitowanej przez wszystkie media i długo, długo potem we wszystkich mediach Priwiśliczyny omawianego. Ach, jakiż był wtedy dumny! - zaśmiał się gorzko. A jak dumna była jego rodzina! Szczególnie matka, która zawsze chyba wierzyła, że robota internetowego trolla może być znakomitą trampoliną do sukcesu. Dobrze, że nie dożyła!

***

Wraz ze śmiercią internetu Jaguar znikł z pola zainteresowania Służb. Przestał cokolwiek znaczyć. Długo potem prywatne poszukiwania w bazach danych wykazały, że żył jeszcze parę lat, po czym zmarł. Jak tylu innych w owym czasie, właściwie z głodu. Choć młody już nie był, fakt. Zresztą może to i dobrze, bo ten wielki umysł wyraźnie zaczął tracić już swoją ostrość. Jeszcze trochę i... „Cóż, takie jest życie!”, pomyślał filozoficznie, choć oczywiście wiedział, że nie jest to filozofia najwyższej próby.

***

triarius

P.S. A teraz idź i przytul lewicowca.