Pokazywanie postów oznaczonych etykietą 13 grudnia. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą 13 grudnia. Pokaż wszystkie posty

piątek, lutego 24, 2012

Gadanie Michnikiem

Termin "gadanie Michnikiem" zaczyna wreszcie powoli przenikać do prawicowego krwioobiegu, co jest miłe, nawet nie tyle dla mnie osobiście, jako jego ojca, ale nawet dla tego krwioobiegu. Oczywiście odbywa się to znowu za sprawą Nicka, któren ma autentyczny talent publicystyczno-dydaktyczno-propagandowy i wyłapuje z atmosfery sporo tego typu potencjalnych perełek i młotów na lewiznę (z których pewna część jest mojego autorstwa). Sam też oczywiście tworzy swoje własne - nie że coś.

Z tym "gadaniem Michnikiem", że pokrótce wyjaśnię, chodzi o to, że jak się wystarczająco nie oddalimy od liberalnej, post-oświeceniowej - i "zdroworozumowej" po prostu, w takim sensie, że nie podważającej tego, co nam się dzisiaj, skutkiem specyficznej "edukacji", działania mediów, autorytetów, "wolnego rynku", interpretacji rzeczywistości wpaja - to zawsze będziemy skazani na tego typu, w sumie, "narrację". Co najwyżej tu i ówdzie odwrócimy sobie znaczki - że jak Michnik mówi, że pedalstwo dobre, to my że złe.

Ale w sumie to on, w najszerszym sensie oczywiście, narzuca warunki "dialogu" i kształtuje całą tę "dyskusję". O to w sumie chodzi. Owo "wyjście poza" liberalną i post-oświeceniową narrację to nie koniecznie "kopernikańska rewolucja" Spenglera, ale to musi być coś równie radykalnego i "wywrotowego", a ja, przyznam, wielu innych możliwości poza tą "kopernikańską rewolucją" akurat nie widzę.

Co jednak wcale nie oznacza, by o to koniecznie musiało chodzić. Nie - chodzi o "wyjście poza" i tyle! Oczywiście raczej nie na jeszcze bardziej lewackie pozycje, jeśli to ma być prawica i w końcu kontrrewolucja. U Nicka można sobie znaleźć ostatnio całkiem sporo na temat tego "gadania Michnikiem", szczególnie chyba w komętach - nie jest to chyba całkiem tak samo interpretowane, jak u mnie, i tym bardziej warto się zapoznać.

Że jednak przykłady uczą lepiej od wywodów, podamy tu sobie fajny przykład gadania Michnikiem. Prosty i łatwy, jak sądzę, do zrozumienia, choć - podkreślam to z naciskiem! - wcale nie jakiś monstrualny i kretyński. Ot, po prostu widać, jak głęboko w nas to gadanie Michnikiem siedzi!

Fakt, że autor tego przykładu, MatkaKurka, jeszcze niedawno był lewakiem, więc pewnie dużo łatwiej niż nam, czarnopodniebiennej prawicy od zarania dziejów, tym Michnikiem gadać. Jednak gość od jakiegoś czasu gada z dużym sensem, a sam fakt, że przejrzał na oczy, nie tylko dobrze o nim świadczy, ale nawet podważa nieco mój własny programowy brak wiary w człowieka. (Brak wiary w człowieka - sam w sobie ogromnie prawicowy, ale jednak, jeśli w tym, powiedzmy, przesadzam, to i to jest błędem.)

W swym niedawnym tekście - oto link:
http://www.kontrowersje.net/tresc/z_tuskiem_bylo_tragikomicznie_z_komorowskim_moze_byc_tylko_tragicznie

MatkaKurka pisze bardzo sensownie o wyjątkowo szemranym osobniku znanym jako Bronisław Komorowski albo "Prezydent Polski", o jego ciemnej przeszłości, niejasnych powiązaniach z ruskimi służbami (także w wiadomej i najistotniejszej do dwóch lat sprawie), oraz o zagrożeniach jakie się z tym wiążą. Naprawdę sensowny tekst! A samo jego zakończenie jest takie:
Nie chcę bluźnić, ale wydaje się, że Tuska wariant niemiecki nazywa się Pikuś w porównaniu z wariantem sowieckim Komorowskiego. Jakby nie patrzeć Wielkopolska jest „ordnung”, podwórza zagrabione, a Привислинский край gdzieniegdzie jeszcze dumnie strzechami świeci i furmanki ładuje. Strach się bać.
Coś tu kogoś razi? Komuś się jakieś ostrzegawcze światełko zapaliło? Ktoś tu dostrzega jakieś gadanie Michnikiem? Nie? No to nieźle siedzimy w tym michniczo-oświeceniowym szambie, polska prawico! A może jednak? No... właśnie! Czy to nie paranoja, że, po takim przywołaniu tych wszystkich potworności, które się z "Prezydentem" wiążą, i tych zagrożeń, dla nas, dla naszych dzieci, dla Polski... Pointą jest akurat wizja strzech i furmanek? To TO jest ową najstraszniejszą rzeczą, jaka może nas w ogóle, z Komorowskiego i GRU pomocą, spotkać?!

Jeśli naprawdę to, a nie co innego, tak przeraża rodzimą prawicę, no to teraz ten czy ów Orliński Wojtek uzupełni wam, że "jeśli się chce modernizacji, autostrad i czego tam, to trzeba zrozumieć, że to wszystko chodzi w pakiecie, i nie może być autostrad i modernizacji obok pastuszka z fujarką i moheru, a sprzeciwianie się by po tych autostradach paradowały wte i wewte parady kochających inaczej, jest kretyństwem".

Prawda? A mogę was zapewnić i założyć się o co chcecie, że Orliński Wojtek, albo jakiś inny Orliński Wojtek, choćby go inaczej wołali, to powie. Skąd wiem? A stąd, że owe Wojtki już to wiele razy powtarzały, a ich różne ętelektualne guru piszą to nie od dziś.

I co my na to dictum Orlińskiego Wotjka, czy dowolnego innego michniczego avatara? A cóż my innego możemy zrobić, niż podjąć dialog? Konstruktywny oczywiście. Jak Polak z Polakiem! Wszak pragniemy w sumie tego samego! Pragniemy, my i oni też, żeby nie było tych strzech i tych furmanek, a żeby były autostrady i drapacze chmur.

Cóż więc można zrobić? Musimy działać razem - pragniemy tego samego, i chyba nie chcemy, żeby oni nam wkładali kije w szprychy (a kije to oni mają grube!) - prawda? Z pastuszka bez płaczu rezygnujemy, z fujarki też, no a parady pedałów zaakceptujemy - w ramach kompromisu i zwycięstwa rozsądku. 

Co najwyżej we własnym już wyłącznie, prawicowym gronie, podyskutujemy sobie o tym, czy parady lesbijek powinny chodzić od dziewiątej do szóstej w dnie powszednie, czy też 24/7, a parady pedałów jakoś inaczej, czy może tak samo. I czy nie warto by było tej sprawy skierować do Trybunału w Strasburgu. (Prawica, psia mać! Polscy patrioci!)

No więc jak, polska prawico, będzie z tym gadaniem Michnikiem? Gadamy, ale się "w porę" zatrzymujemy? Zostawiając dopowiedzenie dalszego ciągu Orlińskim Wojtkom tego świata? Czy też może zaczynamy się z tego gadania Michnikiem (i Orlińskim Wojtkiem, bo to jedna parafia, gorzej, ze wraz ze sporą częścią rodzimej "prawicy", jak się okazuje) pracowicie wyplątywać?

Może warto się zastanowić CO miałoby być naszym celem, jakie mamy priorytety i jakie są te najgorsze zagrożenia? No bo jeśli ktoś powie, że te zagrożenia to furmanki i strzechy, to sorry, ale z pewnością nie jesteśmy tą samą "prawicą". Może to on jest tą właściwą, to w końcu tylko  kwestia terminologii, ale ja w sumie nie chcę mieć z tą jego nic do czynienia.

BO TU NIE O FURMANKI I STRZECHY CHODZI, A O SPRAWY BEZ PORÓWNANIA WAŻNIEJSZE! (Co nie znaczy, bym o tych strzechach i furmankach koniecznie marzył, jeśli nie miałoby to oznaczać cofnięcia się o powiedzmy sto lat i zrobienia wszystkiego od nowa - lepiej!)

triarius

P.S. W mojej opinii FYM z ekipą robią znakomitą robotę i, z obiektywnych przyczyn, mają o wiele większe szanse dotarcia w pobliże prawdy. (Co nie zmniejsza mego podziwu dla całej ich roboty, bo to jest właśnie coś, dzięki czemu blogowanie nabiera wreszcie realnego sensu.) Ruscy nie są takimi idiotami, żeby pozwolić rozgryźć swoje zagrania standardowym, jakby nie było, urzędnikom, jak Macierewicz, którzy, co nie jest nawet dziwne, bardziej boją się "ośmieszenia" i "absurdalnych teorii", niż mijania się z prawdą o setki kilometrów. 

No i ruscy właśnie tak zagrali, żeby Macierewicz się z prawdą o te kilometry mijał. Cóż, to by się jeszcze dało przeżyć, ale jeśli naprawdę jego sfrustrowana urzędnicza ambicja (którą da się zrozumieć) skłoni go do rzucania obrzydliwych oskarżeń na blogerów, to nie będzie dobrze. Lepiej by było, gdyby Macierewicz robił swoje, jednocześnie będąc świadomy ograniczeń swojej sytuacji, i nie przeszkadzał tym, którzy szczęśliwie tych akurat nie mają.

czwartek, grudnia 13, 2007

13 grudnia - Święto Wszystkich Zdrajców


Kolejny syf do przetrwania, kolejne imperium zła do rozwalenia... A przez krótki czas wierzyłem, naiwny idiota, że zakończę życie w wolnej Polsce.

wtorek, grudnia 12, 2006

13 grudnia 1981 - całkiem prywatne wspomnienia

Świetnie pamiętam, jak się zaczął stan wojenny. Ale poważnych i duszoszczipatielnych opowieści nie brakuje, też bym potrafił napisać długą historię tego rodzaju na bazie własnych wspomnień, w końcu coś tak się robiło, zarówno przed, jak i po 13 grudnia. (Oczywiście za bohatera się nie uważam, a żadna prawdziwa martyrologia też mnie nie spotkała.)

Zamiast martyrologii i wzniosłych słów - to moje całkiem impresyjne, króciutkie wspomnienie na temat początku stanu wojennego:


Żona dawno poszła spać, a ja gnuśnie oglądałem w TV (państwowej, innej nie było) włoski film o takim dziewiętnastowiecznym anarchiście, którego skazują na ciężkie roboty, i który potem płynąc łódką z innymi więźniami po wielu, wielu latach, widzi nowych więźniów, ale już nie terrorystów, tylko jakby prawdziwych leninowców. I facetowi robi się żal, widać to po jego minie, że zmarnował życie dla błędnej idei, a przecież... I nagle, w tym momencie, program przerwał się, od tak. Ekran ciemny, żadnego głosu.

Poszedłem spać, a rano żona mówi mi, że "stan wojenny". Nie pamiętam, czy mnie zbudziła, czy dospałem sam z siebie. Atmosfera faktycznie była napięta od dłuższego czasu przedtem, nad drzwiami naprawdę miałem jakieś znaki kredą, jak wielu kolegów zresztą - albo straszyli, albo byliśmy przeznaczeni do którejś z kolejnych fal aresztowań.

Co się potem działo nie będę opowiadał, choć były to rzeczy zabawne. W każdym razie najlepiej pamiętam, że moją 73-letnią wtedy babcię obładowaliśmy gdańskimi podziemnymi pisemkami i wysłaliśmy pociągiem do Wrocławia, bo nikt w normalnym wieku nie miał szansy się przedostać. Pojechała i wróciła z wrocławskimi podziemnymi pisemkami.

Najbardziej ubawiło mnie, że kumpel mi opowiadał, że kiedy poszedłem sprawdzić co u niego i spotkałem tylko jego rodzinę, której nigdy przedtem nie widziałem, to potem mu powiedziano: "był tu jakiś ubek i pytał o ciebie".

Oczywiście były także i znacznie poważniejsze sprawy. Był strajk w zakładzie, gdzie pracowałem. Były demonstracje, obawy przed masakrą, sowiecką interwencją, był cień nadziei na zbuntowanie się wojska przy braku interwencji. Byłem delegatem komitetu strajkowego do Stoczni Gdańskiej ("imienia Lenina"). Miałem o tyle szczęście, że w noc zomowskiej interwencji w Stoczni był tam z mojego zakładu mój zmiennik. A jeszcze przedtem pod Stocznią stały czołgi i skoty, a myśmy zdobili je kwiatami, plakietkami "Solidarności", częstowali tych żołnierzy i nawiązywali z nimi przyjazne stosunki. (Potem, z tego co wiem, wszyscy skończyli w karnej kompanii w Orzyszu.)

Był też ten ponury, ale ponury w jakiś całkiem wyjątkowy sposób, nastrój. Jeszcze bardziej subiektywnie, to były, stale niemal dźwięczące mi w uszach, słowa piosenki Kelusa o tym, że "historia zrobi szwoleżerów z nas, albo zrobi z nas naleśnik". Ale to był jeszcze poniekąd wyraz nadziei, że "tak przecież to się nie może skończyć". (A jednak się skończyło i 25 lat po tym wszystkim nadal żyjemy w kraju, gdzie zza kurtyny Urban i dawni towarzysze Jaruzelskiego pociągają za sznurki, śmiejąc się z naszej głupoty i niedołęstwa.)

Tak to osobiście pamiętam i takie myśli mi się nasuwają, kiedy słyszę "13 grudnia".

triarius