Pokazywanie postów oznaczonych etykietą siły zbrojne. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą siły zbrojne. Pokaż wszystkie posty

czwartek, grudnia 03, 2015

Powiem wam, bo nikt inny tego za mnie nie zrobi...

Muszę sam, bo niestety nikt inny wam tego nie powie... Otóż, jak wszyscy wiemy, najlepszym sprawdzianem dla różnych tam teorii, koncepcji, hipotez i wizji świata jest zdolność przewidywania na ich podstawie przyszłych wydarzeń. Tak? (Liberał powie, że "zdolność zarabiania na ich podstawie grubej forsy", ale tak mogło być kiedyś, a jeśli liberał mówi to jeszcze dziś, to dowodzi kompletnego rozbratu z elementarnym poczuciem rzeczywistości.)

No i ja twierdzę, że nie ma w dziedzinie teorii, wizji świata i intuicji nic, co by się dało porównać z Tygrysizmem Stosowanym i waszym oddanym. Po prostu! Zobaczcie sobie na przykład, jak się kończy mój tekst sprzed pół roku pt. "Żegnaj włochaty pustynny wielorybie!" (nie mogę dać linka, bo ta wewnętrzna wyszukiwarka mi z jakichś powodów nie raczy działać, Gugiel widać ma wznioślejsze cele, niż przyzwoicie działający blogspot).

I poszukajcie sobie, jeśli zdołacie, tego mojego nagranka sprzed półtora roku, które powinno być w sieci pod nazwą Piotrek.mp3 (Adaś się niezbyt popisał dając mu taką nazwę), a do którego linek zamieściłem tutaj w takim poście, co się zwał chyba... "Tygrysizm wkracza w XXI wiek". (Sam tytuł oczywiście raczej żartobliwy.) Tam jest o tych sprawach szerzej, choć o wiele mniej konkretnie, niż w tym poprzednim, wielorybim, tekście.

O co mi chodzi, do czego właściwie piję? Chodzi mi o to (pomijając język giętki), że od bardzo dawna przewiduję - i tylko od czasu do czasu wam o tym mówię, żeby się nie powtarzać itd. - że fixum dyrdum (jak mawiała moja babcia) tej naszej/nienaszej zachodniej cywilizacji w jej zdychającej fazie jest uczynienie i z chłopa, i z baby, czegoś pośredniego i absolutnie bezpłciowego. I to coś koniecznie MUSI, zdaniem miłościwie nam panujących, posiąść ziemię, być jako gwiazdy na niebiesiech, jako piasek w morzu...

Te rzeczy. Od dawna jestem przekonany, że kastrowanie - w tym szerokim sensie - i likwidowanie różnic między płciami to będzie OSTATNIA RZECZ, jaką, sztywniejącymi palcami, będzie ta @#$%^ nasza/nienasza cywilizacja próbować robić. Zanim wyda ostatnie cuchnące tchnienie, a z nią niestety w mrok przeszłości na wieki wieków odejdzie sporo niezłych rzeczy. Sami wiecie.

Książkę bym już chyba potrafił napisać wypełnioną przemądrymi rozważaniami dlaczego tak się właśnie dzieje - a hipotezy mam przeróżne: od naturalnych zapędów nieograniczonej przez nikogo biurokracji, po lewacki gnostycyzm (of course świecki), od mądrości Szkoły Frankfurckiej (też oczywiście lewizna, ale do potęgi), po samą osobistą naturę tych eunuchowatych zer, które wiatry Historii wyniosły nam globalnie do żłobu... Jednak to może kiedyś, czyli niemal na pewno nigdy. (Może kiedyś jakiś drobny fragment tych rozważań w blogaskowej formie. Jak się ładnie pomodlicie i mi tu pokomętujecie.)

Która to sprawa ma swoje rozliczne macki i powiązania, bo np. teza, którą żem (o dziwo!) zdołał kiedyś, musi być z 30 lat temu, wyczytać w Svenska Dagbladet (żadnym przecież tygrysicznym medium, a obecnie online jest to po prostu żenada), że mianowicie: "Każda funkcja, zawód czy stanowisko parszywieje i traci na prestiżu w miarę jego feminizacji" (oczywiście z wyłączeniem pielęgniarek, zakonnic, dużej części nauczycielek, żon, matek, i tym podobnych kobiecych ze swej natury zajęć, w tym paru dość rozrywkowych), po kolejnych 30 latach mojej obserwacji świata wydaje mi się słuszniejsza, niż kiedykolwiek.

(Nie jest to atak na obecną Panią Premier, choć faktycznie facet by mi na takim stanowisku pasował lepiej. Tyle że to jest sprytne taktyczne posunięcie w obecnej obrzydliwej, politpoprawnej atmosferze, zaś sama Pani Premier na razie mile mnie zaskakuje, mimo... Nie powiem czego, żeby nie dawać amunicji lewiźnie.)

"Równouprawnienia" mamy w każdym razie z każdym dniem więcej i więcej, prawda? W amerykańskich siłach zbrojnych jest już ponoć 16 procent kobiet (czy jak to nazwać)... No i, biorąc te sprawy bez klapek na oczach i liberalnych złudzeń - kiedy USA ostatnio NAPRAWDĘ wygrały jakąś wojnę? Do końca - militarnie i POLITYCZNIE? Przecież nie drugą światową, bo Sowiety Stalina okazały się zaraz potem dla nich wrogiem groźniejszym, niż Niemcy Hitlera, szczególnie od kiedy Amerykanie dali sobie wykraść bombę jądrową.

Korea? Co najwyżej połowiczne zwycięstwo i połowiczna, co najmniej, klęska. Wietnam to wiadomo. Afganistan, Irak - niby to się wciąż jeszcze dzieje, ale bez żartów, skończy się jak zawsze. Poza Wojną Rozporkową, czyli Clintona napaścią na Serbię, ostatni prawdziwy militarny sukces USA to chyba odebranie Kuby i Filipin Hiszpanii na początku XX w. No nie, pierwszą wojnę światową mogę, a nawet muszę, im przyznać. Ale to i tak dawno było.

Nie twierdzę oczywiście, że wszystkie te cudowne "sukcesy" dzielnych Jankesów wynikają z feminizacji ich sił zbrojnych, ale bardzo wątpię, by ta feminizacja im w jakikolwiek sposób militarnie, czy politycznie zresztą, pomagała. Raczej im ona szkodzi, i to na sporo różnych, czasem b. pośrednich, sposobów, a do tego wiąże się, idąc niejako w pakiecie, z innymi podobnymi genialnymi "rozwiązaniami", które im także, moim skromnym, szkodzą.

Ale co to dla nich - ważne są "wartości", czyli m.in., jeśli nie po prostu przede wszystkim, "równouprawnienie". Zwykłe normalne kobietki siedzą cicho, więc trzeba robić na rączkę rozwrzeszczanym frustratkom nieokreślonej płci, domagającym się różnych rzeczy w ich imieniu. I te sprawy. (Naprawdę mógłbym to analizować przez parę dni i mam masę fajnych hipotez, ale to temat ogromny, niemal jak teatr tego tam gościa.)

No więc odnajdźcie sobie - mimo wszystkich ew. trudności - te ostatnie zdania z mojego tekstu o wielorybie. Warto! Sam tamten tekst był dziwną, amorficzną, co chwilę się wykolejającą gawędą szlachecką, ale w sumie był to tekst poważny i zawierał sporo myśli, które są w tych podłych czasach zarówno aktualne, jak i oryginalne, nie mówiąc już niebezpieczne. I, choć moje libijskie wspomnienia miały chyba swój nieuchwytny wdzięk, wszystko w sumie zmierzało tam do tego podsumowania w ostatnich kilku zdaniach.

No i teraz, przed chwilą, przeczytałem ci ja na pasku telewizji BBC, że oto: "USA otwiera wszystkie militarne funkcje dla kobiet". Czyli Marines, Navy SEALS, Rangers... Myśliwce... Itd. itd. Mniejsza już z tym, jak tam będą rozwiązywać problemy tamponów i takich spraw - choć to interesujące, czy każdy żołnierz będzie musiał je mieć w swojej osobistej mini-apteczce, wraz z morfiną i plastrem na odciski, czy będzie tu dopuszczona jakaś segregacja...

Mniejsza z tym, jak tam będzie z chcicą i jej różnymi skutkami... (Wibrator w każdej żołnierskiej apteczce? W końcu nerwicowa ciągotka w USA szaleje. Kosztem jednego magazynka, czy może tabletek przeciwbólowch? Zakładam w tym przypadku oczywiście, choć nie mam do tego większych podstaw, że to będą kobiety-kobiety, a nie jakieś takie dziwne...)

No i najważniejsza sprawa: co z seksistowskimi dowcipami w ogniu walki? W miejscu pracy wojaka, jakby nie było. Gdzie będą one zgłaszane, kto będzie rozstrzygał o winie i jakie będą za to kary? Zgodnie z militarnymi tradycjami w karą za poważne przestępstwo w obliczu wroga musi to chyba być doraźne rozstrzelanie - no bo co można z takim wtedy zrobić? Zabronić mu oglądania telewizji? Tylko jak na to zareagują koledzy? I jak to wpłynie na przyszłą rekrutację?

I nie wspomnę nawet co takie Państwo Islamskie zrobi z taką babską komandoską, co im jakąś krzywdę uprzednio zrobiła, jak ją dorwie, a z pewnością kiedyś takie dorwie, i to nie jedną. I jak wtedy lud amerykański, wraz z reszta świata, zareaguje. Stawiam tezę, że mniej więcej tak, jak na migawki filmowe z Wietnamu, tylko o wiele szybciej.

No ale co znaczy życie i cnota jakiejś tam "komandoski", choćby nawet miała coś nie tak z hormonami i zamiast zupę mężowi, a dzieciom nosy, wolała... Cóż to znaczy wobec Postępu?! I cóż wobec Postępu znaczy kolejna żałośnie przerżnięta przez Najpotężniejszą Armię Świata wojna? Przecież nie pierwsza i nie ostatnia.

Dla nas najważniejsze jest to, że Tygrysizm Stosowany znowu okazał się najlepszym ze wszystkich Niezłomnym Orężęm w Walce o Lepsze Jutro. (Łał!) Nie mającym żadnej absolutnie konkurencji. To mało? Czy może jednak warto wykrzyknąć Alleluja i ze wzmożonym wysiłkiem zabrać się za UTYGRYSIANIE swojej osoby i otoczenia!? Że spytam.

(Po latach: to końcowe proroctwo o feminiźmie nie było jednak w tekście o Wielorybie, tylko w innym z tamtej epoki.)

triarius


P.S. A teraz grzecznie wracamy do lektury Ardreya.

piątek, września 10, 2010

„Oko za oko” czyli demokracja

Dla typowego dzisiejszego inteligenta Kodeks Hammurabiego to symbol prymitywnej mściwości i barbarzyństwa. O Prawach Solona, czy o rzymskim Prawie XII Tablic, taki inteligent na ogół nie słyszał, jednak gdyby przypadkiem usłyszał, jego opinia byłaby  z pewnością taka sama.

Kompetentni historycy widzą jednak w tych wszystkich archaicznych kodeksach prawnych coś całkiem innego, w dodatku bardzo ważnego. Chodzi w tym mianowicie o to, że najpierw władza w każdym z tych społeczeństw była całkowicie arbitralna – w tym sensie, że wynikała wyłącznie (w każdym razie z założenia) z woli klasy  rządzącej. Nie była więc także skodyfikowana. Zwykły lud obowiązujących „praw” nie znał, bo po pierwsze: żadnych stałych praw po prostu nie było; a po drugie: nic ludowi do takich ważnych spraw – mordy w kubeł i tyle!

No i, jak się chwilę nad tym pomyśli, widać, że już sam fakt, iż prawa, które mają od teraz obowiązywać, zostają spisane i umieszczone w publicznie dostępnym miejscu, stanowi spory krok w kierunku mniej zamordystycznego systemu rządów.

Co, nawiasem, oczywiście wielu na naszej prawicy może całkiem nie pasować, a nawet budzić żywe oburzenie – no bo „władza ma być z Bożej łaski”, jak lud sobie uroił jakąś „suwerenność”, to przecież anatema i bolszewizm... Takie sprawy. Jednak nie chciałbym się tutaj zajmować moralizowaniem, ochami i achami – to raz.

A dwa, to jednak pragnę zwrócić uwagę, że tu nie chodzi o żaden katolicyzm z miłosierną Matką Boską, czy choćby Matką Teresą, tylko o ofiary z ludzi, sakralną prostytucję (to akurat by mi za bardzo osobiście nie przeszkadzało), masę najdziwaczniejszych tabu, obwarowanych okrutnymi karami, masowe dzieciobójstwo, i tak dalej. Mieszanie do tego pojęć takich, jak „suwerenność ludu”, „Boża łaska”, „wolny rynek”, czy „Prawo przez duże P”, wydaje mi się dość idiotyczne. Poza tym, że, jak rzekłem, nie chodzi tu o moralizowanie, tylko o analizę faktów.

Rządził sobie więc taki patrycjat, król, czy inna elita, aż nagle coś ich tknęło... I rzekli sobie: „No przecież nie możemy nadal tak niedemokratycznie, gwałcąc prawa człowieka i wszystko co piękne z postępowym na spółkę. Musimy to zmienić!” Jak uradzili, tak też i zrobili. Wyszło to wprawdzie pokracznie i barbarzyńsko („oko za oko, ząb za ząb”, każdy to pamięta), ale chociaż chcieli dobrze, a nie potrafili, bo nie było jeszcze... (I tu sobie wpisać parę stosownych nazwisk, tytułów gazet i bolszewickich pseudonimów.)

Nie, to nie tak było! Tego typu „demokratyzujące” reformy wynikają zawsze z jakichś bardzo konkretnych powodów i żadna rządząca „z łaski bogów” starożytna oligarchia własnych praw na rzecz poddanych, ot tak sobie, dla samej satysfakcji z własnej humanitarności, nie ograniczała.

Niemal zawsze, jak się wydaje, chodziło tam o to, że, aby takie państwo (w sensie niechby i bardzo ogólnym, ale to jednak były właśnie państwa) radziło sobie w rywalizacji z innymi (co obejmowało różne sprawy, od przetrwania, przez suwerenność, po ambitne podboje), musiało mieć sprawną armię, ta zaś z kolei wymagała udziału tego właśnie ludu, który dotychczas żadnych praw nie miał i się po prostu nie liczył.

Oczywiście, można ten lud zmuszać do walki, co się i robiło, ale szybko okazuje się, że z niewolnika marny żołnierz (a dotyczy to nawet gladiatorów, skądinąd fizycznie sprawnych i zaprawionych do walki na śmierć i życie), a jeśli się żołnierzy zbyt przymusza i zbyt szorstko traktuje, to wkrótce życie dowódców staje się także ryzykowne i potencjalnie krótkie. Tak więc regułą jest zawsze i wszędzie, że demokratyzacja niemal zawsze wynika z konieczności użycia ludu do walki, a w każdym razie w armii (czy flocie, tutaj tego nie rozróżniam).

Pisałem już kiedyś o tym i udało mi się nawet z grubsza wykazać, iż demokratyzacja Zachodu – zarówno od Rewolucji Francuskiej, jak i, w większym o wiele natężeniu, po drugiej wojnie światowej, także wynikła w dużej mierze właśnie z tego. Tak samo, jak obecnie przybierający z każdym dniem na sile totalitaryzm i odchodzenie od realnej demokracji, wiążą się z tym, iż wielkie obywatelskie armie odeszły w przeszłość, zastąpione przez ekspertów z guzikami, zawodowych zbirów (albo, w praktyce Zachodu, często zawodowych nieudaczników), oraz, coraz w tym wszystkim ważniejsze, tajne służby.

Struktura i faktyczne działanie obecnej „demokracji” w przedziwnie wierny sposób odzwierciedla przecież specyfikę tych właśnie modeli sił zbrojnych – tak samo, jak niemodna już, dawna „populistyczna” demokracja idealnie odzwierciedla duże, stałe, obywatelskie armie z poboru.  (W końcu nawet w krajach super-liberalnych i nie mających teoretycznie poboru, wszystkie naprawdę życiowe konflikty zbrojne wciąż i zawsze obsługiwane były przez pobór. Wystarczy wspomnieć Pierwszą Wojnę Światową, czy Wojnę w Wietnamie.)

Tę sprawę żeśmy sobie chyba w miarę wyjaśnili, teraz sprawa inna i pozornie nie mająca z Hammurabim związku. Chodzi o to, że wyobrażamy sobie, jak to jest, kiedy leje nas o wiele silniejszy, może większy, może mniej zmęczony... Albo coś, przeciwnik. Może to być na macie, może to być na ringu, może to być na ulicy, w knajpie, czy w dyskotece. Nawet na szachownicy to by też dało się zrobić, choć radzę jednak wczuć się w realne, brutalne i grożące realnie przykrymi konsekwencjami mordobicie.

Leją nas więc, a nam się szczęśliwie udało przeciwnika jakoś związać. Jakiś bokserski klincz, jakaś rozpaczliwa półgarda w parterowym grapplingu, coś takiego. To znaczy jakoś unieruchomiliśmy naszego wroga, tak, że nie może nam on przez chwilę, dłuższą czy krótszą, zrobić większej krzywdy. Nie może się wyplątać, bo nie ma tyle sił na krótką metę, a na nieco dłuższą, to wyplątując się wpadłby w jeszcze mniej korzystną dla siebie pozycję i szansa, że to jednak my damy mu w kość, a nie on nam, wyraźnie by się nagle zwiększyła.

Trzymamy więc tego naszego niebezpiecznego wroga w tej półgardzie... No i co mamy dalej robić? Jeśli MY zaczniemy próbować się z tej – biernej, ale chwilowo dla nas względnie korzystnej – sytuacji wyplątywać, to wszystko wróci do sytuacji sprzed naszego szczęśliwego fuksa, albo i gorzej. Najprawdopodobniej to MY, próbując coś cwanego robić, wpadniemy w poważne kłopoty. Cóż więc nam pozostaje?

Jeśli i tak nie mamy wiele do stracenia, bo facet jest o wiele silniejszy, lepszy technicznie, czy mniej zmęczony, to trzymajmy go w tej półgardzie i cieszmy się nią. Żywiąc nadzieję, że gość (choćby ze zniecierpliwienia) popełni jakiś poważny błąd i będziemy mu mogli zrobić kęsim... Albo może porazi go piorun... Albo też nadciągnie jego porzucona kochanka z Derringerem i go zastrzeli... Albo coś. W końcu, jako się rzekło, nie mamy nic do stracenia i wszelkie nieprzewidziane okoliczności są z samej zasady dla nas korzystne.

Do czego ja zmierzam, spyta ktoś, tak okrężną i zawikłaną drogą? A do tego, odpowiem, że nie lubię plucia na „demokrację” jako taką, bo uważam, że to coś bardzo podobnego do porzucania klinczu, czy półgardy, na rzecz jakichś wyimaginowanych i niepewnych radykalnych akcji, kiedy to nasz przeciwnik ma wszelkie atuty po swojej stronie.

Odchodząc od naszej metafory rzekę, iż głupie jest moim zdaniem odpuszczanie rządzącym tego, co czego się sami głośno i wyraźnie zobowiązali. Dotyczy to tak samo komuchów po „destalinizacji”, jak i dzisiejszych „autorytetów moralnych” i nastojaszczich diemokratów III RP.

Odpuszczając im takie rzeczy, pomijając już moim zdaniem sprawy czysto etyczne, jest głupie, bo za to właśnie ich jakoś tam, lepiej czy gorzej, trzymamy, a jeśli zaczniemy ich łapać za coś innego, najpewniej skończy się to o wiele gorzej. Albo przynajmniej o wiele szybciej.

Nie ma co być idiotą i uciekając do Scylli, wpadać na Charybdę! Jest ogromna przepaść pomiędzy zdrowym sceptycyzmem wobec demokracji jako takiej, wobec sposobu, w jaki została już przerobiona, zafałszowana i skurwiona, a pluciem na demokrację dla samej zasady... W sytuacji, kiedy nie wiemy, czy te pozory demokracji to nie jest w istocie JEDYNA (albo, w każdym razie, jedna z b. nielicznych) rzeczy, które tę (zarówno międzynarodową, jak i rodzimą) bandę jeszcze jakoś na wątłej nitce trzymają!

Absolutnie nie widzę powodu, by im to odchodzenie od „podjętych dobrowolnie” zobowiązań wobec nas ułatwiać. Tak samo, jak nie widzę, niestety, na razie żadnej możliwości, by tę syfiastą i załganą, semi-totalitarną już, jeśli nie gorzej (choć na razie faktycznie nie aż tak wiele krwi przelewającą, z pewnością do czasu) leberalną „demokrację” dało się zastąpić czymś lepszym i mniej podłym.

Tak więc zachęcałbym do zastanowienia się chwilę, zanim następny raz zacznie się bez większej potrzeby na „demokrację” – jako na samą ideę – pluć. Jak również do przyjrzenia się uważnie tym, którzy to bez przerwy robią i prowokują do tego innych.

Co naprawdę nie oznacza, bym to coś, co nam jest obecnie jako „demokracja” sprzedawane, uważał za sprawę uczciwą, fajną, czy dla uczciwych i porządnych ludzi korzystną. Po prostu wznoszenie buńczucznych okrzyków nie załatwia sprawy, co innego sensowne dyskutowanie różnych spraw w doborowym gronie.

triarius
---------------------------------------------------
Czy odstawiłeś już leminga od piersi?