Kibel w Historii

Jakiś czas temu ktoś na szalomie strasznie się cieszył, że kiedy Henryk Walezy przyjechał do Polski, zastał tu w zamku kible, których we francuskich zamkach wtedy nie było. Co miało świadczyć o naszej cywilizacyjnej wtedy wyższości. Rozśmieszyło mnie to nieco, choć przyznaję, że śmieszność tego akurat powodu do narodowej dumy nie bije po oczach i wychodzi na jaw dopiero na poziomie meta. Albo może i nigdy, zgoda. W każdym razie mnie to nieco zapłodniło do pewnych, jakże głębokich, rozmyślań.

Teraz znowu jeden z naszych dawnych znajomych, hrPonimirski, który od jakiegoś czasu znowu próbuje swych sił w szalomie, napisał takie coś:

http://hrponimirski.salon24.pl/720467,sinusoida-epok-czy-madrosc-etapu

Na razie do jakichś wstrząsających wniosków nie doszedł, zobaczymy co będzie dalej, ale mnie dodatkowo zmobilizował, tak że, wcześniej zapłodniony, choć tej tematyki szczerze nie lubię, postanowiłem się swymi intuicjami z P.T. Światem podzielić.

Otóż tak mi się widzi, że istnieją dwa podejścia do życia, a konkretnie do problemu uwznioślenia go na tyle, by człek miał odczucie, że żyć warto, że to coś innego niż bydlęce żarcie i, excusez le mot, wydalanie, z seksem niewiele się w sumie różniącym od tego drugiego, jako uzupełnieniem od czasu do czasu...

Tak więc mamy dwa rodzaje Epok (na ile, oczywiście, można w ogóle mówić o charakterze "epoki"), kultur czy cywilizacji (w sensie nie-spenglerycznym, tylko zdroworozumowym), może też ideologii. Rozumiemy się, tak? Są dwa typy, z czego jeden z całych sił dąży do tworzenia coraz doskonalszych kibli, drugi zaś wszelkie kible i całą tę (fascynującą, hłe hłe!) problematykę usilnie stara się ignorować. I tutaj nam się właśnie ładnie wkomponywują Francuzi i Polacy z końca XVI wieku.

Trafia? Dla mnie ta myśl jest bloody wprost genialna, powiem skromnie. Ale mam jeszcze więcej, bo oto przed chwilą przyszło mi do głowy, że być może cały spenglerowski podział okresów w historii - w odniesieniu do owych cybernetycznych tworów złożonych z ludzi i ich różnorakich, szeroko pojętych dzieł, że tak to inteligentnie określę, czyli do Kultur i Cywilizacji (tym razem w sensie jak najbardziej spenglerycznym) - dałoby się może sprowadzić do kwestii kibli właśnie.

Więc słuchajcie: najpierw nie ma żadnych kibli, tak? Religia rozbuchana, twórcza und kreatywna, epos rycerski, początki matematyki, architektura zadziwiająco kwitnie, tworząc całkiem niespotykane formy... Ale nawet nikomu do głowy nie przyjdzie wymyślać jakieś kible. Jakoś to sobie rozwiązują, że tak to określę, "odruchowo". Na poziomie - z punktu widzenia całej Kultury (bo to przecie ona, albo ew. okres przedkulturowy, spenglerycznie) - podkorowym, nieświadomym. I tyle tego.

Żaden geniusz się do tego nie zniża. Potem w końcu jednak przychodzą kible... I już nie ma odwrotu. Jeśli już kible są są, to nie mogą, nie mają prawa zniknąć. Bo byłaby cywilizacyjna degrengolada. Chyba że znikną wraz z całą daną Cywilizacją. Wtedy zgoda.

Jeśli już są, ale będą zaniedbane, jeśli dane społeczeństwo przestanie o nie dbać - staną się paskudne, brudne i w ogóle, ale nie znikną. Ponieważ kibel czysty i rozkoszny jest, jakby na to nie patrzeć, lepszy i rozkoszniejszy od brudnego i lepkiego, więc tutaj postęp (z małej!) i naprawa jest w oczywistym kierunku - tak samo jak w oczywistym kierunku jest upadek i smród. Tu też musi być postęp. Nieunikniony. Coś niemal jak finansowa piramida, która jeśli nie idzie do przodu, cofa się.

Geniusz, jeśli się gdzieś szczęśliwie wykluje, nie zajmuje się już bohaterską epiką czy posągami bogów, tylko kiblami. Nawet nie ma sensu nad tym przesadnie ubolewać. Z czasem albo te kible zaczną - jak w dzisiejszej Japonii - podgrzewać nam tyłki, mierzyć zawartość odżywczą tego, cośmy kiedyś zjedli, oraz śpiewać nam kołysanki - albo zastąpią je takie, jak tu i ówdzie. A nawet takie jak bardziej na wschód. (Alternatywnie, zamiast Japońskiej cud-techniki, jaspisowe kafelki ze złotą inkrustacją i tłusty eunuch czyniący miły wiaterek wachlarzem z pawich piór.)

Nie ma odwrotu, nie ma odwrotu, nie ma odwrotu... Dramat! Coraz większa część geniuszu (także w sensie bardziej starożytnym) idzie w te kible, coraz zaś mniejsza w inne sprawy. Łącznie z tymi silnikami samolotowymi i mostami, o których Spengler. One może w pewnej fazie stają się najważniejsze - kosztem porcelanowych pasterek do postawienia na stole podczas uroczystej kolacji i lakierowanych kasetek na kosmetyki - ale z czasem kible wygrywają, bo po prostu muszą.

Z czasem jednak ludzie odwracają się od kibli - albo dlatego, że paskudne i cuchnące, albo dlatego że ich śpiew nie wydaje im się rzeczą dostatecznie wzniosłą, a prostota życia bez podgrzewanego tyłka i wiedzy na temat zawartości tłuszczów nasyconych zaczyna do nich coraz mocniej przemawiać. Wydaje się przede wszystkim o ileż bliższe Boga i tego typu spraw. Kibel znowu staje się niepotrzebny, a nawet absurdalny, niesmaczny, z czasem i grzeszny. Zaczyna się druga religijność. Koło Historii się zamyka.

Tak mi się to właśnie w umyśle wyjaśniło i sądzę, że jestem co najmniej na dobrym tropie. Dzięki za uwagę! (Tu mógłby być jakiś skatologiczny dowcip, ale my nie z takich.)

triarius

P.S. Zgodnie z (świeżą) tradycją uwiecznimy tu sobie nasze czołowe motto, które zastąpimy nowym. Żeby się nie zmarnowało Oto i: "Życie w tej epoce wymaga od każdego z nas naprawdę ogromnej samodyscypliny - jeden nieostrożny ruch i człek może coś nieopatrznie zrobić dla Postępu i Szczęścia Ludzkości." (Triarius the Tiger)

"Hallo Mary-Lou", czyli Jak Rozpętałem Marzec '68 (odcinek 2)

To nie jest autentyczna prlowska pocztówka dźwiękowa, ale 
mniej więcej tak by to mogło wyglądać. (Oczywiście przydałyby 
się jeszcze dziurka i rowek, jak zawsze.)

OK, kończmy więc, wstydu oszczędźmy... Po kilkudniowych i naprawdę zażartych pertraktacjach z niejakim Sklerozą, który współpracuje ze mną przy pisaniu tych naszych blogaskowych kawałków, udało mi się uzyskać, że tym razem odpuści i pozwoli mi szybko zamknąć ten temat, bez popadania w starcze wspominki i uświadamiania ludzi, zapewne w przeważającej większości obdarzonych tzw. drewnianym uchem, na tematy muzyczne.

W rewanżu musiałem mu obiecać, że będzie miał prawo (anonimowo, dobre i to) do odegrania dominującej roli w co najmniej 80 procentach naszych kolejnych tekstów do końca roku 2046 włącznie. (Cieszycie się? Masa rozbełtanych muzycznych wątków pozostanie rozbełtanymi, ale nie ma nic za darmo.)

* * *

Otóż rzecz w tym, że w PRLu, a już szczególnie w tych sielskich czasach późnego Gomułki, z szeroko pojętą zachodnią muzyką rozrywkową (muszę tak to określić, choć z bólem) nie było najlepiej, choć radiowo dostarczało pewnej ilości znośnej muzyki (głównie jazzu i "big beatu"), czasami trafił się jakiś film, ale rolę płyt (bo to nie były czasy nie tylko CD i DVD, ale nawet kaset magnetofonowych, a na taśmach skądś trzeba było jednak to coś nagrać) pełniły POCZTÓWKI DŹWIĘKOWE. Tam były PRZEBOJE dostępne na wyciągnięcie dłoni!

Były to normalne pocztówki, może trochę większe od typowych, pokryte cienką warstwą celuloidu, gdzie wyżłabiano adekwatny rowek, jak na płycie gramofonowej, i to grało. Co do ich jakości dźwięku i trwałości zawsze miał człek masę, niewątpliwie słusznych, wątpiów, ale w sumie, w praktyce, na ile pamiętam nie było z tym żadnych większych problemów. Zresztą gramofony, na których się to odtwarzało, także z reguły bywały denne, podłączone do byle jakiego radia, więc to raczej nie sama pocztówka była tu akustycznym wąskim gardłem.

(No i, cholera, nie daje się całkiem bez tych szczególików! Sklerozo, vincisti!) Potrzeba by jakiegoś ś.p. Kąkolewskiego, żeby wydobył z mroku i opisał jak to się - mówię o nagrywaniu i sprzedawaniu tych pocztówek - odbywało, bo zajmowali się tym prywaciarze, którzy z władzą ludową musieli być za pan brat. Po pierwsze sporo zarabiali, po drugie, jakby nie było gwałcili prawa autorskie, po trzecie rozsiewali kapitalistyczne miazmaty deprawując młodzież... Zaprawdę wielkie musiały w tym być interesy, a jeszcze większe musiały chronić i wspierać tę działalność - naszych poniekąd dobroczyńców,

No więc, skoro naprawdę stał za tym - a przecież musiał - cały aparat prlowskich służb i czego tam jeszcze - a tu nagle jakieś lalusiowate, lakierowane i błyszczące izraelskie longplaye zaczynały temu cudownemu biznesowi podgryzać korzonki... No to jasne jest, że coś z tym należało zrobić. Zgoda? Jakaś wojna, jakiś bojkot. No to właśnie mieliśmy wojnę na (jakże) Bliskim Wschodzie, wraz z nieco późniejszym Marcem '68... (Żeby już pominąć Paryż i Berkeley, przynajmniej na razie, bo zostawimy je sobie na jakiś inny raz.)

JAK konkretnie oni tę wojnę wywołali, to w tej chwili nie wiem, i trzeba by było co najmniej Coryllusa, żeby to rozgryzł i zgrabnie opisał. Ja Coryllusem nie jestem i nie potrafię, ale co do związku przyczynowo-skutkowego między, nagle spod równika przybyłą, nieuczciwą konkurencją dla miłujących pokój (i pieniądze) przedsiębiorców od grających pocztówek i zaraz potem wybuchłą wojną nie mam cienia wątpliwości.

Dobra, powie ktoś - ale jaki jest w tym Twój (Szanowny Panie Tygrys) udział, skoro w tytule mamy "jak rozpętałem"? A czy ja tych longplayów, że spytam, nie kupowałem? Jeden konkretnie, z tego co pamiętam, ale słuchałem ich całej masy, no i z pewnością zacząłem wtedy ciułać swe skromne kieszonkowe na następne izraelskie longplaye, zamiast zostawiać je, jak szczery prlowski patriota powinien, u facetów od pocztówek?

Czy ja powiedziałem, że mój udział w rozpętaniu Marca '68 był ogromny? Albo że zrobiłem to całkiem sam i bez pomocy? Jednak bez wątpienia UCZESTNICZYŁEM, zgoda? No to właśnie! Czyli się wyjaśniło.

* * *

Dlaczego mi w ogóle taki temat przyszedł go głowy? Widzicie ludzie, było to tak... Dowiedziałem ci się ja o tych "bransoletkach gwałtu", którymi genialne władze w którymś tam skandynawskim kraju wymyśliły chronić swoje... Powiedziałbym może "białogłowy", ale zbyt długo mieszkałem w Szwecji, żeby mi to przeszło przez gardło... Powiedzmy więc "bezpitulków". Tych młodszych i wzgl., przynajmniej dla wygłodzonego egzotycznego "uchodźcy", atrakcyjnych.

(Swoją drogą dziś się ubawiłem setnie, licząc hiper-ściśle nawet wczoraj, bo okazuje się, że faceci, "uchodźcy", a jakże, którzy na jakichś "muzycznych" festiwalach właśnie zmolestowali i zgwałcili sporo bezpitulków, nosili właśnie takie bransoletki. Super, nie?)

No i tak sobie pomyślałem, że to jest super temat dla kogoś pokroju Coryllusa, i że nie wiem co zrobię, jeśli o tym u niego wnetki nie przeczytam. No bo te bransoletki mają być rozdawane na różnych tam festiwalach i spotkaniach. Lewiźnianych oczywiście, no bo jakich? Skoro bezpitule z taką bransoletką "nie chcą" pieszczot ze strony "uchodźców" - no to czego nie chcą bepitule takich bransoletek OSTENTACYJNIE NIENOSZĄCE?

Prosta logika, dostępna z pewnością także i większości "uchodźców", wskazuje, że takie niezaobrączkowane bezpitule po prostu się o molestowanie, gwałty i inne pieszczoty DOPRASZAJĄ. Dobrze mówię? Tyle to paru innych ludzi w sieci zauważyło, i brawo, ale tutaj jest jeszcze jeden wątek - i ten właśnie jest CORYLLICZNY do bólu - mianowicie taki, że aby dostać taką bransoletkę trzeba wziąć udział w jakimś tam spędzie, więc z pewnością coś wydać, a nawet jeśli i nie, to robić tłum i te rzeczy. Czyli znowu mamy to, co zawsze w historii, choć tego nam nikt oficjalnie nie mówi i w szkołach o tym jakoś nie uczą!

Co mianowicie? A to, że to nikt inny, niż producenci/dystrybutorzy pocztówek dźwiękowych i/lub "bransoletek gwałtu" (może to ci sami? czemu niby nie?) wywołują wojny, wiosny (ale nie te, gdzie zamiast liści itd., na co czekam od 40 lat), kolorowe rewolucje, wędrówki ludów, mody na żaboty, marce...

I z pewnością wszystkie inne z pozostałych 11 miesięcy. Tak że ta, hiper-aktualna, sprawa ślicznie się nam zazębia z tamtą - sprzed pół wieku... Tylko że niestety my tu z kolegą Sklerozą nie mamy wystarczających talentów, żeby to do końca rozgryźć i ujawnić. Od tego są inni. I na szczęście właśnie SĄ.

A zresztą, może nam (mnie i koledze S.) Doborowe Towarzystwo Moich P.T. Czytelników und Komentatorów pomoże ustalić w jaki to sposób ci od pocztówek dźwiękowych (nie sami przecież, tylko z cholernie potężnymi i wrednym jak cholera agenturalnym zapleczem!) wywołali tę tam wojnę i całą resztę tamtych wydarzeń. (Amalryk, jesteś tam?)

I to by było na tyle - znowu udało nam się zamknąć temat, zakończyć rozpoczęty wieloodcinkowy tekst... Po prostu Dobra Zmiana. Brawo my! (Czyli ja i mój wierny kolega, a jak się P.T. Komętatorzy spiszą, to i ich uwzględnimy.)

triarius

"Hello Mary-Lou", czyli Jak Rozpętałem Marzec '68 (odcinek 1)

Gdzieś tak chyba w połowie roku Pańskiego 1967 w księgarni przy głównej ulicy Elbląga, ulicy pod wezwaniem 1 Maja, pojawiły się autentyczne zachodnie płyty długogrające. (To jednak mogłoby być też nieco wcześniej, nie mam teraz możliwości sprawdzenia kiedy to dokładnie było.)

Już pierwszy rzut oka wystawę tego przybytku kultury, gdzie pyszniły się ich kolorowe, lakierowane okładki robił wrażenie - ich wygląd był tak różny od wyglądu dóbr konsumpcyjnych, które się wówczas w Elblągu miało szansę oglądać, że wątpię, by wielu przechodniów pozostało całkiem obojętnymi.

Kiedy przystanąłem, by zobaczyć co to konkretnie jest, dopiero doznałem szoku, bo to były naprawdę niezłe płyty - sporo wykonawców, których znałem z radia lub z magnetofonowych taśm mojego ojca, a niektórych także z filmów. I to dobrych wykonawców. W większości jazz, co dla mnie wtedy akurat było super, bo właśnie to zaczynało mnie najbardziej ze wszystkiego kręcić (co miało jeszcze potrwać jakieś 20 lat). Te płyty, jak wynikało z opisu, były produkcji izraelskiej, choć pod względem "merytorycznym" były to najautentyczniejsze amerykańskie longplaye.

Sam, jeśli dobrze pamiętam, wszedłem w posiadanie tylko jednej z nich - z Rick Nelsonem. Nie wiem dlaczego akurat to, może po prostu tego jazzu było zbyt wiele i zadziałało znane nam z "Patyczków i płatków śniadaniowych" zjawisko? Ten Rick (wcześniej znany jako Ricky, co było nieco dziecinne i wyrósł) to gość, który jako młodziutkie chłopię występował w kultowym (niemal?) westernie Rio Bravo, potem zrobił pewną, niezbyt wielką, karierę jako dość nietypowy wokalista z pogranicza Country (choć był z północy Stanów), w końcu dość młodo umarł. Oczywiście szkoda, ale z punktu widzenia muzyki tragedii nie było.

Z tej jego płyty pamiętam do dziś dwa kawałki: "Hello Mary-Lou", którego w polskim radio było nieco aż zbyt wiele, zresztą i tak by mi szybko zbrzydło, bo to był mocno banalny numer, oraz kawałek, który wtedy naprawdę lubiłem, a nawet dzisiaj nie mam do niego odrazy, choć to też prościutka piosenka i nie ma tam nic nadzwyczajnego. Chodzi o "String Along". Który to wiekopomny utwór możecie usłyszeć klikając tutaj poniżej. A przy okazji zobaczyć, jak wyglądał Rick Nelson (ładne chłopię) i ew. przypomnieć sobie który to był w Rio Bravo,

Swoją drogą, na tej płycie grał James Burton, gitarzysta z niektórych najwcześniejszych nagrań Elvisa, które to nagrania były znakomite, jak i występujący tam gitarzyści (ze zmarłym parę dni temu Scotty Moorem na czele), ale po prawdzie to tutaj akurat Burton nic nie pokazuje.

No a przy okazji poszukiwań powyższego nagrania przypomniano mi, że było tam także "Gypsy Woman". Puściłem to sobie z YT i także niesamowicie prościutkie, jak wszystko na tej płycie. Do wytrzymania raz na dwa lata, góra, James Burton znośny, ale to musiał być akurat jakiś poważny spadek jego formy, albo po prostu to miała być taka łatwa w konsumpcji komercja i gitarzysta nie miał szansy się wykazać. W sumie nie ulega dziś wątpliwości, że łatwo mogłem sobie był kupić coś znacznie lepszego, ale cóż...

Mój wuj, który mieszkał wtedy blisko nas i był b. muzykalny, miał z tego miotu sporo płyt, i to faktycznie lepszych. Pamiętam Armstronga z Ellą Fitzgerald, Brubecka z Desmondem, jakieś bigbandy... To z jazzu. Do tego Eartha Kitt, śpiewająca Cole Portera. "Love for Sale", "Diamonds Are the Girl's Best Friends" i inne takie. Wtedy to uwielbiałem.

(Jeśli wierzyć Lucjanowi Kydryńskiemu, Earthę Kitt uwielbiał też George Harrison.) Cud, że nie zostałem homoseksualistą! (Bo nie zostałem, słowo! Co zaś do Harrisona, to nie mam żadnych pewnych informacji.) Czemu? Bo to podobno jedna z ich ulubionych wykonawczyń. (Musicale też w młodości lubiłem, więc było naprawdę blisko. Swoją drogą sam Kydryński, z tego co się teraz mówi... Nieważne, nie zaglądajmy pod sukienkę, a już szczególnie tam, gdzie sami byśmy nie chcieli się znaleźć!)

Także jakieś symfonicznie wykonane, jak Bóg przykazał, Gershwiny wuj miał i to też musiało być z tego miotu, bo skąd inaczej? I całe "Porgy and Bess" także. No i były te płyty dostępne przez czas jakiś, ciesząc melomanów i wpędzając w głęboką melancholię producentów pocztówek dźwiękowych... Nie wiecie co to takiego? Pomódlcie się i poproście o następny odcinek - żeby się zmaterializował - to się może dowiecie. A także, być może, dowiecie się co reprezentuje sobą ta kapela na zdjęciu u góry.

(Choć musicie wiedzieć, że w tamtych czasach nikt tak by tego nie określił, bo TO by dopiero było WSIowe! To był "zespół" i tyle. Dla koneserów jednak chyba już nie "bigbitowy", ino "rockowy". Może zresztą jeszcze nie "rockowy", tylko właściwa nazwa była pilnie poszukiwana, ale "bigbit" to był obciach zarezerwowany dla odgórnie lansowanych krajowych koszmarków w rodzaju Czerwono-Czarnych, bo Niebiesko- dawali się znieść).

No i najważniejsze - jeśli Bóg, oczywiście, pozwoli, dowiecie się także jak ja ten Marzec '68 rozpętałem. Dawno byście to już wiedzieli, bo miałem zamiar napisać krótki, jadowity tekścik w samo sedno, ale tak mnie wzięło na te dokoła-muzyczne wspominki, poszukiwanie informacji, zdjęć i nagrań, że mi się to rozrosło w rozlazłe starcze memuary... Co mi musicie wybaczyć. (Albo sobie nie wybaczajcie i na drzewo!)

triarius

Łopuchy w salonie

To co się w tej chwili dzieje w zachodnich mediach było w zasadzie do przewidzenia - o ile ktoś potrafił przewidzieć zachowanie brytyjskiego ludu, of course - ale i tak jest to przecudna zaiste polifonia, o której mógłbym pisać tomy, bo też np. nie każdy wykonawca od razu zrozumiał instrukcje dyrygenta i początkowo niektórzy śpiewali z obfitości serca różne własnego pomysłu kantyleny... Plus inne tego rodzaju zawirowania.

Ale zamiast pisać tomy, po prostu powiem, że główny tenor wszystkich tych wypowiedzi jest taki, że oto durny, spuszczony ze smyczy prol potraktował salon, a może nawet salę tronową, już nie tylko jak wychodek, ale po prostu jak ocienione łopuchami miejsce za stodołą, narobił nieprawdopodobnego smrodu i teraz, jakże słusznie, za to zapłacze rzewnymi łzami. (A i tak powinien na klęczkach dziękować, że tym razem tylko tyle.) Żeby mi nigdy więcej nic podobnego nawet się nikomu nie przyśniło! Dalej chamy do roboty - budować lepszy świat!

Jest to zaiste przezabawne i człek wreszcie czuje, że mu się ten abonament jakoś zwraca - a już się mogło wydawać, że telewizje i gazety nie mają szansy w konfrontacji z internetem.

triarius

PiS lepszy od Krzyżaków!

Chciałem was oświecić i zbudować tekstem pod tytułem w rodzaju "Wesołe przygody brexitowego prola" - tak nabrzmiałym aktualnością, jak piersi Sulamitki nabrzmiałe były winną słodyczą, ale napiszę na jeszcze świeższy temat. (Zabawne by było, nawiasem, gdyby ktoś chciał mnie potępić z pozycji judeochrześcijańskich za starotestamentowe aluzje. Szczególnie, że ta akurat historia jest powszechnie znana i ukochana od kaznodziejów.)

* * *

Tytuł niniejszego tekstu, jak zresztą jego całość, odnosi się do zakończonego parę godzin temu meczu Polaków ze Szwajcarią na Mistrzostwach Europy. Dlaczego PiS, spyta ktoś? Oczywiście partyjny fanatyzm... Nie całkiem o to chodzi, ale jednak to drugie walczące o równiny nad Wisłą i dusze Polaków (w sensie absolutnie gogolowskim w tym przypadku) plemię, to pieszczotliwie często zwane "żydokomuną", te tam KODy i inne Platformy (z kropką i bez), mówi otwartym tekstem, że "sukces tej reprezentacji na tych mistrzostwach będzie sukcesem PiS".. No więc niech mają!

Czy jednak Szwajcaria to Krzyżacy? Oczywiście że nie, choć faktem jest, że pod Grunwaldem autentycznych braci zakonnych było dość niewielu, a resztę stanowił nabór z ziem zakonnych, oraz zachodnie rycerstwo, wśród którego pewnie było i paru takich, których dziś byśmy uznali za Helwetów. Nie o to mi jednak chodzi, żeby, niczym Zbyszko z Bogdańca sok ze świeżo ściętej gałęzi, wyciskać ostatnią wilgoć z powyższego faktu, tylko o to, iż dzisiejszy mecz, ze względu na swój przebieg, kojarzy mi się z bitwą pod Grunwaldem.

Nie poświęciłem połowy życia na studiowanie tej bitwy, informacje na jej temat też nie są całkiem tak pełne, obiektywne i "naukowe", jakich byśmy sobie dziś życzyli, ale z tego co pamiętam i zrozumiałem, wyglądało to jakoś tak... Najpierw Krzyżacy szybko spędzili z pola jazdę litewską, a potem zaczęli bić naszych. Nie mówię, że łatwo im to szło, ale w sumie bili, w pewnym momencie zdobywając nawet wieki sztandar koronny - coś, co w wielu przypadkach szybko i gruntownie przesądzało o wyniku bitwy.

Tym razem, na szczęście, tak się nie stało, nasi odbili ów sztandar - zdaje się jakimś odwodem, dotąd stojącym przy królu chyba.... (Sorry, ale pisząc to nie sięgnąłem do żadnego opisu bitwy. Mówię co pamiętam.) No i nagle na pole walki wróciła wspomniana na początku litewska jazda, wsiadła na karki naszych wrogów i zwyciężyliśmy. Być może to właśnie ten powrót w istocie odzyskał nam ów, naprawdę niezwykle ważny, sztandar.

Może nawet Długosze tego świata tak tego nie ujmują, ale niekoniecznie muszą tu być absolutnie ścisłe. (Mógł Koneczny w patriotycznym celu zrobić z nas Rzymian, a z Niemców Bizantianów, to mógł Długosz, wieleset lat wcześniej, też nieco podkoloryzować, tym bardziej, że w porównaniu to by było prawie nic.)

Nie sądzę, by ta początkowa ucieczka Litwinów była jakimś celowym i hiper-cwanym manewrem, z tych, jakie przypisuje się (w tym przypadku chyba słusznie), Mongołom, bo to zapewne nie ten poziom wyszkolenia i dyscypliny. Po prostu chyba uciekli, co zresztą wcale nie zakłada jakiegoś niesamowitego tchórzostwa... Nie mówiąc już o tym, że jak my tu, piszący sobie na blogach, całkiem bezpiecznie, co by o III RP nie powiedzieć, możemy mieć prawo się wykrzywiać na brak rzekomy odwagi ludzi, narażających się na odrąbanie kończyny, z dalszym ciągiem (gangrena lub szybka amputacja bez znieczulenia i antyseptyki), zakażoną tężcem rohatynę w brzuchu, rozłupanie czaszki toporem i temuż podobnież...

Jednak i ta ucieczka nie musiała być całkowicie z ich woli, bo konie mają swoje stadne odruchy i obyczaje, co np. powoduje, że jak się taki stwór rozpędzi, to trudno go zatrzymać, a jak jeden na koniu ucieka, to drugi, także na koniu, go goni, chce tego czy nie chce. No i te Niemce, co owych Litwinów goniły, jak nam mówią, wrócić nie zdążyły (nie przypuszczam, by nie chciały), może z powodu dużo cięższego rynsztunku, wolniejszych koni itd., a Litwini tak. Ogromnie to wszystko clausewitzowskie - już samo rzucanie, im bardziej znienacka, tym lepiej, świeżych odwodów na zmęczonego walką wroga, a co dopiero, jeśli ów wróg był do tego psychicznie rozprężony, mając wszelkie powody sądzić, że zwycięstwo już jego!

Clausewitz zaś, z tą jego taktyczną psychologią i rzucaniem świeżych odwodów zza pagóra na rozprężonego już sukcesem przeciwnika, to także część Tygrysizmu Stosowanego - ważna, choć rzadziej tutaj anonsowana i przez wielu z Tygrysizmem Stosowanym, z tego powodu, nie kojarzona. No dobra, a jak ma się to do dzisiejszego meczu?

Nasi strzelili bramkę. Ucieszyło mnie to, może nie całkiem aż tak, jak kiedyś, powiedzmy, sukcesy Szurkowskiego i Hanusika ("cudowne dziecko dwóch pedałów" wedle Bogdana Tomaszewskiego) słuchane w radiu pół wieku temu, czy nieco późniejsze sukcesy różnych drużyn grających z ruskimi w hokeja, Fraziera w olimpijskim finale z Czepulisem...

Że o sukcesach Szkocji nie wspomnę (bo tak dziwnie ze mną było, moje pochodzenie od MacLeodów i Walter Scott czytany dzieckiem, a sukcesy faktycznie bywają, a kiedyś to nawet pomniejsze w piłce kopanej, ech!), ale bardziej niż cokolwiek dotychczas w wykonaniu reprezentacji PRL i PRL bis. Teraz jednak naprawdę im, czyli "naszym chłopcom", kibicowałem, a sporą zasługę mają te wszystkie KODy i inna targowica.

Potem zaś, wracając do naszych mutonów, po tej bramce znaczy, szła sobie gra, dość wyrównana, choć raczej przeważali Helweci. Fabiański dziko mi zaimponował (bramkarz znaczy, to info dla naszych późnych wnuków, którzy mogą nie kojarzyć), nie tylko rewelacyjną grą, ale nawet przede wszystkim swym luźnym, pogodnym nastawieniem, przy niezachwianej koncentracji. Co było wyraźnie widać.

Absolutny skarb dla bramkarza taki charakter! Sam we wczesnej młodości przejawiałem niejakie bramkarskie talenta - choć testowane jedynie w szkole i na podwórku - w piłce nożnej i ręcznej, ale często miałem przy tym rozhuśtane nastroje, więc wielki bramkarz, mimo niezłych warunków fizycznych, refleksu i niegłupich odruchów, na pewno by ze mnie nie był. Może dlatego zresztą na te psychiczne kwalifikacje Fabiańskiego zwróciłem szczególną uwagę.

Czy mógł obronić te niesamowite nożyce? Może i mógłby - gdyby miał o 15 cm dłuższe ręce. Połamałby przy tym pewnie sobie też palce o słupek. Jednak grają ludzie, a nie orangutany, więc nie mógł. Swoją drogą, skorośmy przy temacie braci mniejszych, to, w temacie pokrewnym, ta nasza drużyna jest jedną z dość nielicznych, gdzie naprawdę grają autentyczni krajowcy. Co jest piękne. Dla mnie, bo na pewno niektórzy widzą to dokładnie odwrotnie.

Daleki jestem od wszelkich rasizmów, nawet tych mocno już w brzuch wpychanych przez politpoprawną lewiznę, ale to naprawdę paranoja, co się w tej kwestii teraz dzieje! Myślę, że wielu postrzega sukcesy i klęski tego typu drużyn, jak nasza, w tych właśnie kategoriach. I jednych taki np. sukces raduje, drugich zaś wprost przeciwnie.

No dobra... Grają, grają... I coraz bardziej pewni, że zwycięstwo im nie umknie, rozprężają się. Jest to zjawisko dobrze znane zarówno w sporcie, jak i w militarnej taktyce. To samo musiało, przynajmniej w części, być przyczyną klęski Krzyżaków pod Grunwaldem. (I dlatego porównuję.) Jesteś skoncentrowany, napięty, daje to oczekiwany skutek, potem możesz się stopniowo zacząć odprężać, zresztą niesposób zachować pełnej koncentracji i mobilizacji, kiedy jest już "po". 

Co gorsza, co by się potem nie działo, niesposób jest już się ponownie w krótkim czasie w pełni skoncentrować. Tu właśnie leży wdzięk (z jednej strony) i groza (z drugiej) tych opiewanych przez Clausewitza taktycznych odwodów. W tym przypadku taktycznym odwodem była ta nożycowa bramka, tak jak pod Grunwaldem były nim dotąd niemal niezużyte oddziały Litwinów.

Tak to musiało być i tym razem, co zemściło się w końcu, choć było też w tym sporo pecha i naprawdę rzadko oglądana bramka. Gdzieś na dziesięć minut przed końcem Szwajcarzy strzelają nam tę niesamowitą bramkę nożycami. Z jednej strony absolutne cudo ta bramka, z drugiej jednak niezły, powiedzmy to sobie otwarcie, fuks, bo to miało prawo polecieć pięć metrów od bramki i nikt by nie mógł narzekać. Nawet Szwajcar. Pod koniec podstawowego czasu moje wprawne oko dostrzegło zmęczenie u naszych piłkarzy, którzy nawiasem grali od początku bez żadnych zmian.

Ja się temu zmęczeniu całkiem nie dziwię, ale fakt, że było je widać. Dostrzega ktoś, jak to się zaczyna upodabniać do bitwy pod Grunwaldem? Z naszymi tym razem w roli nieprzyjemnych panów pod sztandarem z czarnym krzyżem (bo na płaszczach to tych krzyży, jako się rzekło, wcale wiele nie było), a Helwetami w roli naszych, w tym litewskich i jakich tam sojuszników? No to właśnie!

Podstawowy czas się skończył remisem 1:1, do Małego Przymorza zaczęła się zbliżać burza z piorunami (poniekąd sprawa bez związku, ale ładnie budująca nastrój), rozpoczyna się dogrywka. Nasi już wyraźnie pływali. U mnie, w realu, pioruny waliły już całkiem głośno, a tam, kiedy jakiś nasz zawodnik dostał od kolegi piłkę, uszyma duszy słyszałem syk zniecierpliwienia i/lub ciche przekleństwo - oba spowodowane faktem, że teraz trzeba będzie z tą piłką coś zrobić, nie daj Boże przebiec z nią kilka metrów, kiedy już nogi, kiedy już płuca... (Waryński w Schlissenburgu się kłania i można u niego znaleźć więcej szczegółów.)

Szwajcarzy gnietli naszych już wtedy niesamowicie i w sumie wyglądało to niemal na wstęp do

masakry, a wystarczała jedna bramka. Dowieźliśmy jednak remis do końca, co Krzyżakom ponad pół tysiąca lat temu się nie udało. Plus dla nas. Wtedy jednak nie strzelano karnych, a w każdym razie nikt chyba dotąd nie znalazł dla strzelania karnych w tych średniowiecznych bitwach jakiejś celnej analogii, więc ta nasza bitwa została przedłużona.

W realu, burza oddaliła się od Przymorza. Karne, jak na wieki wieków będzie zapisane w annałach, nasi wykonali bezbłędnie, wojska zaś polsko-litewskie (z Tatarami i równie kontrowersyjnymi czeskimi husytami na dokładkę)... Co ja gadam?! Żadne tam polsko-litewskie, tylko właśnie szwajcarskie, które skuły jednego karnego ("skuj się babko, dam ci japko"), Murzyn zresztą, szczery potomek Wilkenrieda, a Polacy to byli ci drudzy i wygrali. Alleluja!

I każdy w miarę bystry P.T. Czytelnik zrozumiał w końcu, że nasz tytuł, wbrew pozorom, jest jak najbardziej à propos i celny jak przysłowiowa cholera. Krzyżacy sobie w podobnych okolicznościach, clausewicznych, żeby to tak określić, nie poradzili, a "nasi chłopcy" TAK! "Alleluja!" jest tu więc jak najbardziej na miejscu, a do tego nie od rzeczy będzie dodać niezliczone "Hip hip hura!" (Co niniejszym uprasza się bez zwłoki uczynić.)

triarius

(Prawie) cała prawda o Brexicie

Każdy of course gada teraz o Brexicie - jeden że nic nie znaczy, inny że wręcz przeciwnie, i w tej drugiej opcji też są rozliczne warianty, a ja wam ludzie powiem, że to istotne, ale jako SYMBOL, SYMPTOM i ew. punkt przegięcia w Historii. Pod względem tzw. konkretów, a szczególnie tych nieprzesadnie-długoterminowych, faktycznie nie może to mieć ogromnego znaczenia i zaraz sobie wyjaśnimy dlaczego, tyle że nas tu bardziej interesują te długoterminowe, historiozoficzne sprawy.

Dlaczego konkretnie nie bardzo? A dlatego, że po obu stronach - czyli w Unii i w Wielkiej Brytanii (czy jak to tam się teraz oficjalnie nazywa) dominują w sumie te same siły, a im cholernie zależy na globalizacji. W sensie działania ponad państwami, poprzez granice, w sensie tworzenia ponadpaństwowych organizmów, dużo od narodowych państw z założenia potężniejszych...

Co oznacza m.in. także potężniejszych od narodów, w miarę autentycznych opinii poszczególnych społeczeństw, od demokracji wreszcie - na ile ta demokracja jest rozumiana w dawny i nieaktualny już sposób, czyli jako (co za naiwność, jeśli nie gorzej!) "władza ludu", nie zaś jako przerabianie przez ponadnarodową biurokrację, każącą się najemnym propagandzistom nazywać "światłymi elitami" (liczba mnoga zamierzona), maksymalnie zatomizowanych, ogłupiałych i bezsilnych przedstawicieli ludzkiego gatunku wedle swoich upodobań - oficjalnie w celu uszczęśliwienia któregoś z następnych pokoleń do tego stopnia, że aż strach!

Od dawna mam zamiar wam, ludkowie, wyjaśnić z czego bierze się ta niesamowita siła biurokracji, bez której dziś zresztą nijak, chyba że ktoś na serio zamierza jeździć furmanką i bić Niemca kłonicą po łbie, gdyby się gdzieś w okolicy pojawił - choćby i przynosił w darze świece zapłonowe do Volgswagena i odtwarzacz DVD - ale to ambitne zadanie, więc tutaj tylko zaznaczę, że odpowiedź leży (jak zwykle) w ewolucji, a konkretnie w odwiecznej opozycji między zmiennocieplnymi (kiedyś zwanymi "zimnokrwistymi") i stałocieplnymi (kiedyś "ciepłokrwiste"). Czyli węże vs. ssawce. (Łał!) Jeśli komuś coś w głowie zaświtało, to brawo, reszta na zrozumienie musi poczekać i nieco po-poprosić.

To było o konkretach wynikających z przyjęcia lub odrzucenia PRZEZ LUD Brexitu, teraz o tych sprawach istotnych. Czy to dziwne, że miłościwie nam panująca biurokracja, niemal już globalna, wspierana przez... wiadomo... wpadła w lekką panikę, że jej tu zwykłe prole, swymi przestarzałymi demokratycznymi sposobami, sypią piach w tryby wzniosłych i dalekosiężnych projektów? (Jakich projektów? Globalizacyjnych Mądrasiński, globalizacyjnych! Coś nie jesteś dziś w swej zwykłej formie.)

Wiele z tego w świecie konkretów na razie wyniknąć nie może, no bo prole są niesamowicie słabe, zdezorganizowane, ogłupione przez K*winy i P*koty tego świata, ale cholera - czy to przypadkiem nie jest jakieś przełamanie się trendu aby?! Pyta się w duszy każdy z osobna (poza jednoznacznie i do szpiku kości państwowymi) biurokrata i cała (poza jednoznacznie i do szpiku kości państwową, ciekawe swoją drogą, dlaczego tak ją zwalczają K*winy?) biurokracja jako całość. W końcu tak ładnie żarło, bryła świata była już niemal ustawiona jak trzeba - tylko jeszcze dopchnąć ją lekko paroma milionami przydymionych i pełnych temperamentu "uchodźców", a tu nagle...

Symptomy już wcześniej pewne były, fakt, ale kto by się tam przejmował, skoro Parowóz Historii bucha parą, a w szóstym wagonie grubasy zajadają tłuste kotlety, zagryzając dłuuuugimi kiełbasami. Jakie symptomy? A takie, Mądrasiński, że np. byle taśma lat temu parę starczyła, by na Węgrzech (gdzie to właściwie jest?) do władzy dorwała się jakaś taka paskudna... Prole zignorowały światłe rady i opinie. Zgroza! W Polsce (czyli nigdzie) w sumie tak samo...

W Austrii, w wyborach prezydenckich, trzeba było to co wcześniej w tej tam Polsce w wyborach lokalnych, i to tym razem nie dało się tego zrobić czysto lokalnymi środkami... No i nie każdy prol ochoczo oddaje "uchodźcy" swoją żonę i córki, a potem nie pyta go, jak być miało: "a ja sam, na jaką płeć mam się dla łaskawego pana/pani/nie-chcę-zdradzić teraz zrobić, żeby zaspokoić wszelkie pana/pani/nie-chcę-zdradzić potrzeby?"

To wygląda na jakieś - miejmy nadzieję chwilowe - wahnięcie historycznego trendu, jakieś mało apetyczne patyki w szprychach Postępu... A poza tym jest to PO PROSTU SKRAJNA BEZCZELNOŚĆ ZE STRONY @#$%^ PROLI, które powinny - ba, MUSZĄ - za to beknąć! Jeśli nie bekną szybko i boleśnie (a wiadomo że nie ważna jest surowość kary, tylko jej nieuchronność, co nie znaczy, by nie należało tym razem,  i w podobnych przypadkach, ukarać b. surowo), to inne prole też mogą się tak bezczelnie rozzuchwalić, już zresztą niektóre zdradzają takie chętki, a wtedy...

Cóż, wiadomo, że kontrrewolucja nasila się w miarę postępu Sił Postępu, a Parowozu Historii byle stado proli nie zatrzyma, ale cholera, nie tak miała wyglądać ta praca przy uszczęśliwieniu Ludzkości, więc to naprawdę jest paskudna ze strony proli niewdzięczność, skrajny brak smaku, żeby mi się to nigdy nie powtórzyło i jak najszybciej zapomnijmy o tym całym Brexicie - a prole muszą o nim zapomnieć jeszcze szybciej, jakie środki by do tego celu nie były niezbędne.

I TO jest prawdziwy sens tego wszystkiego. Dixi!

triarius

P.S. A wiecie co ostatnio pedzioł Biedroń? Że będzie prezydentem. Polski.