poniedziałek, listopada 12, 2007

Dr Nicpoń i Mr Nicpoń

Bardzo fajnie i chyba nawet dość sensownie rozmawia mi się z Arturem M. Nicponiem na temat natury władzy, natury polityki, oraz perspektyw rychłej (oby!) czy może mniej rychłej (oby nie!) kontrrewolucji. Miewam przy tym jednak przy dość nierzeczywiste poczucie, jakbym rozmawiał z z dwiema osobami. W dodatku wygląda to trochę tak, jakby człek jechał sobie jakimś tam 4x4 Jeepem po otwartym terenie, wesoło pogwizdując, aż tu nagle wpada w koleiny, podwozie zgrzyta, i teraz jedziemy już jak po szynach, a w dodatku w jakąś krainę baśni, czy może sennego koszmaru.

Z czego takie dziwne psychologiczne zjawisko mogłoby wynikać? Nie tylko by mogło, ale z całą pewnością wynika, z tego, iż ten sensowny z jajami (przepraszam wszystkie skromne panienki i cnotliwe mężatki!) facet, którego pasjonuje - i słusznie! - problem władzy, jednocześnie jest... liberałem! No to powiedzmy sobie wreszcie, skoro bez tego dalej się nie da, na czym polega ten liberalizm, o którym każdy gada, ale też każdy inaczej rozumie.

Jasne, liberał od kolein, po... powiedzmy... szkoleniu (nie chcę niepotrzebnie rzucać epitetami) w UPR, czyli ktoś w rodzaju Artura, powie nam, że "liberalizm to jest wolność gospodarcza, czyli wolny rynek". I że to jest bardzo dobra sprawa, a w istocie jedyne dobre rozwiązanie problemów społecznych i politycznych. O ekonomicznych już nie wspominając, bo to oczywistość. Co z kolei ma oznaczać, że tej wolności gospodarczej i temu rynkowi żadna tam władza nie ma prawda podskoczyć - co dopiero ją bezczelnie ograniczać! Władza ma być jedynie "nocnym stróżem", taka jest oficjalna doktryna!

Dałoby się to być może jeszcze jakoś zaakceptować, niekoniecznie, jako pewnik, ale jako całkiem sensowną hipotezę (poza tym "stróżem" oczywiście), wartą co najmniej solidnego przetestowania. (Choć też raczej bez skrajności.) Dałoby się, gdyby nasz liberał powiedział, iż to jego genialne rozwiązanie stosuje się ściśle i wyłącznie do ekonomii, a z innymi dziedzinami życia musi się dopiero jakoś je skoordynować. Liberał jednak nie jest w swych przekonaniach letni i głosi, z przekonaniem niezłomnym, iż to jego rozwiązanie jednocześnie rozwiąże wszystkie istotne problemy dręczące ludzkość od tysiącleci.

No i w tym miejscu ja zgłaszam protest. Nie rozwiąże z całą pewnością. I podporządkowanie wszystkiego - czyli także powiedzmy rodziny, religii, spraw ściśle związanych ze wspólnotą narodową - ekonomii, i to jeszcze pewnej dość awangardowej i mało przetestowanej ekonomicznej teorii, doprowadziłoby nas do Ziemskiego Raju Lewaków i Europejsów szybciej, niż cokolwiek innego. Co się zresztą i tak dzieje na naszych oczach, bo system który teraz wokół panuje to coś, co ja określam mianem "realnego liberalizmu" (analogia z "realnym socjalizmem" nie tylko zamierzona, ale też niezwykle płodna intelektualnie, warto spróbować się w to wczuć!).

Artur nie głosi oczywiście aż tak hiper-radykalnych rynkowych dogmatów, jak ludzie od Korwina - których określam, z równym przekonaniem i chyba równym uzasadnieniem - "liberalnymi rewizjonistami". Liberałowie "realni" praktycznie służą wyłącznie rynkowi, w jego najbardziej wydestylowanej formie, czyli formie wielkiego, ponadnarodowego kapitału. Przeważnie spekulacyjnego, tak się składa, i jest to dość logiczne z punktu widzenia ekonomii. Nie krzyczą oni wprawdzie o tym tak głośno, jak "rewizjoniści", ale też np. "realni" staliniści także nie trąbili swych wzniosłych haseł o powszechnej wolności i dobrobycie, oraz o metodach stosowanych dla ich osiągnięcia, z takim zapałem i z taką otwartością, co powiedzmy trockiści.
No dobra, teraz już krótko - na czym polega sama istota, samo jądro liberalnej ideologii?

A na tym, że człowiek dokonuje racjonalnych wyborów w oparciu o zasadę przyjemności. Czyli wybiera przyjemne a unika przykrego. Wszystko inne jest dla liberała niepożądaną i niezrozumiałą perwersją! (Psy Pawłowa i behawioryzm ma z tym ogromny związek i nie bez przyczyny.) To jest zasada najważniejsza, z której można by teoretycznie wyprowadzić wszystkie inne dogmaty liberalizmu, choć na ogól tego się tak formalnie nie robi, a po prostu dodaje się parę nowych aksjomatów.

Następnym więc takim aksjomatem, wprawdzie jeszcze mniej wyraźnie artykułowanym w w politycznych przemowach i na różnych okolicznościowych akademiach, jest ten, iż całe życie społeczne ma, a tym bardziej powinno, funkcjonować jak jeden wielki wolny rynek. Taki, jak go sobie liberałowie wyobrażają, bo jest to w końcu byt hipotetyczny, którego pies z kulawą nogą w czystej formie nie widział i nie zobaczy (co jednak nie musi oczywiście przekreślać sensu tego pojęcia czy jego użyteczności).

Tutaj jest potrzebny pewien dodatkowy aksjomat, żeby ten rynek, a już szczególnie ten naprawdę ekonomiczny, od którego jednak wszystko w oczach liberała zależy, mógł działać, czyli "święta zasada własności". Skąd się ona bierze? Nie wiadomo! Kto nam ją narzucił i po co? Twórca liberalizmu John Locke, w swych słynnych dwóch pamfletach stanowiących podstawę tej religii, czyni z Boga niemal wyłącznie stróża własności prywatnej, a całą etykę stara się z tej zasady wyprowadzić.

Dla mnie to po prostu jakaś obsesja, ale od ponad 300 lat jakoś nikt się nad tą sprawą nie śmiał bliżej zastanawiać. Jak i nad sprawą "praw człowieka", w ogólności - równie tajemniczej i jeszcze bardziej wykorzystywanej przez niektórych jako broń ideologiczna. No i czymś w rodzaju aksjomatu jest ten o "wolnym i nieskrępowanym przepływie idei", czyli mówiąc językiem bardziej popularnym, o "wolności słowa". To jest sama podstawa liberalizmu, bo "w wolnej wymianie myśli zawsze wartościowe idee w końcu zwyciężą" (fanfary, trąby!).

Oczywiście liberał, czy to ten realny czy ten rewizjonista np. z UPR, powie wam, że te zasady się nie liczą, a liberalizm to jest... Albo powie, ze to "wolność gospodarcza i wolny rynek", czyli wracamy do punktu wyjścia, albo też zarzuci was tysiącem różnych drobiazgowych reguł, a wtedy już żadnej dyskusji prowadzić się nie da. Tyle, że każda feministka, każdy dzisiejszy socjaldemokrata, każdy lewak... Zrobią dokładnie to samo, kiedy ich zapytacie o ich konkretne przekonania, na których opiera się ich wiara. I z tego jedynie wynika ideologiczna niewywrotność tego rodzaju świeckich religii. (Kłania się tu Karl Popper i te sprawy.)

Ja jednak twierdzę, i jestem to w stanie wykazać, że wszystko co istotne w liberaliźmie, i co nie stanowi przyszytych doń bez większego sensu kawałków z innych ideologii - bo przecież "konserwatywny liberalizm" to właśnie taki potwór Frankensteina! - wynika z tych niewielu założeń. A w sumie z tego jednego, o racjonalnym kierowaniu się zasadą przyjemności.

Co zaś z tego w praktyce wynika? A to, że liberalizm wszystko, co wykracza poza tę sferę pojęć, czego nie jest w stanie wychodząc ze swych ideologicznych założeń zrozumieć, a tym bardziej wszystko, co podważa słuszność tych założeń i całej ideologii... Traktuje jako rodzaj demona. W sensie może trochę jakby "demona Maxwella", ale nie tylko. Najpierw więc stara się z całych sił zignorować, zaś wobec maluczkich przemilczeć lub zagadać tworząc medialny szum i odwracając uwagę.

Potem zaś po prostu zaczyna to zwalczać przy pomocy doraźnie stworzonych przepisów i środków. (Bo liberalizm po prostu kocha przepisy, co by się liberałom na ten temat nie wydawało! To po prostu raj prawników i nikogo chyba innego, czy nie widać tego na każdym kroku?) Stąd przecież wynikają te, coraz częstsze, odejścia od najbardziej podstawowych zasad liberalizmu i "demokracji", w rodzaju przepisów o "kłamstwie oświęcimskim".

Takimi demonami są dla liberalizmu przede wszystkim władza i religia. Liberalizm zawsze, z samej swej natury, nienawidził władzy JAKO WŁADZY właśnie. Tworzy więc te swoje przedziwnie kunsztowne "balanse władz", "trójpodziały", "społeczeństwa obywatelskie" (w przeciwieństwie do obywateli państwa), opowiada historie o "państwach westfalskich" (które w ogóle powstały psim swędem i jutro jak się obudzimy to ich nie będzie)...

Wszystkie te pierdoły, a jest tego jeszcze ogromna masa. Licząc z całą pewnością, że władza się w tym jakoś roztopi, zdematerializuje. A w ostateczności, gdyby nawet się nie udało, mydli się chociaż maluczkim oczy, co też jest cenne. Z tym, że mydlą to raczej ci realni, zaś wierzą w te brednie ci, co władzy nie mają i jakoś się nie zanosi, czyli rewizjoniści. Voilà!
 
Nie wdając się już w bardziej szczegółowe analizy, a niektóre mogłyby być naprawdę ciekawe - np. sprawa tego, jak to pobłażliwe traktowanie przestępcy, dziwnie surowe zaś ofiary, bezpośrednio wynika z liberalny zasad, tych właśnie, które wymieniłem! - na tym skończę, jeszcze wyraziściej i bardziej jednoznacznie mówiąc Arturowi (i wszystkim, którzy mają poglądy podobne do niego, że próba połączenia liberalizmu z sensownym rozumieniem istoty polityki, czyli przede wszystkim z uznaniem, iż władza to sprawa realna, która nie zniknie, a do tego znacznie istotniejsza od wszelkich wzniosłych haseł, od pisanych konstytucji - to po prostu jakaś schizofrenia czy może obojnactwo. Tego się zrobić w sposób sensowny po prostu nie da!

Jasne, można sobie próbować tworzyć jakieś nowe ideologie. Na przykład ideologię, a o to chyba Arturowi i ludziom o podobnych poglądach chodzi, nastawioną na indywidualnych przedsiębiorców, może niezbyt wielkich, ale za to o konserwatywnych poglądach. W porządku - dla mnie taki projekt nie jest wcale specjalnie wstrętny, choć podejrzewam, że mniej to by było łatwe, niż się wam wydaje. Ale taką ideologię musielibyście dopiero STWORZYĆ! Bo na pewno nie jest nią żadna dotychczasowa wersja liberalizmu. Same jego założenia prowadzą do stanu, jaki mamy obecnie, a sami przyznacie, że nie jest to raj, nawet raj prywatnych przedsiębiorców.

Bo jeśli będą te zasady wychodzić z tego liberalnego fundamentu, czyli sprowadzania wszystkiego do prostego systemu opartego - niczym system Newtona, który zainspirował zresztą ojców liberalizmu Locke'a i Voltaire'a - na w sumie jednej super prostej, może intelektualnie eleganckiej, ale, jak się ciągle okazuje, mało do życia przystającej, zasadzie przyjemności, to dojdziemy co najwyżej do nowego Freuda. Pewnie też do nowego Gombrowicza, do nowego Eltona Johna... I jeszcze paru nowiutkich Donaldów Tusków. Najmniejszego jednak znaczącego kroku na drodze do zrozumienia natury polityki i jej jądra, czyli problemu władzy, z pewnością nie uczynimy. I na pewno nie przyczynimy się do wybuchu kontrrewolucji, a tym bardziej do jej sukcesu.

Arturze M. Nicponiu, nie idźcie tą drogą! Odrzućcie wszelkie obojnactwa, wszelkie ideologiczne schizofrenie! Tak sensownie mówicie własnym głosem... Nie zachowujcie się więc jak Dr. Jeckyll i Mr. Hyde ze słynnej powiastki Stevensona! Bądźcie Dr. Nicponiem, a swe upiorne alter ego - Mr. Nicponia (żeby nie powiedzieć Mr. Korwina) - pogrzebcie i przebijcie osikowym kołkiem! Wtedy zrobicie pierwszy znaczący krok w stronę naszej wymarzonej kontrrewolucji!

triarius

---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz