|
Jan Kelus, "Elegia grudniowa"
|
Jan Kelus... niestety nie pamiętam jaki to ma tytuł
Bratem mi każda ludzka istota, o ile nie przyłożyła ręki do Postępu i Szczęścia Ludzkości. (Triarius the Tiger)
|
|
Okazało się, że jak człek z nadzieją w oku ostro w sieci poszuka, to można teraz znaleźć Spenglera w pełnej wersji także po angielsku.
Oto linki (niektóre z tych wersji są pełne, inne nie, więc uważać):
http://www.duke.edu/~aparks/Spengler.html http://evans-experientialism.freewebspace.com/spengler02.htm http://www.archive.org/search.php?query=oswald%20spengler http://evans-experientialism.freewebspace.com/searchpage.htm http://home.alphalink.com.au/~radnat/spengler/
A tutaj jest stronka z ogromną masą tekstów, nagrań i obrazków z domeny publicznej, może się tam znaleźć masa innych fajnych rzeczy.
http://www.archive.org/index.php
No i dla wygody znowu link to dzieł wszystkich Spenglera po niemiecku:
http://www.zeno.org/Philosophie/M/Spengler,+Oswald
Ludzie, nie macie pojęcia jak się cieszę! Nawet spora część skumulowanego kaca po 21 października i 13 grudnia mi minęła.
Na pohybel europejsom! triarius --------------------------------------------------- Caeterum lewactwo delendum esse censeo.W ten sposób powracamy do nieuniknionego pytania, dlaczego cesarstwo rzymskie na Zachodzie "chyliło się ku upadkowi" bądź "upadło" w wieku V. Moralizujące wyjaśnienia w dawnym stylu są już nie do przyjęcia (choć nadal jest ich niemało), zbytnim uproszczeniem jest też składanie całej winy na najazdy barbarzyńskie (choć odpowiedź na pytanie, co by się stało, gdyby tych inwazji nie było, stanowi ciekawe zagadnienie hipotetyczne.
Nowsza teoria zestawia upadek cesarstwa rzymskiego z upadkiem innych wielkich kultur w historii świata i dostarcza wyjaśnienia w kategoriach rozpadu społeczeństw złożonych. Otóż, z grubsza rzecz biorąc, w miarę jak społeczeństwo się rozwija, staje się coraz bardziej zróżnicowane społecznie i coraz bardziej złożone, aby więc mogło trwać, jego potrzeby również odpowiednio wzrastają.
Dociera jednak do punktu, w którym strategia maksymalizacji zysku, jak podbój czy podniesienie podatków, nie przynosi oczekiwanych efektów - "zyski" maleją pod wpływem "stałych nacisków, nieprzewidzianych wyzwań i wysokich kosztów integracji socjotechnicznej". Potem następuje zwykle okres trudności (zastój gospodarczy, załamanie polityczne, kurczenie się terytorium), a po nim przychodzi ostateczny upadek, jeśli nie pojawią się nowe czynniki.Spengler? Jakiś inny hiper-prawicowy oszołom, wieszczący Zachodowi rychłą zgubę i z wrodzonych przyczyn nie mający przekonania do wzniosłych projektów w stylu Unii Europejskiej? Może chociaż Toynbee? Otóż nie. Cytat (rozbity na krótsze akapity przeze mnie, dla wygody ew. Czytelników, ja także wytłuściłem najistotniejsze moim zdaniem fragmenty) pochodzi z książki pani Averil Cameron pt. "Późne cesarstwo rzymskie", wydanej oryginalnie w 1993, a w Polsce chyba całkiem niedawno przez Prószyński i S-ka. Kto to jest Averil Cameron?
W przypadku imperium rzymskiego nieprzewidziane wyzwania obejmowały długotrwałą presję ze strony rzeczywistych i potencjalnych najeźdźców - problem, z którego rozwiązaniem lub zahamowaniem cesarstwo sobie nie poradziło.Zaraz! To nie było przecież jeszcze wcale aż tak optymistyczne. Skąd bowiem niby wiadomo, co właściwie wskazuje, że nasze "rozwinięte społeczeństwo" lepiej sobie radzi i poradzi z "długotrwałą presją rzeczywistych i potencjalnych najeźdźców", których, jakby nieco się wysilić, też by się dzisiaj dało znaleźć? Ale zobaczmy dalej, może będzie bardziej optymistycznie. I faktycznie, pani profesor warunkuje swoją - brutalną przecież w sumie i zbyt mało optymistyczną, jak na te czasy optymizmu - tezę o przyczynach upadku cywilizacji, mówiąc w te słowa:
W tej analizie jest wiele znajomych elementów, chociaż opiera się ona na budzącym wątpliwości założeniu, że historyczny rozwój społeczeństw jest sam w sobie w pewnym sensie zdeterminowany historycznie. Przynajmniej pozwala ona badaczom dziejów Rzymu spojrzeć bardziej obiektywnie na własną dziedzinę i zobaczyć, że problemy, przed którymi stanął rząd późnego cesarstwa, nie były czymś wyjątkowym, podobnie jak jego często nieskuteczne próby znalezienia rozwiązań.
Powinniśmy dodać jeszcze - w tym konkretnym przypadku - relatywny brak wiedzy ekonomicznej, jak i struktur ekonomicznych oraz niezdolność centrum - w czasach po Dioklecjanie - do zapewnienia dobrobytu gospodarczego cesarstwu jako całości. Imperium rzymskie zawsze znajdowało się w stanie chwiejnej równowagi między centrum i peryferiami, a jego przetrwanie zależało, nie tylko od pokoju wewnętrznego, ale również od dużej dozy wewnętrznej dobrej woli. Pod koniec IV i w V stulecia wszystkie te czynniki były zagrożone.
Tego rodzaju rozważania skłaniają do porównań ze światem współczesnym, co może pomóc zrozumieć świat starożytny pod warunkiem, że będziemy pamiętać o porównywaniu podobnego z podobnym.Przyznam, że to ostatnie zdanie w moich uszach brzmi już niemal jak zaklęcie: "Oczywiste porównania się narzucają, jeśli się ma oczy i wie nieco o schyłku Rzymu, ale - by Jove! - nie mówmy o tym głośno, bo się wyda!" Czyli kompromis pomiędzy intelektualną uczciwością, a koniecznością... Choćby po prostu wydania tej książki inaczej, niż na powielaczu i paście do butów. W takich czasach żyjemy, moi Państwo! Albo to ja mam już kompletną paranoję.
Widzicie dobry człowieku - mówi sprzedawcy - idę właśnie wybrać sobie instrument, którym podbiję świat i wyzwolę ludzkość z odwiecznych okowów. Kiedy już każdy człowiek na ziemi, albo przynajmniej 89,67% wszystkich ludzi, będzie grał na tym samym instrumencie, co ja, powstanie Przepiękna Kosmiczna Harmonia, która w mgnieniu oka stworzy Raj na Ziemi.Sprzedawca, który od dłuższego czasu nudził się z braku klientów, słucha tego przez chwilę wyraźnie znudzony, co nie deprymuje jednak naszego liberała - widać ta sama nieznana siła, która kazała mu do sprzedawcy przemawiać, dała mu też psychiczną odporność na brak zrozumienia u prostych ludzi. Ale co to?! Nagle wzrok prostego człowieka, w tym wypadku ulicznego sprzedawcy, rozjaśnia się, a ich właściciel przemawia w te oto słowa:
Mam ci ja tutaj instrument, który jak żaden inny nadaje się, by podbić nim świat. Otrzymałem go od pewnej czarodziejki, kiedym do niej dotarł przez siedem wielkich, od wilków i strzyg wszelakich nawiedzonych, lasów, i wdrapał się na Szklaną Górę. Tylko jeden taki istnieje w całym świecie, a i to nie jest tak do końca pewne. Trzymałem go dla córeczki pod choinkę, ale, za 49,95 zł mogę go tobie sprzedać.Ucieszył się nasz liberał, wyjął z portfela 49,95 zł i dał sprzedawcy. Za do otrzymał instrument, który, wedle słów swego poprzedniego właściciela, nosił imię Fujarka Pastusza. I poszedł z nim do domu nasz liberał, by zacząć grać, by otwierać ludziom oczy i zbawiać świat.
Słuchaj stary. Zapomnij na razie o przepięknych kantylenach, trylach i czadzie z gangsta rapem! Musisz najpierw wiedzieć, jak ten twój instrument w ogóle działa, nie sądzisz? A więc naucz się wydobywać z niego dźwięk - czy ty w ogóle człowieku wiesz, że tutaj trzeba dmuchać? I to z konkretnego końca, bo z drugiego jak będziesz dmuchał, to niewiele z tego wyniknie. Potem zaś naucz się wydobywać dźwięki o różnej wysokości, o różnym natężeniu, różnej artykulacji.Co na to odpowiada nasz liberał? Nasz liberał odpowiada coś w tym rodzaju, że on sobie wyprasza tego typu zaczepki. I że jeśli on czuje, całym sobą, że światu potrzebny jest gangsta rap, albo alternatywnie przepiękna kantylena z trylem, to wszystkie inne problemy same znikają. I że gadka o tym, gdzie należy dmuchać - jeśli w ogóle jakieś dmuchanie tutaj miałoby być na miejscu, ma się rozumieć - oraz gdzie położyć opuszki palców, przypomina mu taką oto hipotetyczną historię, którą on sobie na poczekaniu wymyślił.
Choć akurat artykulacja nie jest najsilniejszą stroną fujarek pastuszych, bo tak nawiasem, mogę cię poinformować, że twój cudowny instrument jest powszechnie znany na całym praktycznie świecie, i można go spreparować w 10 minut z kawałka wierzbowej gałązki, wiem, bo sam to w dzieciństwie robiłem.
A więc, stary, jak cię lubię, muszę niestety rozkrwawić twoje słodkie serduszko i sprowadzić cię na ziemię. Minie sporo dni, zanim zagrasz cokolwiek w miarę znośnie, a o poruszaniu z posad bryły, to ty lepiej zapomnij, bo twoja fujarka to nie środek, którym można by coś podobnego próbować robić. Przynajmniej nie na trzeźwo.
Powiedzmy że Mdbwu-Mdwu, wielka szamanka plemienia Bmb'Iiiih, tworzyła na fujarce pastuszej, niemal dokładnie takiej samej jak moja, naprawdę tak przepiękną muzykę, że całe plemię podlegało jej czarowi i na przykład obywało się całymi tygodniami bez pożywienia i bez wody, za to wszystkie zwierzęta w zasięgu głosu jej instrumentu brały w ryje jabłka i ludzkim głosem prosiły o upieczenie. No i powiedzmy, że Mdbwu-Mdwu wkładała sobie fujarkę pastuszą w (excusez le mot, wszyscy uczuleni na ginekologię, którą ja, Autor tego tekstu uważam akurat za Królówą Wszechnauk) pochwę.
No i co z tego wynika? - pyta gniewnie nasz liberał - Co wynika z takich trywialnych szczegółów, jak to, gdzie sobie Mdbwu-Mdwu wkładała fujarkę? A gdyby tak wkładała ją...? Powiedzmy w ucho?
Jesteśmy ludźmi, mamy wolną wolę! - peroruje nasz bohater dalej - Liczy się więc ta wolna wola, to co chcemy osiągnąć, żeby było dobrze i sprawiedliwie! Wszystkie trywialne, a często po prostu o-brzy-dli-we, szczegóły pozostawiamy - My Liberałowie - ludziom małym, wstrętnym, głupim... Różnym zamordystom, lewakom i socjalistom. Niech żyje gansta rap i/lub kantylena! Precz z trywialnościami, jak działanie fujarki, dmuchanie i zatykanie jakichś... Tfu, tfu i jeszcze raz tfu - dziurek!No i tak się właśnie rozmawia z liberałami. Także tymi salonowymi.
Jeśli historia czegokolwiek w ogóle uczy, to tego, że w realnym świecie podstawową i niezmienną zasadą jest odpowiedzialność zbiorowa.
Dlatego też np. liberałowie - zarówno w odmianie realnej (nawiedzone europejsy, socjaldemokraty i podobne im smętne a szurnięte typki), jak i w odmianie rewizjonistycznej (korwiniści, czciciele von Misesa, libertarianie i inne świry), nie mówiąc już o pospolitej odmianie złodziejskiej (na rodzimym gruncie np. "gdańscy liberałowie", Platforma "Obywatelska" i reszta tego szamba) - którzy niejako z definicji nie odróżniają zasad moralnych (nieważne - autentycznych, urojonych czy własnoręcznie wypichconych dla doraźnego użytku) od realnych faktów, nie mówiąc już o tym, ze własne chęci niemal zawsze biorą za rzeczywistość - nigdy nie tylko czegokolwiek z historii, ale nawet po prostu z realnego życia, nie zrozumieją.
Triarius the Tiger
Wroński? Oberredaktor uczynił wysiłek, by usunąć ze swej wyobraźni podrygującego i czyniącego grymasy Kalukina, a na jego miejsce przywołać subtelnego dziennikarza o wyglądzie i manierach ulubionego syna koszernego rzeźnika z Nalewek, który się dorobił na fałszowaniu koszernej kiełbasy psim mięsem, nadgniłą wieprzowiną i po prostu chrzcząc ją wodą z kranu. "I ta niezwykle rzadka bródka! Całkiem jak u eunucha! Włosek od włoska co najmniej 8 milimetrów! Łał! Taka bródka, to autentyczna rzadkość w skali światowej! To się MUSI podobać tym idiotom, co nas czytają! W dużej części z pewnością wywołuje natychmiastowy orgazm.
A może od razu z grubej rury? Może warto do tego użyć samego Adasia? Żeby jednak się nam nie zdewaluował... Co będzie, jeśli np. jutro przyjdzie rozkaz, że idziemy na całego? Że ruszamy z posad bryłę świata? Wot problema! Ciężkie jest życie Oberredaktora. Żebyście wy durnie o tym wiedzieli - wy, którzy mi zazdrościcie i piszecie donosy! Ech żizń!.
Ale nie jest tak, bym w ogóle o piłce nie miał pojęcia i by całkiem nic z tej dziedziny nie wzbudzało u mnie minimalnie podwyższonego pulsu. Na przykład mecze Szkocji, której kibicowałem od czasów, które większość moich ew. Czytelników muszą się wydawać co najmniej z epoki lodowcowej. Szkocja ostatnio ma sukcesy, w eliminacjach do Mistrzostw Jewropy pokonała dwa razy wicemistrzów świata - tzw. "Francuzów" ("nasi przodkowie Galowie byli wysokimi blondynami", brzmiało całkiem jeszcze niedawno pierwsze zdanie z ichniej szkolnej czytaniki, paranoja!) - zremisowała z Włochami, pokonała Ukrainę... Fakt, że bez powodu dostała w dupę od Gruzji, bo gdyby nie to, już dzisiaj mogłaby świętować załapanie się do Mistrzostw Jewropy.
No i oglądam sobie ten dzisiejszy mecz Szkotów z Włochami. Jest 1:1 i 92. minuta. Szkot odbiera przeciwnikowi piłkę na własnym polu bramkowym i biegnie z nią wzdłuż linii bramkowej. Włoch go w pełnym pędzie taranuje... Co robi w takich przypadkach światły, jewropejski sędzia? Zwracam uwagę, że w przypadku przegranej Szkotów do finału Mistrzostw Jewropy załapują się - jak należy, słusznie i po jewropejsku - Włosi i Francuzi, mistrzowie i wicemistrzowie świata. W przypadku zaś, gdyby był remis, niepowodzenie żabojadów (tych wysokich blond Galów w czarnym kolorze) w nadchodzącym meczu z Ukrainą sprawia, że zaszczytu dostępują, obok Włochów, niewiele znaczący i mało w sumie projewropejscy Szkoci.
Przypominam też, że we Włoszech dzieją się właśnie różne zabawne rzeczy w związku z zabiciem kibica przez policję, no a poza tym - jak zawsze - szaleje tam w ichniej piłce korupcja, o jakiej pewnie nawet Tuskowi się jeszcze nie do końca śni. A więc, czy dodatkowy cios, jakim by dla mistrzów świata była porażka z malutką i wciąż przecież znacznie niżej notowaną Szkocją, nie zakłócił by jakoś procesu jewropejskiej integracji? Po co ryzykować!
Cóż w takim przypadku robi świadomy swych obowiązków sędzia? Że spytam? Dla ułatwienia dodam, że fajnie tutaj pasuje jeden z ulubionych cytatów p. Michalkiewicza, ten o policmajstrze, co "powinność swej służby zrozumiał". Oczywiście ten policmajster... Sorry! - sędzia, przyznaje wolnego Włochom, których zawodnik w pełnym biegu wpadł na przeciwnika i go powalił. Trudno sobie wyobrazić korzystniejszą sytuację do zdobycia bramki od wolnego z tego właśnie miejsca - kilka metrów w bok od bramki, tuż przy linii końcowej. Tym bardziej, że Szkoci nie mogli się masowo cofnąć, ponieważ tylko zwycięstwo ich naprawdę urządzało. Oczywiście karny byłby pewniejszy, ale nie zawsze można, szczególnie w doliczonym czasie, mieć to, co się najbardziej lubi.
Nasi sprawozdawcy, komentując to sportowe wydarzenie, nie mogli się do końca zdecydować - czy należy się wolny dla Szkotów, czy też sędzia powinien był grę po prostu puścić, jako że w sumie było to "barkiem o bark". Jednak sędzia zdecydował inaczej i padła bramka. Mamy więc, zgodnie z jewropejskim zasadami, w finałach Jewromistrzostw dokładnie tych, którzy na to, zdaniem ludzi światłych, zasłużyli.
Przyznam, że moja mała, wredna duszyczka jakoś nie jest wrażliwa na tego typu wzniosłe uczucia i stany, co "wybaczanie", "tolerancja", czy "ekumenizm". Nic dziwnego zatem, że również gadki o "bezstronnych sądach", nawet na przykład w stosunku do ewidentnie pokrętnych i podłych niedawnych werdyktach Trybunału Konstytucyjnego, przyprawiają mnie o mdłości.
"Prawo przez duże P", to bzdura! Zapisany świstek sam w sobie ma taką wartość, jak przedwczorajsza "Gazeta Wyborcza" wisząca na gwoździu w wychodku! Co najwyżej jest to Rubikon, którego przejście stanowi symbol zamachu na status quo, który łatwo może spowodować, że wszyscy inni gracze rzucą się na śmiałka, by go zniszczyć. W obronie status quo właśnie się rzucą. Jeśli jednak nie ma sił gotowych status quo bronić, to żaden papierek - żadna jewropejska konstytucja, żadna konstytucja III RP, czy nic innego, sytuacji nie zmieni. A ten, kto ma, choćby psim swędem zdobytą, władzę interpretowania takiego papierka, który jeszcze pełni jakoś tę rolę Rubikonu, może to robić do woli i na pewno nie robi tego z miłości do "Prawa przez duże P". Tylko we własny, lub swych mocodawców, interesie.
Tak jak kiedyś każdy wiedział, że O.J. Simpson zabił nożem swą byłą żonę, ale ława przysięgłych nie odważyła się tego powiedzieć, wobec groźby rozruchów w kolorowych dzielnicach Stanów, tak samo z całą pewnością sędzia dzisiejszego meczu Szkocja - Włochy nie był obojętny na znacznie ważniejsze od wąsko pojętej uczciwości w spełnianiu swych - z pozoru jedynych i najważniejszych - obowiązków. Jednak przecież tak naiwni, tak głupi politycznie, być nie możemy! Kiedy potrzeba frekwencji w referendum, robi sie referendum dwudniowe. Kiedy "suwerenne" narody w referendum odrzucają jewrokonstytucję, wprowadza się jewrokonstytucję tylnymi drzwiami. (Wraz z Tuskiem.)
A więc, nie mówcie mi o uczciwych sportowych wynikach - one są uczciwe tylko wtedy, gdy nikomu potężnemu na żadnym konkretnym wyniku nie zależy! W każdym innym przypadku będą takie, jakie być mają. Oczywiście, sędzia mógł nie zdążyć. I Włosi mogli tej sytuacji nie wykorzystać, w końcu to nie był karny do pustej bramki. Ale na tym właśnie polega mistrzostwo - żeby nie dać się ponieść nerwom, żeby wyczekać do odpowiedniego momentu... Nie przyznawać karne za krzywe spojrzenie na przeciwnika po drugiej stronie boiska, tylko żeby chociaż mogło się komuś wydać, że to zwykły błąd, jakie się przecież zdarzają. I żeby głupi lud myślał, że wszystko jest uczciwie, po staremu.