czwartek, lipca 13, 2006

Srebrna taca Mamy Zizou

Dzisiaj dowiedziałem się z niezawodnej telewizji, że Włosi mogą jeszcze utracić mistrzostwo świata na rzecz "reprezentacji Francji", gdyby się okazało, że Materazzi powiedział Zidanowi coś rasistowskiego. Taki bowiem przepis wydała FIFA, o czym donosi któraś ze znanych niemieckich gazet (nie pamiętam która, nie znam się na niemieckiej prasie).

Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by sobie potrafić przedstawić, jakiej niesamowitej korupcji, nie mówiąc już o politycznej manipulacji, taki przepis może stać się źródłem. I z pewnością bardzo szybko się stanie. Szczególnie, że ten światły przepis niewiątpliwie posiada spory potencjał rozwojowy, i niedługo może np. stanowić, że "drużyna, której zawodnik okazał się winien wypowiedzenia rasistowskiej uwagi, traci zdobyty tytuł NA RZECZ DRUŻYNY REPREZENTUĄJCEJ KRAJ, KTÓRY ZOSTAŁ TĄ UWAGĄ OBRAŻONY".

Przecież to w pełni logiczne i na pewno, dla organizacji tak wszechmocnej jak FIFA, całkiem wykonalne. Oczywiście bardziej szczegółowe przepisy musiałyby regulować kwestię, jakie to konkretnie drużyny w danym przypadku zostałyby nagrodzone, ale co do za problem?

W końcu dlaczego jedynie karać rasistów i ksenofobów, skoro można także POZYTYWNIE dowartościować krzywdzone przez nich nacje? A więc jutro może okaże się, że mistrzem świata jest jednak Francja - w tym celu "Zizou" musi tylko przypomnieć sobie, że uwaga Włocha była w istocie rasistowska - za cztery lata jednak mistrzem świata mogłaby zostać Algieria, a jeśli akurat nie załapała się do finałów, to jakiś inny kraj wskazany przez Wielkiego Muftiego Paryża. Czy jakoś tak, szczegóły do dopracowania.

Na dzień dzisiejszy słowa Materazziego nie były jednak rasistowskie, tylko obrażały mamusię i siostrę "Zizou". Na co ta pierwsza zareagowała, wzywając przed kamerami telewizji, by "dostarczono jej genitalia winowajcy na srebrnej tacy". Co oczywiście nie podpada pod żaden paragraf o "wzywaniu do przemocy" i zostało przyjęte, jeśli nie z entuzjazmem, to z pełnym zrozumieniem przez wszystkich, których głosy mają prawo dotrzeć do mas, a także, jak należy sądzić, instytucji i służb zajmujących się z urzędu tępieniem wszelkich przejawów "wzywania do stosowania przemocy".

"Genitalia na srebrnej tacy", to przecież postulat rozsądny, a w dodatku w formie niepozbawiony iście paryskiego je ne sais quoi - w końcu Mama Zizou mogłaby ich zażądać na kawałku sklejki, prawda?

W ogóle drużyna "Francji", w której jest trzech białych, z czego jeden chyba z jakichś pozasportowych powodów, drugi za dawne zasługi, a ten trzeci to muzułmanin, to ciekawy przejaw stanu naszej cywilizacji i dzisiejszej Europy. Nie tak dawno jeszcze przecież słynne pierwsze zdanie francuskiego elementarza brzmiało: "Nos ancêtres les Gaulois étaient grands et blonds" ("Nasi przodkowie Galowie byli wysokimi blondynami"). Uczyły się tego dzieci zarówno w "Heksagonie" (czyli kontynentalej Francji), jak i w Senegalu czy Wietnamie. (I komu to przeszkadzało?)

W tej chwili, kiedy jest jeszcze cień nadziei na mistrzostwo Francji, mało kto zastanawia się tam, jak ten w końcu sukces wpłynie na samopoczucie młodych mieszkańców imigranckich przedmieść Paryża, Tuluzy, czy innych tamtejszych wielkich miast. Pokazali oni już kilka razy swoje nastawienie do przybranej ojczyzny i zdolności wywoływania zamętu, władze pokazały już im swą żałosną nieudolność i politycznie poprawne tchórzostwo...

Ciekawe, czy widok tej niemal całkowicie czarnej drużyny o niemal wyłącznie tak francuskich nazwiskach, jak Makelele czy choćby właśnie Zidane, nie natchnie tych wszystkich innych "nowych Francuzów" pogardą dla przeżartej, głupiej i tchórzliwej, nie umiejącej nawet kopnąć piłki, białej większości. Tak głupiej, że dla błahych sportowych sukcesów, w dodatku przecież w przeważającej części nie własnych, a kupionych - mniej lub bardziej pośrednio za pieniądze - podpala kolejny lont do tej beczki prochu, którą jej zafundowały dawniejsze pożal-się-Boże elity.

"Chleba i igrzysk" to było hasło Cesarstwa Rzymskiego w okresie jego długiej agonii. Chleb wciąż jeszcze w Europie jest, a igrzyska kręcą się z coraz większym impetem. I lud dostosowuje się do ich poziomu, infantylniejąc niemal z tygodnia na tydzień... Przykłady? Oto pierwszy z brzegu: kiedyś każdy, kto poważnie zadał sobie trud nauczenia się francuskiego, wiedział, że formy zdrobnień w rodzaju "Zizou" są charakterystyczne dla języka dzieci, czyli po prostu infantylne.

Ale dlaczego niby infantylizm ma być zły? Skoro się w wypromowanie kogoś wkłada miliardy i oczekuje miliardów z powrotem, to niech będzie "Zizou". Niech wszyscy, począwszy od dziennikarzy, a kończąc na pijanych analfabetach w koszulkach z nazwiskami piłkarskich gwiazd zachłystują się tym słowem! Im infantylniej, tym przecież dla nas (macherów i geszefciarzy) lepiej!

Jak to mówił Poeta? "Ludzie to lubią, ludzie to kupią. Byle na chama, byle głośno, byle głupio!" No to się właśnie robi. "Zizou" po swoim wybryku dostaje "Złotą Piłkę", zapewne jako "nagrodę pocieszenia", choć nie byłoby trudno znaleźć innego mniej więcej równie dobrego piłkarza w tym turnieju, a w dodatku powinien to raczej być przedstawiciel zwycięzców. No, ale przecież nie do końca jeszcze wiemy, kto tym zwycięzcą zostanie, prawda? Włochy? Francja? Może jednak Algieria?

To przecież byłby naprawdę piękny gest! Choćby dla Mamy Zizou, której trudno jest w tej chwili dostarczyć srebrną tacę z tym, o czym tak marzy. Wkrótce zapewne zmieni się odpowiednio konstytucję i przepisy wykonawcze, ale to niestety może zająć jeszcze trochę czasu. Pozostaje więc Złota Piłka i mistrzostwo. A srebrna taca z pewnością jakoś sama się sprokuruje, wystarczy przecież, że władze nie będą się zbytnio sprzeciwiać. A dlaczego by miały, skoro dotychczas tego nigdy nie robiły?

Już sobie wyobrażam te wyważone, nabrzmiałem humanizmem głosy w różnych światłych mediach, tłumaczące wiernym, dlaczego srebrna taca Mamy Zizou jest naturalnym dalszym ciągiem wydarzeń (w inteligentniejszych mediach powie się, że co najmniej od bitwy pod Poitiers), i w sumie bardzo pozytywnym dla międzykulturowego dialogu i innych pięknych rzeczy wydarzeniem. Plus oczywiście niezbędna okrasa, czyli tolerancja, wybaczenie, Ustawa o Ochronie Danych Osobowych, oraz zawsze konieczna w rozmowie inteligentnych ludzi wzmianka o przybierających na sile faszyźmie i ksenofobii. A w podsumowaniu oczywiście coś o nieziemskim pięknie zalecanej przez Kołakowskiego postawy "błazna", czyli wątpienia we WSZYSTKO, poza oczywiście poglądami Słusznymi.

W międzyczasie w wielu miejscach na świecie odbywają się już składki na srebrną tacę dla Mamy Zizou. Dlaczego miałoby to komuś przeszkadzać? Raczej należy się cieszyć, że media będą miały o czym mówić, że wkrótce powstanie osnuty na tych wątkach film z obsadą samych gwiazd, w którym Mamę Zizou zagra niezawodna Whoopie Goldberg... A futbol stanie się JESZCZE BARDZIEJ EMOCJONUJĄCY niż dotąd. I tak trzymać!

2 komentarze:

  1. Nawet liczyć dobrze nie umiecie szanowny panie autorze:

    "W ogóle drużyna "Francji", w której jest trzech białych, z czego jeden chyba z jakichś pozasportowych powodów, drugi za dawne zasługi, a ten trzeci to muzułmanin"

    Sagnol, Ribery, Barthez plus Zidane - chyba że on nie jest rasy białej tylko różowej...

    OdpowiedzUsuń
  2. Zidane jest Kabylem, czy może Berberem. Któryś z tych pustynnych muzułmańskich ludów z północnej Afryki. Więc na pewno żadnym białym Europejczykiem, a co dopiero "Gallem o blond włosach".

    A zresztą - trzech czy czterech, to naprawdę nie aż taka różnica, by to zmieniało sprawę.

    OdpowiedzUsuń