Dwa hipopotamizmy czy jednak jeden? (część 2)

Początek tego tekstu tutaj.

Wyjaśnijmy sobie teraz może sprawę samej nazwy interesującej nas w tej chwili ideologii. Jest to tym bardziej istotne, że zwolennicy tego drugiego hipopotamizmu - tego, którego nikt nigdy w przyrodzie dotychczas nie spotkał - wyrażają na ten temat całkiem inny pogląd od zwolenników tego pierwszego rodzaju. Podczas gdy ci ostatni utrzymują, iż hipopotamizm powstał w epoce Wielkiego Mędrkowania i opiera się w znacznej mierze na intuicjach niepiśmiennego pańszczyźnianego chłopa z tobolskiej obłasti, niejakiego Wasilija Hipoppotamowa, o którym nic bliższego nie wiadomo, ale którego dorobek intelektualny przedostał się jakoś do krwioobiegu zachodnioeuropejskiej myśli.

Niewykluczone, że w stanie nietrzeźwym podzielił się on swymi przemyśleniami z żoną (możliwe że na imię było jej Elizawieta, albo może Prochownia), ona zaś rozplotkowała wszystko sąsiadkom. Jak dokładnie się to zdarzyło, z pewnością już nie ustalimy, był to jednak bez wątpienia szczęśliwy splot wydarzeń, istna ręka boska Świeckiego Postępu. Tak przynajmniej twierdzą zwolennicy pierwszego rodzaju hipopotamizmu.

Nowoczesna nauka potwierdza tę hipotezę, z tym, że Wasilij nie nazywał się w istocie Hippopotamow, a najprawdopodobniej nie nazywał się także Wasilij. Niektóre teorie sugerują, że mógł się nazywać Lockow, albo jakoś bardzo podobnie. Na imię zaś mógł mieć np. Trofim, ale to nic pewnego, bo każde imię używane wśród rosyjskiego chłopstwa w tamtym okresie jest tu równie prawdopodobne. Niektórzy sugerują nawet, że mogło to być imię Dżon, co by sugerowało chińsko-kałmuckie pochodzenie Proroka. Niedawno pewien zdolny doktorant Uniwersytetu Postępu w Jakżemutam wysunął, i częściowo nawet udokumentował, hipotezę, iż Prorok miał po prostu na imię po Potamow, zaś Hippo było pieszczotiwym imieniem, które nadała mu jego poprzednia, przedwcześnie zmarła żona (która mogła się nazywać np. Marfa, choć niemal każde inne imię jest tu równie prawdopodobne).

Sama nazwa "hipopotamizm" miałaby wedle tej wersji wydarzeń pochodzić od wielkiego różowego hipopotama, który w pijackim śnie ukazał się naszemu bohaterowi, by ujawnić mu nową świecką Ewangielię, opartą przede wszystkim na idei Świętego Prawa do Sadła na Grzbiecie, Bokach, Brzuchu, Tyłku, Udach, Policzkach, oraz Świętego Prawa do Siedmiu Podbródków. (Drugi fundamentalny dogmat hipopotamizmu pierwszego rodzaju, czyli Świętość Worów Pod Oczami, stanowi dorobek późniejszych dwustu lat teologicznego rozwoju tej ambitnej dziedziny.)

Co na ten temat mają do powiedzenia zwolennicy drugiego rodzaju? Przeważnie zdają się dość niechętnie podchodzić do kwestii genezy swej (nie bójmy się tego słowa!) świeckiej religii, zamiast tego wysuwając argumenty, które tu w skrócie przytoczę. Zasadzają się one na, trudnej w istocie do zbicia, tezie, że przecież każdy z nas w pewnych okresach życia pragnie być jak hipopotam, marzy o hipopotamach, śni o hipopotamach, czuje niedosyt i cierpi, nie dostrzegając w sobie samym i w swym otoczeniu (słusznie czy nie, to już inna kwestia) wystarczająco wielu hipopotamich cech. (Ach!)

Co do tego nie może być większych wątpliwości, zgoda! Czy jest to jedak wystarczający powód, by cała ideologia, by cały ten świecki kościół, nazywał się właśnie hipopotamizmem? By odmawiał tego miana innym świeckim kościołom? By monopolizował tę wzniosłą nazwę? Cui bono? - że zapytam w imieniu nas wszystkich!

Nie da się zaprzeczyć, iż w tej kwestii można co najmniej podnieść poważne wątpliwości. Przecież nie ma dziś, poza paroma całkiem odciętymi od świata totalitarnymi rezerwatami, krajów czy politycznych ruchów, dla których hipopotam nie były emblematem, sztandarem, totemem... Nie ma dziś niemal nikogo, kto by otwarcie odważył się powiedzieć: "Na drzewo z hipopotamizmem! Hipopotam nie jest dla mnie niczym innym, niż spasioną bestią o wrednym charakterze i paskudnych nawykach, o których na szczęście dla nawiedzonych naprawiaczy świata mało kto wie!"

Nie, takich oczywiście już nie ma i gdyby byli, spotkaliby się z odporem każdego z nas indywidualnie, a także z ostracyzmem, żeby na nim poprzestać, zorganizowanych instytucji całego zdrowego i jakże wolnego świata! Hipopotamizm wszedł już bowiem do krwioobiegu naszego życia i bez niego po prostu nasz świat nie daje się nawet pomyśleć!

To jednak podważa tezę hipoptamistów drugiego rodzaju, iż ta nazwa jakoś do nich sama z siebie przylgnęła, ponieważ to oni właśnie, jak nikt inny, repezentują szczytne ideały hipopotamstwa. Nie!  To nie tak! Wszyscy dzisiaj - lewica, centrum i centroprawica - jesteśmy w tym sensie hipopotamistami! I nikt nie ma na to miano monopolu tylko dlatego, iż wydaje mu się, że właśnie jego idee najlepiej oddają te wzniosłe ideały i one najszybciej doprowadzą do ich realizacji! Nie, nie i jeszcze nie raz NIE!

Hipopotamizm drugiego rodzaju TAKŻE został wynaleziony w epoce Wielkiego Mędrkowania, i także opiera się na intuicjach Wasilija Hippopotamowa vel Dżona Lockowa z tobolskiej obłasti. Głośno artykuowane różnice pomiędzy oboma, zaciekle się z pozoru zwalczającymi, odłamami tej świeckiej religii, nie powinny przesłaniać ich zasadniczej tożsamości i tych samych, jeśli nawet nie "celów", to z pewnością skutków. Co właśnie mam zamiar wykazać w następych częściach tego tekstu.

koniec odcinka 2

c.d.n. (Deo volente)

triarius
---------------------------------------------------
Caeterum lewactwo delendum esse censeo.