Na odmianę na inną nutę

Kto mnie choć trochę zna, wie że dla mnie "poważna" muzyka mogłaby się w sumie skończyć w XVII w. Fakt, nawet w wieku XX było w tym jeszcze parę niezłych rzeczy: całotonowość "Popołudnia Fauna", jakiś Ravel, czy modalny minimalizm tego, co chcę wam ludzie dzisiaj zaprezentować. Czyli w sumie odejście od ścisłej dur-moll tonalności, ale nie w stronę (bolszewickiego nieco jakby): "a niech się Prol oswoi, polubi, albo niech zdycha, bo Ewolucja nie zna litości!", tylko właśnie w stronę quasi-ludowej prostoty i zrozumiałości.

Jednak nie oszukujmy się - na modalnym minimaliźmie czy dwunastu tak samo ważnych tonach, bez dźwięku prowadzącego i (niemal bez, bo ona wszędzie się sama wpakuje, taką mamy naturę!) toniki, długo by się jechać nie dało! Zanim do europejskiej muzyki wdarł się szeroko pojęty blues z tą jego mglistością w kwestii dźwięków spoza pentatoniki, co w "muzyce poważnej" umożliwiło m.in. "Porgy and Bess" i jakoś tę zachodnią muzykalność ożywiło (Latino też ma tu swoje zasługi zresztą), wyglądało to marnie. (Powyższe, wraz z pozdrowieniami, specjalnie kieruję do jednego mojego znajomka z Edynburga, który nie mógł mi darować upodobania do wczesnych Stonesów i bluesa właśnie.)

Jeśli jednak wciąż jesteśmy przy "poważnej" muzyce, tej od filharmonii i bez viol da gamba, teorbanów i podrabianyck kastratów (uwielbiam ich, a prawdziwy sławny ostatni castratto, com go słyszał na nagraniu był słaby, choć i nagranie, to fakt, było marnej jakości), to nawet i bluesa nie starczyło na długo i wszystko musiało powrócić do leninowskiego przyuczania Prola, żeby pokochał lub zdechł. W tym, co Barbara Tuchman w swym eseju o Richardzie Straussie określa jako "zawsze o pół tonu od tego, czego należałoby oczekiwać" (wyraziłem to własnymi słowami, ale o to tu chodzi), nie byłoby nic aż tak złego, gdyby to budowanie napięć i te dysonanse czasem się jednak rozwiązywały, ale one tego nie robią. (Fakt, że wtedy nie byłoby o pół tonu "zawsze"!)

No, tośmy sobie pomuzykologizowali, a teraz do sedna! Facet był dziwny, doceniam że cholernie nieprzystosowany do burżuazyjnego raju i artystycznego establiszmętu, ale dla mnie nawet w tamtych odległych czasach noszenie melonika i przynależność (przez czas jakiś, jak rozumiem) do FPK to trochę już zbyt wiele... Nawet jego wychwalany przez niektórych absurdalny dowcip widzi mi się nieco topornym... Tym niemniej te jego "Gnossienness" uwielbiam, tę pierwszą nawet już potrafię grać, choć żaden ze mnie pianista, a dwie następne dwie już niecierpliwie czekają.

Panie i Panowie - Erik Satie i jego "Gnossiennes"!

Chyba jednak coś zmienili, nie da się tu tego umieścić i musicie sobie sami kliknąć: https://youtu.be/y7kvGqiJC4g

A tak przy okazji, to Kurak przeżywa, że Gugiel, właściciel YT, nie pozwala prawicy czegokolwiek tam zarobić. Jak myślicie, że było ze mną i tym blogaskiem? Blogger także padł łupem Googla i za każdym razem, gdy chciałem tu umieścić jakąś reklamę, odsyłali mnie z kwitkiem. Tak to działa, drogie ludzie! "Opozycjonista umrze z głodu!" czy już Trocki tego wyraźnie nie ogłosił?! Ale na pociechę mamu tu dzisiaj naszego komuszka w meloniku, enjoy!

triarius

P.S, A sam tytuł tych utworków - tak, jest dziwny i nieco podejrzany. No, chyba że chodziło o Marcjona, który też chodzi za gnozę, a my go kochamy jak brata.